Δεσποινίς έμπνευση

Πόσος χαμένος χρόνος?
Πόση χαμένη ενέργεια στην προσπάθεια μας να είμαστε αποδεκτοί
Να γίνουμε κάτι πέρα και έξω από αυτό που είμαστε?
Να "κουμπώσουμε" με το πλήθος?
Να ξεχάσουμε τελικά τον πραγματικό μας εαυτό
Και να ζητάμε απεγνωσμένα όπως ο ναρκομανής τη δόση του την αποδοχή από τους άλλους για να νιώθουμε "κάποιοι"?
Να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να μην αναγνωρίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν είμαστε εμείς ....
Πόση ποτισμένη ψευδαίσθηση ότι η ευτυχία είναι κάτι που μας χαρίζεται έξω από μας
Ότι είναι κάτι άπιαστο ή ότι πρέπει να μοχθήσουμε πολύ γι αυτήν?
Πόση τροφή για τον εγωικός μας νου ?
Μια ζωή μέσα στο διχασμό και μια ζωή εκτός πραγματικότητας...

Τρέφεις την ηρεμία, πνίγεις το εγώ, αυτό αντιστέκεται και γυρνάει πίσω και σε χτυπάει σαν σκορπιός.
Πόσα πισωγυρίσματα και ίσως πάντα να νικά η ψευδαίσθηση της μικροπρόθεσμης ικανοποίησης.
Κυνηγοί επικηρυγμένων επιθυμιών, πόθων ανείπωτων, εξιδανικευμένα ιδανικά, δεκανίκια προσωρινά.
Φαύλος κύκλος, θεριεύει το ανικανοποίητο και πάντα μα πάντα θα υπάρχει κάτι για δικαιολογία
Είναι τόσο μακρυά η ευτυχία ... λες...
Και συνεχίζεις να ξοδεύεις το χρόνο σου υπεραναλύοντας, διαβρώνοντας τον εαυτό,
Αποδομώντας το δομημένο και οικοδομώντας το σαθρό και δημιουργώντας προβλήματα όταν δεν υπάρχουν
είναι η τροφή σου, μέσα από αυτά ζεις, ανίκανος να δεις την ψευδαίσθηση μέσα στην οποία έχεις μπει

Γιατί μέσα απ' αυτά τα προβλήματα παίρνεις αξία, παίρνεις προσοχή, υπάρχεις.
Καημένε άνθρωπε αχ, αυτός ο απατηλός κόσμος που έχεις φτιάξει μέσα στο μυαλό σου και έχεις βολευτεί
Σε βλέπω έχεις στρογγυλοκάτσει οκλαδόν και νομίζεις ότι απολαμβάνεις τη ζωή...
Φίλε μου ζωή είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο ωραία αλλά εσύ έχεις χαθεί...
Βυθισμένος σε τόσα αρνητικά συναισθήματα, θλίψη και θυμός σε κατακλύζουν,
Φωνάζεις, ουρλιάζεις για να ακουστείς χωρίς να μπορείς να καταλάβεις ότι ακόμη κι αυτό
είναι απλά μια κραυγή βοήθειας για να βγεις από το πνιγηρό κάστρο που έχεις κλειστεί.

Αν ήσουν πραγματικά εσύ θα μπορούσες να δεις ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, δεν υπάρχει λόγος για θλίψη και θυμό
Αν ήσουν πραγματικά εσύ απλά θα χαμογελούσες που ξυπνάς το πρωί και με την πρώτη σου ανάσα θα ήσουν απλά ευτυχισμένος.
Αν ήσουν πραγματικά εσύ μόνο αυτή τη ζωή θα ήθελες φωτεινή και καθαρή
Θα ήθελες να δεις εσένα κι όχι να κρυφτείς από σένα
δεν θα ήθελες να ασχολείσαι με το χρώμα της φούστας της γειτόνισσας και να ταιριάζει με τη μπλούζα της
Αν ήσουν πραγματικά εσύ θα συμπονούσες, θα αγαπούσες και δεν θα έσταζες φαρμάκι
Καημένε άνθρωπε κάθε τέτοια στάση σου είναι ο καθρέπτης σου προς τα έξω

