Δεσποινίς έμπνευση

Αυτο...

 

_ξέρω από τον νοέμβρη να κάνω αύγουστο και δεν έχω συνηθισμένες ευτυχίες και συνηθισμένες αμαρτίες..
Α.Β

 

 

Οριζοντίως και Καθέτως

Σπανίως λύνεις τα σταυρόλεξα με μπικ
μα πάντα κατουρείς σε ουροσυλέκτες Βοημίας
πάντα τα στήθη σου χαμογελούν καθώς
πλάθουν τις στύσεις στρατηγών και νεωκόρων
εις τα αιδοία των μαχών πεσόντες
μες στα κρανία που ανθίζουν αγκαθάκια της Ανοίξεως
αθλήτριες απ’ το Κονγκό γυμνές
που προσγειώνονται στο σβέρκο των ευζώνων

Σπανίως λύνεις τα σταυρόλεξα με μπικ
οριζοντίως και καθέτως
με συμπληρώνεις στα κουτάκια του κορμιού σου
με τι γλώσσα

οριζοντίως και καθέτως ω! ποίηση
με λέξεις μαλακίζεις το ταφοφοβικό μου Εγώ

 

 

Μέσα από το μηδενισμό, ανάμεσα στα ερείπια, όλοι μας, προετοιμάζουμε μια αναγέννηση. Αλλά το ξέρουν λίγοι..

Αλμπέρ Καμύ, 'Ο εξεγερμένος άνθρωπος'.

 

 

Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες, μαβιές και άσπρες, θέλω
να χώσω τη μούρη μου μες στα μαλλιά σου, πού 'ναι
σα χόρτα στην άκρη του ποταμού.

ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ

 

 

Κάτι φωτεινό | Γιολίνα Σταμούλη


ασθενικά λουλούδια
σε μαύρο πλαίσιο
χαώδη καλώδια
και ηλεκτρικοί άνθρωποι
ένα δωμάτιο
μουχλιασμένο από ερωτικά υγρά
και ρυάκια γλυκόλογων
ψιθυριστά φιλιά

 

καρφωμένα στους τοίχους
έκθεμα λαγνείας αγνώστου καλλιτέχνη
πλάτες παλάμες μωσαϊκό από
νεκρή φωσφορίζουσα σάρκα
στο άυλο πάτωμα
βλέμματα κρεμασμένα
απ' το ταβάνι
πολυέλαιοι άγρυπνων ματιών

ένα χέρι τρέχει στα μαλλιά μου
στο λαιμό μου
πνίγει
την πρώτη μου ανάσα
στο πρόσωπό μου
μουτζουρώνει
τη θύμηση

μια θάλασσα
η κρύα ελευθερία καθηλωτική
ένας ορίζοντας ιπτάμενος
ένας ήλιος ανήλεος και η
σκιά
σκιές
κάθοδος
δε φαίνομαι
τίποτα από εμένα δε φαίνεται
εξαϋλωμένη
υπάρχω μόνο
στα όνειρα του τελευταίου ζωντανού θεατή
κάτι τέτοιες νύχτες
θέλω κάθε κύτταρό μου να μπορούσε να αποσυντεθεί μόνο για να ξαναζήσω
άλλη
άγνωστη
ξένη

 

Όλο το πάθος θέλει αιωνιότητα - Friedrich Nietzsche

Ω άνθρωπε! Να είσαι προσεχτικός!
Τί λένε τα βαθιά μεσάνυχτα;
«Κοιμήθηκα, κοιμήθηκα -,
Από βαθύ όνειρο ξύπνησα:
- Ο κόσμος είναι βαθύς,
Και βαθύτερος απ΄ότι σκέφτηκε η ημέρα.
Βαθιά είναι η θλίψη του -,
Πάθος - βαθύτερο ακόμα κι από την θλίψη καρδιάς:
ο πόνος λέει: Υπέφερε!
Αλλά όλο το πάθος θέλει αιωνιότητα -,
- Θέλει βαθιά, βαθιά αιωνιότητα!» (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

“Live life as if everything is rigged in your favour”
Rumi

 

 

Με τη φαντασία της του έπλενε τα πόδια.
Με επιμέλεια. Σαν να άνηκαν
σε κάποιο άγαλμα ή
στον ίδιο τον
Ηρόδοτο.
Ήταν
αναγκασμένη,
ανίσχυρη από την επιθυμία.
Γνώριζε ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ημίθεος.

