Δεσποινίς έμπνευση

Είναι ψυχές που έχουνε γαλάζια αστέρια, μαραμένα πρωινά ανάμεσα στου χρόνου τα φύλλα, και κόχες αγνές που φυλάνε μια παλιά μουσική νοσταλγίας κι ονείρων. Άλλες ψυχές… έχουν φαντάσματα πονεμένα
από τα πάθη. Καρπούς με σκουλήκια. Αντίλαλους από βασανισμένες φωνές που έρχονται από μακριά, όπως το ρέμα από ίσκιους. Αναμνήσεις μάταιες, από κλάμα και ψίχουλα από φιλιά. Η ψυχή μου είν' ώριμη, πάει πολύς καιρός, και βουλιάζει θολή από μυστήριο.

(Federico García Lorca)

 

Γενιά ονείρων | Χαζό Κορίτσι

/Γενιά ονείρων/
-σε πεδίο χαλασμάτων-
ερωτηματικό;
Κυνήγα την τύχη σου,
και γιατί να μην με κυνηγήσει εκείνη
ερωτηματικό;
Εγωισμός
Και τσιγάρα
Και πάλι θα μου έμενα εγώ.
Ήταν τελικά η αγάπη το ψέμα;
Και γιατί, γιατί ρε γαμώτο να σε 'χουν κάνει έτσι
/αυτοί/
ερωτηματικό;
Πώς έτσι;
Έτσι να φοβάσαι
Να φοβάσαι τι;
Να φοβάσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Και να τον αγαπήσεις
Να τον αγαπήσεις γιατί αυτός θα σου μείνει ρε μαλάκα
-
Θα σου κάνω δώρο ένα ψαλίδι.
Ναί.
Ψαλίδι.
Μικρό.
Να καθαρίσεις καλά τα νύχια σου,
μετά να σταθείς μπρος στον καθρέφτη
και να τολμήσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου.
Στα μάτια.
Κοίτα τον.
Καλά.
Και μετά βγάλ' τα.
Και φα τα.
Καλή χώνεψη.
Οι βουδιστές μιλάνε για ενόραση,
σου λείπει,
έτσι μπορεί και να την αποκτήσεις.
Εγώ έχω ωραία μάτια, το ξέρω.
Τα μάτια μπορούν να είναι ωραία μονάχα όταν δε φοβάσαι να τα κοιτάξεις.
/Γενιά ονείρων/
-χαλάσματα κόσμου-
και περιπλανώμενα πεθαμένα μάτια.
Αυτοκτονημένα ή δολοφονημένα.
ερωτηματικό;
Όχι μωρό μου,
αυτοκτονημένα
τετέλεσται το δίλλημα.
Κανείς δεν έχει εξουσία να σκοτώσει τα μάτια σου,
για αυτό σου λέω,
βγαλ' τα και φα τα.
Καλή χώνεψη.
-όσο είναι καιρός-

-

/Οιδίποδας/
Εκούσια η τύφλωση

Σ. Π

 

