Δεσποινίς έμπνευση

Η θεά στο super market
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

super-mark

Η γυναίκα πλασάρεται πλέον αποκλειστικά και μόνο ως καταναλωτικό αγαθό. Στα περιοδικά ποικίλης ύλης είναι περασμένη στις θεματικές ενότητες μαζί με αυτοκίνητα ζώδια κλιματιστικά και ροζ αγγελίες τηλεφωνικού φακιρικού οργασμού. Στις διαφημίσεις είναι κρεμάστρα ρούχων ή χειρίστρια πλυντηρίου που καυλώνει με απορρυπαντικά. Είναι πουτάνα, νοικοκυρά ή θεούσα καμωμένη απ’ την επαίσχυντη αποχαλίνωση του χρήματος. Ακόμη κι η ομορφιά της στα θερμοκήπια του θεάματος καλλιεργεί τη ματαιοδοξία που γλιστρά στην κατανάλωση και το βόθρο του αντιερωτισμού. Όλα στημένα για το πανδαιμόνιο της δημόσιας εικόνας. Μιαν ολόκληρη βιομηχανία στημένη για να παραχαράξει τη φύση και να γεννήσει κέρδος και ηγεμόνες κοινωνικού ελέγχου. Η γυναίκα ήταν ο δημιουργός του Πολιτισμού και συγχρόνως το θύμα του. Η γυναίκα-θεά έχοντας μέσα της την αθανασία, τη μήτρα, κλήθηκε να επιλέγει με κριτήρια ενάντια στη φύση της τον άντρα και πατέρα των παιδιών της. Η γυναίκα είναι η αθάνατη θεά ενώ ο άντρας είναι ο θνητός επιβήτωρ. Στις ανέραστες θεολογίες ιουδαϊσμού, χριστιανισμού και ισλαμισμού οι θεές έχουν χαθεί από προσώπου γης. Η σφαγή τους συνετελέσθη από τον άρρενα αγάμητο σημιτικό θεό ο οποίος σε αντίθεση με το Δία δεν κυνηγά τσούπες ούτε έχει σύζυγο, φίλες ή θεραπαινίδες. Μέσα σ’ αυτό το κατασκευασμένο θεολογικό διάστημα τού φόβου και της αμαρτίας η γυναικεία φύση δεν έχει πια τη θέση τής ενσάρκωσης τής θεϊκής ουσίας, αλλά εκείνου που είναι διαφορετικό από το θεϊκό, την ενσάρκωση τού αντι-θεϊκού και τού δαιμονικού. Η αποξένωση τού θεϊκού στη γυναικεία φύση επέφερε την απαξίωση της γυναίκας στα μάτια των αντρών που θεάται πλέον ως ζωντανό μαλακιστήρι, ηλεκτρική σκούπα ή πουτανάκι που διαφημίζει προϊόντα για να φέρνει φράγκα. Εξαιτίας αυτής της φθονερής αδικίας υποφέρουν άντρες και γυναίκες. Όταν η ιερότητα του θηλυκού δεν αναγνωρίζεται και δεν επιβεβαιώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη απειλείται με αφανισμό. Μονάχα οι ερωτικοί ποιητές αυτού του κόσμου θέλουν να ξανακάνουν τη γυναίκα θεά και μούσα, έξω απ’ το μαγαρισμένο πολιτισμό και τις πλεκτάνες του. Οι ερωτικοί ποιητές επιδιώκουν μετά μανίας να καταργήσουν τη γραφειοκρατία της ποίησης, την δήθεν ποίηση της ήττας, τα απονενοημένα, τους σφετεριστές με τα αλκοολίκια τους, τους υπαλλήλους γραφιάδες που συνταγογραφούν αράδες αποδεκτού οργασμού. Οι ερωτικοί ποιητές δε βγάζουν λεφτά απ’ την ηδονή, δε διαφημίζουν τη γυναίκα ως αντλία σπέρματος ούτε ασθμαίνουν ως πείσμωνες γαμιάδες στα ενυδρεία της τσόντας. Δεν είναι κρυψίνοες, μυστικοπαθείς και μονογαμικοί τσαμπουκάδες. Κοινωνούν ψιχία λαγνείας τους αντιφρονούντες εραστές και μελίρρυτα άσματα τις ολισθηρές αβύσσους. Με ρωτούν ακόμα αν βγάζω λεφτά απ’ τα ποιήματα εγώ, το άσκοπο πλάσμα της δημιουργίας. Τους απαντώ πάντα με ποίηση:

