Δεσποινίς έμπνευση

Κάθε φορά που πονάς
κάθε φορά που αναρωτιέσαι
για την συμπεριφορά...
για την "υποτιθέμενη" αδικία που υφίστασαι
να θυμάσαι πως
τίποτα δεν είναι παρά ένα όνειρο που ζεις στην γη,
σε αυτόν τον μη ιερό πλανήτη,
σε αυτό το δύσκολο σχολείο.
Κάθε φορά που κλαις που αγανακτείς
να θυμάσαι
πως όλα είναι ένα θεατρικό και κανένα οικείο σου πρόσωπο
δεν είναι δικό σου.

~στέλλα βρακά~

 

Είναι ανθρώπινο να μπαίνεις στη θέση των άλλων, αρκεί να μη χάνεις τη δική σου.

Μ.Π

 

 

Θανάσης Τριαριδης
Το Τελευταίο Διαμάντι

 

 

ένα χτύπημα της αυγής στα λουλούδια
μ’ εγκαταλείπει μεθυσμένη από τίποτα και από φως λιλά
μεθυσμένη από ακινησία και από σιγουριά.

( Alejandra Pizarnik )

 

Βιομηχανική νεκρανάσταση | Λίναμ Κεροτάνυ

Μόνο πες μου

απόψε ποιοι θα είμαστε.

Οι χτεσινοί ηθοποιοί πεθάνανε χθες.

Καιρός για φρέσκια ροή.

Τα μάτια μας ξερά κάθε μέρα , απ' την ίδια τη μέρα.

Τα χέρια μας λαμπυρίζουν ξερά χύσια.

Τα εντόσθια μας γλειμμένα από λυκίσκο.

Ας γίνουμε κάτι άλλο απόψε.

Γιατί δεν αντέχω να βγω αληθινός ξανά έξω.

Πες εσύ. Χτες είπα εγώ.

Ψάξε στο μυαλό σου ό,τι ποτέ σου έχεις δει.

Και πλέξε τα πιο ανόμοια

 

ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.
Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ' όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.
Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ' αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.
Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.
Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».
Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ' άδειο σας κεφάλι!
Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι' αυτό προνομιούχα...

Καρυωτάκης

 

"There is only one córner of the universe you can be certain of improvise, and that's your own self"

-Aldous Huxley

Film Nada in París (1964) by Eric Rohmer

 

 

 

Άμυνα

Υποκλίνομαι στη Μοναδικότητά σου
στο ταλέντο της Μαντικής σου ικανότητας
που μου θυμίζει την μαγική υπόσταση του ΕΙΝΑΙ.

Να σε αγγίξω δεν μπορώ
γιατί δεν μου επιτρέπω το παραστράτημα
θέλω να έχω τον Πρώτο Λόγο
κι έτσι λοξοκοιτώ μα χωρίς να σε κοιτάζω.

Αφήνω το μυαλό να ταξιδέψει
στον φαντασιακό Λαβύρινθο
γιατί με απέρριψες κάποτε
κι έτσι δεν θέλω να εξαπατηθώ από τα ωραία σου μάτια

ούτε από το άγριο κορμί σου
γιατί κρατάω χαρακτήρα….

Δημήτρης Μούχας

 

Χαρακώματα

Τα μάτια σου σαν χαρακώματα
όπου μέσα τους πολέμησαν
όλες μου οι επιθυμίες
μέχρι θανάτου.

Στο πλάι σου όλα τα ποιήματα άνθιζαν
και εγώ για εσένα
έκοβα τον πιο μοιραίο στίχο
και τον άφηνα
κάθε πρωί στο δέρμα σου.

Στο πλάι σου το σκοτάδι
μπλεκόταν στον ορίζοντα του κορμιού σου
– και έτσι όπως χτύπαγε το φως σου –
ένα καινούργιο ηλιοβασίλεμα γεννιόταν.

Στο πλάι σου ο φόβος
έμενε γυμνός και ανυπεράσπιστος
– και η θάλασσα
που μας έπνιγε –
ήταν πια ένα σεντόνι
που σκέπαζε όλα τα μυστικά μας.

Όμως εκείνο το βράδυ
– όταν ξεγλίστρησες απ’τα χέρια μου –
εγώ έχασα ολόκληρη την ψυχή μου
– και ύστερα
όλα θάφτηκαν στην απελπισία
– μα τα μάτια σου
είναι πάντα μια μνήμη
που προσπαθεί να ξεθαφτεί.

Η μοναξιά και η απουσία σου
με ξεριζώνουν
– μα ακόμα και έτσι
θα έχω μια κενή θέση
στην καρδιά μου που θα σε περιμένει
ως το τέλος.

Τώρα ξέρω που ανήκω.

Ανήκω
σε εκείνη την στιγμή
που όταν ο έρωτας πλησίαζε
πάνω στο κορμί σου
– ένας κόσμος μοιραζόταν σε καρδιά και σε μνήμη.

Τώρα ξέρω
που θα πεθάνω
– εκεί στις πιο βαθιές μου επιθυμίες.

Μάνος Μαλέσης