Δεσποινίς έμπνευση

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς Μελοποίηση: Λεωνίδας Μπαλάφας

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

 

[Θα Περιμένουμε] Του Ανδρέα Εμπειρίκου

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει
Το τραίνο μας με το πολύτιμο φορτίο
Το τραίνο μιας άλλης ώρας
Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει.

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει
Το τραίνο που δεν μπορεί μια και ξεκίνησε να σταματήσει
Τώρα σε σήραγγα μπορεί να βρίσκεται
Μπορεί να βρίσκεται σε δύσκολο βουνό
Ίσως σε κάμπο με πλημμύρα
Σε τόπο που νά’ ναι μεσημέρι
Ή σ’ άλλον που νά’ ναι βράδυ
Μα θα περάσει.

Κι εμείς θα περιμένουμε
Γιατί δεν είναι δυνατό να δεσμευθεί
Δεν είναι δυνατόν να σπάσει
Να κουραστεί σε στέππες και σε πάμπες
Και σ’ επικίνδυνες ανηφοριές
Το τραίνο μας, που σίγουρα θα φτάσει.

Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα,
Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο
Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα
Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει.

 

 

..Μες τη σιωπή του σπιτιού εσύ,
και στη φωνή μου η παρουσία τού ονόματός σου
φιλημένο μέσα απ' το σύννεφο της απουσίας
χρυσαφένιο μήλο της μοναξιάς.
Όλα με θύρες σφαλιχτές, η ησυχία
να σε προσμένω είναι ηρωική πρωτοπορία,
καραδοκώντας τα μιλιούνια των εναγκαλισμών
και το πανόραμα της τύχης.
' Γω δεν ξέρω να βαδίζω παρά προς σέ,
απ΄το γλυκό το μονοπάτι της θωριάς μου πάνω σου
να βάζω τα χείλια μου δίπλα στις ερωτήσεις μου
- απλό, αιώνιο άνθος των ερωτήσεών μου -
και να σ΄ακούω έτσι μέσα μου και μ΄αίμα και φωτιά
..
Carlos Pellicer

 

''Είμ' ένα βιβλίο. Κάποιος με διαβάζει. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει από μένα, δεν ξέρω αν μου βρίσκει κάποιο βάθος. Πάντως δυσκολεύεται στο διάβασμα η βαριέται' συχνά με παρατά, τσακίζοντας τα φύλλα μου, εγκαταλείπει για καιρό και, όταν κάποτε επιστρέφει, έχει πλέον χάσει τη συνέχεια, έχει ξεχάσει ο,τι έχει διαβάσει. Έτσι, με ξαναπιάνει απ΄ την αρχή, για να με παρατήσει πάλι, υστερ΄από λίγο, κουρασμένος.

Δεν ξέρω αν διαβάζει άλλα βιβλία, δεν ξέρω καν πως βρέθηκα στα χέρια του, όμως εδώ είμαι, αυτός είναι η μοίρα μου και, αν αυτός δεν με διαβάσει, άλλον αναγνώστη δεν πρόκειται να βρω.''

Αργύρης Χιόνης, απόσπασμα απ' το βιβλίο του, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2010.

 

Η εμμονή ορισμένων χριστιανών με την "καθαρότητα" της πίστης και τη διαφύλαξή της από τους, λεγόμενους, "αιρετικούς", δια μέσου των αιώνων, προσιδιάζει επικίνδυνα με μια παρόμοια, εκείνη των ναζί. "Καθαρότητα", "επαγγελία για έναν παράδεισο όπου όλα και όλοι θα είναι ομοιόμορφοι (δε θα υπάρχουν φύλα, όλοι θα έχουν την ηλικία του Χριστού, δε θα υπάρχει αναπαραγωγή, ηδονή, τίποτα όλοι θα είναι άγαμοι!)", "όλοι θα υπάρχουν με σκοπό να λατρεύουν τον Θεό εις τους αιώνας των αιώνων και δε θα γνωρίζουν άλλον Κύριο εκτός από Αυτόν"...
Αντιθέτως, η κόλαση θα είναι γεμάτη με εκείνους που "αρνούνται" τον Θεό, είναι δηλαδή, κατά το θεολογικώς λεγόμενο: "προσκολλημένοι στα γήινα πράγματα" -πάθη τα ονομάζουν-, οπότε τι προκύπτει; Ποικιλομορφία!!!
Ποικιλομορφία λοιπόν στην κόλαση! Πλουραλισμός! Και που μας οδηγεί αυτό;
Μαντέψτε!!!*
Αναρωτιέμαι, έπειτα από αυτά, ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές με τη ναζιστική θεωρία!
Μάλλον "επικίνδυνες" ομοιότητες εντοπίζω παρά διαφορές...









