Δεσποινίς έμπνευση

 

..της καμπάνας ο άνεμος ο χρυσεγέρτης
ο ιππέας που πάει ν' αναληφτεί στη δύση
και ο άλλος ιππέας ο νοητός που πάει
της φθοράς τον καιρό ν' ανασκολοπίσει..

Οδ. Ελύτης

 

 

Όταν αγναντεύω



Όταν αγναντεύω να με προσέχεις.

σαν με σπρώξεις,

θα διαλυθώ,

σαν μου χαμογελάσεις,

θα ξυπνήσω,

σαν μου μιλήσεις,

τάχα θα σ’ ακούσω,

σαν μου πεις «κοίτα»

θα πετάξω!

..

Τι ωφελεί αλήθεια

η τόση σιωπή

με όλους τους ψίθυρους

του κόσμου τριγύρω.



Κάπου το σύμπαν συνωμοτεί

άστρα και δέντρα ολούθε

και ‘γώ προσπαθώ να τ’ αγγίξω,

έστω,

μα με τα χέρια στις τσέπες,

πώς αλήθεια να το καταφέρω;
..

Μαίρη Πέστροβα

 

..Για την ταυτότητα της Γυναίκας με τα Μαύρα ή καλύτερα για το πρόσωπο που ενέπνευσε τα βασικά στοιχεία της ηρωίδας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η μαρτυρία του ποιητή Δημήτρη Δούκαρη:
Ήταν τότε που είχε πεθάνει ο σύζυγος της Μελισσάνθης και μετά, από σαράντα μέρες, μέσα στο βαρύ πένθος της μας είχε καλέσει με τη Ζωή Καρέλλη ένα βράδυ στο σπίτι της.
Με τα μαύρα κρόσσια παντού τριγύρω. Με τις μαύρες γάτες που απόμειναν για συντροφιά στην ευγενική ποιήτριά μας.
Είχα συγκινηθεί με το πένθος της, με την επιμονή της να μας συνοδεύσει «μέχρι πάρα κάτω». Και το «πάρα κάτω» δεν τελείωνε.
Τότε πρόσεξα ένα τεράστιο φεγγάρι πάνω από την πλάτη της Μελισσάνθης. Είχαμε φτάσει πια στις σκάλες της οδού Αντωνοπούλου.
Και τελικά η Μελισσάνθη επέστρεψε ολομόναχη, με την Πανσέληνο, στο σπίτι της.
Την άλλη μέρα το πρωί ταραγμένος και συνεπαρμένος τα ιστορούσα όλα αυτά τα περιστατικά στον Γιάννη Ρίτσο. Και το πραγματικό μαγικό χέρι του ποιητή τα μετέτρεψε στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος»..

 

..Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.
..
Γιάννης Ρίτσος

 

 

Δεν χρειάζομαι λεξικό
όλες οι λέξεις συνδέονται με εσένα
είτε ερμηνεύουν
είτε αντιτίθενται
είτε προσφέρουν κάτι στο ήδη ανέγγιστο οικοδόμημα

Δεν χρειάζομαι να μάθω γραμματική
τα σώματα μας δένονται όπως οι φθόγγοι στις καταλήξεις των ρημάτων
και οι χρόνοι ηχούν σαν το τώρα της στιγμής

Για να συνοψίσουμε
Θα έλεγε κάποιος πως είσαι ένα επαρκές εκπαιδευτικό πρόγραμμα με κακή διαγωγή

Βέρα Ι. Φραντζή

 

Εκεί

τα δικτυωτά ανύπαρκτα ριπίδια
της λησμονιάς
ήταν η μόνη
παρηγοριά
μέσα στα αίματα μιας
παρθένου
που δεν είπε ποτέ τ’ όνομά της
μεσ’ στα τραγούδια
της τεφρής ουσίας
μέσα στους κόκκινους λεπτομερείς ανέμους

κι όμως ήτανε γραφτό
ανάμεσ’ απ’ τους κρίκους
τις ρόδες
τις σούστες
και τα κλάματα
της φαλαινίδος
να φυτρώση έτσι
ένας
φύκος
που ήταν το μόνο στολίδι
της πτωχής αιθούσης.

φωνές
και τα ξέστρωτα τραγικά κρεβάτια
σπασμών.

Νίκος Εγγονόπουλος

 

"I felt, and let them call me crazy, that from nothing comes Paradise."
Odysseas Elytis

 

 

Οι αποδημητικές καλημέρες

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια
η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.
Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρός να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».
Άρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Κική Δημουλά

 

 

"And I would hide my face in you and you would hide your face in me, and nobody would ever see us any more. "
Franz Kafka, The Castle

 

 

Είναι ωραίο πράγμα ο άνθρωπος, το πιο ωραίο, ίσως, αντικείμενο,
κυρίως όταν μένει ακίνητος και σιωπηλός σε μια γωνιά του δωματίου ή του τοπίου,
λησμονημένος και σχεδόν αόρατος.
Όσο πιο ακίνητος ο άνθρωπος, όσο πιο σιωπηλός, τόσο πιο ωραίος
όσο πιο αόρατος, τόσο καλύτερα για το δωμάτιο ή το τοπίο.

Αργύρης Χιόνης

 

 

..Τα πράγματα είναι πιο όμορφα όταν ακόμη είναι ασαφή.
Μπορεί να είναι πιο μπερδεμένα.
Μπορεί να σε κάνουν να αισθάνεσαι σχεδόν χαμένος.
Αλλά είναι σίγουρα πιο όμορφα. Η ομορφιά είναι εκ φύσεως χαοτική.
Είναι μια ολότητα που ακόμη την ύπαρξή της υπαινίσσεται.
Η ομορφιά δεν είναι σκέτο χάος, αλλά ούτε και απόλυτη τάξη.
Η ομορφιά είναι ένα σχήμα ημιτελές. Ένα σχήμα εν δυνάμει.
Η ομορφιά είναι πολλά ενδεχόμενα μαζί.
Δυο-τρία “μπορεί”, ένα “μάλλον”, κι ένα “δεν γίνεται με τίποτα”.

Όταν ακουμπήσεις την ομορφιά το νιώθεις και το ξέρεις
μα μ’ ένα τρόπο που ‘ναι πιο κοντά στην άγνοια παρά στη γνώση.
Την ομορφιά την γεύεσαι, μα είναι πιο διάφανη κι απ’ τον αέρα.
Η ομορφιά είναι ανένταχτη, μα όταν της λες να έρθει έρχεται.
Ούτε στον εαυτό της δεν εντάσσεται η ομορφιά.
Η ομορφιά είναι πολλά πράγματα μαζί, αλλά όχι πάντα.

Στην ασάφεια δεν κάνει να μένεις για πολύ. Σε ξεθεώνει. Σε εξαντλεί.
Αλλά τουλάχιστον όσο πλανιέσαι στα λημέρια της
καλό είναι την ομορφιά της να καταβροχθίζεις. Αχόρταγα...

Γεράσιμος Παπαδόπουλος

 

είναι μια φθινοπωρινή μέρα και το μόνο που θες είναι να χαθείς ή να σε βρουν, ένα από τα δύο

art: Miya Ando • temporal

 

 

Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της.

Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ‘ ολίγον να πεθάνη.

Μα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. Κ‘ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.

Ανδρέας Εμπειρίκος (1935). Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου. Αθήνα 1971.