Ρωτούν οι πονηροί τους ποιητές
αν βγάζουνε λεφτά απ’ τα ποιήματα.
Ρωτούν με κείνη την κρυφή αλαζονεία του νεόπλουτου
που τα ‘πιασε χοντρά πουλώντας το τομάρι του.
Ρωτούν, όλο ρωτούν.
Μα, βγάζουν άθλιε λεφτά οι εραστές από τον έρωτα!
οι μάνες όταν βυζαίνουν τα μωρά βγάζουν λεφτά!
όταν ρουφάν οι μέλισσες τη γύρη στους αγρούς
βγάζουν λεφτά;
Ρωτούν οι πονηροί. Όλο ρωτούν.
Μα δεν υποψιάζονται οι άθλιοι
πως γράφουμε αναπνέουμε καυλώνουμε γαμούμε δωρεάν
ως να μας καρφιτσώσει ο διάβολος στο πέτο του.

Αφιερώνω επίσης σε θρησκευόμενους, θρησκόληπτους, θρησκομανείς, τεταρτοαυ-γουστιανούς, απριλιανούς, τσουτσουνομάχους, ευαγγελιστές, πεντηκοστιανούς, σεμνοκαυλωμένους, δεσποτάδες, διοικητές οργανισμών και γραμματείς υπουργείων, βουλευτές και υπουργούς, προέδρους και καντηλανάφτες, το θεολογικό ποιηματάκι μου, Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, συνεισφέροντας στην παγκόσμια θεολογική ποίηση και στον απεγνωσμένο κατευνασμό γεννητικών οργάνων, στύσεων, ονειρώξεων, παραισθήσεων και άλλων δεινών, καταλοίπων της εκπεσούσης ανθρωπινής φύσεως και των αισχρών πρωτοπλάστων που ασχολούντο νυχθημερόν με τα αιδοία τους, κοινώς παίζοντας το πουλάκι τους ανυψώνοντάς το εις το βάθρον του θεού, εμπνέοντας κάτι ρεμάλια να γράφουν αιωνίως ωδές και πορνογραφίες.

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Περνούν συχνά ιεχωβάδες και ορθόδοξοι παπάδες
απ’ το σπίτι μου.
Φυλλάδια μοιράζουν με ψευτιές κι ανοησίες.
Και κακαρίζουν οι ελληνοχριστιανικές πουλάδες
πατήρ, υιός και άγιο πνεύμα
πατρίς θρησκεία οικογένεια.

Ω! πονηροί ιερείς που άμφια φοράτε κελεμπίες
χιτώνες, ράσα αρχαία ενδύματα των γυναικών
εσείς που τη γυναίκα απ’ τους ναούς εξορίσατε
τη Δήμητρα που άτρωτη επιβίωνε
τριάντα δυό χιλιάδες χρόνια σκαλισμένη στις σπηλιές.
Με τα ευλογημένα της βυζιά και
το θαυματουργό της το αιδοίο. Τη Δήμητρα που ήταν
μάνα ρίζα και πηγή ζωής. Που ήταν η τέλεια
ενσάρκωση της γης, πολύτροπη με χίλια δυο ονόματα.

Ω! ιεχωβάδες, κακόμοιροι κι ανέραστοι.
Χιλιάδες είμαστε οι μάρτυρες της ηδονής.
Κι εσείς ορθόδοξοι παπάδες μάθετέ το:
Πατήρ είναι ο πούτσος μου
τ’ αρχίδια μου υιός κι άγιο πνεύμα.

 

Κοιμάμαι πολύ αργά. Αυτοκτονώ κατά 65%. Η ζωή μου είναι πολύ φτηνή, δεν είναι δικό μου παρά το 30% της. Η ζωή μου περιέχει 30% ζωή. Της λείπουνε τα μπράτσα, οι σπάγκοι και μερικά κουμπιά. Το 5% είναι αφιερωμένο σε μια κατάσταση ημιδιαφανούς νάρκης που συνοδεύεται από αναιμικούς κρότους. Αυτό το 5% λέγεται Νταντά. Έτσι λοιπόν η ζωή είναι φτηνή. Ο θάνατος είναι λίγο πιο ακριβός. Αλλά η ζωή είναι χαριτωμένη και ο θάνατος είναι επίσης χαριτωμένος.

