Δεσποινίς έμπνευση

luv u ♥☆♥☆

 

Νιώθω κι εγώ ιδιαίτερα συνδεδεμένη μ' αυτή τη σονάτα. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη σονάτα που λειτουργώντας ως καταλύτης, με έφερε πιο κοντά στην ερμηνεία των έργων του Beethoven, που αργότερα σχεδόν λάτρεψα ως εφηβικό μου είδωλο.
Ίσως κι επειδή φορτίστηκε επιπλέον, από την γοητευτική -ιδίως για την 11χρονη τότε tabula rasa οπτική μου- ιστορία που την συνοδεύει : αφιερωμένη στην 16χρονη τότε κοντεσσίνα Giulietta Guicciardi, μαθήτρια του συνθέτη και πιθανότατα μια από τις κατά καιρούς αγαπημένες του, έμοιαζε σαν κάποια μελωδική αθάνατη επωδός του έρωτα τους- ιδίως στο πρώτο, πιο δημοφιλές μέρος.
Μολονότι η σονάτα πήρε τον χαρακτηρισμό "υπό το σεληνόφως" από τον Ludwig Rellstab, αρκετά χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη,
η υποβλητική -σχεδόν μεταφυσική- γοητεία που χαρακτηρίζει όλο το πρώτο μέρος, δημιουργεί ανάλογες συνειρμικές -σχεδόν μυσταγωγικές- εικόνες, ως και επιθυμίες αναπαράστασης κάποιας ελεγειακής ανάμνησης του "ρομαντικού έρωτα", που εκπληρώνεται "quasi una fantasia", μέσω της ερμηνείας..

 

Είδαμε | Ο δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ | Γιώργος Ρίζος

«Όλα τα φάρμακά μου βρισκόντουσαν στο εργαστήριο ― μια μακρινή διαδρομή: Nα κατέβεις τα σκαλιά από δυο πατώματα, να διατρέξεις το διάδρομο στο πίσω μέρος του σπιτιού, να διασχίσεις την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της ανατομίας, κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε μιαν κατάσταση παντελούς τρόμου. Θα μπορούσα βέβαια να καλύψω το πρόσωπό μου. Aλλά σε τι θα μου χρησίμευε αυτό, αφού δεν ήμουν σε θέση να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου;» Ο κύριος Τζέκιλ προσπαθέι να «γεννήσει» ένα φάρμακο που θα λύσει το κακό και θα διατηρήσει το καλή πλευρά του ανθρώπου. Ωστόσο, όλοι θα θέλαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να πατήσουμε ένα κουμπί και να γίνουμε κάτι άλλο για λίγο και ύστερα να επιστρέψουμε στον εαυτό μας. Αυτό έκανε και ο κύριος Τζέκιλ δημιουργώντας ένα μυστήριο στην Αγγλία του 1886 στην προσπάθειά του να εξερευνήσει τις κρυφές πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού. Πίνει το φάρμακό του και μεταμορφώνεται στον κύριο Χάιντ, έναν μικροκαμωμένο κακομοίρη χωρίς ηθικούς φραγμούς που γεννάται για να δώσει σάρκα και οστά στους φόβους του Τζέκιλ. «Όλοι θέλουν κάποια στιγμή να βγάλουν τον κακό τους εαυτό, να κάνουν πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα φοβούνταν να κάνουν», μας λέει ο αφηγητής με ύφος που προκαλεί να παραδεχτείς ότι έστω και για λίγο έχεις ανάγκη έναν άλλον εαυτό. Το κακό όμως είναι ανάγκη ή βιολογικό πρόσταγμα; Το έγκλημα το κάνει το χέρι ή η νόηση; Στο έργο πάντως ο κύριος Χάιντ τρέφεται από τη νόηση και το φόβο του δόκτωρα Τζέκιλ για να διαπράξει τα εγκλήματά του. Το κακό δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το καλό· επιβιώνει μέσα του και αναπτύσσεται, γίνεται πιο ισχυρό φτάνοντας σε σημείο πλέον οι δύο προσωπικότητες να συγχέονται και να χρειάζεται μεγαλύτερη ποσότητα αντιδότου για την επιστροφή του δόκτωρα Τζέκιλ.
Μια πολύ όμορφη και παραστατική ενσάρκωση του καλού και του κακού, που λαμβάνει χώρα στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης, περνάει με έναν μυστήριο τρόπο τα μηνύματά της και ξυπνάει ενδεχομένως κάποια βαθύτερα ένστικτα δείχνοντας κατανόηση σε όλους όσους νιώθουν δέσμιοι των φόβων τους. Όμως τι σύμβαίνει όταν ο άνθρωπος ξεφεύγει από τα όριά του και δεν μπορεί να επιστρέψει στον πραγματικό του εαυτό; Και τελικά ποιος είναι αλήθεια ο πραγματικός του εαυτός; Μήπως όταν επέρχεται αυτή η σύγχυση, ακολουθεί και η προσωπική καταστροφή;