Αν ήσουν πραγματικά εσύ θα αγαπούσες το θυμό σου και τη θλίψη σου, όσο τη γαλήνη και την ηρεμία σου
Αποδοχή εαυτού, αποδοχή συναισθήματος, αποδοχή του όλου
Αλλά όχι σε τρώει το ανικανοποίητο σαν σαράκι, όταν έχεις αυτό, θέλεις το άλλο, όταν έχεις το άλλο θες εκείνο που άφησες
Κι όταν τα έχεις όλα θέλεις κάτι ακόμη γιατί δεν μπορείς να δεις ότι η ριμάδα η ύλη
δεν είναι αυτή που θα σου προσφέρει την πολυπόθητη "ευτυχία"

Κι όσο κυνηγάς την "ευτυχία" τόσο βυθίζεσαι στη δυστυχία και στα προβλήματα που τα συντηρείς τόσο γλυκά
και τόσο ευλαβικά όπως η μάνα σκύλα τα νεογέννητα κουτάβια της, και δαγκώνεις έτσι και πάνε να στα πάρουν.
Γιατί νιώθεις ότι θα σου πάρουν την ίδια σου την πνοή.
Και βυθίζεσαι ακόμη πιο πολύ στις περιοριστικές σου πεποιθήσεις, στο υπερεγώ σου, στη μιζέρια σου.

Ξύπνα, άνοιξε την κουρτίνα να μπει φως,
Ξύπνα άλλαξε τον τρόπου που σκέφτεσαι
Ξύπνα η ζωή είναι ωραία και σου έχει χαριστεί για να την ζήσεις στο έπακρο.
Ναι γίνεται με το να διευρύνεις τη συνείδηση σου με το να μην νομίζεις ότι όλος ο κόσμος περιφέρεται γύρω από σένα

Υπάρχει ένας πλανήτης ολόκληρος, ζούνε κι άλλοι εδώ καλέ μου άνθρωπε.
Υπάρχει ένα σύμπαν και είσαι μια απειροελάχιστη κουκίδα μέσα σε αυτό, αλλά ανήκεις.

Κάνε την υπέρβαση σου μπορείς και μπορεί να εκπλαγείς τόσο ευχάριστα.
Άνοιξε την πόρτα και βγες έξω ίσως ανακαλύψεις ότι ο "πόλεμος" ήταν μόνο μέσα σου.
Άσε τα συναισθήματα σου να σε πλημμυρίσουν και να σε προσπεράσουν σαν να ήσουν διάφανος
Η ζωή είναι ωραία βρε, η δική σου ζωή κι αν τώρα είναι μουντή βάλτης χρώμα
Επιμονή κι υπομονή και πίστη σε σένα μόνο.

Και φυσικά θα υπάρχουν πισογυρίσματα, και φυσικά αυτό το συρρικνωμένο εγώ θα σου ψιθυρίζει στο αυτί και θα σου τάζει
Ένα βήμα πίσω δεν είναι τραγικό, πολλά βήματα μπροστά όμως?
Άρχισε να παρατηρείς τις ωραίες αλλαγές
Στη στάση του σώματος σου, στον τόνο της φωνής σου, στον ύπνο σου, στις γραμμές στο πρόσωπο σου
Κάθε χαμόγελο σου λειαίνει τις τραχιές γραμμές που έχουν αφήσει ο φόβος, η θλίψη, η αγωνία και βγαίνεις πάλι στην επιφάνεια.
Και είσαι εσύ, κι αγαπάς τον εαυτό σου άνευ όρων, και αποδέχεσαι το είναι σου κι όχι το εγώ σου
Και έρχεται η μέρα που κοιμάσαι γαλήνια κι όταν ξυπνάς δεν μπορείς να αντισταθείς να βγεις στο φως
Να τεντωθείς να γεμίσει ο ήλιος το κάθε κύτταρο σου και να σε γεμίσει ζωή
Βρίσκεις το ανάστημα σου και μονολογείς ναι τελικά η ζωή είναι ωραία...