Πριν από μερικές μέρες είχα πάει σε μια συγκέντρωση ηλιθίων. Ήτανε πολύς κόσμος εκεί. Όλοι ήτανε χαριτωμένοι. Ο Τριστάν Τζαρά, ένας μικρόσωμος τύπος, ηλίθιος και ασήμαντος, έδινε μια διάλεξη για την τέχνη τού να γίνεται κανείς χαριτωμένος. Εξ άλλου ήταν χαριτωμένος. Όλοι είναι χαριτωμένοι. Και πνευματώδεις. Είναι απολαυστικό, δεν είναι έτσι; 'Aλλωστε όλοι είναι απολαυστικοί, χαριτωμένοι. 9 βαθμοί υπό του μηδενός. Είναι χαριτωμένα, δεν είναι έτσι; Όχι, δεν είναι χαριτωμένα. Ο Θεός δεν στέκεται στο ύψος του. Δεν είναι ούτε καν στον τηλεφωνικό κατάλογο. Αλλά παρ’ όλα αυτά είναι χαριτωμένος.

Οι πρεσβευτές, οι ποιητές, οι πρίγκιπες, οι μουσικοί, οι δημοσιογράφοι, οι ηθοποιοί, οι συγγραφείς, οι διπλωμάτες, οι διευθυντές, οι κομμωτές, οι σοσιαλιστές, οι πριγκίπισσες, και οι βαρωνέσες είναι χαρούμενοι άνθρωποι.
Είσαστε όλοι σας χαριτωμένοι, φίνοι, πνευματώδεις και απολαυστικοί.

Ο Τριστάν Τζαρά σας λεει: θα ήθελε πολύ να είναι κάτι άλλο, αλλά προτιμάει να παραμείνει ένας ηλίθιος, ένας φαρσέρ, και ένας καπνοδοχοκαθαριστής.
Γίνετε ειλικρινείς για μια στιγμή: τι είναι αυτό που μόλις σας είπα, χαριτωμένο ή ηλίθιο;
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι (δημοσιογράφοι, δικηγόροι, ερασιτέχνες και φιλόσοφοι) που υποστηρίζουν ότι οι δουλειές, οι γάμοι, οι επισκέψεις, οι πόλεμοι, οι διάφορες συσκέψεις, οι ανώνυμες εταιρίες, η πολιτική, τα ατυχήματα, οι αίθουσες χορού, οι οικονομικές κρίσεις, και οι νευρικές κρίσεις, είναι παραλλαγές του Νταντά. Επειδή δεν είμαι ιμπεριαλιστής, δεν συμμερίζομαι τη γνώμη τους, νομίζω ότι το Νταντά δεν είναι παρά μια ελάσσων θεότητα που απλούστατα θα έπρεπε να τοποθετηθεί δίπλα στις άλλες μορφές του νέου μηχανισμού των θρησκειών της μεσοβασιλείας.
Είναι η απλότητα απλή ή Νταντά;

Με βρίσκω σχεδόν συμπαθητικό.

Tristan Tzara / Πώς έγινα χαριτωμένος, συμπαθητικός και απολαυστικός.
Μετάφραση : Ανδρέας Κανελλίδης
{Στη φωτογραφία, ο Tristan Tzara από τον Man Ray }

 

 

Δεκέμβρης
-------------
若い女性 :
έβαλε κρύο.
μωρό μου να ντύνεσαι
σέρνεται γρίπη
中年男 :
ε, ας έβαλε.
μωρό μου να γδύνεσαι
σέρνεται λήθη
__________________________________
[διάλογος σε Γιαπωνέζικο, χάι κου, στυλ…]

 

 

