Δεσποινίς έμπνευση

[Ιστοφυλάκιο] Του Γιάννη Ζελιαναίου

 

Σαν γράφεις ένα
ντε και καλά ποίημα
νιώθεις πως συμβαίνει κάτι
κάτι που έχεις την εντύπωση
πως θα σώσει
την απώλεια
το πόνο
τ’ αξεκαθάριστα ρημάδια
που κάποτε μάζευαν στις σκάλες
τα γυαλιά τους για σένα.
Γράφεις
χωρίς να θυμάσαι τι ήθελες ακριβώς
να κάνεις
είναι γιατί έχεις συνηθίσει
τις σκάλες
τα γυαλιά
την απώλεια
τον πόνο
κι όλα τα υπόλοιπα σκατά
που λατρεύουν να διαβάζουν
οι αναγνώστες της ποίησης
και ανεβάζουν στο φέσιμπουκ
κάθε τρεις και λίγο.


Το μόνο που σε ενδιαφέρει
είναι να το εντυπωσιάσεις στο ίντερνετ
να νιώσεις
οκάδες γραφιάς
στυγερή σκάλα
γυαλί πόνος
και βολεμένη θύμηση
που τα λάικ
και τα σχόλια
στη γιορτή
θα παίξουν το κομμάτι τους
όμορφα κι ωραία.
Όταν γράφεις ένα
ποίημα τελικά
θυμήσου να δουλεύει
ο κομπιούτερας καλά
να ναι γερή η σύνδεση
το αντίπαλο δέος
να βρίσκεται μια νύχτα μακριά
και με τον έναν
ή τον άλλο τρόπο
να χεις καβάτζα
μια ποιητική συλλογή
ολίγον φύση
και το τηλέφωνο
του ψυχιάτρου
στη δεξιά κωλότσεπη.
Ο τρόμος μοστράρει αγάπη μου
ο οποιοσδήποτε τρόμος


[ανέκδοτο]

 

 

[Λάθη Αδράνειας] Του Βασίλη Λαλιώτη


Η ανάγκη σου για δάσκαλο δεν είναι αυτονόητα
η ανάγκη μου για μαθητή.

Ο εχθρός του εχθρού μου
δεν είναι οπωσδήποτε φίλος μου.

Δεν θα ταυτίσω το εγώ του κειμένου μου με μένα
επειδή σε βολεύει. Το αντίθετο σε περιμένει…

Τα θύματα του βιογραφισμού είναι τα μπισκοτάκια
στο πρωϊνό κάθε γραφής που σέβεται τον εαυτό της.

Ερωτεύτηκες ένα κείμενο. Τί ενοχλείς εμένα;
Άσε που θα θυμώσουν οι υπόλοιποι αν το μάθουν.
΄Εχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα να το ερωτευτούν.

Η διαθεσιμότητα με ανοιχτά πόδια δεν παράγει
δικαιώματα επί ουδενός κειμένου, και περισσότερο
επί ουδενός βίου πίσω από το κείμενο.



Όταν λέω ναι λέω ναι σε σένα, όχι στις φαντασιώσεις σου.
Όταν λέω όχι λέω όχι και στα δυο. Μη χάνεις χρόνο
να το διακρίνεις. Μόνο χρόνο χάνεις…

Το ότι δεν με ενδιαφέρουν οι φιλοδοξίες σου δεν σημαίνει
ότι θέλω να το παίξω ταπεινός, μπορεί να σημαίνει ότι
οι δικές μου είναι τόσο μεγάλες που απαξιούν να
ανταγωνιστούν τις δικές σου. Τόσο μου είναι μικρές.

Πριν με πονέσεις πρέπει να βρεις που πονάω
κι αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί θέλει την ικανότητα
να βγαίνεις από τον εαυτούλη σου, που δεν έχεις.
Θέλεις να με πονέσεις σε αυτό που πονάει εσένα.
Διασκεδάζω με τις αστοχίες σου. Και μου έχεις δείξει
που πονάς… Ετοιμάζομαι να απαντήσω.

Αυτό που κάνει την περιέργειά σου να μανιάζει
είναι το γεγονός ότι μπορώ να μην έχω περιέργεια.

