Δεσποινίς έμπνευση

«Περιμένοντας το σκοτάδι»

Εκείνη η στιγμή που δεν ξεχνιέται,
Τόσο κενή παρατημένη απ’ τις σκιές,
Τόσο κενή απαρνημένη απ’ τα ρολόγια,
Εκείνη η θλιβερή στιγμή που υιοθετήθηκε από τη στοργή μου,
Ξεγυμνωμένη ξεγυμνωμένη από αίματα φτερών,
Δίχως μάτια να θυμούνται τις αγωνίες του παρελθόντος,
Δίχως χείλη να συλλέγουν το χυμό των θηριωδιών
Χαμένων στο τραγούδι των παγωμένων καμπαναριών.

Φύλαξέ την τυφλή κόρη της ψυχής,
Ρίξε της τα σγουρά από τη φωτιά μαλλιά σου,
Αγκάλιασέ τη μικρό άγαλμα του τρόμου.
Φανέρωσέ τη στον κόσμο που σφαδάζεται στα πόδια σου,
Στα πόδια σου όπου πεθαίνουν τα χελιδόνια
Που τρέμουν απ’ το φόβο στη σκέψη του μέλλοντος.
Πες της ότι οι ψίθυροι της θάλασσας
Ραίνουν τις μοναδικές λέξεις
Για τις οποίες αξίζει να ζεις.

Αλλά εκείνη η ιδρωμένη απ’ το τίποτα στιγμή,
Ζαρωμένη στη σπηλιά του πεπρωμένου
Δίχως χέρια να πει ποτέ,
Δίχως χέρια να χαρίσει πεταλούδες
Στα νεκρά παιδιά.

Αλεχάντρα Πισαρνίκ

 

It rains without thought.
And thought
still rains without the world,
still rains without the rain,
still rains.

Roberto Juarroz from “Llueve sobre el pensamiento” (It rains onto thought) | art: Yang Cao

 

 

Φλεγόμενος Ίκαρος

Η Αφροδίτη είδε τον νιό να πέφτει
λευκή κορδέλα ξανθό καθάριο
πάνω απ΄τα σύννεφα.

Πουλί του ήλιου -φλεγόμενο Ίκαρο-
τα μάτια της σφάλισαν
τον ερωτεύτηκε.

Ο Αφρός της θάλασσας
το γεννετήσιο της στοιχείο
ο ιδρωμένος του θάνατος
ανθός αλατιού στην κόγχη του βράχου.

Βυθίζεται μελανιασμένος,
μα από της δόξης την έξαψη
νιώθει χορτάτος.

Λάδι του αλείφει, μυρωδικό
υγρό του μέτωπο, ηδονικό
φιλί που κάνει τον ήλιο πέτρα.

Τα χείλη σμίγουν
το αίμα στάζει
κλαίει, κυλιέται και καταριέται
δεινή της μοίρα, φρικτή
ειρωνεία

η Αφρο – δύτη αθάνατη
θε να πεθάνει.

Αντώνης Γλάρος

 

 

Πολύ πιο πέρα

Από τη συλλογή «Όλα τα ποιήματα», 2003

Κι αν σπεύδουμε
από χαμόγελο σε χαμόγελο
μέχρι την τελευταία ελπίδα;

Και λοιπόν;
Και λοιπόν, τι μου δίνεις εμένα,
εμένα που έχω χάσει τ΄όνομά μου,
το όνομα που ήταν για μένα γλυκιά ουσία
σε καιρούς μακρινούς, όταν εγώ δεν ήμουνα εγώ
παρά ένα κοριτσάκι που το είχε ξεγελάσει το αίμα του;

Για ποιο λόγο, για ποιο λόγο
αυτό το ξέκαμα, αυτή η αιμορραγία μέχρι θανάτου,
αυτό το ξεπουπούλιασμα, αυτό το χάσιμο της ισορροπίας
αφού η πραγματικότητά μου υποχωρεί
σαν σπρωγμένη από ένα πολυβόλο
κι άξαφνα αρχίζει να τρέχει,
αν και την προλαβαίνουν εντούτοις,
ίσαμε να πέσει στα πόδια μου σαν νεκρό πουλί;
Ήθελα να μιλήσω για τη ζωή.
Λοιπόν αυτό είναι η ζωή,
αυτό το ουρλιαχτό, αυτό το να χώνεις τα νύχια
στο στήθος, αυτό το να ξερριζώνεις
τα μαλλιά σου τούφες-τούφες, αυτό το να σε φτύνεις
στα ίδια σου τα μάτια, μόνο για να πεις,
μόνο για να δεις αν μπορείς να πεις:
“λοιπόν, εγώ υπάρχω, έτσι δεν είναι;
αλήθεια δεν είναι πως υπάρχω
και δεν είμαι ο εφιάλτης κάποιου ζώου”;

Και με τα χέρια λασπωμένα
χτυπάμε την πόρτα της αγάπης.
Και με τη συνείδηση καλυμμένη
με βρώμικα κι όμορφα πέπλα,
αναζητούμε τον Θεό.
Και με τους κροτάφους να κροταλίζουν
από ηλίθια υπεροψία
αρπάζουμε απ΄τη ζώνη τη ζωή
και ποδοπατούμε κρυφά τον θάνατο.
Λοιπόν αυτό κάνουμε.
Σπεύδουμε από χαμόγελο σε χαμόγελο
μέχρι την τελευταία ελπίδα.