Κάνοντας πράξεις αφαίρεσης σε ότι βαραίνει
δεν έμεινε τίποτα
Αφού τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου όταν φύγω, σκέφτηκα.
δεν υπάρχει μήτε ένας λόγος να υποκριθώ πως κατέχω
τον ελάχιστο όγκο εδώ
Διάνυσα κάποια χιλιόμετρα ζωής
κι αναγνώρισα σχέσεις φιλίας ισχυρές με γη και ουρανό
κι ίσως μια σχέση δέους με τη θάλασσα
Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανα
καταχράστηκα φως, αέρα, νερό κι αγρίμια
Χώμα ήμουν και χώμα έμεινα
Έφαγα,
ήπια,
παρέδωσα
Τώρα, όλα είναι στη θέση τους χωρίς εμένα
Σε λίγο, θα μεταβείτε κι εσείς στην επόμενη φάση
Τότε, που όλα θα είναι στη θέση τους
και χωρίς εσάς
Εκλεκτοί Προσωρινοί μου,
φυτέψτε εντωμεταξύ
έστω κι έναν ανθό μέσα σας
Πάψτε αυτή την ασέλγεια
Στους νεκρούς
η σαπίλα των ζωντανών,
προκαλεί
δυσοσμία ανυπόφορη...

L.N.E

 

This tremendous world I have inside of me. How to free myself, and this world, without tearing myself to pieces. And rather tear myself to a thousand pieces than be buried with this world within me.

-Franz Kafka,
Diaries of Franz Kafka-

 

 

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Jiddu Krisnamurti

Tο κείμενο που ακολουθεί είναι η καταγραφή μιας ομιλίας του Τζίντου Κρισναμούρτι, στο πλαίσιο μιας συνάντησης ανάμεσα στον ίδιο και σε δασκάλους και εκπαιδευτικούς. Ησυνάντηση έλαβε χώρα στη Βομβάη της Ινδίας, στις 13 Μαρτίου του 1948 και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου.



Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πως παρότι έχουν περάσει από τότε 60 περίπου χρόνια, αυτά που λέει ο Κρισναμούρτι είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα σήμερα, παραμένοντας ισχυρό ζητούμενο.



Ο Κρισναμούρτι (1895-1986) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους και πνευματικούς δασκάλους του 20ού αιώνα. Η σκέψη του επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ πολλά από τα βιβλία του κυκλοφορούν και στα ελληνικά.



ΑΒΑΤΟΝ



Σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές πως ο δάσκαλος χρειάζεται εκπαίδευση. Το ζήτημα δεν είναι η εκπαίδευση του παιδιού, αλλά του εκπαιδευτή, γιατί τη χρειάζεται περισσότερο από το μαθητή. Άλλωστε, ο μαθητής είναι σαν ένα τρυφερό βλαστάρι που χρειάζεται καθοδήγηση, βοήθεια. Αλλά αν ο δάσκαλος, ο καθηγητής είναι ανίκανος, στενόμυαλος και άλλα τέτοια, φυσικό είναι πως το αποτέλεσμα της δουλειάς του θα είναι όπως και ο ίδιος.



Συνεπώς, το σημαντικό δεν είναι τόσο η τεχνική του τι να διδάξει κανείς, όσο η νοημοσύνη, το επίπεδο του ίδιου του εκπαιδευτή.



Σε ολόκληρο τον κόσμο, η εκπαίδευση έχει αποτύχει, επειδή παρήγαγε δυο από τους μεγαλύτερους και πιο καταστρεπτικούς πολέμους της ιστορίας. Εφόσον απέτυχε, το να υποκατασταθεί απλά και μόνο ένα σύστημα με ένα άλλο μου φαίνεται μάταιο. Αλλά αν υπάρχει μια πιθανότητα να αλλάξουμε τη σκέψη, το συναίσθημα, τη στάση του δασκάλου, τότε ίσως να μπορέσει να υπάρξει μια νέα κουλτούρα, ένας νέος πολιτισμός.



Εν μέσω όλου αυτού του χάους, της δυστυχίας, της σύγχισης και της αντιπαλότητας, σίγουρα η ευθύνη του δασκάλου –είτε αυτός είναι κυβερνητικός υπάλληλος, πολιτικός, θρησκευτικός ηγέτης ή δάσκαλος ενός σχολείου– είναι εξαιρετικά μεγάλη.



Έτσι, το πρόβλημά μας δεν είναι τόσο το παιδί, όσο ο δάσκαλος. Και το να εκπαιδεύσεις τον δάσκαλο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να εκπαιδεύσεις το παιδί, επειδή ο δάσκαλος είναι ήδη διαμορφωμένος. Λειτουργεί σε μια ρουτίνα, επειδή δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά η διαδικασία της σκέψης, η καλλιέργεια της νοημοσύνης.



