Δεσποινίς έμπνευση

Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά

Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.


Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά

Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

Ελύτης

 

η γυναίκα
ο άντρας
το θηρίο ανάμεσά τους
ανοίχτε το παράθυρο
να ξεχαστεί το θηρίο
να πάψει να τους βλέπει
άλλο να μη ζητάει
αχόρταγο το θηρίο
στις θυσίες πέφτει σε έκσταση
τους θέλει διαθέσιμους
να μη φοβούνται να γδυθούν από τα σώματά τους
να πετάνε το δέρμα τους και το θηρίο να γελάει
ποτέ τους δεν το χόρτασαν
με λέξεις και με μουσικές
κι αυτά τ'ανθρώπινα σκευάσματα
απαιτεί παράδοση κι υπακοή
κόκκινο μάτι
μέχρι την πτώση
κοιμάται ήσυχο πια
όταν πολύ έχουν πονέσει

Μ.Π.

 

 

Τις νύχτες με όνειρα τυλίγεις το κορμί σου
και τις ημέρες σου θωρείς μέσ'από κόκκινα γυαλιά.
Ψυχρή και άχρωμη βαφτίζεις τη ζωή σου
κι έτσι έχεις μάθει να τη ζεις από παλιά.

Μα ο χειμώνας έχει αντίκρυ καλοκαίρι
και το φθινόπωρο την άνοιξη κοιτά.
Η Αλκυόνη τα παιδιά της πάντα φέρνει
μέσα σε κόσμο που το κρύο κυβερνά.

Με μια αγκαλιά τύλιξε απόψε το κορμί σου,
χωρίς γυαλιά κοίτα τις μέρες, καθαρά.
Μια ηλιαχτίδα δες, σκεπάζει τη ζωή σου
κι απ'την αρχή μάθε να ζεις μ'αυτή, ξανά!

Στέβη Σαμέλη