 

 

Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ
λέμε εσύ κι εννοούμε πάλι εγώ
λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.
Στην ουσία μόνο με το εγώ
μπορούμε να εννοήσουμε
κάποιον άλλο.
Τίτος Πατρίκιος

 

 

"My only desire"
(Lady and the Unicorn Tapestry)

 

 

 


Τα λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν, αυτά που αιωρούνται στη σιωπή είναι άραγε μεγάλα μυστικά ή μήπως είναι απλά καθημερινά που δεν λέγονται για χιλιάδες λόγους?
Γιατί δεν μιλάνε οι άνθρωποι? Γιατί δεν μοιράζονται? Γιατί δεν εμπιστεύονται? Και δεν εμπιστεύονται τους εαυτούς τους ή τους άλλους?

Κι είναι κι αυτές οι φορές που φοβόμαστε να μιλήσουμε και επιλέγουμε τη σιωπή - κάποιες φορές επικρατεί ο φόβος, άλλες πάλι ο θυμός, μπορεί μερικές φορές και η απογοήτευση αλλά μπορεί κι από αγάπη για να μην πληγώσουμε κάποιον. Είναι αυτά τα λευκά ψέμματα που μερικές φορές αν έχουν αλυσιδωτή αντίδραση μπορεί να γκριζάρουν και μετά να γίνουν μαύρα, ενός ψέμματος μύρια έπονται και κάπως έτσι αρχίζουν τα μικρά μυστικά και ξεχειλίζουν τα σεντούκια γιατί μερικές φορές η ειλικρίνεια είναι βαριά και δύσκολο να ειπωθεί και ίσως δύσκολο να την αντέξει και ο άλλος. Κι εκεί που μπορεί να σκέφτεται κάποιος θα το πω την κατάλληλη στιγμή δεν λέγεται ποτέ, μικρά καθημερινά, σημαντικά κι ασήμαντα.

Κι είναι κι αυτά που κάποτε δεν θεωρήσαμε σημαντικό να τα μοιραστούμε και τα φέρνει έτσι ο χρόνος κι οι συνθήκες που μπορεί να γίνουν σημαντικά και να μην βρίσκουμε τρόπο να τα εκφράσουμε.