Μεταδίδει απλά πληροφορίες, και ένας άνθρωπος που απλά μεταδίδει πληροφορίες όταν ο κόσμος γύρω του βρίσκεται σε αναβρασμό σίγουρα δεν είναι δάσκαλος. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η εκπαίδευση είναι απλά ένας τρόπος για να βγάζει κάποιος το ψωμί του. Το να το θεωρεί κανείς την εκπαίδευση με αυτό τον τρόπο, το να εκμεταλλεύεται τα παιδιά για το συμφέρον του, μου φαίνεται εξαιρετικά αντίθετο με τον πραγματικό σκοπό της εκπαίδευσης.



Μπορείς να προσφέρεις το κατάλληλο περιβάλλον, τα απαραίτητα εργαλεία, και όλα τα υπόλοιπα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο ίδιος ο εκπαιδευτής να βρει τι σημαίνει ύπαρξη: Γιατί ζούμε, γιατί αγωνιζόμαστε, γιατί μορφωνόμαστε, γιατί υπάρχουν πόλεμοι, γιατί υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους; Η μελέτη όλου αυτού του προβλήματος, με περίσκεψη, είναι σίγουρα το έργο ενός πραγματικού δασκάλου.



Ο δάσκαλος που δεν απαιτεί τίποτα για τον εαυτό του, που δεν χρησιμοποιεί τη διδασκαλία ως μέσο για να αποκτήσει κοινωνική θέση, εξουσία ή κύρος, ο δάσκαλος που πραγματικά διδάσκει –όχι για κέρδος, όχι ακολουθώντας μια συγκεκριμένη γραμμή, αλλά που αφυπνίζει τη νοημοσύνη του παιδιού επειδή καλλιεργεί τη νοημοσύνη στον εαυτό του– ένας τέτοιος δάσκαλος έχει πρωτεύουσα θέση σε έναν πολιτισμό.



Άλλωστε, όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί βασίστηκαν στους δασκάλους και όχι σε μηχανικούς και τεχνικούς. Οι μηχανικοί και οι τεχνικοί είναι απολύτως απαραίτητοι, αλλά αυτοί που αφυπνίζουν τη δεοντολογική και ηθική νοημοσύνη είναι εμφανώς πρωτεύουσας σημασίας.



Και μπορούν να έχουν ηθική ακεραιότητα, να είναι ελεύθεροι από την επιθυμία για εξουσία, θέση, κύρος, μόνο όταν δεν ζητούν τίποτα για τον εαυτό τους, όταν είναι πέρα και πάνω από την κοινωνία, όταν δεν είναι υπό τον έλεγχο των κυβερνήσεων και όταν είναι ελεύθεροι από τον καταναγκασμό της κοινωνικής δράσης, η οποία είναι πάντα δράση σύμφωνα με κάποιο μοντέλο, σχέδιο.



Ο δάσκαλος πρέπει να λειτουργεί πέρα από τα όρια της κοινωνίας και τις απαιτήσεις της, έτσι ώστε να είναι ικανός να δημιουργήσει μια νέα κουλτούρα, μια νέα δομή, ένα νέο πολιτισμό.



Αλλά επί του παρόντος αυτό που μόνο μας ενδιαφέρει είναι η τεχνική του πώς να εκπαιδεύσουμε ένα αγόρι ή ένα κορίτσι, δίχως να καλλιεργούμε τη νοημοσύνη του δασκάλου – πράγμα που μου φαίνεται ολότελα μάταιο.



Στην παρούσα ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνει ο πολιτισμός μας, ο ρόλος της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η δημιουργία νέων αξιών. Αντί αυτού η εκπαίδευση προσπαθεί να εμφυτεύσει τις υπάρχουσες αξίες στο νου του μαθητή, οι οποίες απλά τον προγραμματίζουν δίχως να αφυπνίζουν τη νοημοσύνη του.



