Δεσποινίς έμπνευση

notationes/// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2017 /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΣΑΝ ΑΓΡΙΜΙΑ


«...κι όμως ,μου λές,μονάχα
μέσα από τα κορμιά μας
υπάρχουμε...»



Σαν αγρίμια
γαντζώνεστε ο ένας πάνω στον άλλο
τον μυρίζεις
κάθε που έρχεται απ΄έξω
μπαίνεις μέσα στο στόμα του
ελέγχεις την υγρότητα της γλώσσας του
έπειτα αρχίζεις να τον τρως
μετά μανίας
επιδεικτικά
ξεδιάντροπα
κι αυτός αφήνεται
κι ενδίδει
και σκληραίνει
και σου επιτίθεται
σε βιάζει
κι αρχίζει τώρα να σε τρώει εκείνος
με λύσσα
να σου διαλύει το αιδοίο
με τους πιο απίθανους τρόπους
οδηγώντας σε
κάπου πολύ μακριά...

(Εκείνη την ώρα η Ποίηση
δεν έχει κανένα απολύτως νόημα)



*

[Από την «Μυστική Ζωή της Μάγιας Μ.»,ανέκδοτο]


***

 

notationes/// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2017 // ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ /// ΤαπεινωΣΗ (THIS IS NOT A LOVE SONG)

 
Photo by Laura Makabresku.


ΤαΠΕΙνΩΣΗ (THIS IS NOT A LOVE SONG)



