Δεσποινίς έμπνευση

Γυναίκα… ταυτόσημο της γέννησης, της μητρότητας, της τρυφερότητας, της αγκαλιάς, του έρωτα και της αγάπης.
Ταυτόσημο της ίδιας της ζωής!
Ένα δώρο, μια τιμή και μια ευλογία της φύσης.
Μια ιδιότητα προικισμένη με χάρη και φινέτσα, δύναμη κι ευαισθησία, υπομονή και αρμονία, ομορφιά και καλαισθησία.
Μια ιδιότητα με χίλιους ρόλους και αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, τη «θηλυκότητα».
Το σήμα κατατεθέν της γυναικείας φύσης και υπόστασης, που χαρακτηρίζει μια γυναίκα και την ακολουθεί σα σκιά, απ’ τη στιγμή που γεννιέται κι αντικρίζει τον κόσμο για πρώτη φορά.

Μια έννοια που δίνει σε μια γυναίκα, το δικαίωμα της φιλαρέσκειας δίχως έπαρση, στο βαθμό που δεν αγγίζει τη γελοιότητα και την υπερβολή.
Μια ιδιότητα που καλλιεργεί την τέχνη της σαγήνης που γοητεύει, μα δεν κοροϊδεύει, του μυστηρίου που εξιτάρει, μα δεν υποτιμά, του μυστικού που ξυπνά την περιέργειά, μα δεν ψεύδεται και δεν παραπλανεί.

Μια τέχνη που δίνει στη γυναίκα την ασάφεια του μυστηρίου, που αποπνέει πρόκληση, στο μέτρο που γίνεται σπίθα για ν’ ανάψει τη φωτιά της ζεστασιάς και της θαλπωρής.
Μια αστείρευτη πηγή ζωής, κρυμμένη περίτεχνα πίσω από κόκκινο κραγιόν, πυκνές βλεφαρίδες κι ένα βαθύ και υγρό βλέμμα, που αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς και που γεννά προσδοκία, ηδονή, πόθο, πάθος, πληρότητα και ολοκλήρωση.
Μια γνώση μυστική, που καλλιεργεί σε μια γυναίκα, το αλάνθαστο ένστικτο που προστατεύει τη γυναικεία φύση της από παγίδες και που της δίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα, του να μη σπαταλιέται σε ανόητα παζάρια, εκπτώσεις, φτηνά τεχνάσματα και καταστάσεις που δεν την τιμούν και δεν της δίνουν την αξία και τη θέση που της πρέπει και της αναλογεί.

Μία έννοια που εμπεριέχει το δικαίωμα της άρνησης και την επιλογή, του να προσφέρεται ως πολύτιμο δώρο μόνο σε όποιον την αφυπνίζει, την εξυψώνει, τη διεκδικεί, την πολιορκεί και καταφέρνει να την κερδίσει.

Ένα έμφυτο χάρισμα, που ένας γνήσιος αρσενικός, με συναίσθηση του ρόλου του, θα μπορέσει να διακρίνει, να ξεχωρίσει, ν’ αποδεχτεί και να σεβαστεί.
Μια ιδιότητα που ένας γνήσιος αρσενικός, δεν θα υποτιμήσει, αλλά θα μπορέσει να διαχειριστεί σωστά, να εκτιμήσει και να τιμήσει ανάλογα, δίνοντας το ερέθισμα που θα της ξυπνήσει την επιθυμία να χαρίσει τον εαυτό της, μ’ εκείνο τον μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο που μόνο μια γυναίκα ξέρει και μπορεί.
«Θηλυκότητα»… Μια τέχνη, μια πηγαία και έμφυτη γυναικεία δύναμη, που ένα γνήσιος αρσενικός με συναίσθηση του ρόλου του, θα γοητευτεί, θα θαυμάσει, θα υποκλιθεί, θα αφυπνίσει και τέλος θα καρπωθεί, αντιμετωπίζοντάς τη σαν πρόκληση, σαν έπαθλο, σα θησαυρό, με πλήρη επίγνωση πως εκεί μέσα θα βρει την ίδια τη ζωή, την ουσία και το νόημά της…

Μαρία Κουγιουμτζόγλου

 

 

«Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής. »

Kαβάφης

 

 

«...Nα λαχταράς το άπειρο
να είσαι αιχμάλωτος σ” ένα ψίχουλο του χρόνου
αλλά να απλώνεις το χέρι για αιωνιότητα
να είσαι αβέβαιος χωρίς ελπίδα
κι ένας ανόητος της ελπίδας
να είσαι ένας κρύσταλλος παγετού
και μια χούφτα από ζεστασιά
να αναπνέεις τον αέρα
να πνίγεσαι άφωνος
να φλέγεσαι
και να έχεις μια φωλιά από στάχτες
να τρως ψωμί
αλλά να έχεις γιορτή όταν πεινάς
να πεθαίνεις χωρίς αγάπη
αλλά
Να Aγαπάς πέρα από το Θάνατο...»