Αλλά όταν ο ίδιος ο εκπαιδευτής δεν βλέπει τα αίτια του τωρινού χάους, πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσει νέες αξίες, να αφυπνίσει τη νοημοσύνη; Πώς μπορεί να εμποδίσει τη νέα γενεά από το να ακολουθήσει τα ίδια βήματα με αποτέλεσμα ακόμη περισσότερες καταστροφές;



Είναι λοιπόν εμφανές, πως το σημαντικό για τον εκπαιδευτή δεν είναι απλά και μόνο να εμφυτέψει ιδεώδη και να μεταφέρει πληροφορίες στα παιδιά, αλλά να αφιερώσει όλη του τη σκέψη, να στρέψει όλο του το ενδιαφέρον στο πώς θα καταφέρει να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον, την κατάλληλη ατμόσφαιρα, έτσι ώστε όταν το παιδί ωριμάσει να είναι ικανό να αντιμετωπίζει κάθε ανθρώπινο πρόβλημα που θα συναντάει.



Υπό αυτή την οπτική, η εκπαίδευση συνδέεται στενά με τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Όλο και περισσότεροι δάσκαλοι αλλά και απλοί άνθρωποι, τουλάχιστον στην Ευρώπη και την Αμερική, αντιλαμβάνονται τώρα πως η κρίση είναι το αποτέλεσμα της λάθος εκπαίδευσης.



Η εκπαίδευση μπορεί να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, μόνο εκπαιδεύοντας τον εκπαιδευτή, και όχι απλά δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο, ένα νέο σύστημα δράσης.



Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην εκπαίδευση είναι τα ιδεώδη. Τα ιδεώδη και οι ιδεαλιστές στην εκπαίδευση στέκονται εμπόδιο στην κατανόηση της παρούσας κρίσης. Πρόκειται για ένα τεράστιο πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί έτσι απλά, πάνω στο οποίο βασίζεται όλη η δομή μας: έχουμε ορισμένα ιδανικά και σύμφωνα με αυτά εκπαιδεύουμε τα παιδιά.



Γιατί είναι πρόβλημα; Διότι η σωστή εκπαίδευση έχει να κάνει με την κατανόηση του παιδιού όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.



Αν θέλω να κατανοήσω ένα παιδί, δεν πρέπει να έχω ένα ιδεώδες του τι θα έπρεπε το παιδί να είναι. Για να το κατανοήσω, πρέπει να το μελετήσω ως έχει. Τοποθετώντας το στο πλαίσιο ενός ιδεώδους σημαίνει απλά ότι το εξαναγκάζω να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο, είτε του ταιριάζει είτε όχι.



Το αποτέλεσμα είναι πως το παιδί έρχεται πάντα σε αντίθεση με το ιδανικό, ή, διαφορετικά, συμβιβάζεται τόσο πολύ με το ιδανικό που παύει να είναι ένα ανθρώπινο ον και δρα ως αυτόματο δίχως νοημοσύνη.



Αν εσύ ως γονιός πραγματικά θέλεις να κατανοήσεις το παιδί σου, θα το κοιτάξεις μέσα από το φίλτρο κάποιου ιδεώδους; Ή απλά θα το μελετήσεις επειδή στην καρδιά σου υπάρχει αγάπη; Το παρατηρείς, βλέπεις τις διαθέσεις του, την ιδιοσυγκρασία του. Επειδή το αγαπάς, γι’ αυτό το μελετάς.



Μόνο όταν δεν έχεις αγάπη έχεις κάποιο ιδεώδες. Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα το προσέξεις αυτό. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, έχεις τεράστια παραδείγματα και ιδεώδη, μέσα από τα οποία υποχρεώνεις, εξαναγκάζεις το παιδί. Αλλά όταν έχεις αγάπη, το μελετάς, το παρατηρείς και του δίνεις την ελευθερία να είναι αυτό που είναι. Καθοδηγείς το παιδί, το βοηθάς, όχι προς το ιδεώδες, όχι σύμφωνα με μια ορισμένη γραμμή δράσης, αλλά για να το φέρεις στο σημείο να είναι αυτό που είναι.



Άλλωστε, η λειτουργία της εκπαίδευσης είναι να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο άτομο το οποίο να είναι ικανό να αντιμετωπίζει τη ζωή με νοημοσύνη, όχι σαν τεχνικός ή σαν ιδεαλιστής.



