Δεσποινίς έμπνευση

Ανδρέας Εμπειρίκος - "Τα λόγια" ( απόσπασμα )

Τί κρίμα που τα λόγια είναι συχνά συμβατικά
Και έτσι δεν λέγουν πάντα την αλήθεια των πραγμάτων
Μήτε και των αισθήσεων μήτε των αισθημάτων
Και όπως τα φορέματα και τόσοι γελοίοι συρμοί
Κρύβουν και αυτά την χάρι των ψυχών και των σωμάτων.

 

Έμπνευση το @gomenaki  

 

“I’m lovesick. Sick to death.”

- Henry Miller, Sexus

 

 

..κι εκείνα τ' αποτσίγαρα που ξεχάστηκαν σε κάποια γυάλινη βάρκα ,
αφήστε τα να πλέουν τις νύχτες
κάτω απ τα σκεπασμένα φεγγάρια και τις γκριζόγυμνες συννεφιές,
παράλληλα με μια γραφίδα η οποία χορεύει στις μελωδίες κάποιων σπασμένων πλήκτρων ,
που σκίζουν το σκοτάδι σ' εκείνο το βάθος.

Αλέξανδρος Νασόπουλος

 

 

I'm not in love
So don't forget it
It's just a silly phase I'm going through
And just because
I call you up
Don't get me wrong, don't think you've got it made
I'm not in love, no no, it's because..

I like to see you
But then again
That doesn't mean you mean that much to me
So if I call you
Don't make a fuss
Don't tell your friends about the two of us
I'm not in love, no no, it's because..

I keep your picture
Upon the wall
It hides a nasty stain that's lying there
So don't you ask me
To give it back
I know you know it doesn't mean that much to me
I'm not in love, no no, it's because..



.....Γιατι όμως;
-Για να παρει το υφος το σωστο και να μεταδωσει την αισθηση οτι "ειμαι ελευθερος και σε χρησιμοποιω απλα" αλλα "γουσταρω κιολας, μα οχι πολλα πολλα"..
-Εχει καταπιεσμενο αισθημα λεω εγω. Το χειροτερο ειναι να μην εχει καθολου
-Οχι. Αυτο ειναι σχεδον ευλογια. Το αλλο ειναι το χειροτερο..

 

και αν το σώμα δεν είναι εκεί που ταξιδεύει το μυαλό,
ψάξε να βρεις τι κάνεις λάθος...

 

 

..άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα
η επιθυμία;

πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πως αλλάζει
σε μακρινή
ανάμνηση;

 

άραγε πως μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο
τίποτα;

Λυσιμελής πόθος
Τίτος Πατρίκιος

 

“Faire souffrir c'est posséder et créer tout autant que détruire.”

Jean-Paul Sartre

 

 

..Λατρεύω τις πεταλούδες.
Με μαγεύουν
τα εκπληκτικά χρώματά τους,
οι θεσπέσιες κινήσεις τους,
το ανάλαφρο πέταγμά τους.
Είναι τόσο τρυφερές και τόσο αθόρυβες.
Σαν κινούμενα, διάστικτα ροδοπέταλα.
Σαν πολύχρωμες, πολύμορφες χιονονιφάδες.
Και μοιάζουν τόσο ευτυχισμένες…»
σου είπα – κάποια νύχτα – .

Θυμάσαι;
Τα μάτια σου μου χαμογέλασαν.
Κι εγώ συνέχισα:

«Όταν ήμουν κοριτσάκι,
έβγαινα στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού
αναζητώντας πεταλούδες.

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά μου,
όταν έβλεπα κάποια πεταλούδα
να πετάει και – ξαφνικά –
να σταματάει και να ξαποσταίνει
πάνω σε κάποιο λουλούδι.

Την πλησίαζα – αθόρυβα – ,
για να μη την ταράξω,
και άπλωνα το χεράκι μου, για να την πιάσω.

Την ήθελα δική μου.
Μόνο δική μου.
Να είναι κοντά μου.
Να ζει στο δωμάτιό μου.
Να παίζει με τα παιχνίδια μου.
Να διασκεδάζει τις κούκλες μου.
Να αποκοιμιέται στο μαξιλάρι μου.

Δεν ήξερα πως, για να ζήσει, έπρεπε
να βρίσκεται μέσα σε κήπους,
να τρέφεται από το νέκταρ των λουλουδιών.
Δεν φανταζόμουν πως
δεν άντεχε τη σκλαβιά…
Δεν καταλάβαινα πως,
για να την κατακτήσω, έπρεπε
να την πονέσω και – τελικά – να την πεθάνω
κλείνοντάς την μέσα σε κάποιο βιβλίο
(όπως έκλεινα φύλλα ή λουλούδια,
για να τα αποξηράνω).

Την έπιανα
κι έτσι όπως την κρατούσα – αιχμάλωτη –
πιέζοντας τα φτερά της
με τον δείκτη και τον αντίχειρα
της μικρής μου παλάμης
την ένοιωθα να τρέμει από φόβο.

Είχα την αίσθηση
πως με ικέτευε να την αφήσω.
Και τότε την άφηνα.

Εκείνη συνέχιζε να πετά.
Ανάλαφρη, ελεύθερη, ευτυχισμένη.
Κι εγώ επέστρεφα στο παιδικό μου δωμάτιο
έχοντας ακόμα
– στον δείκτη και τον αντίχειρα
της μικρής μου παλάμης –

τα ίχνη της…
Μια αδιόρατη χρυσόσκονη
από τα φτερά της.
Σαν γύρη…».

Αυτά σου είπα – εκείνη τη νύχτα – .
Θυμάσαι;
Όταν σώπασα, μ’ έσφιξες επάνω σου.
Το σώμα μου έλαμψε
από τη χρυσόσκονη των χαδιών σου.

Και τότε – σαν σε όνειρο –
σ’ άκουσα να μου λες:
«Υπάρχουν, μικρή μου,
κάποιες πεταλούδες – σπάνιο είδος – ,
που ζουν ελάχιστες ώρες…
Γεννιούνται το πρωί,
ζευγαρώνουν κατά τις έντεκα
και πεθαίνουν το απομεσήμερο…».

Όταν ξύπνησα – τα χαράματα – ,
δεν ήσουν πλάι μου.
Στο βαζάκι του κομοδίνου μου
βρήκα γιασεμιά
περασμένα σε πευκοβελόνες.
Και μια κάρτα σου.
Μου είχες γράψει «Σ’ Αγαπώ»
και μου είχες ζωγραφίσει μια μικρή πεταλούδα.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στη βεράντα.
Σε είδα να ποτίζεις τα γιασεμιά του κήπου μας.
Δεν σου μίλησα.
Μονάχα σκέφθηκα:

«Μακάρι να ήμουν πεταλούδα…
Θα γεννιόμουν – σήμερα το πρωί –
αντικρίζοντας το βαζάκι με τα γιασεμιά σου.
Θα ζευγαρώναμε – κατά τις έντεκα – .
Και θα πέθαινα από ευτυχία – το απομεσήμερο –
διαβάζοντας το “Σ’ Αγαπώ” της κάρτας σου…».

Γιόλα Αργυροπούλου -Παπαδοπούλου

 

 

 

"Room of human sorrows"

© Digital Art by Robin Isely.