- Α.Κ. -

 

 

…
Εκθειάζεις και πάλι την άνοιξη
κι ας ζεις συνέχεια στο χειμώνα.
Ψάχνεις για μια νέα αρχή.
Η αισιοδοξία βάλσαμο
που σου μαλακώνει την πληγή,
αλλά θα σταματήσεις ν’ απορείς,
μόνο αν βγουν τριαντάφυλλα
απ’ το στόμα…

Γιώργος Καραγιάννης

@Christian Schloe Artist

 

 

Ναι, δεν έχει να κάνει
με το να βρεις να ξαποστάσεις,
να εγκατασταθείς.
Η εγκατάσταση θέλει βιβλία,
πολλά βιβλία, πολλές ώρες
να τις περνάς με άλλους.
Ενώ η εφευρετικότητα θέλει
λιτά δωμάτια
μία καρέκλα ένα τραπέζι ένα τετράδιο
δύο πουκάμισα, δύο παντελόνια όχι τρία
και καθαρά εσώρουχα τόσα ώστε να τα χωράς
μεμιάς σ' ένα σακίδιο μονίμως έτοιμο
για τη φυγή.
Ζητά να απεκδύεσαι το βάρος
γνωστών συντεταγμένων
των εξηγήσεων που τις ακολουθούν
ζητά να διαζευχθείς τα πάντα
βιβλία πιάνα οικογένεια
προς χάριν ενός δωματίου
γυμνού και δίχως πλαίσια.

Τα έπιπλα του νου φτάνουν και περισσεύουν.

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

 

 

Γιάννης Κοντραφούρης
η γάτα

 

 

Εσείς που με βλέπετε έτσι κατάλευκο
αγνοείτε πόσες χλωρίνες έχω πιεί
για να διατηρήσω την λευκότητά μου.

Και ανεμίζω στα σκοινιά του κόσμου
πιασμένος με ένα κόκκινο μανταλάκι στο σβέρκο
Διάφανος σαν σύννεφο
αλλά με καμένα εντόσθια.

Αφόρητο το άνευ νοήματος που φέρω.
Το πλένω στο χέρι μόνος μου το βράδι.
Το βρίσκω στεγνό το πρωί.
Το ξαναφορώ
___Τσιμάρας Τζανάτος

 

Μικρό μου τριαντάφυλλο,
ρόδο μου μικρό,
κάποιες φορές,
μικροσκοπικό κι ολόγυμνο,
μοιάζεις
ότι στο χέρι μου χωράς,
κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω
και θα σε φέρω στο στόμα μου,
όμως
ξαφνικά
τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου και το στόμα μου
τα χείλη σου,
έχεις μεγαλώσει,
ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι,
τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου,
το χέρι μου ίσα που καταφέρνει να αγκαλιάσει τη λεπτή
γραμμή από το νέο φεγγάρι της μέσης σου:
στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί:
κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού,
και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη.

Πάμπλο Νερούδα


 

 

<3

Η Σοφία (Μίλτος Σαχτούρης)

Η Σοφία κάθεται ψηλά σ' ένα δέντρο
με ξερά κλαδιά
το χειμώνα
πλάι της τα σύννεφα περνούν

η Σοφία είναι μια συσκευή
που έσπασε
πια δεν λειτουργεί

κι η Σοφία κάθεται ψηλά
τώρα
σ' ένα δέντρο

Artwork by Jiwoon Pak

 

 

[ Make me forget about the crippling terror of existence ]

Γνωρίζω μια κατάσταση εκτός του πνεύματος, της συνείδησης, του είναι, η οποία δεν έχει πλέον ούτε λόγια, ούτε γράμματα, μα στην οποία διεισδύει κανείς με κραυγές και χτυπήματα.
Και δεν είναι πια καν ήχοι ή νοήματα που εξέρχονται, δεν είναι λέξεις, είναι κορμιά. [ Antonin Artaud ]

 

 

☆♡

 

XV

Ήβη της μέρας πρώτη κρήνη της χαράς
Η αρχαία μυρσίνη τινάζει τη σημαία της
Θ' ανοίξει ο κόλπος των κορυδαλλών στο φως
Κι ένα τραγούδι θα σταθεί μετέωρο
Σπέρνοντας τα χρυσά κριθάρια της φωτιάς
Στους πέντε ανέμους

Λευτερώνοντας τη γήινη ομορφιά.

Οδυσσέας Ελύτης