Πάμε τώρα να κερδίσουμε ότι χάσαμε τόσο καιρό

 

 

Εάν είναι κρεμασμένο σε τοίχο, είναι ένα κάδρο.
Εάν στηρίζεται στο πάτωμα, είναι ένα γλυπτό.
Εάν είναι πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό, είναι εννοιολογικό.
Εάν αποτελεί μέρος του τοίχου, εάν αποτελεί μέρος του πατώματος, είναι αρχιτεκτόνημα.
Εάν πρέπει να πληρώσεις είσοδο, είναι μοντέρνο.
Εάν είσαι ήδη μέσα και πρέπει να πληρώσεις για να βγεις, είναι πιο μοντέρνο.
Εάν μπορείς να είσαι μέσα χωρίς να πληρώσεις, είναι απάτη.
Εάν κινείται, είναι ξεπερασμένο.
Εάν πρέπει να κοιτάξεις προς τα πάνω, είναι θρησκευτικό.
Εάν πρέπει να κοιτάξεις προς τα κάτω, είναι ρεαλιστικό.
Εάν το αγόρασαν, είναι από συγκεκριμένο μέρος.
Εάν για να το δεις πρέπει να περάσεις από ανιχνευτή μετάλλων, είναι δημόσιο.

[Οδηγίες για να καταλάβεις ένα έργο τέχνης] – του Ben Lerner
Μετάφραση: Κώστας Δούσης

 

 

[ Θέλω να γνωρίσω κάτι καινούργιο, κάτι στο οποίο να πιστεύω, που να μη με απογοητεύσει ή που να με καταστρέψει εντελώς… Ελα να τρέξουμε. ]

( Μαρία Μήτσορα - Η περίληψη του κόσμου )

 

 

Time has come to go
Pack your bags, hit the open road
Our hearts just won’t die
It’s the trip, keeps us alive
So many miles
So many miles
So many miles
Away
They’re following some dance of light
Tearing into…

 

...
They’re following some dance of light
Tearing into the night
Watching you fall asleep
The sweetest dove in a dream
So many miles
So many miles
So many miles
Away

 

"I had such a dream last night. I was floating above the trees with my lips connected to those of a beautiful figure, for what seemed like an age. Flowery treetops sprung up beneath us and we rested on them with the lightness of a cloud."
Bright Star, Jane Campion 2009

 

 

"And it was Death itself who stood behind me, with his arms wrapped around me as tight as iron bands, and his lipless mouth kissing my neck as if in love. But as well as the horror, I felt a strange longing."
Margaret Atwood, Alias Grace

 

 

..Γράφω πάει νὰ πεῖ ἐκτίθεμαι. Ἐκτίθεμαι πάει νὰ πεῖ περιφέρομαι. Περιφέρομαι πάει νὰ πεῖ τριγυρνάω. Τριγυρνάω πάει νὰ πεῖ ἀλητεύω. Ἐν ὀλίγοις καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸ πολυβασανίζω, γράφω πάει νὰ πεῖ ἀλητεύω.
Κατὰ προτίμηση τὶς νύχτες. ῞Οταν γδύνω τὶς ἀναμνήσεις. Βγάζω ἀπὸ τὴν ντουλάπα μου τοὺς σκελετοὺς καὶ ἀσελγῶ στὰ πιὸ ἀγαπημένα πτώματά μου. ῍Η τριγυρνάω πένητας στοὺς δρόμους καὶ περιφέρομαι μαζὶ μ’ ἐμένα. ῍Η παρέα μὲ τὸν Βασίλη, τὸν Γιῶργο, τὴν Ἑλένη, τὴ Γεωργία, τὸν Ἀβράμη,καὶ κυρίως τὴ βαριὰ γριὰ ἀρκούδα μου. Μὲ τὶς ἁλυσίδες, τὰ λουριὰ καὶ τὸν χαλκὰ στὴ μύτη. ᾽Απ’ ὅπου μὲ σέρνει βίαια μέχρι τὸ ξημέρωμα ἀπὸ καφενεῖο σὲ καφενεῖο.
Πρωὶ πρωὶ ἀλλάζω πουκάμισο, στρώνω χωρίστρα καὶ πάω γραμμὴ γιὰ τὴ δουλειά μου.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

 

 

"There is a crack in everything.
That’s how the light gets in."
Leonard Cohen

 

 

Milli svefns og vöku
urðu draumarnir raunverulegir
og veruleikinn martröð.

Ég veit að raunveruleikinn er þarna einhverstaðar
en ég kemst ekki nær og ég er búin að reyna.



Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?