Δεσποινίς έμπνευση

We forget all too soon the things we thought we could never forget. We forget the loves and the betrayals alike, forget what we whispered and what we screamed, forget who we were.

— Joan Didion, Slouching Towards Bethlehem

 

 

Δεν γλιτώνεις
δεν σ΄αφησαν και σεντόνια
να τα μελανιάσεις.

 

 

Ο μοναχικός μονόλογος ενός τρελού και ερωτευμένου

• Απο τον Γιώργος Καραγεώργος

 

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Εγώ;
Μια χαρά μωρέ!
Όπως με άφησες.
Εδώ!
Μια σκιά στο σκοτάδι, μια σβηστή μηχανή.
Να δηλητηριάζομαι με νικοτίνη, να φουλάρω με οινόπνευμα.
Να ψάχνω για οξυγόνο, και να μην φτάνουν οι ανάσες.
Να με απειλεί η εικόνα σου, να με πνίγουν τα λόγια.
Να με πλακώνουν οι τοίχοι, να προσπαθώ να σωθώ.
Εδώ!
Δεν απαντώ σε τηλέφωνα, δεν ανοίγω μηνύματα.
Δεν αντέχω κανέναν, περιμένω εδώ.
Να κοιτάζω την πόρτα, να ικετεύω να ανοίξει.
Να παγώνουν τα μέσα μου, το μυαλό μου να φλέγεται.
Να με καίνε τα χείλη μου, που έχουν μείνει στεγνά.
Να νικάω τους χειμώνες μου, τα καλοκαίρια να χάνω.
Να προσμένω μια Άνοιξη, και έναν ήλιο γνωστό.
Εδώ!
Συντροφιά με σιωπές, και μαχαίρια στην πλάτη μου.
Να γλεντάω το τίποτα, να του ανοίγω σαμπάνιες.
Να γιορτάζω ένα έρωτα, που τον θέλεις νεκρό.
Με ένα σύννεφο πάνω μου, να μου ρίχνει βροχή.
Να αστράφτουν τα αύριο, να βροντάνε τα χθες.
Να με ανάβουν οι θύμησες, να με σβήνουν οι ελπίδες.
Εδώ!
Εγκλωβισμένος στους δείκτες, ενός κακού ρολογιού.
Να μαντάρω τα ρούχα μου, που γεμίσανε τρύπες.
Να καλπάζουν οι φόβοι μου, να τους λέω να σκάσουν.
Να μου κλείνω το στόμα, και να ουρλιάζουν σιωπές.
Να σε βρίζω που λείπεις, να με φτύνω γι αυτό.
Να κοιτώ το κρεβάτι μας, που ακόμη βγάζει καπνούς.
Εδώ!
Να αντέχω το ψέμα σου, να αγκαλιάζω μια αλήθεια.
Να μιλώ με διαβόλους, και να διώχνω Θεούς.
Να κλειδώνω μια κόλαση, και όλο η πόρτα να ανοίγει.
Να φωνάζουν τα θέλω μου, να σωπαίνουν τα πρέπει.
Να χτυπάω τα χέρια μου, που δεν σε έχουνε μέσα.
Να κοιτώ τον καθρέφτη μου, και να βλέπω κενό.
Να χαϊδεύω τα όχι σου, μπας και γίνουνε ναι.
Εδώ!
Να κρεμάω κάτι όνειρα, για να στολίσω τον χώρο.
Να ερωτεύομαι πράγματα, που μυρίζουν εσύ.
Να παλεύω αντικείμενα, να τα σπάω στο πάτωμα.
Να μικραίνουν οι μέρες μου, να θεριεύουν οι νύχτες.
Να τραγουδάω τραγούδια μας, χωρίς να βγαίνει η φωνή.
Να μετρώ απουσίες σου, που δεν έχουνε τέλος.
Εδώ!
Να μαλώνω την κούπα σου, που δεν έχει καφέ.
Να ρωτώ το κλειδί σου, και να απαντάει, ποτέ!
Να ενώνω κομμάτια, από ένα παζλ μιας ζωής.
Τα πιο πολλά να μου λείπουν! Δεν μπορώ να τα βρω…
Που τα έχεις βάλει ρε γαμώτο;
Εδώ!
Μόνος.
Να σου λέω μου λείπεις, να σου λέω σε θέλω, να σου λέω σ αγαπώ!
Να πεθαίνω στο αντίο σου, και να το κρατάω κρυφό.
Εγώ, εδώ!
Όπως τα ήξερες. Δόξα τον Θεό, όλα καλά!
Εσύ ψυχή μου;
Είσαι καλά;

 

View attachment 137294


You were the lie that I most believed

 

Ὅλο τό εἶναι καί τό ὄν ὁμονοοῦν

στήν ἔνδοξη, ἀέναη ἡσυχία.

Κοίταξε ἐκεῖ, μέ ζέση, ἀδιάφορα

– ἔτσι κι ἀλλιῶς, μέσα μου εἶναι ἡ οἰκουμένη ὁλάκερη.