 

 

αυτό
για αλλαγή (count_less)~

 

_πως να περιπλέξεις την ζωή σου..


 

 

_δεν μου αρέσει ούτε το ρούχο να με σφίγγει, πόσο μάλλον οι άνθρωποι..


 

 

Ζώντας ηθικά

«Όπως η Κοινωνική Ηθική είναι πάνω από τα ατομικά οφέλη, έτσι πρέπει να δημιουργηθεί και μια Περιβαλλοντική Ηθική πάνω από τα οφέλη που αντλεί ο άνθρωπος από τη γη».—Leopold Aldo.



Από πού αντλούμε τα ηθικά δεδομένα διαχείρισης της ζωής μας; Πρόκειται απλώς για ένα σύνολο κανόνων που διαμορφώνει τις σχέσεις μας με τους άλλους και χαλιναγωγεί τα ένστικτά μας; Δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κατασκεύασμα; Οι ερωτήσεις σχετικά με την ανάπτυξη της ηθικής εντάσσονται σε ένα πλαίσιο διερευνήσεων της ανθρώπινης φύσης που αντλεί τις ρίζες του από την αρχαιοελληνική ηθική του ευδαιμονισμού και φτάνει έως τις μέρες μας με πολλές και διαφορετικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις.

Τι είναι η ηθική; Απαντάται μόνο στον άνθρωπο; Θα μπορούσαμε να την εξετάσουμε προσεγγίζοντας το πλαίσιο αναζήτησης άλλων επιστημονικών κλάδων και μεθοδολογικών εργαλείων; Έχουν γίνει προσπάθειες να δοθούν απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, αλλά μια πολύ σπουδαία προσέγγισή του είναι ο συγκερασμός φιλοσοφίας και νευροβιολογίας: η νευροφιλοσοφία. Τα αποτελέσματα αυτού του αναλυτικού μοντέλου ανοίγουν νέα μονοπάτια στη σκέψη, καθώς η νευροφιλοσοφία προσπαθεί να εξηγήσει την προέλευση των ηθικών αξιών μέσω των ηθικών δεσμών στα θηλαστικά. Δηλαδή την έδρα της ηθικής.

Στην εξελικτική ιστορία των θηλαστικών διαπιστώνεται πως ανέπτυξαν στον εγκέφαλό τους ένα νευρωνικό σύστημα, κοινό σε όλα τα είδη, που φροντίζει τους απογόνους/νεογνά αναγνωρίζοντας και ικανοποιώντας τις ανάγκες τους μέσα από μια σειρά αντιδράσεων (για την πείνα ή την απουσία χαράς) που καθιστούν, από τη μία, ικανή την επιβίωση του είδους τους, ενώ ταυτόχρονα είναι το πρώτο βήμα φροντίδας που αποδίδει στον πομπό (μητέρα) και τον δέκτη (απόγονο) το αίσθημα της ευχαρίστησης, που δεν είναι ανεξάρτητο από τη δράση της οξυτοκίνης, της «ορμόνης της αγάπης» όπως λέγεται. Η οξυτοκίνη, ένα αρχαίο μόριο που λειτούργησε σαν καταλύτης στην ανάπτυξη των δεσμών μεταξύ των ατόμων μίας ομάδας, ενισχύει την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη και μειώνει την ανάπτυξη του στρες: δομικά στοιχεία όλα τους για την ανάπτυξη ηθικών δεσμών. Συνεπώς, η φροντίδα των απογόνων έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη ενός χημικού στοιχείου στον οργανισμό των θηλαστικών αφενός και αφετέρου ενός κώδικα ηθικής συμπεριφοράς που δημιουργήθηκε αρχικά μέσω της γονεϊκής φροντίδας και επεκτάθηκε και σε άλλα άτομα, συγγενικά ή μη, μέσω της ανάπτυξης συνεργασιών με άλλα άτομα του ίδιου είδους.

Ίσως η προσπάθεια εξήγησης της ύπαρξης των ηθικών δεσμών μέσω των όρων της νευροφιλοσοφίας να μην είναι απολύτως δυνατή, όμως ο άνθρωπος ως μέρος της Φύσης οφείλει να δράσει ηθικά απέναντι στα άλλα είδη, λαμβάνοντας υπόψη την κοινή ρίζα όλων μας: μια ρίζα που μας συνδέει με την αλυσίδα της ζωής.

