Δεσποινίς έμπνευση

......❤

 

 

..Ανεβαίνουμε τις σκάλες τις μαρμάρινες -πάντα ανεβαίνουμε σκάλες μαρμάρινες για να μπούμε σ'ένα Ωδείο- και στο χωλ ενός διαμερίσματος πολυκατοικίας του '38 ή του '49, μάς περιμένει το σήμα του Ωδείου, κατά κανόνα αυλός η Λύρα αρχαϊκή ή ένας Αρίονας ας πούμε, ο,τιδήποτε, που όμως να φανερώνει την αθάνατη αρχαιοελληνική καταγωγή μας, μες σε μια πολυκατοικία καθώς είπα, φτηνής κατασκευής, του '38 ή του '49.

Υπάρχουν ακόμα μερικές προσωπογραφίες πανάσχημων γερόντων γενειοφόρων, που με αυταρέσκεια κι αυστηρότητα καρδιναλίων, παριστάνουν στους φοβισμένους μαθητές, τους μεγάλους συνθέτες του παρελθόντος. [...]
Τα θλιβερά λοιπόν αυτά πρόσωπα των γερόντων, σαφώς εχθρικά για κάθε νέο και νεανικό, δεσπόζουνε στα βρώμικα κι ανήλιαγα δωμάτια των ωδείων, μες στα οποία η Μουσική εισέρχεται στον ψυχισμό των νεαρών εφήβων, ωσάν Κυρία οίκου ανοχής, χαρίζουσα στους νέους πελάτες της, τραυματισμένες εμπειρίες "περί έρωτος" και "περί τάξεως των ήχων".
[...]

Κι αρχίζουν τα μαθήματα.
Ο νέος στην αρχή πηγαίνοντας, νομίζει Μουσική, αυτό που τον ευχαριστεί, αυτό που τον εκφράζει και που τον κάμει να ονειρεύεται ώρες ολόκληρες στο σπίτι του, μονάχος ή με τους φίλους του.
Αλλά δεν ξέρει ο άμοιρος την μόνη αλήθεια, τη σωστή, την καθαρώς γνησίως Ωδειακή, περί του αληθινού προσώπου αυτής της μούσας που τήνε λέμε Μουσική.
Γρήγορα ανακαλύπτει πως η Μουσική, είναι μια γραία πανάσχημη ξεδοντιασμένη κι αυστηρή που επιδιώκει την διά βίου αιχμαλωσία του μαθητή, και με αποκλειστικότητα την ερωτική συζυγική συνύπαρξη μαζί του.

[...]αντιπαθούν, ή πιο σωστά, αγνοούν τη σκέψη και το αίσθημα. Το τελευταίο μάλιστα, τοποθετείται με μολύβι φάμπερ πάνω στις νότες, κάθε φορά που ο δάσκαλος απαιτεί αίσθημα. Μάλιστα. Στα Ωδεία σημειώνεται το αίσθημα με μολύβι, ύστερα από απαίτηση του διδασκάλου. "Βάλε αίσθημα", φωνάζει στο μαθητή. Κι ο μαθητής μολυβώνει τα σημεία που οφείλει να βάλει το αίσθημα, κατ' επιθυμίαν της μουσικής διδασκαλίας.
[...]

Φυσικά κάθε υγιής οργανισμός, ο κάθε νέος που έχει μέσα του φλόγα ζωής, πανικοβάλλεται κι το βάζει, όπως λεν, στα πόδια. Κι αρχίζει να παίζει ποδόσφαιρο εις τας πλατείας και τ' αλσύλλια πέριξ του πατρικού σπιτιού του -όπως θα έγραφε, περίπου, ένας ποιητής μεσοπολέμου. Παράλληλα ο διασωθείς νέος, όσες φορές θα προσπερνά έξω από οικήματα που θά'χουν φωτεινή τη λέξη Ωδείον, θα φτύνει εις τον κόρφο του, καθώς θα έφτυνε αν προσπερνούσε κατά τύχην μπροστά από ένα γραφείον Τελετών.


Mάνος Χατζηδάκις, Τα σχόλια του Τρίτου

υ.γ
σε πείσμα όλων των παραπάνω, οι ωδειακοί φαίνεται να έχουν ορίσει τον Χατζηδάκι ως τον πιο αγαπημένο Έλληνα συνθέτη του ωδειακού ρεπερτορίου και εκφράζουν αυτή την συμπάθεια με τακτικά αφιερώματα, συναυλίες, μέχρι και με την πλέον -κλάσικ- πρόταση της "μικρής λευκής αχιβάδας" ως υποχρεωτικό κομμάτι, 45 ημερών πριν το πτυχίο του πιάνου.
κι ενώ σκεφτόμουν πόσο οξύμωρο είναι όλο αυτό, αισθανόμουν όλο και πιο αμήχανα με την δική μου αφύσικη υπομονή στο σύστημα, που κορυφώθηκε σε αναμέτρηση εντός κι εκτός, στο τελευταίο level της εκπαιδευτικής εκείνης "μαρμάρινης σκάλας" του ωδείου.

