Δεσποινίς έμπνευση

Λουκάς Λιάκος, Η Πρώτη Γυναίκα

Γράφω για τη πρώτη γυναίκα, εκείνη που μ’ αγάπησε
πως έκρουζε καθώς σκίζονταν τα νύχια της
ασήμι γίνονταν τα μάτια της σφιγμένα απ’ το πόθο και τη καρτερία
ανεμώνη ζυγαριά λαθεμένη τρεμουλιαστή γοητεία σκιάχτρου γυναίκα
αντάξιά μου κι αντάξια στην αποτυχία
μοναξιά λουλουδιού στα χέρια μια πλύστρας
καρδιά σκεφτική και γλυκειά, βροχούλα που χτύπαγε
ιδιαίτερα πάνω σε σκαλοπάτια δυσαρμονίας
βιαστικά σάπιζε με τα φύλλα
όμοια με τη νύχτα, τη παγωνιά, την ωχρότητα.
Κι ύστερα οι χτύποι του ρολογιού μαύριζαν τη σκέψη
μαύριζαν και τα βράχια από αναίδεια προς το φεγγάρι
για ένα καράβι που κρύωνε, γυάλινη προσωπίδα βέλος ζεστό
τρυπούλα που μουδιάζει στο στήθος.
Μικρέ θόρυβε, διπλή φωνή
μάταια μετρηθήκαμε
μάταια ήταν τα κοστούμια μας μαύρα κι επίσημα
χήρες οι επιθυμίες μας πέθαιναν λεύκες ψηλές που πέθαιναν
βουίζοντας ενάντια στους ανέμους και ενάντια στη φθορά
αγκάθια πράσινα γλυκά νεαρά βασίλεια άχυρα
η γυναίκα που μ’ αγάπησε ήταν μια άνοιξη

αδιάφορη στη διαδοχή της
έκανε ντους ανάμεσα σε δοκούς ισχυρών συναισθημάτων
χρυσαλλίδα διπλά τυφλή στο φως του ήλιου και του χρόνου
ανοικτό τοπίο που καλύπτεται
ποτέ δε μέτρησαν τα δώρα, τα παράπονα οι κλέφτες
σιωπηλά ποτάμια, χωράφια πέτρινα, πέτρα πέτρες
απαλά, χτύπημα χτύπημα
έστελνε το φιλί της σαν ηλιόλουστη μέρα
η αγάπη μακριά στο πέλαγος και στους πυθμένες
αταίριαστη, παράκτια ρύπανση που αναπνέει γλυκά
η γυναίκα που μ’ αγάπησε ήταν ασέβεια
στο περιβάλλον.

 

 

Ένας κήπος

Χώμα , φτυάρι
Νερό κι άνθη
Κήπος με κάγκελα
Αέρας δίχως άνοιξη
Έντομα ανάσκελα
Εσύ τον ήλιο κυνηγάς
Ξυπόλητη σε ακολουθώ
"Πότισέ το"
Ο χρόνος κυλάει από την αρχή του κόσμου, όμως
Αν σταματήσουμε εμείς
Εκείνος τέλος δε θα γνωρίσει, όμως
"Πότισέ το"
Προς τι η βιάση;
Σαν να τρέχουν τα χρόνια της νιότης
Σαν να 'ναι φθηνά ποιήματα με φθηνές ομοιοκαταληξίες
Σαν κι αυτό
Μόνο τόσο μπορείς να νιώσεις
Κι όμως, το 'πε κι ο Ελύτης
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας, μ' ακούς
Της αγάπης
Μόνο μια φορά θα ανθίσει για εμάς
Πότισέ το
Μην αργείς
Πότισέ με

ΓΣ

 

Εκείνος προτιμούσε να επιδίδεται σε μια αισθησιακή-ιπποτική λατρεία της καλής του, ήταν μνηστήρας της, σύζυγός της, μπλεγμένος σε κρυφές σχέσεις μαζί της, απομυζούσε το γάλα της, βυθιζόμενος πνευματικά σε αυτό και στη μήτρα της....

 

“Your hair is winter fire
January embers
My heart burns there, too.”

― Stephen King, It
 

 

