Δεσποινίς έμπνευση

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975) • Photo by Herbert Tobias, 1956 Berlin

 

 

Μίλα μου

Στέκομαι απέναντί σου και ρωτώ τι έχεις. Δεν είσαι καλά, το βλέπω. Κάτι σου φταίει.
Κάτι σε έχει ενοχλήσει και σκοτείνιασε τα μάτια σου.
Δεν ξέρω αν διακρίνω θλίψη, παράπονο ή θυμό. Μπλέκουν λίγο τούτα τα συναισθήματα και μπερδεύομαι.
Μα κάτι έχεις. Κι ας λες εκείνο το αιώνιο τίποτά σου.
Τίποτα…
Δε γίνεται να μην έχεις τίποτα. Αφού έχεις κάτι. Και το βλέπω. Κι όταν χαμογελάς για να το καμουφλάρεις, το νιώθω.
Μίλα μου. Μην το κλείνεις όλο αυτό μέσα σου.
Οι σιωπές σου γίνονται πληγές. Γίνονται σαράκι που σε τρώει από μέσα. Σε τσακίζει κι είσαι εσύ που το επιτρέπεις. Γιατί;
Μίλα μου.
Με το καλό, με το άγριο, με κλάμα, με φωνές. Δε με πειράζει. Εδώ είμαι δε φεύγω.
Σου αναγνωρίζω το δικαίωμα στο να ξεσπάσεις. Επιβάλλεται να το κάνεις άλλωστε!
Βγάλε ότι έχεις μέσα σου. Εξωτερίκευσέ το κι ότι γίνει.
Φωλιάζοντάς το στην ψυχή σου μόνο κακό κάνεις.
Δεν είναι κακοί οι καυγάδες μάτια μου. Άσε τους άλλους να τους φοβούνται.
Άσε τους να τρέμουν τα ξεσπάσματα.
Τις σιωπές να φοβάσαι. Εκείνες είναι που κρύβουν απωθημένα, πίκρες και θυμούς.
Τις σιωπές να φοβάσαι και να τις πολεμάς. Να χτυπάς το χέρι κάτω και να ανοίγεις το στόμα σου. Να λες τι σε ενόχλησε, να λες τι δεν περίμενες, να μου λες τι έκανα λάθος.
Δεν είπα ποτέ ότι κάνω τα πάντα σωστά. Και τα χειρότερα λάθη μου ήταν και είναι πάντα εκείνα που δεν καταλαβαίνω καν πως κάνω.
Αυτά που δεν εντοπίζω δεν κάνω και καμιά προσπάθεια να τα διορθώσω. Μην τα αφήνεις να μένουν έτσι.
Μη μου λες τίποτα καθώς συννεφιάζεις. Πέτα μου κατάμουτρα τι σε πείραξε.
Αν ήταν λάθος θα το λύσουμε. Αν απλά σου φάνηκε, πάλι θα λύσουμε την παρεξήγηση.
Για όλα υπάρχει λύση μάτια μου, αρκεί να μάθεις να μου μιλάς. Βγες από το καβούκι σου και βγάλε προς τα έξω όσα νιώθεις.
Καλά, κακά, τα θέλω… Είναι δικά σου κι είναι σημαντικά.
Μην τα κρύβεις. Δηλητηριάζουν κι εσένα κι εμένα μα κυρίως εμάς.
Μίλα μου. Κι ό,τι κι αν είναι θα περάσει. Δε θα στήσει τοίχο ανάμεσά μας, δε θα μας ψυχράνει. Απλά θα μας γνωρίσει λίγο καλύτερα.
Απλά θα μας συστήσει τα όρια των εαυτών μας.
Απλά θα επαναπροσδιορίσει τα όρια της κοινής μας ζωής.
Γι’αυτό μίλα μου…
Μίλα μου χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Κι όλα θα τα βρούμε…

Στεύη Τσούτση

 

 

 

C'est dédale inextricable
De rires, d'éclats aussi

C'est un repaire, sûr comme un père
Sentiers secrets, sentiers de verre

Chambre cachette, chambre avec couette
De pirouettes en marionnettes

 

Τ ‘ αρσενικό συνάντησε, το θήλυ μ ‘ αγωνία,

δυο κόσμοι αγκαλιάζονται, για να βρουν ευτυχία,

να γίνουν αυτοκόλλητοι, συγκοινωνούντα αγγεία,

να ζήσουνε τον έρωτα, σε καταστάσεις ονειρικές,

μπαίνοντας ταυτισμένοι, σε αποδράσεις θεϊκές.