Είναι κι αυτές οι στιγμές που πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να μείνουνε μόνοι κι αναγκάζονται να εφευρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες γιατί ο άλλος δεν το σέβεται γιατί δεν σέβεται πάνω από όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Το έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί που "καταπιέζουν" τους άλλους κατά πόσο έχουν το μερίδιο της ευθύνης για κάποια πράγματα που τους συμβαίνουν?
Κάπως έτσι αρχίζουν κάποιες σιωπές....
Και κάπως έτσι οι άνθρωποι αποξενώνονται και κάπως έτσι μένουν μετέωρες οι ζωές, και κάπως έτσι με τις σιωπές μένουν με εσφαλμένες εντυπώσεις.
Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα δεν είναι δεδομένο ίσως καταφέρουμε να πάρουμε τη ζωή μας λίγο αλλιώς, αν τη δούμε με άλλο μάτι.
Και ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξουμε το σεντούκι και με σεβασμό να αρχίσουμε να μιλάμε, ή να πετάμε ότι δεν είναι πια χρήσιμο και να το πάμε από την αρχή.
Και να μην ξεχνάμε ότι η θετική αντιμετώπιση και τα όμορφα ειπωμένα λόγια πάντα έχουν ανταπόκριση ακόμη κι αν δεν μας αφήνουν να το δούμε.
Όταν δεν ξεχνάμε τη θετική μας πλευρά, τον καλό μας λόγο και το χαμόγελο μας τότε δεν χάνουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας και σίγουρα δεν δημιουργούμε και μια άλλη εικόνα που τη συνηθίζει ο άλλος και ξεχνάμε αμφότεροι ποιοι πραγματικά είμαστε.
Λίγο τους εγωισμούς μας να βάλουμε στην άκρη και θαύματα γίνονται και σε αυτή τη ζωή.
Ο εγωισμός μας κάνει να ξεχνάμε ακόμη και την ανθρωπιά μας, βάλε και λίγο σιρόπι απωθημένων .....
Εγγύτητα και εμπιστοσύνη ξανά και ξανά, επικοινωνία κι ας φοβόμαστε τις αντιδράσεις, μερικές φορές οι φόβοι είναι εντελώς πλασματικοί και μας βάζουν σε μια πολύ άσχημη κατάσταση και γινόμαστε εμείς οι ίδιοι τροχοπέδη του εαυτού μας...

Ένα παζλ είναι η ζωή ας το συνθέσουμε με τα χρώματα και τις εικόνες που εμείς θέλουμε να βλέπουμε και να μας κάνει ευτυχισμένους.
Και δεν είναι κακό να μοιραζόμαστε ακόμη και τους φόβους μας ποιος ξέρει μπορεί να αποδειχτεί πολύ θετικό αυτό το μοίρασμα....



Πληγές στο στόμα από λέξεις που εγκλώβισες

Σκέψεις που κράτησες, τη γλώσσα μάτωσες

Και Χείλη δάγκωσες

Για ένα δεν πρέπει

Και το καθώς πρέπει
Που σε προστάζει χρόνια τώρα
Πως να μιλάς και πως να φέρεσαι
Πως να αγαπάς και πως να χαίρεσαι
Πως να πονάς και πως να κρύβεσαι



Αργά κατάλαβες πως είν’ οι άνθρωποι σκληροί
Σε βρίζουν μένοντας βουβοί


Και ας κρύφτηκες, σε κυνηγήσανε
Και με τη σκέψη πως δεν ένιωσες ποτέ
Νύχτα σε βρήκαν στη γωνιά να τρέμεις μόνος
Και αφού γελάσανε, σου το μηνύσανε

Είναι η αλήθεια πως δεν ένιωσες ποτέ
Ποτέ δεν ήταν αρκετός ο πόνος

Και τις δικές σου σκέψεις άλας κάνανε
Και το μυαλό σου τάισαν με αυτές
Και απ’ το μυαλό στο στόμα φτάσανε
Ο πόνος έγινε φρικτός και οι πληγές καυτές



Με όρους πολιτικούς
Απάντηση έπρεπε να δώσεις
Τι είναι ο έρως και τι αγάπη
Και τι κατάφερες να νιώσεις

Το αίμα από τα δόντια έπλυνες
Χαμόγελο σαρκαστικό εφόρεσες
Τις λέξεις διάλεξες
Πρώτη φορά που δε τις ψέλλισες

“Πόλεμο κράτους εννοώ
Όταν για έρω εγώ μιλώ
Κάθε εξουσία θα αρνηθώ
Αρχή λαού το σ’αγαπώ”

Μα πάλι χλεύασαν
Μα πάλι σε έφτυσαν
Ούτε να βρίσεις δε μπορείς
Ούτε να δείξεις τι μισείς

Η γλώσσα κόπηκε
Τα δόντια σπάσανε
Με καλαμάκι σου δώσανε να πιεις
Μα αντί για κώνειο που ζήτησες

Στο ψέμα σ’άφησαν να κοιμηθείς

 

Η εκτίμηση μου ήταν δικαιολογημένη, θα έλεγα. Εκτός από το πιάνο θα σας ένωναν - με κάποιες έστω - και κοινά αναγνώσματα, όχι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό.
Και δεν βλέπω πως βλάπτει η σχολαστική μελέτη των αναρτήσεων σε ένα διαδικτυακό χώρο, από τη μια γιατί είναι ουσιαστικά η μόνη εικόνα που έχουμε για τις παρουσίες εδώ, και από την άλλη γιατί μια αγάπη όπως το πιάνο δεν είναι κάτι παροδικό, αν και βέβαια για ένα άτομο της ηλικίας σας λίγα μόλις χρόνια μοιάζουν τεράστια απόσταση.

