Δεσποινίς έμπνευση

Οι σκέψεις τρέχουν, χοροπηδούν, στριφογυρνούν με ταχύτητα και, αν μια σκέψη κοντοσταθεί, μπορούμε να κάνουμε λόγο και για έμπνευση. Το μάτι στέκεται σε μια εικόνα, για παράδειγμα, την παρατηρεί, την θαυμάζει και το μυαλό δημιουργεί ιστορίες, κάνει παραλληλισμούς ή ανακαλεί στη μνήμη άλλες εμπειρίες και εικόνες.

Στην φωτογραφία του Christian Vogt η Νina καλύπτει το μισό της σχεδόν σώμα με ένα κουτί. Επιλέγει να καλύψει το στήθος και το κεφάλι, ενώ το υπόλοιπο σώμα παραμένει εκτεθειμένο ολόγυμνο. Η Nina δίνει έμπνευση σε κάποιον θεατή. Γι’ αυτόν είναι η γυναίκα που διστάζει να δώσει ταυτότητα στη γύμνια της. Είναι η γυναίκα που φόρεσε το γκρίζο κουτί της και με ανοιχτές παλάμες καταδίκασε εαυτήν σε ακινησία. Μόλις σιγουρευτεί ότι είναι μόνη και κανείς δεν ταυτοποίησε τη γύμνια της, θα ξεντυθεί το κουτί της και θα φορέσει ένα νυχτικό. Θα ξαπλώσει μόνη, θα επεξεργαστεί τις ενοχές της και ύστερα θα προσπαθήσει να κοιμηθεί. Στο όνειρό της άλογα θα τρέχουν σε απέραντα λιβάδια και θα τα βλέπει ακίνητη να απομακρύνονται.

… Όταν ξημέρωσε
φόρεσες το γκρίζο σου κουτί
είχες μεγαλώσει
κι ήταν κοντό
άφηνε αδέσποτη τη γύμνια
και πως να περπατήσεις.
Το μπλε φόρεμα
ακουμπούσε με λύπη
στ’ ανήμπορα μπράτσα
της πολυθρόνας.
Ξαναβράδιασε στην ακινησία
των απολογητικών χεριών σου
το σώμα κόπηκε σε δυο
λιπόθυμα βαρίδια
η ενοχή τα πήρε
και τα πέταξε στο δρόμο…

Ίσως η Nina να φόρεσε το κουτί για να κάνει απλώς εντύπωση. Γενικώς θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα ανασφαλής που της αρέσει να τραβά τα βλέμματα, επιδιδόμενη σε κάθε είδους εκκεντρικότητες.

...Ήσουν όλο εκπλήξεις
μάζευες βεντάλιες
κουτιά, αλεξίπτωτα
κ’ είχες μια κερασιά στο στόμα
πάντοτε ανθισμένη
σ ’ άρεσε να κρέμονται οι εραστές σου
με λουλούδια πάνω απ’τα κεφάλια τους...

Ενδεχομένως η Nina να παίζει κρυφτό. Προσπαθεί να κρυφτεί αλλά πάντοτε μάταια. Μπορεί, όμως, επίτηδες ν’ αφήνει να προεξέχει κάποιο σημείο από την κρυψώνα της, προκειμένου να την βρει εύκολα ο άνδρας με τον οποίο παίζει. Όταν την βρει θα φωνάξει “σε βρήκα”, θα την αρπάξει και θα ξαπλώσουν αγκαλιά γελώντας. Ή θα της πει “φαίνεσαι, φρόντισε την άλλη φορά να κρυφτείς καλύτερα…” και θα αποχωρήσει.

… Κρυφτό, κυνηγητό
παιχνίδια που παίζαμε μικροί
τώρα μεγαλώσαμε
και το δωμάτιο είναι σχετικά μικρό
οι τοίχοι βρίσκουν ταβάνι
και δεν μπορείς να τρέξεις
ούτε να κρυφτείς
σε προδίδει η κοντή πολυθρόνα
ο στενός διάδρομος
και ποιος τρέχει τώρα
στους δρόμους και τα δάση. Εκπαιδευτήκαμε στη στενότητα
και συνηθίσαμε στο λίγο
που ονειρεύεται
όταν μεγαλώσει κάποτε
να γίνει πολύ…

Μπορούμε να πλάσουμε πολλές ιστορίες ή ακόμη να γράψουμε και ποίηση,ορμώμενοι από τη φωτογραφία της Nina ή να συνεχίσουμε να βλέπουμε άλλες φωτογραφίες, επειδή η Nina τελικά μας αφήνει αδιάφορους.

