Δεσποινίς έμπνευση

Όσα δεν βλέπουμε, μας βλέπουν;

 

 

Ο Μορφέας με ξέχασε
by verajfrantzh

Πίνακας του Λωτρέκ

 

Τα τελευταία βράδια κοιτάω τη φωτογραφία μας. Μας είχε φωτογραφήσει ένα αόρατο χέρι υπό γωνία αρκετά δελεαστική. Το μάλλινο ριχτάρι φαινόταν πλούσια ζεστό. Τα κεφάλια μας να αλληλοσυμπληρώνονται σε ένα προφιλ αξεπέραστης ομορφιάς, σχηματίζοντας μια κοίτη ενός καταρράκτη αλαφιασμένου.

‘Ηταν ένα φυσικό τοπίο με τα μαλλιά μας ανάκατα να αποδεικνύνουν την εξουθένωση. Μύριζαμε ύπνο και εκτονωμένη ερωτική διάθεση. Ο τοίχος πάνω από τις ανείπωτες φαντασιώσεις μας είχε μια μικρή επίστρωση υγρής γλίτσας… τα χνώτα της ηδονής πρόσθεταν μια ηχομόνωση για τη στιγμή, μια παροχή επισφράγισης της αλήθειας του χρόνου.

Από τότε χάθηκαν αρκετά βράδια χωριστά, χωρισμένα, διασκορπισμένα. Κοιμόμασταν ένα χρόνο μαζί στο παλιό κρεβάτι των γονιών μου. Σεντόνια δεν αλλάζαμε συχνά. Δεν το έκανα εγώ από μια μικρή φοβία μη φύγεις και δεν έχουν ποτιστεί ικανοποιητικά με τα αρώματά σου τα σεντόνια αυτά.

Είχε χαρακτήρα ο ύπνος σου. Διάβαζες λίγο και σου κατηφόριζαν στο ρύγχος της μύτης σου τα γυαλιά και τα ρουθουνιά σου προσπαθούσαν σαν τα βράγχια ψαριού που έχει κάποιος πετάξει έξω από τη γυάλα να απορροφήσουν λίγο παραπανω ατμοσφαιρικό αέρα και διάθεση.

Ο Θ. δεν έχει δική του βούληση στον ύπνο. Ήταν υποχείριο της δικής μου θέσης. Όταν τελείωνα το διάβασμα, έκλεινε το φως για να αποκοιμηθεί. Ήταν εκνευριστικό να μη μπορεί να εναρμονιστεί με την κόπωση του και να υπομένει τη δική μου αποφόρτιση. Ήταν σαν να παρασιτούσε πλάι στην πνευματική σφαίρα μου, ανήμπορος να φουσκωσει τη δική του με λίγο ήλιον από αυτό που αγοράζουν τα ζευγάρια, όταν η φυγόκεντρος δύναμη της συνήθειας τους καθηλώνει στη διαδικασία της ασφάλειας της δεδομένης αγάπης… δηλαδή ολοκληρωτικά απωθημένη από τον πρωταρχικό στόχο.

Ο Σ. πάλι φοβόταν πολύ τον ύπνο μαζί μου. Η αϋπνία του έφτανε σε εξωφρενικό βαθμό δυσλειτουργικότητας. Μου είχε δώσει την καρδιά του, το μυαλό του, τις ώρες που είχε ελεύθερες από το γραφείο, ένα μανικετόκουμπο για καλή τύχη μέσα σε ένα βελουδένιο αυτοσχέδιο δισάκι. Τον συμπάθησα μόνο τώρα για αυτά του τα τσαλίμια… που κατάλαβα τη νευρικότητά του από κάποια ευθύνη ανδρικού ενστίκτου.

