Δεσποινίς έμπνευση

"We’re all obscene. Everyone’s obscene. That’s the whole fucking point. We see it and we love each other anyway."


 

 

ρίξε τα ζάρια


αν πρόκειται να προσπαθήσεις, πήγαινε μέχρι
τέλους.
ειδάλλως, μην αρχίσεις καν.

αν πρόκειται να προσπαθήσεις, πήγαινε μέχρι
τέλους.
ίσως να σημαίνει ότι θα χάσεις φιλενάδες
συζύγους, συγγενείς, δουλειές &
ίσως το μυαλό σου.

πήγαινε μέχρι τέλους.
ίσως να σημαίνει να μην τρως για 4 ή 5 μέρες.
ίσως να σημαίνει παγωνιά στο
παγκάκι ενός πάρκου.
ίσως να σημαίνει φυλακή
ίσως να σημαίνει χλεύη
κοροϊδία
απομόνωση.
η απομόνωση είναι το δώρο
όλα τ’ άλλα είναι ένα τεστ της
αντοχής σου, του
πόσο θες πραγματικά να το
κάνεις.
& θα το κάνεις
παρά την απόρριψη & κόντρα στις πιθανότητες
& θα ‘ναι καλύτερο
απ’ οτιδήποτε άλλο
μπορείς να φανταστείς.

αν πρόκειται να προσπαθήσεις
πήγαινε μέχρι τέλους.
δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα σαν
αυτό.
θα είσαι μόνος σου με τους θεούς
& οι νύχτες σου θα λάμπουν από τη
φωτιά.

κάν’ το, κάν’ το, κάν’ το.
κάν’ το.

μέχρι τέλους
μέχρι τέλους.

θα οδηγήσεις κατευθείαν τη ζωή στο
τέλειο γέλιο, είναι
η μόνη καλή μάχη που
υπάρχει

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

“Sea, I am like you, filled with broken voices”
― Guillaume Apollinaire, from 'The Bestiary, or Procession of Orpheus' (1911)
____________________________________
Photography © Stepan Obruchkov

 

 

Στο παραμύθι η κοκκικοσκουφίτσα φόραγε κόκκινο και ήταν πολύ αφελής και αθώα.
Ευκολόπιστη και ανέμελη.
Δεν γνώριζε ότι το κακό παραμόνευε παρ'ότι την είχαν προειδοποιήσει εκείνη δεν έδωσε βάση γιατί αν δεν δεις κάτι με τα μάτια σου και δεν το νιώσεις με την ψυχή σου είναι αδύνατο να αντιληφθείς την ύπαρξή του.
Ο φόβος δεν μεγαλώνει αν δεν τον γνωρίσεις.
Ούτε καν που τον έχεις γνωρίσει μέχρι τότε.
Αν δεν συστηθείς μαζί του,η ύπαρξή του δεν αποτελεί μυστήριο.
Αν δε γνωριστείς αυτοπροσώπως με οτιδήποτε μπορεί να ακουμπήσει την ψυχή σου θεωρείται ανύπαρκτο.

Στην δική μου πραγματικότητα η κοκκινοσκουφίτσα φοράει μαύρα και είναι καχύποπτη,τολμηρή,έμπειρη και δεν εμπιστεύεται εύκολα κανέναν.
Έχει παραγνωριστεί στο παρελθόν με τον φόβο και πλέον όταν τον συναντάει δεν της κάνει και πολύ εντύπωση.
Έχει γνωρίσει οτιδήποτε ακουμπά βαθύτατα την ψυχή και πλέον δεν αμφισβητεί την ύπαρξη διαφόρων συναισθημάτων και αυτό την βοήθησε με τον καιρό να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο ένστικτό της.
Προχωρά στο δάσος με τόλμη και ό,τι την πλησιάσει δεν τρέχει αλλά στέκεται ακίνητη με το βλέμμα καρφωμένο σε αυτό που έχει απέναντί της.
Δεν φοβάται τα ουρλιαχτά κι ούτε σωπαίνει.
Στην δική μου πραγματικότητα η μαυροσκουφίτσα έγινε η απόλυτη λύκαινα.
Δοσμένη στο φεγγάρι από τα επανωτά ουρλιαχτά της ψυχής της.
Ατρόμητη και θρασύτατη.
Πανέτοιμη να αντιμετωπίσει ό,τι βρεθεί στον δρόμο της.
Μην σταθείς εμπόδιο στον δρόμο της και μην την πειράξεις γιατί οι λύκοι παραμονεύουν πίσω της και εσύ θα είσαι ο μόνος που στην πραγματικότητα θα τρομάξει.
Η δική μου μαυροσκουφίτσα έχει ψυχή λύκαινας.