Νιώθω καί πιστεύω καί γνωρίζω,

μέ τή συμπόνια τόν προφήτη δέν ἀποπλανεῖς.

Μέσα μου, ἔχω περισσές

ὅλες ἐκεῖνες τίς φωτιές, μέ τίς ὁποῖες φλέγεσαι.

Δέν ἔχω ὅμως πιά οὔτε ἀδυναμία, μηδέ δύναμη,

περασμένα, μελλούμενα – μέσα μου.

Ὅλο τό εἶναι καί τό ὄν πάγωσαν

στήν ἔνδοξη, ἀναλλοίωτη ἡσυχία.

Ἐγώ ἐδῶ στό τέλος, πλήρης ἐνόρασης,

πέρασα τή μεθόριο.

Περιμένω μόνο τό συνθηματικό ὅραμα

πιά νά πετάξω σέ ἄλλο κενό.

Alexander Blok – Ποιήματα γιά τή θαυμάσια Δέσποινα

ΕΠΙΛΟΓΗ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ Β. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

 

Γράμμα

Ο λόγος που σου γράφω
δεν είναι λόγος να λυπάσαι.
Ο λόγος που σου γράφω δεν είναι
ούτε να θυμάσαι ούτε να ξεχνάς.
Δεν κατανάλωσα τόσα χιλιόμετρα χαρτί
μόνο και μόνο για να'χεις πρόσβαση στη μνήμη.
Γίνεται αυτό και με πιο απλούς τρόπους.
Όχι
δε σου γράφω ούτε για να κλείσεις τη βρύση.
Και την τελευταία της σταλαγματιά ν'ακούς.
Ακούς;
Εσύ θα έχεις το στόμα σου κλειστό
κι εγώ πάντα θα σου γράφω.
Για το πολύχρωμο κουβάρι βρήκα λύση.
Θα κρατήσουμε τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας
κι από κει θα το βλέπουμε πιο καθαρά.
Εξάλλου υπάρχουν πάντα πρόθυμοι ξετιλυχτές.
Επιτέλους κατάλαβέ το
δε σου γράφω για να σε νικήσω.
Από νίκες χορτάσαμε κι οι δυο.
Κι αποδεδειγμένα στην ήττα τα πάμε καλύτερα.
Έτσι δεν είναι καθρέφτη
καθρεφτάκι μου;

Μ.Π

Foto-Heidi Kirkpatrick

 

 

Λέξεις

Όταν φεύγω από σένα
δεν ξέρω τι να κάνω μ’ εμένα.
Κυλάω σαν κέρμα στο πεζοδρόμιο
πετάω σαν σακούλα στον αέρα
τρακάρω την πραγματικότητα.
«Έχεις τραπεί σε σιγή » ξεφωνίζει
μη μου ζητάς να μιλήσω.
Έχει σφηνώσει στο στήθος μου όλο το αλφάβητο.
Ζήτα μου να σε φιλήσω
να σε κατουρήσω
να σε φροντίσω.
Ζήτα μου να σε αγαπήσω
να σε χτυπήσω.
Ζήτα μου την αναπνοή μου.
Σ’ τη χαρίζω.

Μη μου ζητάς να μιλήσω.
Αν μιλήσω
ό,τι έχει ως τώρα ειπωθεί θα ξεπέσει.
Θα βγει από το στόμα μου μουσική
ένα σμήνος αγάπης και χιόνι
ίσως κι άλλα που δεν ξέρω.
Σαν κύμα θα σε σηκώσουν
και μαζί θα συντριβείτε στην επόμενη παύση.
Οι λέξεις θα σ’ αλλάξουν.
Θα γίνεις απαλός.
Ένας φάρος εγώ.
Να θαυμάζεις.
Να μικραίνεις.
Μη ζητάς να μιλήσω
είμαι φρικτά καλή στις λέξεις
όταν τελικά τις ορίσω.

Εγώ δε ζήτησα τίποτα από σένα.
Μόνο εμένα.

ΤΚ
ΣΒΗΣΕ
Εκδόσεις Apopeira

 

View attachment 137532

you cannot read loss, only feel it

 

 

i have a life to garden
a multiverse to wake from sleep__

 

 

Τσαρλς.

 

Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές.
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.

(Αναζητώντας κροκανθρώπους, Νικόλας Άσιμος, 1981)
Διαθέσιμο στο: http://www.oocities.org/altlinks/Asimos.pdf

 

Μια ξεθωριασμένη εικόνα λαμπερής αθωότητας έκλεψε την προσοχή του από τις σπηλιές που έχασκαν εδώ και εκεί στα βράχια και τον πέταξε με ορμή στα βάθη των ματιών της. Από τι είδους εχθρό ποθούσε να προστατεύσει τον υπέροχο εαυτό της και μεταλλάχτηκε σε μια αόρατη πέρδικα;

Α.Φ.

 

 

photography: Laura Makabresku