Ἡ κερασιὰ

Ὁ κρουνὸς τῆς ὁμιλίας τῶν ἐρωτικῶν ἀνθρώπων
Μᾶς φέρνει περιδέραια σταγόνων
Ἡ κάθε μιὰ δίνει τὴν εὐτυχία
Ἔτσι στὴν τύχη –
Πὲς μιὰ συνάντησις δύο προσώπων
Σ’ ἕνα δασύλλιον ἐρημικόν ἤ δρόμον
Πλημμυρισμένον ἀπὸ κίνησιν καὶ κόσμον
Ποὺ τρέχει νὰ πάῃ στὶς δουλειές του
Ἤ σπεύδει κάπου ἀλλοῦ
Ὅπου συμπράττουν τὰ πιὸ δύσκολα στοιχεῖα
Μὲ τοὺς μοχθοῦντας μέρα- νύχτα γιὰ νὰ βροῦνε
Τ’ ἀναρριπίσματα τῶν ὑποσχέσεων
Μιᾶς πόλεως ποὺ θὰ δεχθῇ μιὰ μέρα
Ὡς θεῖον δῶρον τὸ καλότυχο τεφτέρι
Ποὺ περιέχει τὰ μυστικὰ τῆς εὐτυχίας
Ἀνθρώπων μὲ παράπονα τόσον δικαιολογημένα
Ποὺ ἀκόμη καὶ ἡ σιωπή των σπάζει πέτρες
Καὶ ἀνοίγει βράχους ὅπως ἐγὼ ἕνα κουτὶ
Γιομάτο μικρὰ ἀντικείμενα πολύτιμα γιὰ μένα
Ἀνάμεσα σὲ ἄλλα
Μιὰ ἐπιστολὴ ἀγαπητοῦ μου φίλου
Μιὰ μικρὴ γοργόνα ζαφειρένια
Ἕνα μπιρσίμι
Ἕνα τετραγωνίδιο ταινίας τοῦ σινεμά
Δύο φωτογραφίες ἄσεμνες ἀλλὰ πολὺ χαριτωμένες
Μιὰ κόπιτσα φορέματος μιᾶς γυναικός ξανθῆς
Ἕνα κουμπί ἀπὸ φόρεμα μιᾶς κόρης πολὺ νέας
Μὲ σφύζοντας μαστοὺς καὶ ἐξαισίαν ἤβην
Ποὺ τὴν συνήντησα πρώτη φορὰ κοντὰ σὲ ἕνα φράχτη
Μιὰ μέρα πολὺ ζεστὴ τοῦ θέρους
Σὲ περιβόλι μὲ κερασιὲς πολλὲς
Ἀνάγυρτη στὸν ἴσκιο τέτοιου δένδρου
Νὰ ὀνειρεύεται μὲ ἀνοικτὰ τὰ σκέλη καὶ τὰ χείλη
Τὰ δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ της
Κάτω ἀπ΄ τὴ φούστα της κουνώντας
Στὴν ἠβικήν της χώρα ἐπιμόνως
Κατὰ ὡρισμένον τρόπο ἄκρως γοητευτικὸν
Ἐνθυμίζουσα πτῆσιν ἡλιόλουστον ἀνοικτοχρώμου χρυσαλλίδος
Ἤ δάκτυλα κρουστά.
Αἴφνης τινάχθηκε πολλὲς φορὲς ἡ κόρη
Καὶ ἐκβάλλουσα ὀξεῖες φωνὲς λαγνείας
Ἔμεινε ἀσάλευτη καὶ πνευστιῶσα
Μὲ ἔκφρασιν ἀγαλλιάσεως στὸ πρόσωπό της
Εἶχε ὅμως ὡς φαίνεται κι ἄλλον χυμὸν νὰ δώσῃ
Σηκώθηκε λοιπὸν σχεδὸν ἀμέσως
Καὶ μὲ τὸ φόρεμά της σηκωμένο ὡς τὴν μέση
Ἀγκάλιασε μὲ τὰ σκέλη της τὴν κερασιὰ
Κ’ ἔτσι καθὼς ὁ ἥλιος πύρωνε καὶ τὶς σκιὲς ἀκόμη
Τὸ αἰδοῖον της μὲ δύναμι ἔτριβε καὶ τὸ κτυποῦσε
Ἐπάνω στὸν κορμὸ τοῦ ὀπωροφόρου
Καὶ ἐνῶ μὲ κάθε ὤθησιν τῆς ἠβικῆς της χώρας
Συσπώμενοι ἐσείοντο σὰν ἄσπρες σφαῖρες οἱ γλουτοί της
Τὰ χείλη της κολλώντας στὸν φλοιὸ τοῦ δέντρου
Μὲ λαιμαργίαν πιπίλιζε σὰν βρέφος ποὺ θηλάζει
Τὴν κουρκουμέλα ποὺ ἐξεθλίβετο πυκνὴ καὶ μυρωδάτη
Ἀπ’ τὸν φλοιὸ τῆς κερασιᾶς στὸ στόμα της ἕως ὅτου
Τινασσομένη μὲ παραφορὰν ἡ κόρη
Σὲ νέον ἔφτασε ὀργασμόν.
Τότε μονάχα κόπηκαν τὰ γόνατά της
Καὶ ἡ παῖς ἀνάσκελα ξαπλώθηκε στὸ χῶμα
Στὴ ρίζα ἐμπρὸς τῆς κερασιᾶς κοντὰ στὸν φράχτη
Μὲ τὸν ὀπὸν τοῦ δένδρου καὶ τὴν γεῦσιν του στὸ στόμα
Μὲ δυὸ κεράσια στὰ μαλλιὰ
Μὲ ὅλον τὸν ὄλβον τ’ οὐρανοῦ μέσ’ στὴν ψυχή της
Καὶ ἔτσι καθὼς σωριάσθηκε στὴ ρίζα αὐτοῦ τοῦ δένδρου
Μὲ ἀνεστραμμένους ὀφθαλμοὺς καὶ πίσω ριγμένο τὸ κεφάλι
Μὲ μιά της κίνησι
Χωρὶς νὰ ξέρῃ πὼς τὴν βλέπουν
Καὶ ἐνῶ οἱ καρδιές μας σὰν τύμπανα στὰ στέρνα μας κτυποῦσαν
Ἡ κόρη ἔτσι καθὼς ἐνόμιζε πὼς εἶναι μόνη
Λυγίζοντας τὰ γόνατά της
Ἄνοιξε διάπλατα τὰ σκέλη της
Καὶ ἔδειξε στὰ ἐκθαμβά μας μάτια
Σὲ ὅλην τὴν συνταρακτικὴ ὀμορφιά του
Κάθυγρο καὶ φουσκωτὸ κάτω ἀπ’ τὸ φόρεμά της
Τὸ ἐρωτικὸ κογχύλι της
Σὰν κόκκινο τριαντάφυλλο ἀπὸ βροχὴ βρεγμένο
Σὰν κόκκινο τριαντάφυλλο τελείως ἀνοιγμένο.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