… Και σε αυτή την περίπτωση
τα χέρια σου ήταν άδεια
το στόμα χωρίς γλώσσα
τα μάτια ορφανά
όλα άδεια
ήσουν άδεια…
.
Σίση Σιακαβάρα

 

 

(ήθελα)

θέλω
να βάλω
τα δάχτυλα μου
(αυτά που τόσο λατρεύεις)
στο στόμα σου
και να ξεριζώσω
απ’ το λαρύγγι σου
όλες τις λέξεις
που δεν έχεις μοιραστεί
ακόμα
μαζί μου

(ήθελα)

Toskrinio

 

 

Porcelain Sculptures by Crystal Morey
(Entangled Wonders Series)

 

 

 

ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Βρισκόμαστε όλοι σε ένα ατέλειωτο ταξίδι διαμέσου της αιωνιότητας
και ο χρόνος που ξοδεύουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη της δράσης
δεν είναι παρά μια σύντομη στιγμή.
Επιλέγουμε κι ερχόμαστε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να πάρουμε μαθήματα,
να δουλέψουμε πάνω στην πνευματική μας ανάπτυξη
και να διευρύνουμε το χώρο της αγάπης μέσα μας.
Δεν υπάρχει σωστός χρόνος, ή λανθασμένος όταν ερχόμαστε ή όταν φεύγουμε.
Πάντα ερχόμαστε στη μέση της ταινίας και πάντα φεύγουμε στη μέση της ταινίας.
Φεύγουμε όταν ο πρακτικός μας σκοπός έχει τελειώσει.
Ερχόμαστε για να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο
και να μοιραζόμαστε αυτήν την αγάπη με όλους τους άλλους τριγύρω μας.
Ερχόμαστε για να ανοίξουμε τις καρδιές μας σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο.
Το περιέχομενό μας σε αγάπη είναι το μόνο πράγμα που παίρνουμε μαζί μας όταν φύγουμε.
Αν έφευγες σήμερα πόση αγάπη θα έπαιρνες μαζί σου?

LOUISE HAY

 

κι ας έλεγε ο Νίτσε, Dies ist der Herbst: der - bricht dir noch das Herz!
(αυτό είναι το φθινόπωρο, θα σου κομματιάσει την καρδιά), δίκιο είχε μόνο για τον φθισικό Νοέμβρη. Ο Σεπτέμβριος έχει όμορφες βροχές...

 

Ποσο ομορφο!

 

"Wintering" by Sylvia Plath

This is the easy time, there is nothing doing.
I have whirled the midwife's extractor,
I have my honey,
Six jars of it,
Six cat's eyes in the wine cellar,

Wintering in a dark without window
At the heart of the house
Next to the last tenant's rancid jam
and the bottles of empty glitters--
Sir So-and-so's gin.

This is the room I have never been in
This is the room I could never breathe in.
The black bunched in there like a bat,
No light
But the torch and its faint

Chinese yellow on appalling objects--
Black asininity. Decay.
Possession.
It is they who own me.
Neither cruel nor indifferent,

Only ignorant.
This is the time of hanging on for the bees--the bees
So slow I hardly know them,
Filing like soldiers
To the syrup tin

To make up for the honey I've taken.
Tate and Lyle keeps them going,
The refined snow.
It is Tate and Lyle they live on, instead of flowers.
They take it. The cold sets in.

Now they ball in a mass,
Black
Mind against all that white.
The smile of the snow is white.
It spreads itself out, a mile-long body of Meissen,

Into which, on warm days,
They can only carry their dead.
The bees are all women,
Maids and the long royal lady.
They have got rid of the men,

The blunt, clumsy stumblers, the boors.
Winter is for women--
The woman, still at her knitting,
At the cradle of Spanish walnut,
Her body a bulb in the cold and too dumb to think.

Will the hive survive, will the gladiolas
Succeed in banking their fires
To enter another year?
What will they taste of, the Christmas roses?
The bees are flying. They taste the spring.

 

Σ' όλη μου τη ζωή, περιπλανιέμαι παντού, περιμένοντας κάτι.
Σ' όλη μου τη ζωή, κατά βάθος, νιώθω σα να περιμένω σε σιδηροδρομικό σταθμό. Και πάντα αισθανόμουν ότι όσα έχω ζήσει ως τώρα, δεν ήταν η πραγματική μου ζωή, αλλά μια μακριά αναμονή, μια μακριά αναμονή, για κάτι αληθινό, κάτι σημαντικό.
— Αντρέι Ταρκόφσκι, Η Θυσία, 1986

The Meeting Place. A 9m tall bronze statue by Paul Day in St. Pancras International Station, London.

 

 

σεπτεμβρης

το στόμα ανασαίνει τα βρεγμένα μαλλιά που απλώνονται στο μαξιλάρι. αυτά ας γίνουν η θάλασσά μας για τον σεπτέμβρη.

messires | photography: Francesca Woodman

 

 

Γίναμε σιγά-σιγά δήθεν υπέροχοι
με μαδημένες χίμαιρες στα χέρια.
Μας νέμεται σκληρά η επιστήμη.

Nίκος Καρούζος