Δεσποινίς έμπνευση

Σκυλί | Ραφαέλλα Μανέλη



Στίβω τριάντα τρεις μέρες, τη μια τη ζεστή που θα βγάλω τότε που θα απαγκιστρωθώ από τις αγκυλώσεις, παράφορες μικρές συμπαραδηλώσεις, τους περιορισμούς και τις αναπροσαρμόσεις καθηκόντων κι ηθικισμών. Την άλλη την καυτή που μας χρωστάνε και την ένιωθα και με τρύπαγε κάθε που έπεφτε η καύτρα απ' το τσιγάρο. Και μιλούσες, όλο μιλούσες.. δεν θα γίνουμε έτσι εμείς έλεγες, σε πίστευα, μανιφέστο ιερό των πεποιθήσεων μας δεν τους αλλάξαμε , μην μας αλλάξουν.

~~~

Στρίβω μέρες τριάντα τρεις κι είναι οι τελευταίες τρεις καμίνι βαρύ που ρίξαμε τα ξέφτια του επαρχιωτισμού μας, φτιαγμένους θεούς και κατασκευασμένους δαίμονες. Δεν είχες ειρμό αλλά και ποιος είχε; Tρελός ήσουν εξάλλου, ανυπόφορος, εξωφρενικά υπολογιστικός. Δεν αντιληφθήκαμε τη δομή είπες, δεν κάναμε σωστή διάγνωση, δεν βρήκαμε τη θεραπεία και νοσούμε ομαδικά. Τα ‘χασα κι εγώ που μπλέχτηκαν Γκράμσι, Σεφέρης κι Εμπειρικός στα λόγια μας. Πονούσε η συζήτηση κι εσύ μιλούσες.

~~~

Βρέχω τα χέρια μου, να σου πιάσω το τσιγάρο, να σβήσω τη φλόγα, να πονέσω , να σε εξοργίσω που θα γίνουμε σαν τους άλλους κι εμείς. Γιατί δεν μας απελευθέρωσε η τέχνη και τρέχουμε πίσω απ’ τα πτυχία, γιατί μας κόβει τα πόδια τ’ απλωμένο χέρι Ιπποκράτους και Πανεπιστήμιου γωνία, γιατί τρέμει και το δικό σου και δεν ξέρεις πώς να το πιάσεις. Γιατί δεν καταλήξαμε ποτέ αν ο κόσμος είναι αθώος ή πνιγηρός. Γιατί θα πάψω να γράφω έτσι που μας παίρνει σβάρνα η μιζέρια κι εσένα ακόμα δεν σε μπορώ, έτσι όπως είσαι μες τον κυνισμό σου ρομαντικός, σημαντικός κι αδιάφορος! Κι αν είναι όλοι οι του κόλπου έτσι, προλετάριοι μωρό μου, στον κυκεώνα του φαντασιακού μας θα μείνουμε. Μεθυσμένα γελαστοί και γελασμένοι!


~~~

Κρατάω χρόνια είκοσι δυο που δεν μας αφήνουν να φύγουμε, που την ψύχη μου νιώθω σκύλο δεμένο με λουρί, από ράτσα καλή, να θέλει να τρέξει, να σκάψει, να χαθεί κι όλο κρατιέται. Θα μείνουμε πρωτόλεια γράμματα εφήβου, ανολοκλήρωτοι. Δίστιχα γραμμένα σε τσάντες που τους λείπει η τελευταία λέξη, κι ας γράφτηκαν πάνω στο κρακ του οργασμού κι ας έσπασαν ακούσια κι αδιάφορα το μέτρο!

Είναι που δεν κατάλαβε ο κόσμος ή δεν προλάβαμε εμείς, που θα ‘χουμε τα τραγούδια μας αλλά δεν θα μας φτάσει.

~~~

Ένα μικρό σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο των πονεμένων, των διπλά αποξενωμένων, δίπλα σε φωνές απ’ τη λαϊκή και πλανόδιους με ακορντεόν που η βδομάδα τους όλη είναι εκείνο το πρωί της Κυριακής που βάφουν κόκκινη τη Μεσογείων.