 

[Η Εσχάτη Αθωότητα] Της Αλεχάντρα Πισάρνικ

 
Να φύγεις
ψυχή τε και σώματι
να φύγεις.Να φύγεις
ν’ απαλλαγείς απ’ τις ματιές
πέτρες πιεστικές
που κοιμούνται στο λαρύγγι.Πρέπει να φύγεις
όχι πια αδράνεια κάτω απ’ τον ήλιο
όχι πια αίμα απελπισμένο
όχι πια κάνοντας ουρά για να πεθάνεις.Πρέπει να φύγεις.Αλλά με επίθεση ταξιδιώτισσα!

[Μετάφραση : Βασίλης Λαλιώτης]

artworks : Ali Cavanaugh

 

'' τα Λόγια είναι Περιττά ''


Νιώθεις ότι δίνεται μια μάχη αλλά δεν ξέρεις που
Δεν ξέρεις που είναι το φως και που το σκοτάδι
το ένα διαδέχεται το άλλο

Κι εκεί που όλα ήταν δεδομένα ανατρέπονται
εκείνο που φαίνεται τόσο φωτεινό
δεν είναι και τόσο αγγελικό

Κι εκείνο που φαίνεται τόσο σκοτεινό
κρύβει κάτι πολύ καλό μέσα του

Ανατροπές, ξαφνικά γεγονότα όλα μαζί ταραχή
το νευρικό σύστημα δονείται περίεργα
οι σκέψεις παίρνουν ιδιαίτερη τροπή

Ένα νέο ταξίδι ξεκινά ατέρμονο
θάλασσες, ωκεανοί, ουράνιο σύμπαν
το συναίσθημα δίνει κονσέρτο

Αναρωτιέσαι αν θα συναντήσεις Κύκλωπες και Λαιστριγόνες
την Κίρκη και την Ναυσικά ή αν θα σε ξεβράσει στο νησί των Λωτοφάγων

Έχει και πλάνη και ψευδαίσθηση και συνειδητότητα τούτο το ταξίδι
αγωνία για τον τελικό προορισμό δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα
κι έχει και μια Πανσέληνο χάρμα οφθαλμών πρόσεχε!

Που να είναι άραγε οι απαντήσεις...
στα τόσα ερωτηματικά...
έλα ξεκόλλα η απάντηση βρίσκεται στο κενό...
Άδειασε το νου να πάρεις απαντήσεις.

Θυμήσου κοινή Λογική, όσο μπορείς
τι έχω, αιτία κι αποτέλεσμα

Τι κάνουν πραγματικά οι άλλοι
τι φαντάζομαι ότι κάνουν
στη λογική όχι στη φαντασία γύρε

Εσύ τι κάνεις, όχι τι φαντάζεσαι ότι κάνεις
γειώσου μην ονειροβατείς λέμε
εδώ στο κάθε μέρα είναι όλα εδώ

Μη γκρινιάζεις για τη ρουτίνα σου
η ρουτίνα σου σε κρατάει στο εδώ, στο τώρα
ζήσε το σήμερα μόνο αυτό σου ανήκει
βγες από τις πλάνες σου

Τίποτα δεν είναι ρόδινο και είναι κι όλα
στο χέρι σου είναι
κόψε τα τυραννικά δεσμά
βάλε τάξη, καθάρισε το νου

Εδώ είναι όλες οι απαντήσεις, μπροστά στα μάτια σου
σταμάτα να αρνείσαι να τις δεις
σταμάτα να θολώνεις τα νερά
σταμάτα να είσαι τροχοπέδη στον εαυτό σου

Κουνάει το καράβι μερικές φορές το ξέρω
αλλά σημασία έχει το ταξίδι
απέβαλλε τους φόβους σου και θα δεις
θα σε αποζημιώσει το ταξίδι

Μα όλα κρύβονται στο προφανές σου λέω
κι όχι στο παραμύθιασμα
πάρτο κι αυτό καλό είναι αλλά μείνε στη λογική
να το δεις, να το γευτείς*

Πόσες φορές πρέπει να στο πω ....
τα λόγια με τις πράξεις πρέπει να συμβαδίζουν
σταμάτα να αγοράζεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες
αφού ξέρεις πια...

