Δεσποινίς έμπνευση

Τσίρκο γαλάζιων πτωμάτων | Κατερίνα Θεοδώρου

 

Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως σαπίζουν τα λουλούδια και τα φρούτα στα χωράφια
όταν δεν βρέχει ή όταν ας πούμε δεν τα ποτίζουν γιατί έχουνε πεθάνει εδώ και μήνες.
Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως οι μύγες πάνε πάνω στα μάτια των αλόγων που περιμένουν κάποιος να τ’ αφήσει, να τρέξουν και πάνω στα μάτια των νεκρών ανθρώπων που περιμένουν κάποιος να τα κλείσει.
Είναι αστείο το πως μαζεύονται τα σκουλήκια πάνω στις μολυσμένες πληγές των πτωμάτων που δεν πρόλαβαν να θαφτούνε,
το πόσο εύκολα σπάνε, σαν βρεγμένα ξύλα, τα κόκκαλα που βρίσκονται σε σήψη, των παιδιών που πνίγηκαν.
Είναι τόσο αστείο, τόσο αστείο το πως το νερό ξεπλένει τα πόδια μας απ’ τα αίματα των πουλιών που δεν θα ξαναπετάξουν,
το πως χορεύουν οι γυναίκες, ξυπόλυτες στη Σεβίλλη κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και μετά γεννάνε νεκρά παιδιά.
Είναι τόσο αστείο το πως περπατάνε ανάποδα οι αράχνες πάνω στα σώματα των κρεμασμένων και
το πως κοιτάζονται μεταξύ τους οι ετοιμοθάνατοι τα ξημερώματα.
Με κάνει να γελάω, το πως κοιμούνται τα βράδυα οι φυλακισμένοι στο Ζαξενχάουζεν,
το πως μαζεύουνε τα φύλλα τα παιδιά απ’τα αμπέλια, στην Ανγκόλα της Αφρικής, για να φτιάξουνε μικρά φέρετρα για τις άρρωστες πεταλούδες.
Είναι ακόμη αστείο το πως πλένονται στο Νείλο τα ορφανά από πατέρα και από σκύλο και
το πως τρέμουν τα χέρια αυτών που μόλις έπνιξαν τις κόρες τους για να μην τις βρούν οι φασίστες του Φράνκο.
Είναι τόσο αστεία όλα αυτά, γιατί άραγε πια δεν γελάνε
τα ξεδοντιασμένα στόματα αυτών που απο καιρό, τη γη μέσα απ’ τα σπλάχνα την κοιτάνε

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ

Φυσικὰ καὶ ὀνειρεύομαι.
Ζεῖ κανεὶς μόνο μ᾿ ἕνα ξερὸ μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε ποὺ ἐγκαταλείπουν συχνότατα ὅλοι.

Ἐπηρεάζουν τοὺς ἀπόντες τὰ ὄνειρά σας;
Βέβαια. Τὸ ξανασκέφτονται καλὰ
καὶ μᾶλλον μετανιώνουν ὁριστικά τους ὅλοι.

Εἶναι ἐλευθέρα ἡ εἴσοδος;
Ὄχι ἐντελῶς. Ζητάω τὴν ἄδεια τοῦ ὀνείρου
πρὶν ἐλπίσω. Μοῦ τὴν δίνει ἐν γένει
μαζὶ μὲ κάποιες ὁδηγίες αὐστηρές.
Νὰ πιστέψω δίχως ν᾿ ἀγγίξω
νὰ μὴ μιλήσω διόλου στὸν καπνὸ
γιατὶ εἶναι ὑπνοβάτης καὶ θὰ πέσει
μόνο διὰ τοῦ βλέμματος ν᾿ ἀφήσω
τὸ αἴτημά μου στὴν κρεμάστρα
ὅ,τι μοῦ δοθεῖ νὰ τὸ δεχτῶ
κι ἂς μὴν ἔχει καμιὰ ὁμοιότητα
μ᾿ αὐτὸ ποὺ ζωγραφίζει ἡ ἔκκλησή μου -
θὰ τὴν ἐπανέβρει μόλις ξαναχαθεῖ.