Ούτε σήμερα | Αμαλία Διακάκη

Ξεχνάω
Γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω

Η αγανάκτησή μου
Είναι απλώς ένα ακριβό αστείο μήπως και τους πείσω
Μήπως με πείσω πως υπάρχουν πράγματα
Όπως εκείνο το
Πως το λένε
"Καινούρια αρχή"
Που λένε και ξαναλένε στα άρθρα και στις καφετέριες
Ενώ μιλάνε μεταξύ τους ενώ δεν λένε τίποτα
Εγώ;
Εγώ πιάνομαι από τα πιο όμορφα πράγματα
Που τυχαίνει να είναι και τα πιο θανατηφόρα
Δε βολεύομαι με μέτριους οργασμούς
Δεν υπάρχω για το ίσως
Υπάρχω για το ναι ή για το όχι
Ζω για την κίνηση
Κανείς δεν το ξέρει
Όμως κάθε φορά που ταξιδεύω
Απλώς το κάνω για να ζήσω
Για να μην είμαι από εκείνες τις ποιήτριες
Που εισέπνευσαν αέρια από τους φούρνους τους σπιτιού τους
Τώρα κατάλαβες γιατί τρελαίνομαι όταν κάποιος τολμά να μου κάνει ερωτήσεις
Όπως γιατί πάλι εισιτήρια
Όπως γιατί θέλω να φύγω κιόλας
Βρήκα ένα πάθος
Και θα ζήσω για αυτό
Όποιος θέλει ακολουθεί
Αν και δεν χρειάζομαι κανέναν
Επιλέγω τη συντροφιά μου σήμερα
Και αύριο επιλέγω διαφορετική
Μεθαύριο φεύγω
Για 24 ώρες θα είμαι μόνη
Και την Παρασκευή θα πάω πάλι κοντά σε ανθρώπους
Όλα ξεκινούν από αυτό:
Νιώθω μόνη συχνά
Και είναι απαίσιο να νιώθεις μόνος ενώ πίνεις καφέ δίπλα σε κάποιους
Τίποτε δεν ξεκινάει
Τίποτε δεν τελειώνει
Κάθε μέρα είναι απλώς μια συνέχεια
Κάθε μέρα είναι μια ακόμη μέρα πιο κοντά στο θάνατο
Δε θυμάμαι ποιος το είχε γράψει
Αλλά είχε γαμημένα δίκιο
Αν και άργησα πολύ για να το καταλάβω
Είχε
Αν και κάνω πράγματα κάθε μέρα για να ζήσω
Καπνίζω πολύ
Λατρεύω τους εθισμούς
Εκείνα τα λεπτά μετά τη στέρηση
Είναι σίγουρα τα ωραιότερα λεπτά που μπορεί να ζήσει κάποιος
Ζω από τις θανατηφόρες ουσίες που εισχωρώ στο σώμα μου
Όπως ζω από τις εμπειρίες μου
Και τις έχω κορνίζα κάθε μέρα απέναντι από το κρεβάτι μου
Για να μην ξεχάσω
Πόσο χαρούμενη ήμουν
Πόσα δάκρυα έπεσαν εκείνες τις στιγμές
Πόσους παλμούς ανέβασα
Πόσα άραγε ήταν τα χιλιόμετρα που περπάτησα
Και πόσες συμβουλές πήρα από άγνωστους ανθρώπους
Πόση ομορφιά είδαν τα μάτια μου
Πόση ευγνωμοσύνη ένιωσα
Πόσο δεν πρέπει να ξεχάσω

Όταν μένεις μόνος
Δεν μπορείς να κρυφτείς κάτω από τις κουβέρτες σου
Είσαι εκεί
Και σε κοιτάς όπως ποτέ άλλοτε
Και σε ακούς
Ακούς ακόμη και την ανάσα σου
Και τρομάζεις
Και φωνάζεις κάποιον να σου ράψει ρούχα γιατί νιώθεις γυμνός απέναντι στο ίδιο σου το δέρμα
Και το κάνει
Και το κάνει καλά
Όμως μετά καταλαβαίνεις
Πως κανένα ύφασμα δεν πρόκειται να σε κρύψει από εσένα
Μόνο εσύ είσαι
Κανένας άλλος
Και αν θέλεις πράγματι κάποιος να κοιμηθεί καλά στο κρεβάτι σου
Κοίτα να έχεις κάνει τη σωστή προετοιμασία
Γιατί εσύ είσαι εκείνος που θα κοιμάται δίπλα του

Πρόσφατα μίλησα με κάποιον
Ήθελα να μιλήσω
Θέλω να μιλάω
Θέλω να με ακούν
Μου λείπουν οι συζητήσεις με ανθρώπους
Όπως μου λείπει να μοιράζομαι αγάπη
Είχα τόσο καιρό να γράψω
Δεν ξέρω καν τι γράφω πλέον
Νιώθω ακατανόητη
Μάλλον επειδή κουράστηκα να εξηγώ
Πιστεύω πως οι άνθρωποι ακούν αυτό που θέλουν οι ίδιοι να ακούσουν
Ως άμυνα προς τα συναισθήματά τους
Που τα νιώθουν να τρέχουν προς το μέρος τους σαν λυσσασμένα σκυλιά
Εκεί λοιπόν κατάλαβα πως ούτε σήμερα ακούστηκα
Όμως τα γράφω αυτά επειδή καταλαβαίνω
Σε καταλαβαίνω
Και όταν κάποιος τυχαίνει να καταλαβαίνει κάποιον
Ένα βλέμμα συμπόνιας είναι αρκετό
Ώστε να αποτρέψει τον άλλο
Να πνιγεί με τα ίδια του τα χέρια
Και αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό έγραψα απόψε


Νομίζω έχω καταλήξει:
Η αγανάκτηση και η ανακούφιση
Δεν είναι τυχαίο που έχουν τις ίδιες συλλαβές

 

