Δεσποινίς έμπνευση

Ας πιούμε
στα μακρόσυρτα απογεύματα

..καθώς ξεμακραίνουν λευκά και μαύρα πανιά
νοθεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Στην ουρά της γάτας και στο κουβάρι που διασκεδάζει την πλήξη της.
Στο ειδύλλιο που δεν εκτυλίσσεται στην πόρτα μου.

Σε κάθε περίπτωση ας πιούμε,
στην σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.

Κωνσταντίνα Κορρυβάντη

 

 

Το ποίημα της ημέρας | Orhan Velikanik | Το ποίημα με την ουρά

Μεταξύ μας δεν έχουμε τίποτε κοινό.
Εσύ' σαι η γάτα του χασάπη, εγώ μία του δρόμου.
Εσένανε σου φέρνουν σε ασημένια πιάτα φαγητό.
Από το στόμα του λύκου πρέπει να το αρπάξω εγώ.
Εσύ ονειρεύεσαι έρωτα, εγώ κανένα κόκκαλο.

Όμως έχεις κι εσύ τις δυσκολίες σου αδελφή.
Βλέπεις δεν είναι εύκολο, κάθε ημέρα που περνάς
Ίδια την ουρά σου να κουνάς.

(μτφρ. Θ. Π. Ζαφειρίου)

 

Ο χρόνος ισούται με μηδέν.
___________________________

Ένας άνδρας
ελαφρώς ασθενής
περπατεί βιαστικά
αφήνοντας το σώμα του.
Γράφει στην ομίχλη
πλένει τα δάχτυλα του
σε βιαστικά απόνερα.
Φτιάχνει θηλιά
με την κόκκινη κλωστή μου
για να κρεμάσει
τις σπασμένες συγχορδίες του.
Του αρέσει να είναι νεκρός
και να μασά κουβάρια.

Έκοψε κομμάτι
απ’ το πνευμόνι μου
μα δεν αναπνέω πια
ο αέρας με αρνείται.
Διαρρέουν οι δυνάμεις μου
στη δίψα των πεθαμένων.

Ικετεύω για συγχώρεση
δίνω τη θέση μου ύστερα
στην άδολη σιωπή
βγαίνω απ’ την ψευδαίσθηση
σε μια πραγματικότητα
σκέτο τραύμα χλωριούχο
με ξεβαμμένο αίμα χάνεται
να μην ενοχλεί.

Αναρροφήθηκε διακριτικά
μιλούσε για μικρές παραφωνίες
μια μέρα τόσο μεγάλη
όσο ένα στόμα ανοιχτό
που ανέβηκε στο βουνό
για να ουρλιάξει.

Αιωρείται ανάμεσα σε αναμνήσεις
όνειρα κι αντανακλάσεις
μα εδώ υπάρχει μια ναρκωτική
συνθετική και ήρεμη απόσταση
μια χιλιομετρική συνάθροιση
που όταν μικραίνει τελικά
οδηγεί σε άτοπο.

Του χάρισα λίγο ήλιο
τον πέταξε αχρησιμοποίητο
είχε όμως προθέσεις.

Χάρτινη βροχή καίγεται
από σπίθες που τραγουδούν
τις επωδούς τους.
Έβγαλα τα ρούχα μου
παραπροϊόντα θλίψης
τα ποδοπατησα
στην αποχέτευση.
Πήρα δύο πέτρινα δισκία
το σημαδεμένο μου σώμα
πίστεψε σε σύγχυση
ότι είμαι απλώς
σκοτεινή και εσφαλμένη.
Μα κατάλαβα μετά
κοιτάζοντας από μακριά
και μονολόγησα
εκεί έχει μόνο μουσική, όχι εμένα.

Πού είσαι;
Πού να’ μαι;
Χαθήκαμε πάλι στο δάσος
με τα επαναληπτικά δεντρόλεξα.
Όταν ξαναβρεθούμε
θα χορέψουμε μαζί
το που σε πονεί
και που σε σφάζει.

[Αγαπονούσαν.]
.
____________________________

© Σίση Σιακαβάρα.

 

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.

ο Νίκος Καρούζος έφυγε σαν σήμερα το 1990 • photography: Lucien Rudaux, Femme au clair de lune (Woman in the Moonlight), 1925

 

 

Take me to your trees. Take me to your breakfasts, your sunsets, your bad dreams, your shoes, your nouns. Take me to your fingers.
— Margaret Atwood, In Other Worlds

 

| Ανδρέας Εμπειρίκος | 2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975 |