Λοιπόν, έχουμε να κοιμηθούμε μαζί από το 2014, κάπου την άνοιξη τελευταία φορά. Τότε, είχαμε αρχίσει να ανοίγουμε τα παράθυρα, οπότε πρέπει να ήταν Απρίλιος. Θυμάμαι μέσα στο μεσημεριανό μας ύπνο τις φωνές της μητέρας σου που είχε βγει στο μπαλκόνι του ακάλυπτου και έβριζε καθώς κλωτσούσε μια πλαστική λεκάνη. Αναποδογύριζε και χτυπιόταν στα κάγκελα το λεκανάκι και περίμενα με μισόκλειστα τα μάτια να σιωπήσει το σκηνικό του κόσμου, να κοιτάξει η ανθρωπότητα μέσα της, να δει τον όμορφο ύπνο του παράνομου ζευγαριού. Λίγο να σιωπήσουν και να αφουγκραστούν την ευτυχία του να αποκοιμιέσαι πάνω στο στέρνο ενός ανθρώπου-ολότητα, που αφορίζει όλα τα λεκτικά κλισέ για αυτό που αισθάνεται. Παράγει άλλα και του αφήνουν μια γλυκαισθησία, όπως η γλώσσα του πρώτου φιλιού σα βυθιστεί στο στόμα σου και αγνάντευει την ποθεινή σταφύλη, το εκκρεμές του Φουκώ της ηδονής.

Σκηνή από την ταινία “Blue Velvet”

 

Σταματήστε, ακόμη και αν δυσκολεύεστε. Σαν πεϊρατές μπροστά στο θησαυρό που ψάχνετε, πάψτε και ακούστε πως εμφιαλώνεται ένα ερωτευμένο ζευγάρι μέσα στο σφραγισμένο μπουκάλι του ύπνου.

Όλα αυτά τα βράδια που ήρθαν έπειτα παραδέχονται την ευτελή τους ουσία. Εξαγριώνονται που δε μπορούν να με ξεκουράσουν. Γι’ αυτό, ένα μαξιλάρι προσποιείται πως έχει αντρικά αχαμνά και εγώ τα πασπατεύω για ασφάλεια παίρνοντάς το μια σφιχτή αγκαλιά σαν μπουκέτο με ολάνθιστα κρινάκια. Μετά, το κάνω στέρνο, προσευχή, ταίρι. Ξυπνάω ανακατωμένη μέσα σε εφιάλτες και ένα μικρό κουκί πόνου στο νωτιαίο μυελό. Δεν υπάρχει κανένα καταφύγιο για έναν άνθρωπο μονάχο, ούτε το υπόγειο ενός ελαφρού ύπνου με πεταρίσματα βλεφάρων και η επίγευση από κάποιο ολιγόλεπτο υπνωτισμό…

 

Lou Reed ή αλλιώς "Mr. Fuck You"
O ροκ σταρ που πουλούσε κωλοπαιδισμό...

Όλοι κάτι πουλάμε σ' αυτή τη ζωή. Ο Lou Reed λοιπόν, πούλαγε κωλοπαιδισμό. Και όχι απλό κωλοπαιδισμό, σκέτο. Κωλοπαιδισμό Νεοϋορκέζικο κι από τις πέντε συνοικίες που συγκροτούν το «μεγάλο μήλο». Αυτό το ιδιότυπο είδος καφρίλας, μαγκιάς, τσαντίλας και απλής περιφρόνησης προς τον συνάνθρωπο. Όπου σε σκουντάει ο Νεοϋορκέζος στο δρόμο γιατί βιάζεται, του λες «hey» και σου απαντάει «fuck you». Κι αν σ' αρέσει.

Βάλτε μέσα και τον επαρχιωτισμό του Lou Reed (ο άνθρωπος μεγάλωσε στο Freeport του Long Island, για όνομα του Θεού), βάλτε και το παραμύθι της πρέζας που φούντωσε στη δεκαετία του ‘60 (μέσα κι έξω απ' το Factory), βάλτε και την απελευθέρωση των ηθών (το «Walk on the wild side», μιλάει όχι για ένα, όχι για δύο αλλά για τρία τραβεστί από την ακολουθία του Warhol), ορίστε όλα τα συστατικά για την διαταραγμένη περσόνα που φιλοτέχνησε ανά τα έτη ο καλλιτέχνης.