Ένα σπιτάκι έμψυχο με κίτρινο τραπέζι, να κρεμάσω εκεί τους έρωτες μου, τους ποιητές μου, τον χτύπο που πήρα και τον παλμό που έδωσα, κάδρο τη γκρίνια μου τα μεσημέρια γι' αυτά που δεν έγιναν! Φλιτζάνια να πίνω τους φίλους τους ρομαντικούς απόγευμα Τετάρτης και μπάλα άχρωμη τους κυνικούς να πετάω τον ρεαλισμό στο διάολο κι ο σκύλος να μου τον φέρνει πίσω. Σπίτι στενό αλλά ευμετάβλητο, στα σπίτια των κατατρεγμένων δίπλα. Μόνη επιτυχία, η φωνή του άλλου μέσα μας.

~~~

Στον καναπέ επάνω να χω σκύλο λατρευτό. Σαν αυτόν που χω κάθε μέρα κι αργοπεθαίνει. Και δεν το λέμε και δεν το ξέρει. Ο σκύλος μου δεν φοβάται το θάνατο. Εγώ τον φοβάμαι. Μη και δεν γίνω σαν κι αυτόν. Μια φωτεινή αναλαμπή στο άπειρο του χρόνου, δοσμένη στην αγάπη.



Εκείνη η αρρώστια που δεν ξεπεράσαμε ποτέ να μην ολοκληρώνουμε νόημα χωρίς να χουμε πρώτα διαλυθεί.

Ψυχραιμία καμιά.

 

 

Όταν θελήσεις χτύπα την πόρτα

Όταν θελήσεις χτύπα την πόρτα
θα με βρεις στο δωμάτιο
το εντοιχισμένο αλμυρίκια
με τους ίσκιους του φεγγαριού
στο πάτωμα το σπαρμένο αισθήματα.

Η θάλασσα
να κυλάει στην ανάσα της πληγής
κι όλα τα περασμένα
καταρράκτες δακρύων.

Έτσι θ' απουσιάζουν τα δέντρα
των αηδονιών
απ' το δωμάτιο που θα με βρεις
όταν θελήσεις
φως αιώνιο της μοίρας μου
σαν με βάλεις στο σημάδι.

~στέλλα βρακά~

 

Οι άνθρωποι ως είδος είμαστε όλοι ίδιοι αλλά ο καθένας ξεχωριστά μοναδικός.
Κοινά στοιχεία, διαφορετικά στοιχεία, συνθέτουν το κράμα του ανθρώπινου είδους.
Αυτό που μας κάνει όμως πραγματικά να ξεχωρίζουμε είναι αυτά τα λίγα τα μοναδικά αυθεντικά στοιχεία που πλαισιώνουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας.
Αυτά που εμείς διαλέγουμε για τον εαυτό μας να αναπτύξουμε, να ξεχωρίσουμε και να ριζώσουμε και να ανθίσουμε και να τα κάνουμε δικά μας ακόμη κι όταν αυτά εμποτίστηκαν μέσα μας κι ήταν ξένα και κάθισαν σαν σκόνη που σκεπάζει τον πραγματικό μας εαυτό.

Οτιδήποτε άλλο δεν είμαι εγώ, είναι ο ψευδής εαυτός που τόσο πολύ θέλει ο καθένας που "περνάει" από πάνω μας να αναπτύσσουμε.
Είναι όλα τα πρέπει και οι συμπεριφορές που υιοθετούμε και το σαρκίο που γινόμαστε και είμαστε και τόσο περήφανοι γι αυτό. Τι ειρωνεία ...

Μου ανήκει το σώμα μου, το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι σκέψεις μου και ιδέες μου. Μου ανήκουν αρκεί να είναι δικά μου όλα αυτά κι όχι ψευτιές υιοθετημένες επειδή έτσι συνηθίσαμε ή έτσι μας βόλεψε κάποια στιγμή στη ζωή μας και χαθήκαμε και συνηθίσαμε μέσα σε αυτή τη βόλεψη και δεν είμαστε πια ικανοί να διακρίνουμε τη σήψη στην οποία μπαίνουμε.
Αλλά και το βουτάω βαθιά σε μένα και μόνο σε μένα είναι ζόρικο... ειδικά όταν οι περισσότεροι δεν κοιτάμε καν κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέπτη πολλές φορές.
Και που να ψάχνουμε και στη λάσπη τώρα να ανασύρουμε μαργαριτάρια δύσκολη δουλειά....
Τα εύκολα, τα μασημένα είναι καλύτερα...
Κι έτσι χαιρόμαστε με λάθος πράγματα, θυμώνουμε, απογοητευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε με λάθος καταστάσεις, θολώνουμε το μυαλό μας και είμαστε έρμαια όλων όσων έχουμε αφήσει εκεί μέσα να στρογγυλοκάθονται και να τρώνε την αγνότητα μας.
Και δημιουργούμε ψευδείς εντυπώσεις και συναισθήματα και τα υπερασπιζόμαστε και με σθένος τρομάρα μας.
Και λέει το στόμα μας ότι πετάει το μυαλό μας χωρίς επεξεργασία έρμαιο κι αυτό τον ψυχικών ή συναισθηματικών μας ασταθών καταστάσεων που βρισκόμαστε κάθε φορά.
Και δεν βλέπουμε πόσο ανδρείκελα καθοδηγούμενα γινόμαστε, και το έχουμε δημιουργήσει εμείς αυτό στον εαυτό μας επειδή απλά οι άλλοι μπορούσαν να μας το κάνουν, τους δώσαμε την άδεια να τσαλαπατήσουν το μέσα μας.
