Δεσποινίς έμπνευση

Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
[Κ. Π. Καβάφης]

* για μένα το πιο ερωτικό ποίημα στην παγκόσμια ποίηση που έχω διαβάσει *.

 

Robert Wiene, Genuine: A Tale of a Vampire (Die Tragödie eines seltsamen Hauses), 1920

She whispers...

 

 

Ma poupée japonaise~

 

 

Slylvia Plath ( 27 / 10 / 1932 - 11 / 2 / 1963 )

 

 

Άνθρωπε!] Της Μιράντας Διακουμάκη

 


Σαν τον ιδρώτα θολή είναι η φτιαξιά σου
και η χαρά σου
ηχεί με πένθιμη φωνή και με μπερδεύει.

Δήθεν φοβάσαι να πονέσεις, μα κάθε που ανατέλλει ο ήλιος νοικιάζεις ανάσες απ’ τον Κάτω Κόσμο.
Σου είπαν ότι ρουφώντας σκοτάδια, κερδίζεις ζωές.
Και τους πίστεψες. Ακόμα τους πιστεύεις.

Με περισσή αφέλεια ξοδεύεις τον χρόνο σου ταΐζοντας την μαύρη σκιά.
Κι αυτή όλο και φουσκώνει.
Το ανάστημα υψώνεται.
Προς το έδαφος, κι ας μην το καταλαβαίνεις.

Σε στιγμές φθηνής συνειδητότητας κάνεις πως την ξορκίζεις.
Ξεγελιέσαι.
Τελικά, την συνηθίζεις.

Λες πως οι Μοίρες έφτιαξαν ξεκούρδιστα παιχνίδια για την κούνια σου.

Και σαν φανεί το φως, ζαρώνεις το βλέμμα.
Αντιδράσεις βρικολάκων.

Μπαίνεις στο χώμα.
Γίνεσαι καθρέφτης. Φοράς μάσκα πάνω απ’ την μάσκα.Για σένα: ένστικτο επιβίωσης.
Για μένα: διπλή στρώση πανικού. Μα
ό, τι κι αν κάνεις
το λευκό βρίσκει χαραμάδες για να περάσει.
Αιώνια ευρηματικό.
Οι αντιστάσεις σου καίγονται.
Στην αρχή έκσταση, μετά δυσπιστία.
Απιστία.
Σαν δασκαλεμένος εργάτης αρχίζεις να ξεχαρβαλώνεις τις αχτίδες του μία-μία.
Ούτε που λογαριάζεις τον κόπο σου.
Μία προς μία. Περνούν λίγα μόνο λεπτά για ν’ αποφασίσεις ότι το φως ήταν ψευδαίσθηση.
Βολέματα του Νου.
Ποιος να σε ξυπνήσει;
Μεταδοτική η δυστυχία.
Ποιος να σε πιάσει απ’ το χέρι και να σου πει
«Ρε φίλε, είναι ωραία η ζωή!»; Ίσως και να είναι,
αλλά τόσο φως δεν αντέχεται…

 

 

Τον πόθο
δεν φορώ κατάσαρκα.
Φοδραρισμένο πάντοτε
με μετάξι υγρό,
απ᾽ τον βυθό του ανατέλλοντος Ελέους
ώστε να αποφεύγω
τα εγκαύματα.
Πάνω του ράβουν
η Κλωθώ και η Άτραπος
-των ορατών τ᾽ αόρατα χέρια -
όσες επιθυμίες
τόσους χρυσούς σταυρούς.
Στα νοητά καρφιά τους
στερέωσες Θέ μου, τα ανεκπλήρωτα θέλω
και καθρεφτίζονται
στον θόλο της αβάσταχτης νύχτας.
Ετσι, μπορώ και γω να βρίσκω τον δρόμο.
Κι αν κρέμεται καμία κλωστή
δεν φοβαμαι,
κλωστή είναι,
όχι το νήμα της ζωής.
~ [Εφεξής] της Ειρήνης Χριστινάκη ~

 

 

ο έρωτας δεν βιώνεται με την επίδειξη της μαγκιάς σας αλλά με την εγκατάλειψη του εγώ σας...

 

 

«Με αγαπάς ακόμη ;»
τα φιλιά σου με ματώνουν με μυστικούς ψίθυρους ...
[μέλι καραμέλας το άγγιγμά της ψυχης σου , γονιμοποίησέ με όλον ]
-μαζί σου ΖΩ -