Δεσποινίς έμπνευση

revenge
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή



Θέλω να φάω το πρόσωπό σου

Να δαγκώσω τόσο πολύ τη μύτη σου μέχρι να την εκγαλλίσω

Να διασπάσω τον πράσινο βολβό του ματιού σου μηχανορράφοντας στην επιφάνειά του με μία καρφίτσα

Να απομακρυνω τα χείλη σου μεταξύ σου πειθοντάς σε να καγχάζεις σαν πελώριο θηλαστικό της θάλασσας και τη θέση τους να πάρει μία καταπακτή, ένα βαθούλωμα που θα οδηγεί στο τίποτα, το εγώ σου

Να στραμπουλήξω τα αυτιά σου

Να μαχαιρώσω τις ρυτίδες του μετώπου και εκείνες του χαμόγελού σου

Να φουσκώσω με ήλιον τα μάγουλά σου και να μοιάζεις με ένα γελοίο κέρινο ομοίωμα του εαυτού σου

Να στρατοπεδεύσω μέσα στον εγκέφαλό σου

Να φθείρω την καρδιά σου

Να στρέψω τις αρτηρίες σου μέχρι να μείνει τσίτσιδος από αίμα και οξυγόνο

Και να με παρακαλέσεις να σε αγαπήσω από την αρχή

 

Paul Auster

 

 

"Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά,
που να μη ματώνει
ποτέ η ευλάβεια"

~Οδυσσέας Ελύτης

 

Τα ανείπωτα σε ρίχνουν στη σιωπή
μαραίνουν την ψυχή σου

Λόγια που θα θελες να πεις μα δεν τολμάς
φωλιάζουν στην ψυχή σου και ριζώνουν.
Τυλίγονται οι ρίζες τους κι αντί να γίνουν
δέντρα και λουλούδια την σφίγγουν
την στραγγίζουν την τρυπούν.

Γίνεται η σκέψη μονόλογος στεγνός
Σώπασε τη σκέψη που στερεύει την πηγή
Οδήγησε τις ρίζες στις ρωγμές του φωτός

Άσε τις λέξεις να βγάλουν φτερά
Άσε τις ρίζες να βγάλουν λουλούδια
Άσε το ουράνιο τόξο να βάψει από το δάκρυ
το λιγοστό σου φως
Δώσε αξία στην ύπαρξη που σου χαρίστηκε



 

 

Ο έρωτας δεν είναι η τρυφερότητα - μα η κραυγή της φύσης σε βίαιο οργασμό. Η έκσταση του σύμπαντος που εκσπερματώνει στο σκοτάδι του χάους. Και απ’ το σπέρμα του ξεπηδούν τ’ αστέρια.

 

Georges Bataille, Histoire de l'œil (Ιστορία του Ματιού) μετάφραση Δ. Δημητριάδη.

 

Το άτυπο ζευγάρωμα στους ενήλικες που βασιζόταν στην φιλία, στον συμμερισμό και στην συμπόνια ήταν σύνηθες και δια βίου. Η συμπόνια ήταν η υπέρτατη μορφή ψυχικής ενώσεως, πραγματικό δώρο του ουρανού. Και αυτή η αγάπη ήταν το καλύτερο διεγερτικό για το δια βίου ερωτικό σμίξιμο. Αλλά και το καλύτερο παραμυθητικό κουκούλι κατόπι. Ύψιστη δικαίωση ζωής για έναν άνθρωπο ήταν να έχει την, αποδεκτή, συναισθηματική ευθύνη για ένα άλλο πρόσωπο. Ευθύνη που παραδόξως μεγάλωνε την ελευθερία του γιατί – το λιγότερο- την απήλλασε απ’ την διαρκή αναζήτηση. Όχι βέβαια ότι η λαγνεία τους ήταν δυσάρεστη. Αν ήθελαν συνευρίσκονταν και με άλλους ανθρώπους χωρίς την παραμικρή ενοχή. Αλλά σπάνια ήθελαν. Η ερωτική τους διαθεσιμότητα ήταν εξαιρετικά επιλεκτική και ιδιάζουσα… Πάντως οι σχέσεις τους είχαν μεγαλύτερη ευρύτητα απ’ τις σχέσεις επί οικογενειακής δημοκρατίας. Μπορούσαν να είναι ερωτευμένοι ή να αγαπιούνται χωρίς σαρκικές σχέσεις ή ήταν φίλοι και κατά καιρούς έκαναν και έρωτα ή στήριζαν κάποια σχέση τους μόνον σε μια επιμέρους ιδιότητα του προσώπου. Δεν είχαν υπέρμετρες απαιτήσεις διότι ούτε οι ίδιοι διετίθεντο ως ιδανικό για ένα άλλο πρόσωπο.