Και βλέπεις ανθρώπους να μιλούν άγρια, ή γλυκά, ή τρυφερά, ή θυμωμένα ή δυνατά και να αναγνωρίζεις ότι τίποτα από αυτό δεν είναι δικό τους και να μπορείς να δεις κι από που προέρχεται και να μην μπορείς να μιλήσεις γιατί είναι τόσο βαθύ ....

Τη μέρα που θα μπορείς άνθρωπε να πεις μου ανήκω, τα όνειρα μου, οι φαντασίες μου, οι φόβοι μου τα λάθη μου, τα άσχημα και τα καλά μου θα είναι και η μέρα που θα μπορείς και θα έχεις ανακτήσει και το δικαίωμα της διεκδίκησης του ίδιου σου του εαυτού.

Και τότε μπορεί και να σε αγαπήσεις, και να σε αγαπήσουν πραγματικά και οι άλλοι.
Όταν θα μπορείς να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου τότε θα μπορείς να υψώνεις το ανάστημα σου.

Τίποτα δεν κατακτήθηκε εύκολα γρήγορα και απλά, πόσο μάλλον ο ίδιος σου ο εαυτός. Πάλεψε, για σένα και τότε θα "δεις" πραγματικά.
Πάντα θα υπάρχουν σκοτεινά και μη κατανοητά κομμάτια σου, πάντα θα υπάρχει ένας αγώνας για την διαύγεια και την καθαρότητα, αλλά αυτό γμτ δεν είναι η αξία της ίδιας σου της ζωής?
Ζήσε όπως πραγματικά σου αξίζει.

Ζήσε και μην ασχολείσαι το πως θέλουν οι άλλοι να είσαι, ζήσε, κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από σένα για σένα.
Ζήσε και μη μετανιώνεις γι αυτά που έκανες αλλά για όσα δεν τόλμησες να κάνεις και τα ζήταγε πραγματικά η ψυχή σου.
Παρατήρησε εσένα αυτό είναι αυτοβελτίωση, σταμάτα να ασχολείσαι με τους άλλους αυτό είναι κουτσομπολιό.
Κόψε τους δεσμούς με τους διαβρωτικούς παράγοντες και γίνε εσύ.

Γίνει πρώτα ο κύριος του εαυτού σου και μετά εναπόθεσε τον και παρέδωσε τον όπου θες
Με πλήρη συνείδηση είναι ότι πιο απελευθερωτικό και υγιές μπορείς να κάνεις.

 

 

ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ..

Είναι πως κάποια μέρα
εκεί που βρισκόμουν
και τέτοιος που ήμουν
δεν ήμουν πια παρθένος
ούτε ακέραιος
ούτε ελεύθερος
ούτε μόνος
ούτε στην αρχή
ούτε η αρχή
και ήμουν πάντα εγώ
μα ο μιαρός των όντων με είχε ξεχάσει
και είχε γαντζωθεί στην αρχή
τότε είπα
ότι με την σκέψη δεν υπάρχει αρχή
κι ότι εγώ ήμουν η αρχή στο κορμί μου
όσο για τις ρυπαρότητες που με καλύπτουν
θα πλυθώ με μια βούρτσα αγριάδας
και μια που δεν υπάρχει πνεύμα που να βγαίνει από το σώμα μου
και να το χαρακτηρίζει
κι ούτε σκέψη σχετική με τις πράξεις του σώματός μου,
οι πράξεις του σώματός μου περιορισμένες μοναχές στον εαυτό τους
δίχως την ακτινοβολία τους
ή τη στόφα τους
ή το λουλούδισμα
της σκέψης
που είναι το σημείο, όπου η αμαρτία γαντζώθηκε
για να με χαντακώσει
δημιουργώντας μου μια τύψη
να κάνω ή να μην κάνω
να είμαι ή να μην είμαι
να θέσει μ’ όλους τους τρόπους το πρόβλημα της ζωής έξω απ’ το σώμα
σ’ ένα προβληματικό διάστημα, χιμαιρικό, φανταστικό, κ. τ. λ.
ό,τι είναι ωραίο
θα γίνει ωραίο σε δέντρα, λουλούδια, χόρτα,
μα ποτέ σε σκέψη
και να δούμε ακόμα, αν σε δέντρα, λουλούδια, χόρτα,
οτιδήποτε, είναι στα όρια του αδημιούργητου αντιληπτού.
Το αδημιούργητο, είναι το αγνό μηδέν.

(Αντονέν Αρτώ)

 

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

 

Στου κόσμου το ρηχό ταψί
θνητή χαρά αξόδευτη
ωμή κοκκινισμένη
απ΄της ταχύτητας τη βία
ποιος πρώτος θα καταβροχθίσει
μέσα στην άγρια πείνα;

Μ.Π

[foto-Vincent Cacciott]

 

 

Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά
μια μέρα…
Νίκος Καρούζος

 

 

What scares you maybe is what haunts you.

 

 

Το ωραίο μπορεί να είναι θλιβερό.
Το κάλλος συνδέεται με το εφήμερο και άρα με το πένθος.
Ή μήπως το ωραίο αντικείμενο είναι εκείνο που επανέρχεται διαρκώς μετά τις καταστροφές και τους πολέμους,
ως μάρτυρας ότι υπάρχει μια επιβίωση μετά τον θάνατο, ότι η αθανασία είναι πιθανή.

Κατά τη συνήθεια του ποδηλάτη, αυθαίρετο απόσπασμα, από το Μαύρος Ηλιος της Τζούλιας Κρίστεβα.

 

«Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης».

Κ. Καρυωτάκης