Δεσποινίς έμπνευση

μια χειμερία νάρκη θα βοηθούσε
κι ας βρισκόμαστε στο καλοκαίρι
να αποφύγουμε τα ανεκπλήρωτα

 

Κατσαρίδα | Χαζό Κορίτσι

Τρόμος
Παγώνει ο χρόνος
Ανάσες κοφτές
Κανένα χέρι να πιαστείς
Στα πλακάκια οι ρωγμές φαντάζουν διέξοδος
Βηματίζεις πισω
Η κουρτίνα δεν αντέχει το βάρος σου
Σκίζεται
Σε πλησιάζει
Θες να ουρλιάξεις
Εικόνες γεμίζουν το μυαλό σου
Εκείνη η γνώριμη δίνη του πανικού
Ο καθρέφτης απέναντι
Χλωμές πινελιές
Σκέφτεσαι τα λάθη που έκανες
Αυτά που θα συνεχίσεις να κάνεις
Καταφέρνεις το καπάκι να κλείσεις
Το κλωτσάς σχεδόν με βία
Ο ήχος του νερού ξεπλένει τους φόβους σου

 

 

Έγκλημα σε τρεις στροφές | Χαζό Κοριτσι


Μόνο το μπάσο ηχούσε.

 

Σε εκείνα τα ακουστικά, τα αγαπημένα της
αυτά με τον Μπάτμαν.
Κρατούσε την αναπνοή της.
Πάσχιζε να διακρίνει τους στίχους, κάτι από το ψιθύρισμα της φωνής του.
Αυτήν με τον εκείνο τον απειλητικό τόνο που συγκάλυπτε έντεχνα η γνώριμη χροιά της.
Ενστικτωδώς κοίταξε πίσω της.
Αυτή η ανατριχίλα στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης.
Προσπάθησε να χαλαρώσει, θα απολάμβανε την ελευθερία της μοναξιάς της.
Ξανά κοίταξε τον τίτλο: «ο έρωτας είναι η εξύμνηση του παρόντος».
Ο κόμπος ανέβηκε από το στομάχι στο φάρυγγα. Αυτή η στιγμιαία ασφυξία έφερε δάκρυα.
Τι σόι τραγούδι ήταν αυτό, μόνο τρείς στροφές. Τι να προλάβεις να πεις. Αλαζονικός, άφηνε χώρο στο μπάσο του.
Οι αναμνήσεις παρενοχλούσαν τις σκέψεις. Έπασχε από αυτή την μαζοχιστική παραμόρφωση της μνήμης.
Αυτό το μπάσο, ήθελε να ξεσκίσει τις σάρκες της με κάθε του χορδή. Και αυτός έφτυνε αδιάφορος τους στοίχους , ψιθυριστά μέσα σε κάθε της αυτί.
Το φως την τύφλωσε, ο αέρας φυσούσε δροσερός.
Οικειοθελώς είχε ανοίξει το παράθυρο ή εκείνος την εξανάγκασε;
Θαρρείς και έχει σημασία, θαρρείς και έχει διαφορά.
«Η κενότητα μέσα μας μαρτυρούσε πως μιλάγαμε πολύ»* , τον άκουσε να της λέει , λίγο πριν από κείνο το μετέωρο βήμα προς την λήθη.

Τρεις στροφές όλο το τραγούδι και ούτε ένα ρεφρέν. Τρεις στροφές που τόσο αρκούσαν για να νιώσει νεκρή.

 

Η αθωότητα της βίας | Δημήτρης Δράκος

Όλα μου μαζί σου
Όλα όσα μου προκαλείς
Σε όλα όσα με μεταμορφώνεις
Τα ζενίθ και τα ναδίρ που υπερβαίνω
Κανείς άλλος.
Ο πόλεμος των ανθρώπων δεν προκαλεί
τόση απελπισία όση η προδοσία σου
Η ειρήνη των ανθρώπων δεν προκαλεί
τόση ικανοποίηση όση η προδοσία σου
Καμιά κραυγή απελπισίας
Κανένας κρότος απειλητικός
Καμιά οχλοβοή επικριτική
Κανένα κλάμα ανήμπορο δεν ακούω όταν
διστακτικά μου ψιθυρίζεις την εξάρτησή μου
ενώ περήφανος αδιαφορώ.


Η σποραδική λάμψη του μαύρου ουρανού

 

Η έκσταση της δημιουργίας
στην άνοιξη του λουλουδιού

Η απληστία της φλόγας ή του κύματος
η μεταξένια αναζωπύρωση –υστερούν.

Τα τίποτα και τα πάντα φανερώνονται
πίσω από τη μαύρη λάμψη
την εκστατική άνοιξη
την άπληστη φλόγα ή
τη μεταξένια αναζωπύρωση των ματιών σου
–και όλα τ’ άλλα υστερούν.

Το μαχαίρι που κρατάς

–δεν έχω δει πιο κοφτερό μαχαίρι

Το αίμα που κηλιδώνει το αγνό σου δέρμα

–δεν έχει υπάρξει πιο αλμυρό

Η στιγμή που επιλέγεις

–ποτέ δεν ήμουν πιο ευάλωτος.


Το στόμα σου είναι η ανοιχτή πληγή μου και από κει
σιγοντάρει τις σκέψεις σου η άγνωστη φωνή
Το σάλιο σου διαβρώνει
ταραγμένη μου προσφέρεις για να ξεδιψάσω

–δεν αντέχω να σε κοιτάζω άλλο
μου θυμίζεις πόσο αβάσταχτα πονάω

Πάνω στα πόδια σου ξαπλώνω ανασαίνοντας βαριά

–μια τελευταία φορά να τα φιλήσω
με το αλμυρό μου αίμα τα μολύνω.
Μια κραυγή απελπισίας
Ένας κρότος απειλητικός
Η οχλοβοή φουντώνει επικριτική
Το κλάμα σου ξεχωρίζω μέσα της ανήμπορο
ό,τι πιο όμορφο δεν έχω δει ποτέ.

Η αδιαφορία μου προφητικά
τώρα δα εξαργυρώνεται ενώ αδίστακτη

για τελευταία φορά μου ψιθυρίζεις την ανημπόρια σου.

 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ

Μη μου ζητάς να είμαι ίσια
να υπάρχω όρθια
Μη βλέπεις που μοιάζω
ζωντανή
Πέρασε κι αυτό
κι ήταν κάτι λίγο
που χάθηκε στον αέρα
Δεν θέλω να ξέρουν
τα συμπονετικά
μισόκλειστα μάτια
κι έτσι ράβω
με κομμάτια νεκρικής απάθειας
ένα κοστούμι της μόδας
Το φορώ και περιφέρομαι
στα λατομία που λένε κόσμο
στην μάχη με το όνομα ημέρα
Λερώνεται αυτό λοιπόν
καθώς εγώ μέσα του
ωρύομαι στο αθόρυβο
σκάβω το χώμα
τα νύχια μου σπάνε
ή φλέγομαι

Χρωστάω να ζω
βλέπεις

Ξέρω πάντα
τις οφειλές μου
Στα μαθηματικά
είμαι τόσο καλή
Η συνέπεια των αριθμών
είναι μορφή αγάπης

ΤΚ

 

- Do you hate people?
- I don't hate them, I just feel better when they're not around.

―Charles Bukowski

 

 

Θα είσαι όμορφη
όταν με σκέφτεσαι
να σε σκέφτομαι;

P. Cendrier

 

 

- "we want things to be good, but in fact we love to be unhappy" -