Δεσποινίς έμπνευση

Το δέντρο διείσδυσε στα χέρια μου,

ο χυμός του ανέβηκε στα μπράτσα μου,

το δέντρο αυξήθηκε στο στήθος μου –

προς τα κάτω,

τα κλαδιά του αυξάνονται έξω από μένα, σαν μπράτσα.

Δέντρο είσαι,

βρύα είσαι,

είσαι βιολέττες με τον άνεμο επάνω τους.

Ένα παιδί -τόσο υπέρτερη- είσαι,

κι όλο αυτό είναι μωρία για τον κόσμο.

(Ezra Pound - Ένα κορίτσι || Μετάφραση: Συμεών Μουτάφης)

 

 

[Το κορδόνι της αυτοκαταστροφής]

.
Δεν ανήκεις πια εδώ,
Τα παπούτσια του παππού μίκρυναν και δε σε χωράνε
Και τα δάκρυά σου παλεύουν να στεγνώσουν
Μεγάλωσες πια,
Καιρός να ξετυλίξεις από γύρω σου το κορδόνι της αυτοκαταστροφής που τόσα χρόνια σε κρατάει παράλυτο, δεμένο σφιχτά-σφιχτά
Ώρα να πετάξεις ψηλά, κάπου πιο ψηλά από τις προσδοκίες των άλλων
Γέρασες μαζί με τα δέντρα του κάμπου
Που σου υποσχέθηκαν κουνώντας τα φύλλα τους ότι αξίζει να ζεις και να μεγαλώνεις..
Που να ήξεραν όμως ότι τόσα χρόνια κατοικούσες μέσα σε μια σπηλιά, μες στο σκοτάδι
Που να ήξεραν πως η σκιά σου θα πέθαινε απόψε

Ντέπη
Φαρκάτση


 

 

[Ρήξη Τυμπάνου] Της Στεφανίας Παπουτσή

Μαζί με την ένταση της φωνής της μεγάλωνε κι αυτή. Μεγαλώνανε παράλληλα, μέχρι που το δωμάτιο δεν χωρούσε ούτε την ίδια ούτε τις λέξεις της που σκαρφάλωναν στα μαύρα πλήκτρα τη μια οκτάβα μετά την άλλη. Το χέρι της έγινε τόσο μεγάλο και θρασύ που άρπαξε τον λοβό μου και τον τράβηξε παρατεταμένα προς τα κάτω για να είναι σίγουρη ότι η τρύπα έχει αρκετή χωρητικότητα για όλα όσα έφτυνε απ’ το στόμα της.
Η διόγκωση σταμάτησε αίφνης με την απερίσκεπτη βολή μια λέξης που συνάντησε κακοπροαίρετα την τυμπανική μου μεμβράνη. Σταδιακά άρχισα να βλέπω την λάμπα να χορεύει με τις σκιές της, το βάζο στο θρανίο μου να αυτοκτονεί, τα κάδρα να απαρνιούνται τη συμμετρία τους κι εμένα να πασχίζω να κρατήσω τα γόνατα μου σταθερά και τα δάκρυά μου άυλα. Φαντάστηκα τα γυαλιά του λαμπτήρα καρφωμένα στο επικριτικό μυτερό της δάχτυλο, τα θραύσματα του βάζου να βάφουν τα σφιχτά της χείλη με πηχτό, ζεστό, κατακόκκινο υγρό και τη γκρεμισμένη θαλασσογραφία να διασχίζει τον μεσαίο της σπόνδυλο.
Τελικά, η μοναδική εξωτερική φθορά ήταν η γραμμοειδής ρήξη στον ακουστικό μου πόρο, σοβαρή αρκετά ώστε να εισβάλει η λέξη εκείνη που στάθηκε η αιτία του πρώτου ατομικού σεισμού στην ιστορία.
« Δεν είσαι φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ή », μου είπε.

 

 

-----
Dead Girls Walking
Περιμέναμε.
Δεν έφτανε οι σειρά μας
και κλαίγαμε.
Δεν ξέραμε για την τιμωρία.
Ήταν μέρος ενός σχεδίου
άραγε ο αφανισμός μας;
Ποιος έχει τέτοιο θλιβερό
σκοπό ύπαρξης;

Μην σας στενοχωρώ κι εσάς με τα δικά μας.
Γνωρίζω, είναι από απλή περιέργεια
η παρουσία σας εδω.
Μη σας τα πολυλογώ λοιπόν,
εκτελεστήκαμε δια της προσδοκίας.

Ενέσιμη. Ενδοφλέβια. Φονική.

ΤΚ

 

Γυρνώντας από κάποιο θάνατό μου
το κάτι λίγο βλέποντας από τον εαυτό μου
σ’ έναν καθρέφτη μαγαζιού
(αυτό το κάτι που ήταν κάποτε αλλιώς
ή που εγώ το νόμιζα)
είδα πως είχα δύο γκρεμούς στο πρόσωπό μου.
Οι παλαιοί μου τρόμοι πια δεν φαίνονταν.
Το σώμα, όσο κοίταξα, μάλλον ακόμη στέρεο
στο αναμενόμενο χωρίς μορφή και ήχους.
Έχω θάψει πολλές αγάπες και πολλούς φίλους.
Η φωνή τους κι η μυρωδιά τους μ’ ακολουθούν.
Ίσως να ζω το μέλλον μου, ως φαίνεται, αλλά ποτέ
δεν το σκέφτηκα σαν αυταπάτη.

( Μάνος Ελευθερίου - Το νεκρό καφενείο )