Αλλά το άτομο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν απλά ακολουθεί ένα ιδεαλιστικό μοντέλο δράσης. Προφανώς, οι καθηγητές που γίνονται ιδεαλιστές είναι άχρηστοι. Αν τους παρατηρήσετε, θα δείτε πως είναι ανίκανοι να αγαπήσουν: έχουν σκληρή καρδιά και ξερό μυαλό…



Πιθανώς όσα λέω να είναι αντίθετα με αυτά που πιστεύετε. Θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε, γιατί δεν είναι απλά ένα θέμα αποδοχής ή απόρριψης. Πρέπει κανείς να το προσεγγίσει πολύ, πολύ προσεκτικά.



Ύστερα από όλα αυτά, πιθανόν κάποιος να ρωτούσε: Πώς θα ήταν ένας τέλειος δάσκαλος;



Ο τέλειος δάσκαλος, σίγουρα, είναι αυτός που δε ζητά τίποτα για τον εαυτό του, δεν παρασύρεται από την πολιτική, την εξουσία, τις θέσεις. Δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό του επειδή εσωτερικά, είναι πλούσιος. Η σοφία του δε βρίσκεται στα βιβλία, η σοφία του βρίσκεται στο να βιώνει, και το να βιώνεις δεν είναι δυνατό αν επιδιώκεις ένα αποτέλεσμα.



Η εμπειρία, το βίωμα, δεν είναι εφικτό για κάποιον που πιστεύει ότι το αποτέλεσμα είναι πιο σημαντικό από το μέσο. Που θέλει να επιδεικνύει πόσοι μαθητές του πέρασαν λαμπρά τις εξετάσεις, που εξελίχθηκαν σε πρωτοκλασάτοι πτυχιούχοι, μεταπτυχιακοί κοκ.



Προφανώς, καθώς οι περισσότεροι από εμάς επιδιώκουν ένα αποτέλεσμα, ελάχιστα σκεφτόμαστε τα μέσα που χρησιμοποιούμε, άρα ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε τέλειοι δάσκαλοι.



Ένας τέλειος δάσκαλος πρέπει να είναι πέρα και πάνω από τον έλεγχο της κοινωνίας. Πρέπει να διδάσκει και όχι να του λένε τι να διδάξει, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να μην έχει κάποια θέση στην κοινωνία. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που έχει κάποια κοινωνική θέση αυτόματα γίνεται μέρος της κοινωνίας. Και καθώς η κοινωνία μόνιμα αποσυντίθεται, ένας δάσκαλος που είναι μέρος της κοινωνίας ποτέ δεν μπορεί να είναι ο τέλειος δάσκαλος.



Πρέπει να είναι εκτός κοινωνίας, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να ζητάει τίποτε για τον εαυτό του. Η κοινωνία βέβαια πρέπει να είναι τόσο φωτισμένη που να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Όμως δεν θέλουμε μια τέτοια φωτισμένη κοινωνία, ούτε τέτοιους δασκάλους. Αν είχαμε τέτοιους δασκάλους, τότε η σημερινή κοινωνία θα κινδύνευε.



Η θρησκεία δεν (θα έπρεπε να) είναι οργανωμένη πίστη αλλά η αναζήτηση της αλήθειας, που σημαίνει ότι δεν ανήκει σε καμιά χώρα, σε καμιά οργανωμένη πίστη και δεν κατοικοεδρεύει σε κανένα ναό, εκκλησία ή τζαμί. Δίχως την αναζήτηση της αλήθειας καμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει για πολύ. Από την άλλη όσο υπάρχει, είναι προγραμμένο ότι θα φέρει την καταστροφή.



Σίγουρα, ο δάσκαλος δεν είναι απλά και μόνο κάποιος που μεταδίδει πληροφορίες, αλλά αυτός που υποδεικνύει το δρόμο προς τη σοφία. Η αλήθεια είναι πολύ πιο σημαντική από το δάσκαλο.



Έτσι, εσύ που είσαι ο αναζητητής της αλήθειας πρέπει να είσαι και δάσκαλος και μαθητής. Με άλλα λόγια, πρέπει να είσαι ο τέλειος δάσκαλος προκειμένου να συμβάλεις στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας. Και για να κάνεις τον τέλειο δάσκαλο να υπάρξει, πρέπει να κατανοήσεις τον εαυτό σου.