-Fiorella

 

 

 

wrapped in deep dusk, in a dream
light flows in and I feel the darkness dancing

 

ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ] Της Ελένης Νανοπούλου

Ο καιρός είναι ωραίος
σαν τις γυναίκες που φορούν
μαντίλια χρωματιστά
και βγαίνουν να περπατήσουν
αγκαζέ επάνω στην άνοιξη

σιγομουρμουρίζουν
κρύβουν τα μυστικά
στο μικρό καθρεφτάκι της τσάντας τους
όπως κρύβουν τους θανάτους
και τους οργασμούς

κάποιες ημέρες
γίνονται μια σταλιά
ζουν σε αίθουσες αναμονής
εν αναμονή
γλιστρούν από τα σώματα
τους
στην τρύπα του στέρνου
και ριζώνουν σαν χωράφι

τυλίγονται με γάζες
κουβαλώντας
θανατηφόρο αίμα

σου λέω
στο στήθος είναι ο πόλεμος
μαμά

και εσύ δεν με πίστεψες


 



 

 

..I Immaterialize
And Slowly Drift
Into the Unknown
With the Cold Winds with Soul
The Wintery Plains Lie Untouched
I Ride on My Elements
Towards the Stars Unseen..
V.V.

 

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
Όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

Το γέλιο σου άξαφνα ν’ αρπάζει από το μπράτσο
ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά
σα μαθητές που σπαν’ τα καλαμάρια τους στην πόρτα του σχολείου…

Ένα κεφάλι ν’ ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο και να φεύγει
αφήνοντας τη μέρα μες τα χέρια μας
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο πολύτιμες σημειώσεις

Μα έπειτα
κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κι ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται
Ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κι εύκολα δε χορταίνει δε γελιέται
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα
όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του
είναι η δική σου δίψα.
Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
Ό,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
Ό,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κι έπρεπε να ’μαι δυνατός
έπρεπε…)
να το ξέρεις:
Όπου μ’ άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’ άγγιζες
πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια.

Τιτος Πατρίκιος

 

 

Αύγουστος

 

 

φαντασιώσεις σε πραγμάτωση, κλεφτές ριπές εμπειριών που γέμιζαν κενά με αέρα
κι ένα κορίτσι που δεν έχει ακόμη βαρεθεί το τρεντυ κάλεσμα της φύσης, να εξερευνά τι είναι έρωτας..

 

 

Αν έχω αγοράσει αυτόν τον τενεκέ και επιμένω
πως είναι καράβι και θα ταξιδέψω, είναι γιατί
να παίξω θέλω μαζί σου.
Έχω κι ένα κατάρτι σφηνωμένο στην πλάτη,
που μου επιτρέπει να βλέπω καθαρά το βυθό
και είναι αυτό που βλέπω τρομερά ενδιαφέρον
γιατί ακόμα δε μου ανήκει
και αν κρατάς μυστικά σου λέω πως ούτε τενεκέ
ούτε κατάρτι ποτέ μου είχα
μα είμαι πάντα εγώ η ίδια μια σχεδία
κι έτσι μ’ αρέσει να ζω
χωρίς εξηγήσεις.

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου