Δεσποινίς έμπνευση

ό,τι ειναι στη φωτιά μου ανήκει.Σε μένα σε,σένα,σε όλους.
Φωτιά βάζω στο ''εγω'' μου
και πυρπολώ το υπερ-εγώ μου Η δική μου σπίθα όταν τρεμοπαίξει
θα πάρει κάτι απο τη δική σου
και η δική σου απο τη δική μου.
και έτσι μπορώ και ζεσταίνω,
την παγωμένη καρδιά που θα΄χα.
Αν ημουν ο τελευταίος άνθρωπος,
στο Σύμπαν όλο.
Αυτό ναι..
Μας κάνει ανθρώπους.

Ότι είναι στο νερό μου ανήκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Πότες ωκεανών είναι τα κύταρρά μου
διαστέλλονται σα τις κόρες μου
όταν ερωτεύεσαι το είδωλό μου
αντικρύζοντάς με
στην πιο κρυσταλλένια και δίχως ρυτίδα όψη του.
τη μέρα όλα φαίνονται πιο φωτεινά
γιατί το φώς σου αντανακλάται στις ίριδές μου
και το δικό μου στις δικές σου
και έτσι μπορείς και βλέπεις.
Έτσι μπορώ και βλέπω.
Ωξύμωρο δεν είναι;
Λάμπεις εσυ,φωτίζω εγώ
και αντίστροφα
και βλέπουμε
ο ένας τον άλλον
τις ομορφιές μας,τις ασχήμιες μας,
αυτά που μας κάνουν ανθρώπους.

ό,τι είναι στο χώμα μου ανήκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Σε αυτό φυτεύω σπόρους
στις πληγές μου
και χορταίνω καρπούς συγχωρέσεων
που θα θρέψουν τις εκπληρωμένες με υποσχέσεις
ανείπωτες
στον θεατό κόσμο μεν
την απύθμενη,μα κορεσμένη μου πιά ανάγκη για κενό.
Αυτό ναι.
Κάποιους,μας κάνει ανθρώπους

Ό,τι είναι στον αέρα μου ανηκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Σε αυτόν πλανάται η μυρωδιά της ελευθερίας.
Που μόλις κάποιος τολμήσει να την αναπνεύσει,
αυτή ως δια μαγείας θα πάψει να υπάρχει.
Αλλά ασφυξία,
δε θα πάθουμε ποτέ.
Τώρα πες μου.
Εγω;
Γιατι δε νοιώθω άνθρωπος;

http://doriaixmos.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html

 

ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ
κάτι θέλουμε
αυτό το κάτι
που όλο ξεγλιστράει
σαν το φίδι πάει
σέρνεται
μας γαργαλάει τα πόδια
εκεί
μας κρατάει ζεστούς
ενήμερους
κι άλλες φορές πετάει
κι ο ουρανός γελάει
ή τα σύννεφα μας κοροιδεύουν
ή το γκρίζο μας μιλάει
κι όλο αυτό το κάτι
αμυδρά πως φαίνεται
θολό
ξεθωριασμένο
κι όλο αυτό το κάτι
που παλεύουμε να γίνει
κάτι
που αξίζουμε

Μ.Π

 

 

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Δεν την πείραξα
Την αγαπούσα
Είχε τόσα μυστικά μέσα του
το κανένα μυστικό της
Την άφηνα
ώρες στα σκαλιά
Την ξεχνούσα
Όμως δεν την πείραξα
Την αγαπούσα
Είχα τόσα πράγματα
Όλοι είχαν
Εκτός από εκείνη
Εκείνη είχε ένα
Και μύριζε υπέροχα
Την λάτρευα
Δεν της έδινα νερό
Δεν μου ζητούσε
Ούτε φαγητό
Όμως δεν την πείραξα
Ποτέ
Την αγαπούσα
Ακόμα κι όταν
της έκλεινα το στόμα
Και τότε
Τότε απόλυτα
Κοκκίνιζε
και τέντωνε τα χέρια της να τα πιάσω
αλλά δεν ήμουν εκεί
Ήμουν στα πόδια της
Ήμουν στην μήτρα της
Μέσα στην καρδιά της
Ήμουν στον παράδεισο
Τα χέρια της μόνα τους
τεμάχιζαν τον αέρα μας
Την αγαπούσα
της το έλεγα
κι ας μη το άκουγε
Ήξερα
δεν το άκουγε
Δεν άκουγε τις λέξεις
Μόνο τις λυπόταν
Και τις πίστευε
Την αγαπούσα
ήταν όμορφη
δεν ζούσα χωρίς αυτήν
της το έλεγα
Το έλεγα

Μετά σταμάτησε να κουνιέται
Όμως εγώ δεν την πείραξα
Εγώ την αγαπούσα

ΤΚ

οχιποιημα

 

να αγαπάς οργισμένα
κι ας καταστρέφεσαι

να μισείς τρυφερά
κι ας καταστρέφεις

Α.Φ. θ | art: Auguste Rodin, Τρίτων και Νηρηίς

 

 

Άφιλτρες καπνίζω τις εποχές
να γδέρνει τη γλώσσα ο καιρός
να καίγεται ό,τι είναι να καεί
να σώζεται ό,τι είναι να σωθεί
εγώ θα είμαι εδώ
κοντά μου
να βλέπω
να'χω το νου μου
κι ας τρομάξω
κι ας πληρώσω
το τίμημα
φτάνει να βγω απ'την εικόνα
που με κλείσανε

Μ.Π