Δεσποινίς έμπνευση

somewhere_(inλαβ)~

 

Τώρα που έγραψα πολλές λέξεις
ομολόγησα τόσους έρωτες, για τόσους πολλούς,
και υπήρξα ολότελα αυτό που ήδη ήμουν –
μια γυναίκα των καταχρήσεων, της φλόγας και της απληστίας
βρίσκω την προσπάθεια ανώφελη.
Άραγε δεν κοιτάζω στον καθρέφτη,
αυτές τις μέρες,
δεν βλέπω μια μέθυσο αρουραίο ν’ αποστρέφει τα μάτια της;
Άραγε δεν αισθάνομαι την πείνα να με διαπερνά τόσο
ώστε να προτιμώ να πεθάνω
απ’ το να την κοιτάξω καταπρόσωπο;
Γονατίζω άλλη μια φορά,
μήπως κι έρθει το έλεος
την τελευταία στιγμή.
Ανν Σέξτον - (Τσιγάρα και ουίσκι και ατίθασες, ατίθασες γυναίκες).
μτφρ: Ευτυχία Παναγιώτου

 

 

..............................
Όσο για μένα, εγώ είμαι νερομπογιά.
Φεύγω με το νερό.
Ανν Σέξτον

 

 

Κορίτσι

...Με έντυσε κορίτσι, μου έσπασε για πάντα το αντρικό εγώ, και δεν μπόρεσα να πω όχι. Μήπως αυτό ήθελα κατά βάθος και δεν τολμούσα να το παραδεχτώ; Κι αυτή το κατάλαβε; Ταπεινωμένος, ψαρωμένος, κόκκινος σαν πατζάρι, κι αυτή γελάει! Γελάει και κοκκινίζω ακόμη πιο πολύ! Μου λέει ότι δεν είμαι άντρας, αν ήμουν άντρας δεν θα την άφηνα να με ντύσει κορίτσι -και δεν ξέρω τι αντίρρηση μπορώ να φέρω, μόνο κοκκινίζω. Και με λέει κακό κορίτσι, με λέει τσουλί. Κι ότι αυτή θα με μάθει τρόπους, με το καλό και με το άσχημο, αλλά πρέπει πρώτα να παραδεχτώ και να νιώσω τι τσουλί που είμαι, για να καταλάβω ότι χρειάζομαι πειθαρχία. Ω Θεέ μου, μου βάζει χέρι -κάτω από την φούστα! Μου σηκώνεται και δεν μπορώ να το κρύψω! Κι αυτή γελά! Κοκκινίζω, και μου σηκώνεται! Με μαλακίζει και μου λέει, νιώσε τσούλα, δεν είσαι άντρας, είσαι ένα τσουλί, πές το, πές το! Με μαλακίζει! Δεν είμαι άντρας, είμαι ένα τσουλί, χύνω, είμαι μια βρωμιάρα τσούλα, ω Θεέ μου, δεν αντέχω, χύνω, χύνω, πάνω μου χύνω, αχ, λιώνω, σβήνω!
Χραπ! Με συνεφέρει μ' ένα χαστούκι, και με φτύνει κατά πρόσωπο, μ' έναν μορφασμό περιφρόνησης στο βλέμμα της. «Σήκω, πλύσου, και καθάρισε», μου λέει. «Κι αύριο πάλι, την ίδια ώρα.» Φεύγω σοκαρισμένος, τρομαγμένος μα και ξαναμμένος μαζί, και για πάντα υποταγμένος. Είμαι δικός της, και το ξέρει.

 

 

ΔΙΑΛΟΓΟΙ: Εμπειρίκος - Balthus
….
Μία παλάμη σ' ένα τζάμι
Μία παλάμη σ' ένα στήθος
Ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται
Ένα βυζί που αποκαλύπτεται
Ενώ ο τοξότης με τα βέλη
Λάμπει ψηλά στον ουρανό
Άνευ ορίων άνευ όρων.
Ανδρέας Εμπειρίκος, «Τα βέλη» / Balthus “Fille avec mandolin”

 

 

 

"Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
πτώματα από τον ουρανό
λουλούδια
κι ότι το καλό
σ' αυτό τον άγριο κόσμο
κινδυνεύει "
Μίλτος Σαχτούρης - "Ο συλλέκτης"

 

Μερικές ευλογίες

 

Τα πράγματα που είναι ωραία και νόστιμα είναι τα χείλη το στήθος οι γλουτοί το αρσενικό και το θηλυκό φύλο.

Γράψτε με φυσικό τρόπο και χωρίς δισταγμό. Μην αφήσετε τίποτε πίσω σας ούτε πέντε στίχους ούτε μια αράδα.