Ζωγραφίζουν με όνειρα, του συντρόφου τον χτύπο,

προσδοκούν την πραγμάτωση, στης αγάπης τον κήπο.

Και ξάφνου, οι ψευδαισθήσεις, παίρνουν μάχιμη μορφή,

ξεπηδά η κυριαρχία, η συναισθηματική.

Χάνονται γέφυρες, αγάπης και κατανόησης,

απορούν οι νευρώνες της ανθρώπινης νόησης.

Η επιθυμία, για ιδανική σχέση καταρρέει,

μόνον απογοήτευση και σκεπτικισμός απορρέει.

Χωρίς υπομονή, η κατανόηση εξαντλείται.

Με συναισθήματα ανταγωνισμού, το ζεύγος εμφορείται.

Αναίτια ξεπηδούν, παράλογες συμπεριφορές,

τάσεις, ισχυρά εγωιστικές, εξουσιαστικές.

Μπαίνουν τραύματα, παιδικής ηλικίας στη μέση,

που αναπαράγονται, στην οποιαδήποτε σχέση.

Στο ναδίρ πλέον, η αρμονική συμβίωση,

τα αιχμηρά λόγια, μας ρίχνουν σ ‘ ανώμαλη γείωση.

Η στοργή, η αγάπη εγκαταλείπουν, ταξιδεύουν,

γεμάτες λύπη, μας αποχαιρετούν και φεύγουν.

Στη θέση τους οργή, με φρασεο-χτυπήματα,

εκδίκηση και μίσος τα νέα συναισθήματα,

πάνε και έρχονται, μαύρα, νοητικά κατασκευάσματα,

από τον έναν, στον άλλον, κακοποιημένα ράμματα.

Αγαπημένη σκιά, της χαμένης ουτοπίας,

δεν έγινες ο Ήλιος, της ποθούμενης ευτυχίας.


Και σε κάποια – κάποια στιγμή, με ξεκάθαρο μυαλό,

πως φτάσαμε ως εδώ; αναρωτιούνται και οι δυο;

Γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον δικό του εαυτό.

«Γνώθι σ’ αυτόν» 1″ εντολή, στου Απόλλωνα τον ναό.

Μένει νεκρό γράμμα, για όλο τον Ελληνικό λαό.

Ποιο σχολείο, μας διδάσκει, γνώρισε τον εαυτό;

Το δόγμα απαγορεύει, η ψυχή να λυτρωθεί,

να μπορεί να την ελέγχει και να την χειραγωγεί.

Έτσι, μας γεμίζουν, με φόβους, φοβίες και ενοχές,

προβάλλουν πάνω μας, τις δικές τους μαυρίλες και χολές,

μεγαλώνουμε, με πρέπει, μοτίβα και

συμπλέγματα ασυνείδητων κανόνων, παιδικής συμπεριφοράς.

Και στο λευκό, άγραφο χαρτί και στη σκληρή δισκέττα,

Εγγράφονται τα λάθος μηνύματα, νέτα – σκέτα.

Τα μοντέλα των γονιών και τα πιστεύω συγγενών,

αποτελούν πρότυπα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Η λύση και απελευθέρωση, είν μόνον μία,

η αποδοχή του εαυτού μας, όπως και αν είναι,

με τα θετικά, ή και με τ’ αρνητικά του στοιχεία.

Και προπαντός, η ολική αγάπη για τον εαυτό μας,

είν’ επιστροφή, στο Θεϊκό κομμάτι το δικό μας.

Είναι το κλειδί, που ανοίγει διάπλατα την καρδιά μας,

ν’ αγαπάμε τον σύντροφο μας, τους άλλους, τα παιδιά μας,

δίνει την δυνατότητα, όλοι να ‘ρθουν πιο κοντά μας,

για μια ζωή με συναισθηματικές απολαύσεις,

δεν είναι γήινες, είν’ ουράνιες καταστάσεις,

πραγματικά Θεϊκές, βιωματικές ενοράσεις.