Η προστασία και ο σεβασμός του περιβάλλοντος και των υπόλοιπων κατοίκων του πλανήτη είναι η ηθική που μετατρέπει τον άνθρωπο από κατακτητή σε ισότιμο μέλος του οικοσυστήματος: χωρίς να καταργεί τη διαχείριση των πόρων του πλανήτη, καθοδηγεί τη δράση του και τον οδηγεί στο να μοχθεί να διατηρηθούν στη ζωή και τα υπόλοιπα μέλη της γήινης αλυσίδας.

http://amagi.gr/content/zontas-ithika

 

Αλχημιστές πλήρους απασχόλησης.
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Το μυστήριο πρέπει να έχει απλότητα. Να μπορεί να στέκει εύσωμο στα χωράφια και στους αγρούς αλλά και στα μπαλκόνια της πόλης. Να λειτουργεί ως φεγγίτης ηθικής κι όχι ως κώδικας. Να σβήνει ανερμήνευτο κάτω απ’ τη φούστα της ομορφιάς. Να κλωτσά τη σφηκοφωλιά των μυστικών νοημάτων. Ακόμα και η ποίηση θα πρέπει να διαθέτει τέτοια μυστήρια. Δυνάμεις που η κάθε μηχανιστική ακαδημαϊκή εξουσία ονομάζει τεχνοτροπίες, μα κατά βάθος είναι σπέρματα του μάγου και του κοσμογράφου. Δυνάμεις που συντελούν στον πανίσχυρο λόγο. Σ’ αυτόν που μετατρέπεται στο καθετί για να υπάρξει και να αναγνωριστεί. Είναι αυτό που πρέπει να καταγραφεί και να γραφτεί. Είναι ο βράχος που ξεγλιστρά απ’ το χέρι του Σίσυφου. Αυτό που χειριζόμαστε χωρίς ειδική άδεια, πολλές φορές σαν αθώα παιδιά που παίζουν με γεμάτα περίστροφα. Κι ίσως βάζοντας τη μια λέξη δίπλα στην άλλη να υπηρετούμε ένα άλλο μυστήριο. Ίσως να ανακαλύπτουμε άλλες τρομακτικές αλήθειες. Μπορεί να δημιουργούμε σύμπαντα από απροσεξία. Μπορεί να φέρνουμε στον κόσμο τέρατα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και χωρίς να σηκωθούμε απ’ τις καρέκλες μας.

 

Το ζεϊμπέκικο της αλητείας

Βλέπω τον χίπικο εαυτό μου από ψηλά
Και τον κοιτώ και τον χαίρομαι
Όπως βγαίνουν τα ψώνια απ’ το σώμα τους
Κοιτώ κι εγώ τον σπουδαίο μου εαυτό
Και τον κοιτώ και τον χαίρομαι
Τ’ αρχίδια μου ελεύθερα
Χωρίς λεφτά τσέπες και πορτοφόλια
Ας πούμε τώρα ένα τραγούδι αδέρφια
Κάτω οι κλαψομούνηδες οι διανοητές
Κάτω το πάνω
Και μη φυτεύεται άλλα δέντρα άνθρωποι των γραφείων
Και μη γαμάτε με πιστοποίηση
Και μη γράφετε άλλα ποιήματα
Και μη με συγκινείτε άλλο
Τώρα ακούω φοβερά βελάσματα
Για να αρμέξω πάω, το Σύμπαν
Από εσάς δε βγαίνει τίποτε
Ούτε σπέρμα απ’ το πουλί σας
Ούτε ζουμί
Και μη ξεχάσετε να βάψετε τα μαλλιά σας
Να ξυρίσετε το στέρνο σας
Να διαβάσετε βιβλία
Εγώ ο σφετεριστής σας υπολήπτομαι
Και κλέβω φρούτα από τους φράχτες
Και δροσερά ουσιαστικά από τους κράχτες που με κράζουν
Περάστε κυρίες μου
Ω εσείς, με το ξεδιάντροπο μαύρο σας μουστάκι
Πάνω απ’ τα κάτω σας χείλη
Ξέγνοιαστες και γυμνές
Μαλλιαρές και αφράτες
Κι εγώ θα σας διαφημίσω εις τα πέρατα της γης
Για σας γράφω κυρίες μου τζάμπα
Δεν εκδίδω και δεν εκδίδομαι
Κυρίες μου σέρνομαι στην άμμο
Κάνω τσουλήθρα στους αμμόλοφους
Τρώω το ψωμοτύρι της μαμάς
Και πνέω τα λοίσθια
Ώσπου ο σφυγμός μου να μη λειτουργεί
Ώσπου να νιώσετε εσείς θεραπαινίδες μου
Τι εστί νεκρός από την καύλα
Και μπάμ και κάτω να πας τι εστί
Πάνω στην άμμο την υγρή
Και κάτω απ’ το ζεστό ήλιο
Όπως το επιθυμείς