Για εκείνη τη νύχτα που ήταν γεμάτη σκοτάδι





Το δωμάτιο ήταν λίγο

Δεν χώραγε άλλα γράμματα

Κι άρχισε να φαγώνεται σιγά σιγά

Το πεντάγραμμο απ’ τα χρόνια της

Πρώτα βγήκαν τα μάτια

Πράσινα για να ξεγελούν

Γύρισαν

Σε αν-άποδα φεγγάρια

Η γλώσσα της έσταζε έως τη γη

Διπλωμένη στα τέσσερα



Μετά τα στήθη της

Στα χέρια του

Δύο άρρωστα παραμύθια

Η περιφέρειά της

Έμοιαζε με ρόδι που άνοιγε

Ή μεγάλο γκρεμισμένο βιβλιοπωλείο



Ακουγόταν ένα No clear mind

Πάνω από μια αφίσα του Τζάρμους

Χρησιμοποιημένη με όλους τους τρόπους

Το ουίσκι ήταν βήτα

Ο Σεπτέμβριος γάμα



Όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία



Και άρχισαν να ξηλώνονται σιγά σιγά

Οι ραφές απ’ το σώμα της

Να τρίβεται η λεκάνη της ερωτευμένη

Στο πάτωμα

Σαν χαλασμένη βεντάλια



Ο άλλος μπήκε από πίσω της εύκολα

Με όλο το σύρμα της χρήσης

Που του επέτρεπε ο καθρέφτης

Προχωρώντας συνέχεια στα τυφλά

Μέχρι εκεί που ανοίγει τελείως το δέρμα

Και γίνεται τάφος

Λασπωμένο χώμα

Όνειδος



Μέχρι εκεί που δεν υπάρχει άνθρωπος

Με όνομα

Και τα κοράκια εισβάλλουν

Στα ασυγχώρητα τραύματα

Παριστάνοντας την αγάπη



Και ο κόσμος πηγαινοήρθε

Πολλές φορές

Σαν έμβολο

Από τη μέση και κάτω

Στο πίσω μέρος των στρογγυλών πολιτισμών

Μέχρι να σταθεροποιηθεί

Στο βυθό που του ανήκε

Να σταθεί σαν παγκόσμιο κουκούτσι

Ανάμεσα στις αμυγδαλές μου



Το φιλί ήταν ούτως ή άλλως εντόσθιο

Το γαμήσι χειρότερο



Κατάπια τα λέπια του άλλου

Έσπρωξα το άρρωστο σπέρμα

Και μπήκα

Αλλάζοντας γεύση στην απόγνωση



Καμία πόλη δεν μύριζε αγάπη



Άφησα τα τελευταία χειρόγραφα

Δίπλα στο λερωμένο σεντόνι

Τράβηξα τις κουρτίνες

Έφτυσα την αγάπη στο πάτωμα

Και έκλεισα πίσω μου την πόρτα



Λίγο μετά

Ήρθε ένα ασθενοφόρο



Είπα σε όλους πως δεν ήσουν ποτέ εδώ

Πως ήσουν ένα φανταστικό πρόσωπο

Ιδέα για βιβλίο

Σενάριο

Κινηματογραφική ταινία



Τους είπα πως δεν υπήρχες



Επειδή μόνο εσύ υπήρχες για μένα

Πριν τώρα και πάντοτε

 

Είναι Η Ποίηση] Του Αντώνη Αντωνάκου

 

Είναι υπέροχη. Ένας σεξουαλικόςάγγελος. Είναι αυτή που μπορείςνα αγγίξεις, να φανταστείς, ναξεσκίσεις. Είναι μια παρθένα πουτη νύχτα γίνεται θεριό ανήμερο.Είναι αυτή που δεν έχει βγάλεισχολή και δεν ξέρει γλώσσες. Καιδεν ξέρει από ηθική και δουλειέςγραφείου. Είναι αυτή που βγάζειτη φούστα. Χωρίς ρυθμό, χωρίςομοιοκαταληξία, στυλ. Είναι αυτήπου είναι έτοιμη. Που δε διαβάζει,που δε γράφει, που δε μελετά.Είναι αυτή που κόβει μια ντομάταστην παραλία. Που γλείφει ταδάχτυλά της. Είναι αυτή που δενζευγαρώνει, που δεν απελπίζεται.Είναι αυτή που αφήνει πίσω τηςμια γραμμή από σπέρμα, υγρά,γύρη. Είναι αυτή που δεν ψάχνειτο νόημα, το θεό, τις εκπτώσεις.Είναι αυτή που καβαλάει το γλυπτόνεροχύτη, που τρομάζει τα πουλιάκαι τα παρδαλά κατσίκια, που ξεχνάει,που δε σκέφτεται, που δεν έχειμητρώο, που μονάχα πεινάει γιακοινούς θνητούς σαν εμάς.

 

Roses are red
Romance is dead
Friday night I suffer from existential dread <3

 

 

Περιμένοντας τον χειμώνα.

Photography by Daniel Vazquez.  

 

"Δεν υπάρχει πιο σίγουρος δρόμος για να κάνεις λάθος, από το να κοιτάς το σύμπτωμα και όχι τον ασθενή. Δεν είναι τι, είναι ποιος έχει τι.

Αν δε μάθεις ποιος είναι αυτός που βρίσκεται απέναντι σου και σου μιλάει, δεν ξέρεις τι έχει, δε μπορείς να τον βοηθήσεις, δεν ξέρεις τίποτα".

Παναγιώτης Ουλής.

 

«Υπήρξα υπερρεαλιστής, αυτό είναι γεγονός, αλλά πιστεύω πως όντως όφειλα να είμαι, και ήμουνα όντως όχι όμως κι όταν εκτόξευα ή συνυπέγραψα μανιφέστα εκτός κι αν επρόκειτο να προσβάλουμε
τον πάπα
τον δαλάι-λάμα
τον βούδα
τον γιατρό
τον διανοούμενο
τον παπά
τον μπάτσο
τον ποιητή
τον συγγραφέα
τον άνθρωπο
τον παιδαγωγό
τον επαναστάτη
τον αναρχικό
την μοναχή
τον ερημίτη
τον πρύτανη
τον γιόγκι
τον πνευματιστή».


 

 

Είμαι τόσο πρόθυμος για συντέλεια
ώσπου να γράψω «λουλούδι»
έχει ήδη χάσει δυο πέταλα
δεν ξέρω αν το φως
είναι τέχνασμα σκότους
ή ανάποδα
εγώ
μόνο να βασανίζω τις πεταλούδες
- καμιά τους δεν ξέρει να μ' αγαπήσει.

( Γιάννης Στίγκας )

 

 

"I learn about myself. There is no self. You learn you're not a self. You learn you're nothing. Ultimately. Hopefully."

Harry Dean Stanton