Και λέω «περσόνα», διότι οι δικοί του άνθρωποι επέμεναν και επιμένουν ότι ο αποθανών ήταν ένα κομμάτι μάλαμα. Καλό παιδί, γλυκύτατο, ήσυχο και προκομμένο. Καμία σχέση με τον τύπο που έψαχνε ευκαιρία να καυγαδίσει με τους μουσικοκριτικούς, να βρίσει τους ομότεχνούς του, να γαυγίσει στο κοινό εντός και εκτός συναυλιών. Ίσως να μέλωσε με τα χρόνια, ίσως να τον έστρωσε η Laurie Anderson, ίσως πάλι να άλλαξε ναρκωτικά όπως ο Iggy Pop. Διαβάστε το «Wonderland Avenue» του Danny Sugerman και θα με καταλάβετε.

Αρκετά όμως με τον χαρακτήρα του Reed. Για εμάς άλλωστε που τον καταναλώσαμε εκ του μακρόθεν, πολύ μεγαλύτερη σημασία είχε η μουσική του. Και η δικιά του η ατόφια και εκείνη που παρουσίαζε ως δικιά του. Είναι γνωστό πως έπεισε τα άλλα μέλη των Velvet Underground να του εκχωρήσουν τα συνθετικά και στιχουργικά δικαιώματα για τα τραγούδια του γκρουπ - πράγμα για το οποίο δεν σταμάτησε να τον σιχτιρίζει ο John Cale επί ολόκληρες δεκαετίες. Κι έτσι βρέθηκε ο Lou ως μοναδικός singer songwriter, ενώ είναι κάτι παραπάνω από σαφές, είναι προφανές ότι ο Cale, ο Morrison, ακόμη κι η Tucker συμμετείχαν σε όλα. Και μόνο το αυτοσχεδιαστικό όργιο του «Sister Ray» να υπολογίσει κανείς, καταρρέει ο μύθος της μοναχικής ιδιοφυίας.

Φάνηκε άλλωστε αυτό από την μετέπειτα πορεία του δημιουργού. Ο πρώτος του δίσκος βασίστηκε σε απολειφάδια των Velvets και οι υπόλοιποι δεν πλησίασαν ποτέ την ανάταση, την έκρηξη, το υγρό πυρ του παλιού του συγκροτήματος. Δυο καταπληκτικά τραγούδια εδώ, τρία σούπερ τραγούδια εκεί κι αυτό ήταν όλο. Ακόμη και το περιβόητο «Berlin», περισσότερο σαν «fuck you» ακουγόταν παρά σαν ολοκληρωμένη προσπάθεια κόνσεπτ άλμπουμ. Και μην ασχοληθούμε τώρα με τον θρύλο του «Μetal Music Machine», εκείνο πια κι αν ήταν «fuck you» ή μάλλον «FUCK YOU».



Σε μία και μόνο περίπτωση έφτασε κοντά στο δοξασμένο παρελθόν, με το μνημειώδες «ζωντανό» άλμπουμ «Rock 'n' Roll Animal». Κι εκεί ωστόσο τον τόνο έδωσαν δύο καταπληκτικοί κιθαρίστες ο Steve Hunter κι ο Dick Wagner. Τους έχασε στη συνέχεια και κινήθηκε σε ρηχά νερά. Έδειξε μια μικρή αναλαμπή με το «Νew York», έβαλε τα δυνατά του στο «Set the twilight reeling» (μια ηρωική αποτυχία, αναμφιβόλως) και ακολούθως ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με την υστεροφημία του ηχογραφώντας δίσκους ακαδημαϊκού περιεχομένου.

Οπότε γιατί μας απασχολεί; Η απάντηση είναι απλή: Για την αμεσότητά του! Και είναι σπουδαίο πράγμα αυτό θα με ρωτήσετε. Ναι είναι σπουδαίο, θα σας πω. Είναι το θεμέλιο της pop δημιουργίας, είναι αυτή η ιστορία που σε σηκώνει απ' τον καναπέ και δεν σε αφήνει να ξανακαθίσεις, η μικρή η λεπτομέρεια, η τιποτένια που σε κρατάει ξάγρυπνο τη νύχτα. Κι ο Lou Reed την είχε σε αφθονία την αμεσότητα, του περίσσευε να δώσει και να δανείσει.


