Δεσποινίς έμπνευση

Είχαν για σπίτι
το σώμα τους
έμπαιναν τις νύχτες του χειμώνα κι άναβαν φωτιά
Κάθε βράδυ έκαιγαν κι από ένα όνειρο για να ζεσταθούν
Τα καλοκαίρια το γέμιζαν με αλάτι
πρώτη ύλη δακρύων
Το αγαπούσαν αυτό το σπίτι
φτιαγμένο από δέρμα και φόβο
και το φρόντιζαν
Μα πιο πολύ από αυτή τους την περιουσία αγάπησαν και φρόντισαν την κοινή τους ρωγμή
Ήταν μια βαθιά γραμμή
κάθετα τους διαπερνούσε
ήταν το δικό τους παράθυρο
και το άφηναν πάντα ανοιχτό
στη διάθεση του φωτός

Μ.Π

[Εραστές σε μουσείο-Ernest Krichner -Μουσείο Λούντβιχ]

 

 

 

And I realize that no matter where I am, whether in a little room full of thought, or in this endless universe of stars and mountains, it’s all in my mind.

Jack Kerouac | photography: Kate Polin

 

Οδηγία χρήσης

Έπρεπε να το ξέρεις
πως τ'αστέρια κάνουν πάταγο
κρότο κάνουν
αν τ'αφήσεις ανερμήνευτα να πέσουν
πως η θάλασσα,το νερό,η βροχή,τα φύλλα,οι αλεπούδες
κι οι σκαντζόχοιροι
κυρίως αυτοί
σου μιλάνε μόλις ανοίγεις τα δυο μικρά θαύματα που έχεις στο πρόσωπό σου
έπρεπε να το ξέρεις
πως υπάρχει τρόπος να υπάρχεις
χωρίς να σε χρειάζονται.

Μ.Π

Το γλυπτό είναι του Αντώνη Ιωάννου

 

 

Καταθέτω τώρα
ότι δανείστηκα από την τράπεζα του σύμπαντος
κι ό,τι κουβάλησα απ' τη γη μου

τη ροή
των ιδεών ανάμεσα απ' τα οστά
και τους δονούμενους νευρώνες
του έρωτα

Μες τη χωμάτινη κονίστρα
όπου ματώθηκα

- Γιάννης Δάλλας

 

 

Μπήκες στο όνειρό μου
και κει σε βρήκα
Κοιτούσες μια αβαθή και σκοτεινή θάλασσα
Πριν σηκώσω το όπλο και σου διαλύσω
το κεφάλι
σου είπα
πως αυτό είναι Αγάπη
Κοιμήθηκα
ξυπνώντας σε άλλο όνειρο
Κοιτούσα
μια καταγάλανη θάλασσα
Βούτηξα απότομα
προσπαθώντας να αποφύγω τη σφαίρα
Ξανακοιμήθηκα

K.Z

 

ΈΛΕΥΣΙΣ – ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

 

τα βράδια παρασύρομαι
με κόκκαλα κι άλλα/
ο άνθρωπος παγώνει στα χέρια,
παγώνει/
από τα χέρια

όπως συνέρχομαι

-όπως έρχομαι-

κι ένα κασκολ στο χρώμα του αιχμηρού χιονιού με
στραγγίζει,
είμαι νερό/
είμαι πέτρα/
είμαι ο αιώνιος ηθμός/
το δοχείο της λευκής νύχτας/

αυτή είναι η υπόσχεση:
πως θα σε θυμάται
το δέρμα,
τα μαλλιά,
ο αντρισμός,
τα επίμονα γένια,
κυτταρικά/

την επιμονή τους/
χρεώνω
στην ακινησία του χρόνου/
το φως απάγεται από το σύννεφο,
ένας πράκτορας θερμότητας/
η πόρτα
-αυτή με την κόκκινη ουλή-
μισανοίγει/

photo: Arthur Tress (American, born 1940)
Boy in Flood Dream, Ocean City, New Jersey
1972
Gelatin silver print
Mat: 18 × 18 in. (45.7 × 45.7 cm)
Gift of the artist, 1973

 

[Αποστολή] Της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

 

και τώρα καληνύχτα
έπλυνα τα πιατικά
τα ρούχα
τα καχεκτικά μου όνειρα

καιρός να κοιμηθώ
κι αν τα χέρια μου
ξεφύγουν
μες στη νύχτα και γίνουνε πουλιά
μη φοβηθείτε

αύριο πάλι θα προσγειωθούν
πάνω στην παστρική κρούστα
που τόσο σοφά διαφημίζετε


[Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω
και άλλα πλάσματα, 1987]

artworks : Emanuela Cau

 

Ακόμα κι όταν κοιμόμαστε - Πωλ Ελυάρ

Ακόμα κι όταν κοιμόμαστε, αγρυπνούμε ο ένας
Στο πλευρό του άλλου.
Κι αυτή η αγάπη, πιο βαριά από τ' ώριμο φρούτο της λίμνης,
Δίχως γέλιο και δίχως κλάμα, εδώ και πάντα,
Μια μέρα, μετά μια μέρα και μια νύχτα, μετά από μας.