Η σοφία ξεκινά με την αυτογνωσία. Δίχως αυτογνωσία, η απλή πληροφορία οδηγεί στην καταστροφή. Δίχως την αυτογνωσία, το αεροπλάνο γίνεται το πιο καταστροφικό εργαλείο στη ζωή, αλλά με την αυτογνωσία είναι ένα μέσο που βοηθάει τον άνθρωπο.



Έτσι ο δάσκαλος πρέπει να είναι κάποιος που δεν είναι πιασμένος στα δίχτυα της κοινωνίας, που δεν παίζει παιχνίδια πολιτικής εξουσίας ούτε αναζητά θέσεις και κύρος. Έχει ανακαλύψει αυτό που είναι αιώνιο μέσα του, και κατά συνέπεια είναι ικανός να μεταδώσει αυτή τη γνώση που θα βοηθήσει κάποιον άλλον να ανακαλύψει τα δικά του μέσα για τη φώτιση.

 

the "before weekend" mood :

take a step back. clear your mind. refresh your perspective
// pause for a moment and reflect.
[ explain to me why everytime I do that, I see us ?]

 

 

"We must die as egos and be born again in the swarm, not separate and self-hypnotized, but individual and related."

— Henry Miller, Sexus

[...] To be cured we must rise from our graves and throw off the cerements of the dead. Nobody can do it for another—it is a private affair which is best done collectively. Once we forget about our egos a non-neurotic form of politics becomes possible, where singularity and collectivity are no longer at odds with each other, and where collective expressions of desire are possible. Such a politics does not seek to regiment individuals according to a totalitarian system of norms, but to de-normalize and de-individualize through a multiplicity of new, collective arrangements against power. Its goal is the transformation of human relationships in a struggle against power. [...]

— Anti Oedipus [G.Deleuze, F.Guattari] Introduction by Mark Seem

 

 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.

Τζόις Μανσούρ (1928-1986)
(Μτφ.: Έκτωρ Κακναβάτος)

 

 

Άραβες
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Οι άραβες έχουν τη σεξουαλικότητα στο υπόγειο. Καλυμμένη. Με αθώο λευκό χρώμα. Έχουν ένα σινεμά και μια ποίηση που σου μαθαίνει τα πράγματα ψηλαφιστά. Λίγες εικόνες μετρημένες με μια λογοκρισία καυλωτική, στα όρια της αποχαυνωτικής αφέλειας. Έχουν ένα συναισθηματισμό απελευθερωτικό, που γέρνει κάθε τόσο στο μαγικό πηγάδι του ερωτισμού. Οι δυτικοί έχουν τον ερωτισμό σε όλους τους ορόφους. Και μάλιστα τον μοσχοπουλάνε. Κάθε κινητό τηλέφωνο στη Δύση λειτουργεί ως πρακτικό πολυμαλακιστήρι σε αντίστιξη με τις λεπτεπίλεπτες ματιές που χτυπάνε στην καρδιά των πραγμάτων. Η Δύση κρύβει τον φονταμενταλισμό της φανερώνοντας, ενώ η ανατολή φανερώνει τον δικό της κρύβοντας. Αυτή η αμφίρροπη συνδυαστική αποκαλύπτει τον ναρκοθετημένο δρόμο της συνύπαρξης. Έξω απ’ τις θρησκείες και τα ουτοπικά υπολείμματα της προσδοκίας για ανεξαρτησία υποβόσκει ο διαφορετικός σεξουαλικός πολιτισμός. Τα τοπία των σκοπευτηρίων της ερήμου και οι αχτινωτές κυκλικές σκηνές των οργίων. Ο αραβικός πανσεξουαλισμός πλέκει με κοφτερά αγκάθια την ανθοδέσμη του. Σκορπίζει μιαν άγρια λάμψη, ίσως πολλές φορές μαγαρισμένη απ’ το πετρέλαιο που τροφοδοτεί τα ντεπόζιτα του δυτικού ισοπεδωμένου ερωτισμού, κάτω απ’ τις φεγγαράδες και τα σιφώνια ενός βλοσυρού θεού παραδομένου στους διαφημιστές. Στους διάκους του και τους ειδικευόμενους αγίους που όλο μαγαρίζουν την ποίηση με μετρητά.

 

Η υπογραφή σου
Σχεδόν ήμουν ένα έργο τέχνης.