*Μήπως εκεί βρίσκεται το μυστικό της απέχθειας των εκκλησιαστικών αρχόντων απέναντι στην πολυποικιλότητα της ζωής και στην παγκοσμιοποίηση; Στην ουσία της Ουτοπίας, της χριστιανικής θεωρίας, που ευαγγελίζονται;

 

"Η Πέρσα φορούσε δερμάτινα σήμερα.. Ο νεαρός κληρικός επρόκειτο να φτάσει μέσα στα επόμενα λεπτά έτοιμος και με προθυμία να διαφθαρεί. Εκείνες τις μέρες ένιωθε μια αίσθηση, σα να άναβαν "λαμπάκια" μέσα στην κωλάρα του! Κάτι τον «έκαιγε» σε αυτό το μέρος, πρωτόγνωρο συναίσθημα..... Να ήταν έρωτας θαρρείς; Ποιός γνώριζε τα μυστήρια της φύσεως περισσότερο, όμως, εξόν από τον ίδιον τον Θεόν; Ο νεαρός δόκιμος είχε ανατραφεί με αυστηρότητα. Γαλουχημένος με τις Ελληνοχριστιανικές αξίες, δεν είχε έρθει ποτέ σε επαφή, δεν είχε γνωρίσει ποτέ κορμί γυναίκας.. Έχοντας περάσει μέσα από τα κοινόβια της αδελφότητος του «Σωτήρος» δε θα άφηνε τον εαυτό του ούτε να διανοηθεί κάτι τέτοιο! Όλα αυτά τα θεωρούσε «δαιμονικές καταστάσεις». Δεν ήταν σπάνιες οι φορές βέβαια που έπιανε τον εαυτό του να θέλει να βλέπει ξανά και ξανά τα «Πάθη του Χριστού», του Γκίμπσον.... Τότε ήταν η πρώτη φορά που του πέρασε από το μυαλό, μήπως ήταν "οπαδός", ανεπίγνωστα, "περίεργων"..... σαδομαζοχιστικών ορέξεων, όμως ο «σώφρων κληρικός» το πολέμησε και δεν υπέκυψε στην ακάθαρτη και εφάμαρτη σκέψη, που θα τον ωθούσε στην δοκιμασία "επικίνδυνων μονοπατιών. Άλλωστε όλο το σαδισμό του τον έβγαζε στους ταλαίπωρους, τους εξομολογούμενους, ορίζοντάς τους κάθε φορά και βαρύτερο κανόνα.. Σήμερα όμως είχε έρθει η μέρα της «παράδοσης», της Υποταγής! Σήμερα και για μιάμισι ώρα θα βίωνε αυτός το ρόλο του θηράματος…"

 

leika í skugganum
bara klæddur í tunglsljósi

ég er að dreyma..

 

"H Frau μπήκε στο δωμάτιο φορώντας ένα μεταξένιο νυκτικό. Ήταν επιβλήτικη παρουσία από μόνη της και τα ψηλοτάκουνα που φορούσε την κάνανε Θεά, στην κυριολεξία!
-Γειά σου, μου λέει, γιατί είσαι ξαπλωμένος; Σήκω και έλα εδώ τώρα! Την πλησιάζω και με οδηγεί στον διπλανό χώρο. Στην συνέχεια με δένει όρθιο σε ένα στύλο και ξαπλώνει στο κρεβάτι μπροστά μου. -Άνοιξε το στόμα σου, με διατάζει και βγάζει το πέδιλό της. Ανοίγω το στόμα μου και η Frau μου βάζει τα δάχτυλα από πίσω αλλά ήταν η πρώτη μου φορά με γυναίκα. Η Frau με γάμησε δυνατά. -Έτσι, καριόλα, πάρτα, σου αρέσει που σου γαμάω τον κώλο; Με ξέσκισε. Με πήρε μετά ανάσκελα με τα πόδια ψηλά. -Τώρα, θα με γλύψεις μου είπε κάποια στιγμή αφού με είχε ξεσκίσει. Κάθησε στο πρόσωπό μου και μου έβαλε το μουνί της στο στόμα. Άρχισα να της κάνω ένα πολύ παθιασμένο γλυφομούνι μέχρι που έχυσε πάνω στην γλώσσα μου. Τρελάθηκα. Ήταν απίστευτη!!! Όμως δεν είχε τελειώσει ακόμη. Έστρωσε απορροφητικό χαρτί στο πάτωμα και με έβαλε να ξαπλώσω. Ήρθε όρθια από πάνω μου. Άνοιξε τα πόδια της και άφησε λίγα κάτουρα να πέσουν στο πρόσωπό μου. -Άνοιξε το στόμα σου, με διέταξε. Μετά ανακάθησε και μου έφερε το μουνί της μπροστά στο στόμα μου. Το έβλεπα να πάλλεται και να συσπάται και άρχισε να με κατουράει κανονικά μέσα στο στόμα. -Κατάπινε, σκλάβε...όλα θα τα πιείς. Με ανάγκασε και κατάπια αρκετά. Με κατούρησε στο πρόσωπο, και στον πούτσο που τον έπαιζα. Έχυσα πολύ έντονα. Με είχε τρελάνει...."

 

 

“I never change, I simply become more myself.” — Joyce Carol Oates
____________________________________
Photography © Frances Murray

 

 

Σίση Σιακαβάρα, Το μαύρο κουτί, "Ακαταληψία", εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2018, σελ. 61.