"Ποιήματα του Πωλ Ελυάρ", μετάφραση: Καραβασίλης Κ. Γιώργος, εκδ. Εκάτη, 1999

---

Paul Eluard - Even when we sleep

Even when we sleep we watch over each other
And this love heavier than a lake's ripe fruit
Without laughter or tears lasts forever
One day after another one night after us.

 

H dada καταγωγή μου

 

Σήμερα έμαθα από πού κατάγομαι. Και δε χρειάζομαι ωροσκόπο, γενεαλογίες και τέτοια.

Τίποτε δεν ξέρω και τίποτε δεν πρόκειται να μάθω για όσα είναι γραμμένα στο αίμα μου και όσα είναι χαραγμένα στα πυρωμένα άστρα που κηδεμονεύουν το κεφάλι μου.

Βλέπω όσα δεν μπορούν να δουν τα μάτια μου.

Τα τρελαμένα τέρατα που ξεσκίζουν και ξεκοιλιάζουν, το δίκαιο και το σωστό που ξεπετάγεται απ’ τα σπλάχνα με το πηχτό αίμα της τρέλας να χορεύει με τους κεραυνούς στα χέρια.

Τα κίβδηλα και τα ανθρώπινα που μετατρέπουν αυτή τη λασπώδη ζύμη της ζωής σε υποχθόνια πάθη της σάρκας.

Το σάλιο του ιεροκήρυκα και την τέχνη των εντέρων, αφήνοντας πίσω απ’ την αβρότητα των καλών τρόπων να ελλοχεύει το φάντασμα της γελοιοποίησης των πάντων.

Είμαι τόσο ανθρώπινος όσο και απάνθρωπος όταν ψάχνω να βρω στα κουφάρια τον Λόγο και τη Λέξη, γονατίζοντας εκεί μπροστά στα χείλη της παράβασης, στου αιώνιου θηλυκού δηλαδή την ιερά σχισμή, για να ακούσω απ’ τους ερωτικούς ιστούς του κορμιού της όλα αυτά που παράγουν την σύγχυση και την έκστασή μου

 

July 7 1812: Beethoven to Immortal Beloved


On July 7 1812, Ludwig van Beethoven, writes again to his "Immortal Beloved:
Good morning, on 7th July.

 

While still in bed my thoughts turn towards you my Immortal Beloved, now and then happy, then sad again, waiting whether fate might answer us - I can only live either wholly with you or not at all, yes I have resolved to stray about in the distance, until I can fly into your arms, and send my soul embraced by you into the realm of the Spirits - yes unfortunately it must be - you will compose yourself all the more since you know my faithfulness to you, never can another own my heart, never – never – O God why do I have to separate from someone whom I love so much, and yet my life in V[ienna] as it is now is a miserable life - Your love makes me at once most happy and most unhappy - at my age I would now need some conformity[,] regularity of my life – can this exist in our relationship? – Angel, I have just heard that the mail coach goes every day – and thus I must finish so that you may receive the letter immediately. – be patient – only through quiet contemplation of our existence can we achieve our purpose to live together – Be calm; for only by calmly considering our lives can we achieve our purpose of living together.- be calm - love me - today - yesterday - What yearning with tears for you - you - you my life – my everything - farewell - oh continue to love me - never misjudge the most faithful heart of your Beloved
L.
Forever thine
forever mine
forever us

 

Επαίτες φθινοπωρινής υγείας.

Από θάλαμο σε θάλαμο.

Ζωή. Και Θεός.

Εν λευκώ.

- Θεός είπες; Εσύ τον έλεγες μπαγάσα.

- Ακόμα τον λέω. Τον θέλω όμως εδώ.

Να κοιτά.

Δικαίωμά του να μην υπάρχει. Μου αρκεί να βλέπει.

Οι νοσοκόμες τραγουδούν στο τέλος του διαδρόμου.

Η αρχή καταργήθηκε.

Ο γιατρός μπαλώνει ξανά το ίδιο σώμα.

Μια σάρκα πλύνε βάλε.

Το πλησιέστερο που έχουμε σε θάνατο

λέγεται ζωή.

|Φθινόπωρο στο Σισμανόγλειο, Αντώνης Τσόκος - ιστορίες για το σώμα