~Γιάννης Βαρβέρης

 

 

Κάτι φωτεινό

ασθενικά λουλούδια
σε μαύρο πλαίσιο
χαώδη καλώδια
και ηλεκτρικοί άνθρωποι
ένα δωμάτιο
μουχλιασμένο από ερωτικά υγρά
και ρυάκια γλυκόλογων
ψιθυριστά φιλιά
καρφωμένα στους τοίχους
έκθεμα λαγνείας αγνώστου καλλιτέχνη
πλάτες παλάμες μωσαϊκό από
νεκρή φωσφορίζουσα σάρκα
στο άυλο πάτωμα
βλέμματα κρεμασμένα
απ' το ταβάνι
πολυέλαιοι άγρυπνων ματιών

ένα χέρι τρέχει στα μαλλιά μου
στο λαιμό μου
πνίγει
την πρώτη μου ανάσα
στο πρόσωπό μου
μουτζουρώνει
τη θύμηση

μια θάλασσα
η κρύα ελευθερία καθηλωτική
ένας ορίζοντας ιπτάμενος
ένας ήλιος ανήλεος και η
σκιά
σκιές
κάθοδος
δε φαίνομαι
τίποτα από εμένα δε φαίνεται
εξαϋλωμένη
υπάρχω μόνο
στα όνειρα του τελευταίου ζωντανού θεατή
κάτι τέτοιες νύχτες
θέλω κάθε κύτταρό μου να μπορούσε να αποσυντεθεί μόνο για να ξαναζήσω
άλλη
άγνωστη
ξένη

Γιολίνα Σταμούλη

 

Άτιτλο

Τα πρωινά που ο ήλιος τις άκρες της γης αρχίζει να γλείφει, αυτές τις ώρες με πιάνουν οι μεγαλύτερες τρέλες μου. Το κεφάλι μου σαν τροχός που κυλάει σε μια ατελείωτη κατηφόρα. Η παράνοια μου έχει αλλεπάλληλους οργασμούς και κορυφώσεις. Προσπαθώ όσο μπορώ να πυροβολώ τη φαντασία. Αλλά το κεφάλι μου πάλι τρυπάει ο δαίμονας Εαυτός.
Ως πότε; Το θάνατο έχω πάψει να φοβάμαι. Η ηθική μου είναι πλέον μια νεκρική ακολουθία. Αναβιώνω το παρελθόν, σκοτώνω το παρόν, και θάβω το μέλλον. Έτσι μεταλλαξα τη ζωή μου. Σε έναν υπόνομο σε ένα σοκάκι της πόλης. Εκεί που η λάσπη και η βρωμιά σμιγουν και τα ποντίκια βασιλεύουν. Ως πότε; Μη ρωτάς…

Φαντομας