Δεσποινίς έμπνευση

«Ένα μικρό κουτί» | Ανδριάνα Μακρή

Υπάρχει ένα μικρό κουτί που έχει μαζεμένους όλους, όσοι σε άγγιξαν.
Κάποιοι λίγο, άλλοι πολύ. Εκείνοι οι «πολύ» είναι που γεμίζουν το σώμα. Μιλάω για σώμα, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για ψυχή. Και να είμαι σίγουρη.
Όταν το κουτάκι φτάσει να γεμίζει με ένα πρόσωπο, δε ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή όχι.
Χαίρομαι γιατί γνωρίζω πως υπήρξε. Ήταν τόσο αληθινό που θα «φωνάζει» για πάντα. Ναι, το κουτί.
Ο ήχος της φωνής δε θα είναι πάντα δυνατός, μα θα είναι πάντα εκεί.
Κι εγώ εκεί. Να σκέφτομαι κουτάκια γεμάτα. Να θέλω να τα αδειάσω και εκείνα με πείσμα -που ζηλεύω- να επιμένουν να μείνουν γεμάτα.
Ας είναι γεμάτα λοιπόν.
Μα θέλω μια χάρη μόνο. Να μην κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ας προσπαθήσουν να μείνουν σιωπηλά που και που.
Πρόσωπα και κουτάκια.
Ένα πρόσωπο σε ένα κουτί που δεν μπορώ να αδειάσω. Ένα πρόσωπο για όλα τα κουτάκια του κόσμου μου.
Ίσως και να μη θέλω τελικά.

 

 

Oι εραστές σας δεν σας ανήκουν | Δημήτρης Λαμπρόπουλος


Τα χέρια
Κυριαρχούσαν με αυθάδεια
στο παραδομένο κορμί.
Στυγεροί κατακτητές, απλώνονταν παντού
Άρπαζαν κι έκλειναν
Πάταγαν κ έσφιγγαν
Άνοιγαν κι έμπαιναν
Σέρνονταν, πίεζαν, έγδερναν
Έπεφταν με κρότο και
άφησαν σύνορο τ’ αποτυπώματά τους
Επέστρεφαν με ορμή κοφτερής λεπίδας
Σκόρπιζαν φόβο και ρίγος
Φανέρωναν πάθη
Ξέμπλεκαν τα χείλη
Μέτραγαν τα δόντια
Στέκονταν κολιέ στο λευκό λαιμό
Όργωναν την κόμη
Διέσχιζαν χείμαρροι τα μήκη και
τα πλάτη του κορμιού

Άγγιζαν την πλάση
Μύριζαν τη γύρη


Άναβαν το φως