Όταν θα τελείωνε θα είχε ύφος θριαμβικό,
αν και καταχθόνιο, που αξιώθηκε
να τον περιποιηθεί, έτσι.
Προς το παρόν.

Έκλεινε τα μάτια και σκεφτόταν
να λούζεται με τα απόνερα
και εκείνος να την κοιτά
ανέκφραστος και
αθώος. Παιδικά
όμορφος.

Την σκούντηξαν στον ώμο.
Επανήλθε.

Τον έψαξε με το κινητό της και του
έκανε αμέσως like.

"Πρέπει να τα καταφέρω
όσο είμαι ζωντανή", ψέλλισε με υπνική αναισθησία.

Ζ.F.L

 

*°•*°*•°*•°*•°

 

Γη | Ανδρέας Παπάζογλου


Μα εσύ με τρως σαν μαύρη, στέρφα γη
που κάποια δύναμη υστερική την καταράστηκε
μονάχη ό,τι γεννά να καίει

Και ως το τέλος των αθώων ημερών
και των γλυκών θαυμάτων
Αθάνατη, εκείνη να πεθαίνει ζωντανή

Είμαι μια ρίζα μες τα σπλάχνα σου
και καίω να γεννηθώ, μόνο μία φορα να μεγαλώσω
Να σε δω

Κι ίσως την ώρα που θα νιώσω πως κουράστηκα
-πως σ' άγγιξα κι όσο μπορουσα λάτρεψα
την αγκαλιά και την ματιά σου τη χωμάτινη -
Να γείρω τότε

Κι ο κόσμος γύρω να κοιτά, όπως πάντα κοιτούσε
Να μιλά, να περπατά και να ιδρώνει
ενώ από πάνω κι από κάτω σου θα πλέω για πάντα πια
Θα βρέχει τότε και θα βρέχω
Πάνω και κάτω σου θα βρέχω
μέχρι να ξημερώσει να με πίνεις

Και η αγάπη θ' ανατέλλει απ' τα πλακάκια της τουαλέτας
Κι απ' τα κελιά των ήσυχων και ηλιόλουστων θανάτων
οι ισοβίτες θα μετρούν τη θάλασσα με αίμα
Μάτια και ζωή διαμάντια, τότε
Να γείρω, τότε
Αθώα, αλλοπαρμένη αναλαμπή
στις ξεσκισμένες πλάτες ενός πλανήτη
που θα μπορούσα ν' αγαπήσω, τότε

Μα εσύ με τρως σα μαύρη, στέρφα γη
Με γδέρνεις, με πονάς
Τι άθλια, τι μίζερη κατάρα σε βαραίνει
Τόσα χρώματα και μυρωδιές να εγκυμονείς
- κι εσύ μόνο να καις
Τυφλή, χαμένη, υστερική
Σαν άδικα καμμένη
Κάποτε αγαπημένη
Στέρφα γη


 

 

Πράσινες Περσείδες | Όμικρον Μι

Τη μέρα εκείνη
που εξωγήινοι
θα εισβάλλουνε στη Γη,
εμείς
θα είμαστε ήδη νεκροί
Θα έχουμε γίνει
αστερόσκονη
γύρω
απ’ τον αστερισμό της Ανδρομέδας
Φαινομενικά ζωντανά
μα ήδη
νεκρά σώματα
Πεφτάστερα
που επάνω μας
εναπόθεσαν τόσες ευχές
χιλιάδες
ερωτευμένα μάτια
Μα εμείς
το μόνο που κάναμε
είναι
να σβήνουμε αργά
στον ορίζοντα

Είμαστε
φτιαγμένα από
αστρική ύλη
σβησμένα μολύβια
και μελάνια

Παραμένω
ερωτευμένος
με τη Supergirl,
όμως ζει
σε άλλο χρονοσυνεχές
και έτσι
ποτέ δε θα το μάθει
Αυτή –μετανάστρια-
δεν έχει
τον πλανήτη Krypton
να επιστρέψει,
κι γω -ξένος
σε κάθε Γη-
έχω
από χρόνια
θάψει
στη σκονισμένη αποθήκη
εκείνα τα παιδικά μου
κόμικς