 

Motherfucker

Mother,
tonight you are my
lover.

I never left you, though I left you:
You should know this by now:
Η εγκατάλειψη είναι μια μορφή αυταπάρνησης.

I negate; you negate; he negates -
Ειδικά αυτός: η πιο φοβισμένη αντωνυμία:

Απόψε χορεύω
στη
διατομή της Ελένης και της Lolita.

And dose myself with weed
and classy wine - Bollinger RD 1994; ημίγλυκος.

Η κυρία από το τραπέζι δίπλα μας,
από τον κόσμο δίπλα μας,
μας έριξε μια ματιά
που ήταν ένα διάνυσμα από ανάθεμα
and philistine condemnation.

Mother, I find you in the most unexpected women
women
women
wo - the woe the primordial.

But I never left you:
We meet when we walk,
when we whistle with the wind,
όταν πίνουμε:
Το γάλα σου, το κρασί μου.

Πόσο υδάτινη είναι η παρουσία μας;
Λες κι ο έρωτας προορίστηκε να κολυμπά,
hydrophobic and hydrophilic,

hydrophobic and drowned.

The bonds of alcohol and the bonds of people,
Prometheus bound
and rebound tonight our dreams.

Mother,
Κόψε μου το λώρο απόψε,
έχω κρασί για αίμα μη φοβάσαι,
και θα τον βρίσκω για χρόνια στους εραστές μου.

Μισή ντροπή δική μου,
μισή του γάλακτός σου.


À la Recherche du Temps Perdu

 

Πώς νιώθει άραγε η νύχτα
μ' όλα τούτα τ' άστρα στο κορμί της,
ωραία ή σημαδεμένη;

~Αργύρης Χιόνης

 

 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

«Κουράστηκα να μπερδεύω τις ψυχές», είπε ο Λαβύρινθος.
«Κουράστηκα να ζω με δανεικά όνειρα», είπε ο Ονειρόπολος.
«Κουράστηκα ν’ αντανακλώ την ασχήμια», είπε ο Καθρέφτης.
«Κουράστηκα ν’ ακούω μόνον τον ήχο της κραυγής μου», είπε η Ηχώ.
«Κουράστηκα ν’ αναζητώ το άλλο μου μισό», είπε ο Ερωτας.
«Κουράστηκα να βλέπω μόνον την άρνηση στα μάτια σου», είπαν τα Μάτια.
«Κουράστηκα να εφευρίσκω άλλα πειράματα», είπε ο Αλχημιστής.
«Κουράστηκα να φυλάω τον ύπνο σου», είπε ο Φίλος.
«Κουράστηκα να παίζω όλους τους ρόλους», είπε ο Ηθοποιός.
«Κουράστηκα να ξεγελάω τις μοναξιές μου», είπε η Μοναξιά.
«Κουράστηκα να βάζω χρώμα στις εικόνες σου», είπε ο Ζωγράφος.
«Κουράστηκα να αιχμαλωτίζω τις λέξεις για να σου περιγράψω τον κόσμο», είπε ο Ποιητής.
«Κουράστηκα να ζω με δανεικές αγάπες» είπα Εγώ.
.................................
Ντίνος Χριστιανόπουλος

photo by Francis Bruguière 1929, "The Way"