Δεσποινίς έμπνευση

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

 

Έντγκαρ Άλαν Πόε
Μόνος


Από την πρώτη μου στιγμή, εγώ δεν ήμουν σαν παιδί
Όπως οι άλλοι · δεν έβλεπα
Όπως οι άλλοι · δεν έβγαινα
Τα πάθη μου από πηγή συνηθισμένη.
Από τέτοια κοινή πηγή εγώ τη θλίψη δεν αντλούσα
Ούτε και την καρδιά μου να ξυπνώ
Στον τόνο της χαράς μπορούσα.
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε -παιδί ακόμα- στην αυγή
Μιάς όλο θύελλες ζωής -ξεπήδησε
Απ” τα βάθη του καλού και του κακού
Ένα μυστήριο που και σήμερα δεσμώτη με κρατά
Από τον χείμαρρο ή από την κρήνη
Απ’του βουνού τον κόκκινο γκρεμό
Από τον ήλιο που ολόγυρά μου έκανε δίνη
Στη φθινοπωρινή του χρυσαφένια ανταύγεια
Από την αστραπή στον ουρανό
Καθώς πετώντας με προσπέρασε-
Από την καταιγίδα και τον κεραυνό
Κι από το σύννεφο που πήρε μια μορφή
(“Οταν γαλάζιοι ήταν κατά τ’άλλα οι Ουρανοί)
Στα μάτια μου δαιμονική.


*Η μετάφρασή του έγινε από την Λητώ Σεϊζάνη.

 

Έκλειψη

Είχε μια λάμψη μαγική
Μέχρι τα δεκαοκτώ της χρόνια.
Λίγο μετά, το φως
αυτό έσβησε μαζί και
οι προσδοκίες – κάποιος
κατέβασε τον διακόπτη

Ραλλού Γιαννουσοπούλου

(Young Peasant Woman with Straw Hat Sitting in the Wheat - Van Gogh)

 

 

Τρέμεις μην εκραγούν στα χέρια σου, και στο βάθος φοβάσαι όχι τόσο τα τυχόν θραύσματα, όσο εκείνη την τρυφερότητα την διαπεραστική που διαισθάνεσαι πως υποκρύπτουν...

(Νικόλαος Κάλας)

 

 

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε όλοι εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται
πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει …
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο,
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω, να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

 

Είμαι ευτυχισμένος όταν ακούω μουσική και κατοικώ στο παλιό φαρμακείο, με τις πορσελάνες, τα φάρμακα, το λίγο φως. Κάθομαι και ζυγίζω ποσότητες φαρμάκων και λέξεων — εκτελώ πολλές φορές ανύπαρκτες συνταγές — όμως δουλεύω με συνέπεια και υπομονή υποδειγματική. Ακίνητος κοιτάζω πίσω από το θαμπό τζάμι τους περαστικούς. Περιμένω να ανοίξει η πόρτα, να ακουστεί το κουδουνάκι, να σηκώσω με κόπο το ημίπληκτο πόδι μου, να το σύρω μέχρι την είσοδο και να χαμογελάσω στον πελάτη. Όπως ανοίγει η πόρτα μπαίνουν μέσα άλλες εποχές —προηγούμενες και επόμενες— και χάνω για λίγο την ισορροπία μου. Τη βρίσκω αμέσως. Αρχίζω να παιδεύω πάλι τη ζυγαριά και το σώμα μου. Χρόνια διανυκτερεύω. Έχω να κοιμηθώ χιλιάδες ώρες. Πίνω όλα τα φάρμακα (ποιήματα) που φτιάχνω και δε λέω να πεθάνω. Μάλλον δυναμώνω. Φοράω το μαύρο παλτό, το μαύρο κεφάλι. Έξω χιονίζει, δεν ακούει κανείς.

(Γιάννης Κοντός - Το φαρμακείο | Ανωνύμου Μοναχού, Κέδρος 1985)

 

"Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία."

- Μάνος Χατζιδάκις

 

Σύνδρομο Susac Ή Αναφορά στο Γκόγια

 


ω! ευτυχία
το μπουρζουάδικο χαμόγελό σου
θα το συντρίψει κάποτε η τερηδόνα

 

Πώς μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία

Πώς μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία
Εμένα το αίμα μου βράζει
Έχει τα αρώματα από κάθε μου μεθύσι
Πως μπορεί κάποιος να μου ζητήσει ψυχραιμία
Την έχουν τα ψάρια
-Έτσι λένε όποιον είναι καινούργιος στο παιχνίδι
Εμένα το μυαλό μου τρέχει σαν πίθηκος σε ανήλιο λιβάδι
Στρεβλώνει κάθε ιδέα
Την διασπά
Ξεχνά το πραγματικό
Το ταξιδεύει
Όλα είναι σαν παιχνίδι
Για το μυαλό μου
Μια μπάρα με ενέργεια και εγώ την καταναλώνω
Γίνομαι φάσμα και τρέχω να αναγεννηθώ στο πτώμα μου
Ποια ψυχραιμία
Αυτή είναι για τους μισούς
Για τους φοβισμένους
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι
να αντέξεις το αίμα να κυλά στις φλέβες σου
και να ζεματάει
να αχνίζει
να νιώθεις το σώμα σου έτοιμο να εκραγεί σαν χύτρα
που την γέμισες με νερό και ξέχασες ότι βράζει
Για εμένα αυτό είναι δύναμη
Γιατί με αυτό ανατινάζεις την κανονικότητα τους
Και αυτή είναι το ξυράφι που θα κόψει τα λαρύγγια τους.

Αλεφ

 

when the flower grows to bloom,
all the distress that stemmed from our acquaintance
will turn into petals and fly away....

 

 

Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΨΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πριν λίγους μήνες, εδώ στην εθνική,
πατήσανε μια γάτα.
Δεν την μάζεψε κάνεις.
Για μέρες περνούσαν από πάνω της
ένα σωρό απογνώσεις.
Καλπάζοντας σαν κύματα
πάνω στα μηχανικά τους άρματα.
Βάρβαρες και πανανθρώπινες.
Απασχολημένες.
Με την έλλειψη,
τους δεσμώτες,
την κάβλα,
τα ιδανικά,
το μίσος.

Η γάτα δεν απασχολούσε κανέναν.
Ίσως να 'ταν κι αόρατη.
Εκείνη δεν είχε πια αίμα.
Είχε φύγει όλο στον δρόμο.
Έτσι δεν κρύωνε,
πολύ βασικό.
Και μερικές φορές,
υπήρχε η υποψία της αγάπης
στην έλλειψη του αίματος.
Στην μνήμη του σώματος,
στον σκοτωμό.

Στο τέλος έγινε λεπτή και απόλυτη.
Σαν γραμμή εκκίνησης
ή σαν αποχαιρετιστήριο γράμμα.

ΤΚ