Ἕνα μόνο δὲ μοῦ δίνει τὸ ὄνειρο.
Τὸ ὅριο. Ὣς ποῦ νὰ κινδυψέψω.
Γιατὶ τότε πιὰ δὲν θὰ ἦταν ὄνειρο,
Θά ῾ταν γεράματα.

K. Δημουλά

 

Άρχισε απρόσμενα τις εξομολογήσεις
ήθελε, μου είπε, κάπως ν' απομακρυνθεί
από μια σχέση που σερνόταν
να μείνει για λίγο μόνος
να βρει το χαμένο εαυτό του.
Δεν αποθάρρυνα τον συνεπιβάτη μου στο τρένο
παρ' όλο που κι εγώ πριν από χρόνια
είχα μάταια δοκιμάσει κάτι ανάλογο
το μόνο που ανακάλυψα ήταν πως ο εαυτός μου
δεν είχε χαθεί όπως νόμιζα
αλλά κρυβόταν ζαρωμένος μέσα μου -
και πέρναγα ώρες προγραμματισμένης μοναξιάς
προσπαθώντας να φτιάξω τα δαχτυλίδια του καπνού
που έφτιαχνε καπνίζοντας ο θείος Παύλος΄
Ίσως αργότερα, συνέχισα, μαζί με το τσιγάρο
να έκοψα και τις κρυφές επιθυμίες
για όσα ακατόρθωτα ήθελα να κάνω.

Τίτος Πατρίκιος

View attachment 133560

 

ANNE SEXTON

 

 

Μια γάτα έρχεται απ' την πόρτα της βεράντας και τρίβεται στα πόδια μου να την ταΐσω. Αρπάζει το κρέας που της ρίχνω, μα όταν σκύψω για να τη χαϊδέψω, τραβιέται πίσω και μου βγάζει νύχια. Παράξενο· τα πόδια μου τα εμπιστεύεται, μόνο τα χέρια μου φοβάται. Μα ίσως να 'ναι σοφή: από τα πόδια, το πολύ να φάει κλοτσιά, ενώ τα χέρια μπορεί και να την πνίξουν. Άγρια γάτα· τάχα δεν ξέρει από χάδια, ή μήπως ξέρει και γι' αυτό τραβιέται;

(Ντίνος Χριστιανόπουλος)

 

 

“Η Τέχνη είναι μια κραυγή κινδύνου αυτών που ζουν μέσα τους τοπεπρωμένο της ανθρωπότητας, αυτών που δεν είναι ευχαριστημένοι μ’ αυτό αλλά μετρούν τους εαυτούς τους σε σχέση μ’ αυτό, αυτών που δεν υπηρετούν βλακωδώς τη μηχανή με την επιγραφή «αόρατες δυνάμεις»αλλά ρίχνονται στα γρανάζια της για να δουν πώς δουλεύει. Είναι αυτοίπου δεν αποστρέφουν το βλέμμα τους από τα συναισθήματα αλλάανοίγουν διάπλατα τα μάτια τους για να επιτεθούν στο στόχο τους, αν και μερικές φορές τα κρατούν κλειστά για να αντιληφθούν αυτό που οιαισθήσεις δεν μπορούν να μεταφέρουν, για να δουν μέσα σ’ αυτό πουφαίνεται να συμβαίνει στην επιφάνεια. Ο κόσμος μέσα τους γυρίζει, μόνοη ηχώ αυτής της κίνησης διαρρέει στο περιβάλλον – το έργο τέχνης”.

Arnold Schöenberg

 

εγώ ανταλλάσσω πυρά μονάχα με το θάνατο -
καταλαβαίνεις;

Νίκος Καρούζος

 

 

Το κουτσό - Χούλιο κορτασαρ

Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του σώματός σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ, το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μ’ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω ν’ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.