Η σεξουαλική επιθυμία είναι απεριόριστη: θέλει όλα τα θηλυκά.

Προέλευση του Κόσμου, πάλι το θηλυκό!

Ο άνθρωπος αφήνει το θηλυκό και επιστρέφει στο θηλυκό.

Το μεγαλύτερο προνόμιο του ανθρώπου δεν είναι η σκέψη, αλλά η επιθυμία της ακατέργαστης σκέψης που δημιουργήθηκε από το όραμα του γυναικείου φύλου.

Αγάπησε με φυσικό τρόπο και χωρίς δισταγμό. Κράτησε απ’ το ζώο το ένστιχτο που δεν έχει φόνο κι απ’ τον άνθρωπο το ένστιχτο που δεν έχει υποταγή.

Η μόνη εξωτική χώρα είναι το θηλυκό. Μόνο και μόνο γι’ αυτό αξίζει να ταξιδέψεις.

Αυτό το, θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους είναι η πιο ακαταμάχητη ποιητική προστυχιά.

Η μεγάλη απόσταση από τη φύση είναι η αιτία όλων των δεινών: τη θρησκεία, την ιδιωτική περιουσία, το γάμο και το βιασμό.

Ευτυχία σημαίνει πως υποστηρίζω χωρίς κανένα περιορισμό την τελική νίκη κατά των απαγορεύσεων και των προκαταλήψεων.

 

Από τι πάσχουμε;

Από σοφούς.
Από σπουδαίους που μας μαγαρίζουν με τη γνώμη τους.
Από όσους αναπάντεχα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
Απ’ την κατάθλιψη του διάσημου.
Απ’ την αγαμησιά του δημοσιογράφου.
Από τόσους χιλιάδες μαλάκες που φωτογραφίζουν προέδρους.
Από βιομηχανίες όπλων.
Από παπάδες.
Από ρούχα που μας κρύβουν.
Από βιοπάλη.
Από σκυλάδικα σε λεωφορεία σε γιωταχή σε κομμωτήρια.
Από χριστιανές πουτάνες με ψηφιακό μουνί.
Από αγανάκτηση που αν της βγάλεις την πρίζα γίνεται γελάδι του καναπέ.
Από σκουπίδια.
Από μανία για δουλεία.
Από χλιδή άλλων.
Από τράπεζες σπέρματος.
Από τεχνητά δόντια βραχιόλια και βέρες.
Από κίβδηλη αλεξανδρινή σοφία.
Από ορυχεία χρυσού.
Απ’ τον εθελοντισμό των ηλιθίων.
Απ’ τα θαύματα και τα νύχια των αγίων.
Από αναλύσεις και αναλυτές που γουργουρίζουν σαν οχετοί.
Από αντισυστημικούς σπιούνους.
Από αντιεξουσιαστές με σχιζοφρενική ορμή και κοντίσιονερ.
Από τρυφερότητα σ’ έναν πολεμοχαρή κόσμο.
Από πράκτορες τραπεζίτες πιστωτές.
Από τρίτο δρόμο.
Από ψηφοφόρους.
Από ευρωκομουνισμό.
Από ανταγωνισμό.
Από δημοκρατία.
Από τσούλες όλο γλύκα και βασανιάρικες χίμαιρες.
Από τροχαία και πηχτό αίμα.
Από βιντεάκια με τον πόνο των άλλων.
Από μουσεία πολέμου.
Από οστεοφυλάκια.
Από γυμνές χωρίς γύμνια.
Από σκάνδαλα χωρίς σκανδάλη.
Από σκούξιμο χωρίς ηδονή.
Από ανταλλάξιμους οργασμούς.
Από ορολογίες και ηθική.
Από κέρδος αποταμίευση εγκράτεια πλούτο φτώχια στέρηση πολυτέλεια σπατάλη.
Από χείλη δαγκωμένα για την απόλαυση των άλλων.
Από ντροπή.
Από τύψεις.
Από γαστρική παλινδρόμηση.
Απ’ το φερμουάρ των ονείρων μας που’ χει σκαλώσει στα κέρδη των άλλων.

 

Έχω μια πολύ παράξενη αίσθηση χιούμορ και αυτό με απομονώνει.Δεν είμαι ούτε μέρος του κυρίαρχου ρεύματος ηλιθιότητος, ούτε συμπαθής προς τα Cahiers. Πού με αφήνει αυτό;

Paul Morrissey

{Joe Dallesandro & Jane Forth in the bathtub scene from Andy Warhol's movie Trash / directed and written by Paul Morrissey 1970}

 

 

Η σιωπή του έρωτα
Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια
Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή
Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Όσκαρ Γουάιλντ