Πάνος Καπνιστής

 

 

 

Η Δάφνη μέσα σε οθόνη

Είμαι κλεισμένη
μέσα σ’ αυτό το πολύχρωμο ενυδρείο
τα βλέμματα μας συναντιούνται
αλλά όχι τα σώματά μας.
Ανθίζω, αλλά κανένας
δεν μπορεί να με μυρίσει.
Είμαι κοντά σου
αλλά αδύνατο να μ’ αγγίξεις.
Υπάρχω;

Θανάσης Κριτσινιώτης

 

"In a sense, we all are crashing to our death from the top story of our birth to the flat stones of the churchyard and wondering with an immortal Alice in Wonderland at the patterns of the passing wall. This capacity to wonder at trifles -no matter the imminent peril- these asides of the spirit, these footnotes in the volume of life are the highest forms of consciousness, and it is in this childishly speculative state of mind, so different from common sense and its logic, that we know the world to be good."
Vladimir Nabokov

 

 

Κάνε Το Ως Το Τέλος
Του Τσαρλς Μπουκόφσκι


Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το
ως το τέλος•
αλλιώς μην το αρχίσεις καν.
Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το
ως το τέλος•
αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις γκόμενες,
γυναίκες, συγγενείς, δουλειές και
πιθανόν το μυαλό σου•
κάνε το ως το τέλος•
αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μη τρως για τρείς ή τέσσερις μέρες•
σημαίνει ότι μπορεί να ξεπαγιάσεις σ’ ένα
παγκάκι στο πάρκο•
μπορεί να σημαίνει φυλακή,
μπορεί να σημαίνει εμπαιγμό,
χλεύη,
απομόνωση•
Η απομόνωση είναι το δώρο,
όλα τ’ άλλα είναι δοκιμασίες της
αντοχής σου, του
πόσο πολύ στ’ αλήθεια θέλεις να
το κάνεις•
και θα το κάνεις
παρά την απόρριψη και τα χειρότερα προγνωστικά
και θα είναι καλύτερο από
οτιδήποτε άλλο
μπορούσες να φανταστείς.
Αν θέλεις να δοκιμάσεις,
κάνε το ως το τέλος•
Δεν υπάρχει αίσθηση παρόμοια
με αυτή•
Θα βρεθείς μόνος με τους θεούς
και οι νύχτες θα λάμπουν φλεγόμενες•
κάνε το, κάνε το, κάνε το•
κάνε το.
ως το τέλος
ως το τέλος•
θα πας καβάλα τη ζωή ίσια στο
ομορφότερο γέλιο, κι αυτή είναι
η μόνη άξια μάχη
που υπάρχει.

 

..Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Για να πεις αυτή τη λέξη δεν χρειάζεται να κάνεις τη φωνή σου πιο ελαφριά από ένα γραμμάριο, ούτε χρειάζεται να την εφοδιάσεις με μικρά σκονισμένα φτερά.
Δεν χρειάζεται να φανταστείς μιαν ηλιόλουστη ημέρα ή ένα χωράφι με ασφοδέλους. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ερωτευμένη, ή να έχεις ερωτευτεί τις πεταλούδες. Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα. Υπάρχει η λέξη μα υπάρχει και η πεταλούδα.

Leonard Cohen, [μτφ. Λίνα Νικολακοπούλου]

 

 

“‘Forests have secrets,’ he said gently. ‘It’s practically what they’re for. To hide things. To separate one world from another.’”
Catherynne M. Valente, Deathless

 

 

Ωραίο να ζεις σαν τα λουλούδια που αναβλύζουν
σαν τα πουλιά που ιχνηλατούν

ξαλαφρωμένος τ' ουρανού το βάρος

ωραίο να ζεις τρυγώντας γήινες ώρες
ωραίο να ζεις αντίπερα των άστρων

ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες
ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες

Ωραίο να ξέρεις - κι όμως να σωπαίνεις

Ν' απλώνεις ρίζες - κι όμως να βυθίζεσαι

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών, 1974

 

 

 

Γι' αυτό σου λέω.

Μην τις λυπάσαι
τις πληγές μου
σημάδια είναι.

Να με αναγνωρίζει
η αγάπη μου
όταν - κατά καιρούς -
χάνομαι.

Γιώργος Λ. Οικονόμου
από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη, 2017

 

Stop touching me with your eyes.

— Tahereh Mafi, Shatter Me

Photo © Ryan McGinley, Jake’s Eyes, 2003