Cats

Τα γατιά που μεγαλώνουν σε πιλοτές
και σε ακάλυπτους χώρους
και σε οικόπεδα με τούβλα σπασμένα
μικρά γατιά, σαν χαρτομάντηλα
ακόμη πιο μικρά, σαν μύξες
μικρά γατιά, σαν ποτηρόπανα
χωράνε σ’ ένα ποτήρι μπύρα
τα γατιά που σε προσκαλούν
να τα χαϊδέψεις
και κάθονται στην αγκαλιά σου
σαν συνταξιούχοι
τα γατιά που σου λένε
«δώσε μου να φάω»
δίχως ίχνος αξιοπρέπειας
τα γατιά που έβγαλαν τον καναπέ σου
εκτός υπηρεσίας
και κάνανε την κουζίνα σου μαντάρα
και ήρθε η γυναίκα να τη συγυρίσει
και απελπίστηκε
και σήκωσε ψηλά τα χέρια της
σαν να προσευχόταν
στη θεά γάτα
τα γατιά που κουλουριάζονται
και σχηματίζουν τον τέλειο κύκλο
γνωρίζουν το μυστικό του Πι
τα γατιά
όπως δεν το γνώρισε ποτέ
η επιστήμη
τα γατιά που έσπασαν
το ποτήρι της μπύρας
τα γατιά που πλησιάζουν στο ένα μέτρο
αλλά όχι στο μισό
σαν κάτι που κορίτσια που είχες συναντήσει
στο πανεπιστήμιο
τα γατιά που μισοκλείνουν
τα μάτια τους
θέλοντας να σου δείξουν
ότι δεν είσαι και τόσο σοφός
όσο νομίζεις
αλλά με τρόπο
δεν θέλουν να σε προσβάλλουν
γιατί είναι γατιά
τα γατιά που νιαουρίζουν
τα γατιά που γουργουρίζουν
τα γατιά που κορνάρουν
εσένα έψαχναν μια ζωή τα γατιά
μια τόση δα ζωή
με γαμψά νύχια
και γούνα
φουντωτή ή μαδημένη
τα γατιά που άφησαν το ίχνος τους
στο μαξιλάρι σου
και στα ρούχα της ντουλάπας
που την έκαναν μαντάρα κι αυτή
όλα μαντάρα, όλα χαμός
όλα θυσία στη θεά γάτα
αραχτή πάνω στο περβάζι της
ατενίζει τον κόσμο ν’ αλλάζει
με μάτια όλο γυαλί
και τα’ αυτιά της τεντωμένα
για τις αρμονίες του σύμπαντος
ή για το άνοιγμα της κονσέρβας
η μαμά γάτα, η θεά γάτα
που μεγάλωσε στην πιλοτή
και καρδιοχτύπησε όταν την κυνήγησαν
τα ημιφορτηγά
και αυτήν και τα γατιά της
τα γατιά που αποικίζουν το μέλλον
σαν μικρά κομμάτια πλαστελίνης
σαν μεγάλα κομμάτια ζύμης
χρωματιστά γατιά στα άδεια οικόπεδα
ζωγραφιστά γατιά στα άδεια οικόπεδα
παραμυθένιες τίγρεις και λιοντάρια
στις νάιλον ζούγκλες των πόλεων

C.Xanthakis

 

 

Όταν δεν έχω συναισθήματα δεν κουνιούνται οι βλεφαρίδες μου.

 

 

             
Pigo Lin

 

Ειδικά το τρίτο, φοβερό!

 

-Ανάμεσά τους κυλά και θα κυλά πάνω σε ήσυχα νερά προς το θάνατο.

-Τίποτα δεν τον κρατά εδώ εξόν από τις τύψεις του πως την εγκαταλείπει.

-Μα πως μπορεί να τη γεμίζει αυτό το πράμα, αυτό το ακίνητο νερουλό πράμα που το λέει «ο γάμος μας», που το κορνιζώνει, το ξεσκονίζει, το βάζει σε άλμπουμ, το γιορτάζει κάθε χρόνο με τούρτες.

–Τη σύγκρινε λοιπόν με το τίποτα και προτιμούσε το τίποτα.

-Άπλωσε το χέρι του και της άγγιξε τον ώμο. Τη χάιδεψε και κάτι στο σώμα της σκλήρυνε κι αντιστάθηκε στο χάδι του. Αυτή η αντίσταση του προδομένου κορμιού τον συγκίνησε.

-…να μην διανοούμαι καν τη γιγάντια σκευωρία που καθορίζει τη ζωή μου όπως και τα πάντα.

-…ν’ αναρωτιέμαι τί να κάνω για να φανώ αντάξια της φιλίας του, ν΄αναρωτιέμαι τί μου βρίσκει και μου εμπιστεύεται όλα αυτά τα σπουδαία.

-Πρέπει να υπάρχει μια αναλογία ανάμεσα σ’ αυτούς που φιλιούνται αλλιώς αφανίζεσαι όπως αφανίστηκαν όσες ερωτεύτηκε ο Δίας των κεραυνών.

Αυτή η σκάλα δεν κατεβαίνει ~ Μάρω Βαμβουνάκη

 

If you expect nothing from somebody you are never disappointed.
~Sylvia Plath, The Bell Jar