ΟΙ ψευδαισθήσεις δεν σε πάνε μπροστά
σου κρατάνε τη Φρεγάτα γερά δεμένη
στον κόσμο των θαυμάτων
κι εσένα δεν σε λένε Αλίκη

Το βλέπεις, το πιάνεις, το εξηγείς
σε μπερδεύει, δεν ξέρεις, δεν είναι.
Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, υπάρχουν κενά
κόκκινος φάρος... ψευδαίσθηση

Μην αφήνεις να σε ταϊζουν άλλο αέρα
μην αφήνεις το συναίσθημα να κουμαντάρει το καράβι
βάλε άγκυρα τη λογική
καλά κάνουν έχουν τους λόγους τους

Εσύ, που είσαι εσύ
γόρδιος ο δεσμός, φοβάσαι
γιαταγάνι, σταμάτα να τροφοδοτείς την πλάνη
κι ας μην το καταλαβαίνεις μερικές φορές

Συ είπες ότι θες να καταλάβεις
Συ έστειλες το αίτημα
Εγώ απλά εκτελώ
αγαπημένο μου πλάσμα

Τι Κάνεις εσύ για σένα Πρακτικά
Πως Χρησιμοποιείς το Μυαλό σου
Ποιο Σενάριο Παίζεις
Σε ποιές Σκέψεις βασίζεις την Ζωή


Και τις Αντιδράσεις σου
και τις Επιλογές σου
Παρατήρησε
Απλά, πρακτικά, καθημερινά

Και το σώμα σου
το όχημα σου
αφουγκράσου το
σου δίνει τις απαντήσεις

Σώμα, νους, ψυχή
γείρε προς το πνεύμα
θα με θυμηθείς

 

 

Από το δικό της τζάμι δεν φαινόταν ο πύργος του Άιφελ. Όμως τα βράδια συνέβαινε κάτι μαγικό. Αν πλησιάζες αρκετά κοντά στο παράθυρο, διέκρινες στα τζάμια των απέναντι δωματίων να καθρεφτίζονται τα φωτάκια του πύργου σαν ζαλισμένα αστεράκια που εκτροχιάστηκαν και σκόρπισαν στη νύχτα...
Α.Φ. [απόσπασμα] • Paris by Elliott Erwitt, 1968

 

 

Μάνος...

 

 

mouxlalouda

- θα ήθελα να δώσω τέλος στη ζωή μου,
αλλά δεν ξέρω αν έχω τα χρήματα..
ποιό είναι το πιο φθηνό που έχετε;
- όσοι δεν έχουν μία, πνίγονται με τις σακούλες μας. Είναι πολύ ανθεκτικές. Ορίστε, πάρτε και λίγη αυτοκόλλητη ταινία για να την κλείσετε ερμητικά γύρω απ'το λαιμό σας.
- τι σας οφείλω;
- τίποτε, τίποτε..

 

 

mouxlalouda


..

υπάρχουν πρόσωπα που φωνάζουν..
για παράδειγμα κάποια φωνάζουν ‘ήρθε ο στόλος’
κάποια άλλα 'βοήθεια πέφτει ο ουρανός’
και κάποια 'δεν είμαι σίγουρα εγώ’
εμένα μου αρέσουν αυτά τα τελευταία γιατί ψάχνουν το είδος τους.

 

 

mouxlalouda



το χωρίς όργανα σώμα

είναι σαν το κοσμικό αυγό,

σαν το γιγαντιαίο μόριο, βρίθει από σκουλήκια, βακίλλους, λιλιπούτιες μορφές, ζωάρια και ανθρωπάρια, με την οργάνωση τους και τις μηχανές τους, νήματα, σκοινιά, δόντια, νύχια, μοχλούς και τροχαλίες, καταπέλτες : αιφνής, στον Σρέμπερ τα μυριάδες σπερματοζωάρια μέσα στις ακτίνες του ουρανού ή οι ψυχές που ζουν πάνω στο σώμα του σαν μικρά ανθρωπάκια μια σύντομη ύπαρξη..

ο Αρτώ λέει : τούτος ο κόσμος των μικροβίων δεν είναι παρά πηγμένο μηδέν.

 

 

Μην περπατάς, μην περπατάς μαζί μου
να μη σε γράψουνε
με ξέρουνε στην πιάτσα
και θα σε κάψουνε

Περπατά το κατόπι πάνω στα βήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα

Γυρνάω και σε βλέπω
και αναστατώνομαι
αν είσαι όπως δείχνεις
εγώ σκοτώνομαι

Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους

Περπατά κι ακόλουθα, μάθε το σπίτι μου
να έρχεσαι μονάχος, αποσπερίτη μου
κι όταν χτυπάς την πόρτα μες τα μεσάνυχτα
τα παραθύρια μου όλα θα `ναι ορθάνοιχτα


Γ. Ιωάννου