Σωτήρης Δημητρίου, «Η σιωπή του ξερόχορτου»

 

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Έργα και ημέρες των ατίθασων κοριτσιών



 

Όλα τα περιστατικά εναντίον μας
Κάτω απ’ τη νυχτικιά σου διακρίνω
το βλέμμα των δεκαέξι χρόνων σου
σφιχτό και στρογγυλεμένο
Παλεύω την εκφυλισμένη ζέβρα του νόμου
Κόλλες άδειες ριγωτές και τεθωρακισμένα
Της καμπούρας γριάς υπεραξίας τη φρεσκάδα
Τη μάχη της ηδονής με την κοιλιά
Το χλομό λογχισμένο αστεράκι
Ω Μάτι του προσκυνητή που το μασουλά ο ήλιος
Αιδοίο λιωμένο στα νυχτερινά του σάλια
Να, παραμονεύει η ομορφούλα το ψωλόχυμα
Τόση στύση αρσενικοθήλυκη
Λίγο άγουρη οργή γεμάτη χύσι και αίμα
Να, παραμονεύει το άδειο φωτισμένο παράθυρο
Μια τετράγωνη τρύπα που διαπερνά τη θεοσκότεινη νύχτα
Ξανοίγοντας στα ρημαγμένα μάτια μας
ένα κόσμο πλασμένο από κεραυνό και λυκαυγές

 

 

"Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος* ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος"

Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ (1936 – 1937)

 

Η ειλικρίνεια της ασχήμιας | Μπαντιέρα Ρόσσα



Tον αντίκρυσε μετά από πολύ καιρό στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. Επιστροφή από το εξωτερικό. Πτήση μονάχα για εκείνον. Ταξίδι αποκλειστικά επισφραγισμένο με το όνομά του στα χείλη και τα πόδια της- που την κάνουν να χύνει μέλι. Αρνείται να πιστέψει στον έρωτα και όμως πιστεύει στην ιαματική δύναμη της αγάπης. Βλέμμα σαν εκείνο που της πρωτοέριξε στο υπόγειο δισκάδικο με τους punk δίσκους.

Του δίνει φιλί αθυρόστομο και συνάμα καθαρό. Γλώσσα με γλώσσα και δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι να βρίσκονται σε συγχορδία . Ο χρόνος είναι βασανιστής. Κι ο έρωτας είναι πάνω απ'όλα μουσική.

Φεύγουμε από το αεροδρόμιο. Θέλω προστυχιά και τρέλα του λέω. Γιατί δεν χτυπάς εσύ; Γιατί δεν με πονάς; Γιατί δεν πίνεις αίμα από τις πληγές μου και δεν δένεις τον λαιμό μου με σχοινί και θάνατο; Έλα έλα. Μην είσαι αλλιώτικος εσύ. Θέλω να ταΐσεις τόσο άρρωστα την επιβεβαίωση των πεποιθήσεων μου. Θέλω να μη με διαψεύσεις σε όσες αντιλήψεις έχτισε το παρελθόν μου. Είμαι εκείνος ο ακατάλληλος για τρυφερότητα άνθρωπος που έλεγε ο Χριστιανόπουλος. Γιατί εσύ δείχνεις να με νοιάζεσαι και γιατί θέλεις να δεθώ; Πάρε ένα ξυράφι και μάτωσέ μου τα γόνατα. Έτσι αιματοβαμμένη έμαθα από καταβολής γεννήσεως να υπάρχω και ο νους μου να γίνεται ένα μαύρο χάος . Δεν με φοβάσαι; Γιατί δεν φεύγεις; Μη γελάς. Είμαι το θηρίο της Βαβυλώνας και οι δέκα πληγές του Φαραώ βαλμένες σε άνθρωπο. Στον ύπνο μου μιλάω τραυματικά με τον Bugs Bunny ενώ έχει πάρει lsd . Θέλω και εγώ του λέω. Η κανονικότητα του κόσμου μου είναι αρρωστημένη. Η Λόλα καλό μου κουνέλι τα έφτιαξε με την φίλη της και εσύ μένεις μόνος να χαπακώνεσαι lsd.

Στον κόσμο μου δεν υπάρχει θάλασσα και απογευματινός ήλιος που δεν τυφλώνει. Ούτε και άστρο του πρωίου που ποτίζει την ατμόσφαιρα γιασεμί. Δεν υπάρχει ομορφιά γιατί αυτή είναι ξεπεσμένη πόρνη χωρίς καμία αρετή. Δεν έχω να σου δώσω τίποτα παρά απελπισία και ιδρώτα.Θυμό , οργή και κάβλα. Δεν έχω να αποδεχτώ τίποτα παρά το σπέρμα σου στο στέρνο μου και το σάλιο σου στο λαιμό μου.

Μίλα μου για ειλικρίνεια όσο πιο χυδαία μπορείς.
Μίλα μου για την ειλικρίνεια της ασχήμιας.

Και εγώ σου υπόσχομαι να μην φύγω

 

ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ

Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.

Κική Δημουλά