Και τώρα να μ' επιτρέψης φίλε μου να γενικεύσω.
Έχεις ευαισθησία, μια ψυχικήν ευγένεια και τάλαντο πιο δυνατό
απ' ό,τι ο ίδιος φαντάζεσαι -
Και όχι μόνο στη φιλολογία.
Μονάχα ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι με τον εαυτόν σου για
ανάξια ανταλλάγματα
Φοβούμαι μη σε βλάψη σε όλα.
Άλλαξε λοιπόν αυτόν τον τρόπο -
Θα 'ναι και αυτή η πράξη σου βαθμός επαναστατικός.
Να μην ξεχνάς πως είμαστε επαναστάτες.
Και επαναστάτες σαν και μας πρέπει ν' αρχίζουνε την επανάσταση
από τον εαυτό τους.
Εμπρός λοιπόν και να μην φοβηθής τις πρώτες δυσκολίες
Ούτε την στάση εκείνων που δεν καταλαβαίνουν
Αλλοιώς φοβούμαι (και λυπούμαι γιατί σε συμπαθώ)
Πως πολλές σου πιθανότητες -τί λέγω- δυνατότητες
Θα παν χαμένες
Και θα 'ναι αλήθεια κρίμα ενώ είσαι χορευτής
Αντί να λάβης μέρος στο χορό
Να σε πατάν τα πόδια των ανθρώπων που χορεύουν.

| Το ζήτημα του υποκαμίσου | 1934 - Προϊστορία ή Καταγωγή | εκδόσεις Άγρα |

 

– Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και ʽσύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου

Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε

Δες έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα.

Κλείτος Κύρου "Κάτι που έμεινε"

 

 

“It is allowed to invent new verbs?
I want to create one for you: I sky you, so that my wings may stretch out enormously, to love you without boundaries.”
— Frida Kahlo, from 'Passionate Letters, Abscondita' (2002)
____________________________________
Pictured: Frida on a boat • Xochimilco,
Mexico City (n.d) / Photographer unknown

 

 

..Το θήλυ σε έσωσε. Μπλαβί από το δέσιμο του λώρου, αν ήσουν αγόρι θα ήταν ζόρικα τα πράγματα, έχουν λιγότερους παλμούς.
Ούτε ένα κλάμα στον αέρα δεν ακούστηκε.Σκοτεινό σε μια φωτογραφία βάφτισης, έξι μηνών.
Στο άλμπουμ με το οικογενειακό δέντρο, -μια παιδική μπούκλα- ψάχνεις τις ρίζες σου.
Άτολμο, και αγεωγράφητο από μικρό, με πυξίδα μέχρι το περίπτερο σε έστελναν. Χανόσουν στα στενά, στις μυρωδιές του δρόμου, στα πρόσωπα των περαστικών.
Την νύχτα μετράς τις ώρες, παίζεις κρυφτό με τις εμμονές, τις φρεσκοπλυμένες κουρτίνες, το χέρι πάνω στο στήθος σου, την προδοσία στο φιλί.
Τα καλοκαίρια δείχνεις το πρόσωπο στον ήλιο, έχεις ενθύμια πάνω στο δέρμα.
Μια σιδερόπορτα που δρασκέλησες έφηβη, ένα σώμα πάνω στο δικό σου, δυο κουλούρια Σαλονίκης ξημερώματα. Με αφύπνιση ξυπνάς τα πρωινά. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, την αλήθεια πάντα να μου λες. Μια bitter σοκολάτα -η αλήθεια- ένα αγκάθι στην σταφυλή, κάτι αμυχές στα γόνατα, η παλάμη σου μέσα στην δική του.

Ειρήνη Ιωαννίδου

 

 

Μαύρο καλσόν.
Δερμάτινα μποτάκια.
Τρεμάμενα Φώτα. Κοφτερό eyeliner.
Ασήμι. Θολώνει το βλέμμα. Κλείνει τα μάτια σου για να μπορέσουν να ξαναεστιάσουν.
Μαύρο.
Μισάνοιχτα στόματα.
Χείλη έτοιμα να ρουφήξουν. Να ουρλιάξουν.
Νύχια να γδάρουν
χέρια να χαϊδέψουν νευρικά.
Το στόμα μου λίγο στεγνό
οι παλάμες μου λίγο ιδρωμένες
το καλάμι μου να χτυπιέται πολύ
η καρδιά μου πολύ, πιο πολύ.
η δ ο ν ή
Ο καπνός να σμίγει με τη λακ των μαλλιών μου.
Λίγο αέρα, ασφυξία.
Για αυτό πηγαίνω όλο και πιο μέσα.

 

[Οχι Πίσω. Μόνο Λίγο Πιο Μέσα] Της Αφροδίτης Αρβανιτίδη

 

this game is always wicked

Κάποια στιγμή σύντομα ίσως χρειαστεί να σε ξεπεράσω.
Δεν ξέρω πόσο σύντομα θα χρειαστεί
και πόσο αργότερα θα επιτευχθεί.
Σίγουρα όμως πρέπει πρώτα να φύγουν
οι μελανιές απ' τους καρπούς μου.

Στεφανία Ιναρτάκ