ΥΓ Έχω κι εγώ επιφυλάξεις για την ηλικία μου  

 

♪♫*•♪ (•ө•)♡

 

Το τρίο των φαντασμάτων (Geistertrio)

Ήταν από εκείνες τις φορές που αναζήτησα την παρτιτούρα ως δίαυλο κάποιας "επικοινωνίας" με το άκουσμα που με είχε συνεπάρει και ζητούσε διέξοδο. Καθώς γύριζα τις σελίδες με το δοξάρι στο χέρι και το youtube να τρέχει στη συνοδεία του πιάνου και του τσέλου, επανερχόταν σαν στοιχειό, η μυστηριώδης φιγούρα της Anna Marie Erdody, στην οποία είναι και αφιερωμένο το έργο.
Φανταζόμουν την κοντέσσα με την κλονισμένη υγεία και την μετέπειτα εξάρτηση από το όπιο, έχοντας βιώσει τον κοινωνικό στιγματισμό της "χωρισμένης μητέρας" σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία του 19ου αιώνα, να θρηνεί τον πρόωρο θάνατο του γιου της, αναζητώντας απαντήσεις, ίσως και κάποια εξιλέωση.
Ακολουθούσα σα μαγεμένη όλη την κλιμάκωση των συναισθηματικών μεταπτώσεων, από το βουβό κλάμα και την απόκοσμη ηχώ του πιάνου ως την έξαρση που χαράσσουν σαν κραυγές οι δοξαριές, καθώς σβήνουν κι επανέρχονται ασθμαίνοντας, για να χαθούν σε τρία pizzicato

 

[Tα Lego 12 Με Έξι] Της Γεωργίας Τρούλη


Η μνήμη ήρθε μαζί με την ιστορία
Και μας άλλαξε δέρμα
Τοποθετούμε ένα lego πάνω σε μια χορδή που
Την λέμε προσωπικότητα
Ο χαρακτήρας πηγαίνει από το
1 στο 10
Το 100 τον πνίγει
Μετά πάλι η μνήμη
Η ανέχεια
Η ιστορία
Έρχονται και αλλάζουμε βλέμμα



 







Το βλέμμα πηγαίνει από το άσπρο στο μωβ
Παλινδρομεί
Το μαύρο το πνίγει
Μετά έρχεται πηγάδι ευρωπαικό
Κι αλλάζουμε πάτημα
Πήδημα
Βάθος
Νερό
Η αναπνοή γίνεται μέχρι το εξήντα
Σιγή





 






Για ένα λεπτό
Ασθμαίνει
Το 62 την πνίγει
Μετά αρχίζουμε να κόβουμε ανάσα από
Το γέλιο
Το κλάμα
Την ομιλία
Την σιωπή
Η καταγωγή τους ορίζει





 




Δεν κυκλοφορούν ποτέ την νύχτα με ανοικτό το σακάκι
Κουμπώνουν τα κουμπιά από το 1 ως το 4 ή έξι
Όσα τα κανάλια της τηλεθέασης
Το εφτά τους πνίγει
Ανοίγουν και μια τρύπα στο δέρμα
Για να εφαρμόσει
Ο φόβος
Η ανοχή
Ο πνιγμός που μας πνίγει
Έρχεται η μνήμη
Η ιστορία η αποφράδα της αορτής




 






Αλλάζουμε κοιλότητα
Πρόσωπο
Πλευρό
Δίνουμε σάρκα
Συλλέγουμε νου
Αραδιάζουμε λέξεις
Όλα αυτά συμβαίνουν τις
Πρώτες
Αυγερινές
Σαρκοφάγες
Λυκανθρώπινες
Ώρες