Δεσποινίς έμπνευση

Ή ομορφιά με κανει ανήμπορη.Δεν με νοιάζει πια το γιατί,το μόνο που θέλω είναι να φύγω.Όταν κοιτάζω την πόλη του Παρισιού λαχταραω να τυλιξω τα πόδια μου γύρω της.
Όταν σε παρατηρώ να χορεύεις υπάρχει μια ακαρδη απεραντοσύνη που μοιάζει με ναυτικό σε γαλήνια θάλασσα.
Επιθυμίες στρογγυλές σαν ροδάκινα ανθίζουν μεσα μου όλη νύχτα, δε μαζεύω πια ότι πέφτει.
Aνν Κάρσον
Μετάφραση Χάρης Βλαβιανός

 

 

Πόνος

...Βρίσκομαι
Στο προαύλιο του εαυτού μου
Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου
Ή μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη
Ο πόνος με παρασύρει
Σε εκδρομή δωματίου
Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου
Κατεβαίνω και γονατίζω
Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου
Δε νιώθω τίποτε άλλο
Εκτός από ένα αίσθημα
Αφόρητης ζέστης
Φταίει ή κηλίδα που άλλαξε χρώμα
Την τελευταία στιγμή
Και ή τροχαλία
Έγινε κατακόκκινη

(Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο.Όταν αγαπάμε,ονειρευόμαστε. Ή τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια Κοίτα. Μας.)
Σταύρος Σταυρόπουλος-Μαρια Χρονιαρη
"Ασκήσεις Ύφους".

 

“Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός“. Και τί με αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.

“Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός“. Και βέβαια είμαι συναισθηματικός. Μου αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.

“Όταν ανοίγεσαι στον άλλον, κινδυνεύεις να μπλεχτείς“. Ποιος λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.

“Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό“. Και τι άλλο έχω να δείξω;

“Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής“. Α, με έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα από αυτό.

“Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μη στο ανταποδώσουν“. Μα δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.

“Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις”. Είμαι έτοιμος για αυτό. [...]

“Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις“. Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτα.

Από το βιβλίο "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις" του Λέο Μπουσκάλια

 

“I am myself an absolute abyss. I can only imagine myself as being phosphorescent from all my encounters with darkness. I am the man who has felt most deeply the stutterings of the tongue in its relation to thought. I am the one who has best caught its slipperiness, the corners of the lost. I am the one who has reached states one never dares to name, states of the soul of the damned. I have known those abortions of the spirit, the awareness of the failures; the knowledge of the times of the spirit falls into darkness, is lost. These have been the daily bread of my days, my constant obssessional quest for the irretrievable.” ― Antonin Artaud, as quoted in The Diary of Anaïs Nin
Image: Nobuhiko Ôbayashi, Emotion, 1966

 

 

in peace with my demons
painting: Elena Cavicchioli

 

 

Yoko Ono, Blood Piece, 1960

 

 

[2 Μικρά Ποιήματα] Της Βάγιας Κάλφα

[μιας μικρής]

Γενναία και όμορφη
Όταν δε θέλει άλλο φαγητό
πετάει κάτω την πετσέτα
Όταν βαριέται
στα μαθήματα μπαλέτου
ξεφωνίζει ξαπλώνει
γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό της
αρνείται
να συνεργαστεί
Όταν τη βάζουν
για ύπνο μεσημέρι
πηδάει έξω απ’ το κρεβάτι
κι απαιτεί προσοχή Την κοιτάζω και φοβάμαι
την πρώτη φορά
που θα φάει μία παραπάνω μπουκιά
Το πρώτο ακριβές πλιέ
Τον πρώτο ύπνο
μες το κλάμα πολύ τον φοβάμαι


[ενός μικρού]

Συμμορίες
είναι η λέξη που ψάχνει
όταν μιλάει γι αυτό
που συμβαίνει στο σχολείο
(δημοτικό στον Έβρο)

“Του έχωσα μία”, μου κάνει
“κι ήρθαν όλοι από πάνω
και φώναζαν”- “ήταν με το μέρος μας”
είπε ο αδερφός του
και πήρα το ύφος που έχω
όταν πάω ν’ αποκαλύψω ένα ψέμα

“Αλήθεια”
και τα μικρά του χέρια
κατέβασαν το αυτί μου
στο ύψος του

κι ύστερα
με τα μάτια του
τεράστια

”Ήταν Μουσουλμάνος”

 

 

Καυλοπυρέσσουσα

 

Ο ποιητής τινάζει την πραγματικότητα από πάνω του όπως τινάζει ο σκύλος το νερό. Έχει πάρει τη δροσιά της και του φτάνει αυτό. Και θα βγει το παλιόσκυλο στον ήλιο των αιώνιων δρόμων να στεγνώσει, με όλη την αδολεσχία της αλητείας του. Απ’ τη μια γράφει ποιήματα κι απ’ την άλλη πουλάει αρμαθιές κλειδιά στην οδό Rivoli. Επιμένει να αμύνεται επιθετικά με μια λιποθυμική τρυφερότητα, πάντα μ’ ένα χάλκινο τραχύ κόρνο, παίρνοντας τη σκυτάλη της συμπαντικής λαλιάς, μιλώντας δηλαδή τη γλώσσα της σιωπής σε μια συχνότητα έξω απ’ το βαθμωτό φάσμα του νοήματος. Παρασύροντας στα μύχιά του σπήλαια την ηχώ της. Σκέψου τη λέξη Καυλοπυρέσσουσα να βγαίνει γουργουρίζοντας απ’ τα σπλάχνα του Εμπειρίκου. Σκέψου όλη την παλιομοδίτικη λογοτεχνία να γίνεται πετριά σπάζοντας τους υαλοπίνακες της ακαδημίας, αντανακλώντας όλη την καταστροφή του νοικοκυραίιου ορθολογισμού. Σκέψου πως αυτός ο έσχατος κρίκος της ερμηνείας και του νοήματος έσπασε με πάταγο μέσα στα νομοκρατούμενα πεδία. Γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου, κατά τον υπερρεαλιστικό σολωμικό στίχο από τον Κρητικό. Γιατί την καταβρόχθισα την αγαπημένη μου. Γιατί προχώρησα με την ποίηση τη λεηλασία στο μη περαιτέρω. Σε μιαν απαστράπτουσα μη-μαθηματική λογική. Σε μιαν ακραία αιρετική πιθανότητα. Στην αιώνια ζωή της μιας στιγμής. Χύνω, άρα υπάρχω. Και λοιπά και λοιπά.

 

“Oh! I cry, I'm suffering. I really am suffering. And still I've got a right to do whatever I want, now that I am covered with contempt by the most contemptible hearts.” ― Arthur Rimbaud, Delirium I: The Foolish Virgin, from A Season in Hell