Και κάπως έτσι το κατέκτησε το υποσυνείδητό μας. Επειδή μίλησε για μια βόλτα στην άγρια πλευρά της πόλης, για μια τέλεια μέρα, για ένα βρώμικο σοκάκι και για έρωτες κάποτε απαγορευμένους. Μίλησε στη γλώσσα που καταλαβαίνουμε όλοι, στη γλώσσα που θέλουμε να μιλήσουμε όλοι. Μια φορά κι έναν καιρό ο μουσικοκριτικός (και νέμεση του Reed) Lester Βangs σημείωσε για τη στιχουργική του θείου Lou: «Ηταν τόσο μα τόσο απλοϊκή, σαν να έγραφε "πήγα ως την καρέκλα κι έκατσα"». Σωστό δεν λέω, αλλά η απάντηση είναι εξίσου απλοϊκή: «One, two, three o'clock, four o'clock, rock!».

Χρήστος Ξανθάκης

 

Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου … εμπνέουν τη φαντασία μου …
Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα … μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας …
Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα … μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν… προκαλούν το θάρρος μου.. .
Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς. μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας .
Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση… έχει γίνει σαφής η θέση μου.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει.. . Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου.μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει.με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο .
Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβληματα.μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος.μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου .. μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν .
Το πιο σημαντικό. θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ.
Σας ευχαριστώ.

Paulo Coelho – Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

 

I am the shadow you see when there is no light,
the footsteps behind you in the night.
I am the voice you hear when no ones around,
the scream when there is no sound.

Self-Inflicted Photography

 

 

~(λατρεία στο S).

 

mi tenta~

 

 

(at) my pain~

 

Επιτρέψ’τε μου να πλήττω. Μετά ξεχνάω τα πρόσωπα. Όλων τα πρόσωπα. Εκτός από τις παρακαμπτηρίους τους.
Τα πρόσωπα είναι όμορφα. Τα όμορφα πρόσωπα δεν ξεχνιούνται.Τα όμορφα πρόσωπα δεν είναι ανιαρά. Έχουν ιστορίες να πουν.
Όποιος θυμάται είναι νευρικός.
Η πρώτη Γυμνασίου θα πάει στον παράδεισο.
Είστε παρατηρητικός. Είστε γυμνός. Έχετε το πιο όμορφο πρόσωπο.
Όλα αυτά δεν ωφελούν.
Τους αλκοολικούς στις θέσεις του λεωφορείου. Στο Μαρόκο τους άνοιγαν τα στόματα κι έριχναν μέσα τους αράκ. Ήταν ήδη σε κώμα. Σου έμοιαζαν.
Η συνοχή του φεύγω-μένω. Το φεύγω-μένω δεν είναι δύο πράγματα. Είναι ένα. Πάντοτε διακρίνεις το χάσμα αλλά διδάχτηκες να το πηδάς.
Συνήθως κάτω από το δέρμα. Όχι το δικό του. Του άλλου.
Οι ρυτίδες στα μάτια και στο χαμόγελο δημιουργούν μια ευθύνη.
Μια υποχρέωση απέναντί σας.
Το υπόγειο έναντι - η θέρμη της ψηλάφησης. Τα σώματα πεσμένα.
Μέχρι εδώ τυφλά.
Δεν με είδατε. Αγάπες. Ας έπεσα πάνω στα μάτια σας κι εσείς στα δικά μου.

{σημειώσεις ανασκαφής}

X. Ξύδη

 

 

Κι απ' την ανάποδη φοριέται η φαντασία
και σ' όλα της τα μεγέθη. (Ο. Ελύτης)

 

 

"Ο αέρας είναι ένας μύλος από αγκίστρια—
Ερωτήσεις χωρίς απάντηση,
Λαμπερές και μεθυσμένες σα μύγες
Που του φιλιού τους το κεντρί είναι αβάσταχτο
Μέσα στις δυσώδεις μήτρες του μαύρου αγέρα κάτω απ` τα πεύκα το καλοκαίρι."

ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ, "Απόκρυφο".