Αλεχάντρα Πισαρνίκ

 

Χ Ω Ρ Ι Σ Σ Χ Ο Λ Ι Ο
 

 

Rain / Charles Bukowski

a symphony orchestra.
there is a thunderstorm,
they are playing a Wagner overture
and the people leave their seats under the trees
and run inside to the pavilion
the women giggling, the men pretending calm,
wet cigarettes being thrown away,
Wagner plays on, and then they are all under the
pavilion. the birds even come in from the trees
and enter the pavilion and then it is the Hungarian
Rhapsody #2 by Lizst, and it still rains, but look,
one man sits alone in the rain
listening. the audience notices him. they turn
and look. the orchestra goes about its
business. the man sits in the night in the rain,
listening. there is something wrong with him,
isn't there?
he came to hear the
music.

 

Το ποίημα της ημέρας | Το κενό δωμάτιο | Ρενέ Σαρ

Ίδιος με το τραγούδι του περιστεριού, όταν η βροχή πλησιάζει – Ο αέρας πασπαλίζεται απ΄ τη βροχή, απ΄ τον ήλιο που επιστρέφει – ξυπνώ πλυμένος, λιώνω καθώς σηκώνομαι` τρυγώ τον αρχάριο ουρανό.

Ξαπλώνω ακουμπισμένος πάνω σου και μετακινώ την ελευθερία σου. Είμαι ένα κομμάτι γης που αποζητά το λουλούδι του.

Υπάρχει σκαλιστός λαιμός πιο λαμπερός από τον δικό σου; Το να ρωτάς είναι θάνατος!
Το φτερό της ανάσας σου ρίχνει ένα χνούδι στα φύλλα. Το ίχνος της αγάπης μου κυκλώνει το φρούτο σου, το τρυγάει.

Βρίσκομαι στη χάρη του προσώπου σου που το καλύπτουν με χαρά τα σκοτάδια μου.

Πόσο όμορφη είναι η κραυγή που μου χαρίζει η σιωπή σου!

 

Ζούμε αλλού

Ζούμε αλλού και κάπου αλλού υπάρχουμε
αλλού κι αλλιώτικα μιλάμε και αγαπάμε
αλλού είναι η σκέψη μας κι ολόκληρη η ζωή μας

κι όμως εδώ σ’ αυτό τον τόπο σέρνουμε τα πόδια μας
σαν τους κατάδικους που ζουν μ’ άλλους κατάδικους
σ’ αυτές εδώ τις ερημιές με πρόσωπα που ανήκουν
σ’ άλλους
ή και σε κάτι που υποδύεται τους άλλους.

Ζούμε αλλού κι άραγε πώς να είμαστε
με ποια λαλιά και ποιες αισθήσεις

με δέρμα και αίμα υποταγμένα στο μυστήριο
και ασφαλώς περήφανοι στην τακτική ζωή μας.

Α βέβαια, βέβαια ζούμε αλλού και κάπου αλλού
υπάρχουμε.

Μάνος Ελευθερίου

 

Δεν θα αργήσω.
Οδεύω προς το δάσος της ησυχίας.
Εκεί που είναι το κρυφό σπίτι σου
θάλασσά μου.

Δεν έχει αέρηδες εκεί
μήτε ανθρώπους να μολύνουν
την ζωή σου.

Έξω από το φθαρτό της ψυχής
θα βιώσω την θνητότητα της ύλης
και θ' αξιωθώ το αέναο πυρ.

~Στέλλα Βρακά~

 

 

Γήτεμα

Θέλησες να γδυθείς
τον παλιό εαυτό σου.
Γι' αυτό έφυγες απ' την πολιτεία
των πεθαμένων ονείρων.

Επιβιβάστηκες στο πλοίο
με προορισμό το νησί
των επίδοξων ποιητών.

Πίστεψες πως οι ανάσες
των δικών σου λέξεων
που πάλλονται
θα ταίριαζαν με τις δικές τους.

Πόσο γελάστηκες.
Όλες οι λέξεις τους
ιαχές
και καμένα αποτσίγαρα.

Σου 'παν για το φαράγγι
της εγκατάλειψης
και ξεκίνησες να το βρεις.
Σ' ακολουθούσαν οι σκιές
των λέξεων της απογοήτευσης.

Θέλησες να πάψεις τις δικές σου
εκεί.

Μα από μέσα σου
βγήκε μια φωνή
που δεν ήταν δική σου.

Ήταν μια λέξη:
Γ ή τ ε μ α.

Η ηχώ της ακόμα σε ορίζει.

~Στέλλα Βρακά~

 

 

..."Καφωδείον σημαίνει, σε ώρα ιδίως απογευματινή, όταν δεν έχει δύσει ολότελα ο ήλιος, να πίνεις το καφεδάκι σου, να ψάλλεις το μεράκι σου ...
Κι' ο φωνόγραφος να παίζει ένα τραγούδι του Χριστιανόπουλου ασταμάτητα και βραχνά:

Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;
Για ένα γράμμα χάνεις την Αθανασία...

..Ενώ τα Ωδεία..

σκέτη μελαγχολία ανία πλήξη κι' ενοχή. Ούτε μεράκι, ούτε καφεδάκι, ούτε τραγουδάκι για ν' ακούσεις και να πεις.
Εδώ διδάσκεται η Μουσική. Πως να γηράσκει δίχως ποτέ της να 'χει γεννηθεί. Διδάσκονται τα όργανα, πως να ηχούν δίχως καημό και δίχως ήχο".

(Κυριακή, 8 Ιουνίου 1978)

Μάνος Χατζηδάκις

 

Μου αρέσει να σπαρταράω όταν βλέπω τα μάτια Σας