Δεσποινίς έμπνευση

That’s the thing about pain… it demands to be felt.

— John Green, The Faults in Our Stars

Photo © Louis Loizides Mitsu, Dreamy, 2013 (Model: Anastasia Stacie Vanelli)

 

 

"'Ωστε έχεις και συ ειδικές ικανότητες;" ρώτησα.
"'Οχι, όχι στ' αλήθεια" απάντησε. "Κάπου κάπου καταφέρνω να γιατρεύω τις πληγές των ανθρώπων και να βλέπω τί υπάρχει μέσα σ' ένα κλειστό κουτί, όχι σπουδαία πράγματα"
"Αμρίτα"- Μπανάνα Γιοσιμότο

 

 

..αφήνω αυτό εδώ να υπάρχει

 

 

Κάθε άνθρωπος άξιος γι΄ αυτό τ’ όνομα Έχει μες στην καρδιά ένα κίτρινο Φίδι, Θρονιασμένο σα μέσα σε καθέδρα Που, αν λέει: «Θέλω!» Αποκρίνεται όχι! Βύθισε τα μάτια σου μες στα προσηλωμένα μάτια Των θηλυκών Σατύρων ή των νυμφών του Χάους, Η νύξη λέει: «Το καθήκον σου σκέψου!» Κάνε παιδιά, φύτευε δέντρα Δούλευε στίχους, λάξεψε μάρμαρα Η νύξη λέει: «Θα ζεις απόψε;» Ό,τι κι αν προσχεδιάζει ή αν ελπίζει, Ο άνθρωπος δε ζει μια στιγμή Δίχως να υπομένει το νυγμό της προαγγελίας Της ανυπόφορης Έχιδνας».

poeμ.Μπωντλαίρ Σαρλ, ‘Ο Προάγγελος’, Ποιήματα προσθεμένα, Τα άνθη του κακού, Μετάφραση: Καρούσου Δέσπω, Αθήνα, Εκδόσεις Γκοβόστη, 1990, σελ. 268.

 

φωτό.The Last Days of Disco_Deborah Turbeville

 

Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΨΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πριν λίγους μήνες, εδώ στην εθνική,
πατήσανε μια γάτα.
Δεν την μάζεψε κάνεις.
Για μέρες περνούσαν από πάνω της
ένα σωρό απογνώσεις.
Καλπάζοντας σαν κύματα
πάνω στα μηχανικά τους άρματα.
Βάρβαρες και πανανθρώπινες.
Απασχολημένες.
Με την έλλειψη,
τους δεσμώτες,
την κάβλα,
τα ιδανικά,
το μίσος.

Η γάτα δεν απασχολούσε κανέναν.
Ίσως να 'ταν κι αόρατη.
Εκείνη δεν είχε πια αίμα.
Είχε φύγει όλο στον δρόμο.
Έτσι δεν κρύωνε,
πολύ βασικό.
Και μερικές φορές,
υπήρχε η υποψία της αγάπης
στην έλλειψη του αίματος.
Στην μνήμη του σώματος,
στις μυρωδιές.

Στο τέλος έγινε λεπτή και απόλυτη.
Σαν γραμμή εκκίνησης
ή σαν αποχαιρετιστήριο γράμμα.

ΤΚ

 

Τραγούδι δίχως τέλος

Κοιτάζω στον καθρέπτη της ζωής και τα δάκρυα σου χαμόγελα για μένα είναι.
Ο πόνος σου απόλαυση μου και το αίμα σου, το πιο ακριβό πιοτό μου.
Χάρισε στο ξημέρωμα γυμνή βασανισμένη, την πιο δυνατή κραυγή σου.
Της αυγής τα πέταλα και η λευκή βροχή, θα μας βαφτίσουνε μικρό μου.

Τώρα που κατάλαβες η νύχτα αυτή αρχίζει…

Με το πνεύμα των χρωμάτων την ελευθερία των βημάτων σου θα κλέψω.
Στην ανάσα σου σιωπή και στο σώμα σου αέρινο υφαντό θα πλέξω.
Πίσω αποτραβιέμαι και σε κοιτώ, του χρόνου την στιγμή δεν την ταράζω.
Μα θα ‘ναι ζωή μικρή, στου πόθου σου τα κύματα, ακίνητος ν’ αράζω .

Για αυτό βαδίζω…