Δεσποινίς έμπνευση

 

#Stayhome
Ρόμπερτ Μακέιμπ: Φωτογραφίζοντας τη Νέα Υόρκη από το παράθυρό του

«Θυμάμαι από τις πρώτες φορές που ήρθα στην Ελλάδα, ήμουν φοιτητής στο Πρίνστον. Ταξίδεψα ως επιβάτης σε ένα φορτηγό πλοίο του Καλλιμανόπουλου το 1955. Για να μην δέσουμε στον Πειραιά νύχτα, κάτι που θα κόστιζε πιο ακριβά στον ιδιοκτήτη, χασομερήσαμε κάνοντας τον περίπλου της Πελοποννήσου, με αργή ταχύτητα για να φτάσουμε όταν χάραζε. Ήταν ξημέρωμα, καθόμουν στο κατάστρωμα και μου γέμιζαν τα ρουθούνια οι μυρωδιές από θυμάρι και ρίγανη που έρχονταν από την ακτή, τόσο κοντά στην ακτή πλέαμε. Ένιωθα μαγεμένος και ψιθύριζα στον εαυτό μου: “Θεέ μου, τι καταπληκτικός τόπος είναι αυτός…”», μου λέει στο τηλέφωνο ο Ρόμπερτ Μακέιμπ με μεγάλη δόση νοσταλγίας.
«Τώρα εγώ και η Ντίνα είμαστε κλεισμένοι στο διαμέρισμά μας στη Νέα Υόρκη και δεν έχουμε ιδέα πότε θα μπορέσουμε να ξαναέρθουμε. Από το 1954 μέχρι σήμερα, η μισή μου ζωή είναι στην Ελλάδα». Περισσότερο Έλληνας και από τους Έλληνες, ο Μακέιμπ που παντρεύτηκε συμπατριώτισσά μας και πρόσφατα πήρε τιμητικά την υπηκοότητα, έχει φωτογραφίσει τα νησιά και τα μνημεία μας πριν από την τουριστική λαίλαπα.
«Όσο για τη Νέα Υόρκη, δεν σκεφτόμαστε ούτε να βγούμε στον δρόμο. Ζούμε δίπλα στο Σέντραλ Παρκ και παρηγοριέμαι κοιτάζοντας τα σύννεφα και τα δένδρα που τώρα έχουν αρχίσει να βγάζουν ξανά φύλλα. Οι λεωφόροι που κάποτε έσφυζαν από κόσμο και αυτοκίνητα είναι τελείως άδειες, δεν ακούγονται ούτε σειρήνες περιπολικών. Μόνο κάθε τόσο σπάει την σιωπή η σειρήνα του ασθενοφόρου. Ζούμε έναν εφιάλτη εδώ που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει».

Παρότι μένει στο ίδιο διαμέρισμα για δεκαετίες, τα τελευταία οκτώ χρόνια έχει αποφασίσει να φωτογραφίζει από το παράθυρό του τη θέα της πόλης. Έχει εκατοντάδες λήψεις από όλες τις εποχές του χρόνου και όλες τις ώρες της ημέρας: «Ποτέ δεν έδωσα πολλή σημασία στις φωτογραφίες αυτές. Στην εποχή του κορωνοϊού το τι βλέπουμε από το παράθυρό μας είναι καθοριστικό. Ακόμα και όταν κοιτώ τη Νέα Υόρκη, σκέφτομαι την Ελλάδα: θυμάμαι πως παλιότερα παίρναμε το αεροπλάνο από το JFK, φτάναμε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού μεσημέρι, μπαίναμε σε ένα ταξί και πηγαίναμε γραμμή στο λιμάνι του Πειραιά, ανεβαίναμε στο πλοίο για Πάτμο και τα μεσάνυχτα είχαμε φτάσει στο νησί. Ας κάνουμε όλοι υπομονή, για να ξαναβρεθούμε με ανθρώπους και μέρη που αγαπάμε…».

Μαργαρίτα Πουρνάρα
Καθημερινή,13.04.20

 

..τις νύχτες εκεί κλεισμένες οι φωνές μας
τρέμουν στο σκοτάδι

όταν πικραίνουν οι ανάσες
απ’ τα τσιγάρα και το κρασί

Κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια
να στέκεται γυμνό
το σπασμένο φεγγάρι

Κι εσύ γελάς
όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα

Κι εγώ σκετσάρω τη μορφή σου
με στάχτες και κρασί

στρογγυλό κίτρινο
το βαλς της νύχτας

 

Δεν είμαι γαμημένο λουλούδι.

Είναι εντάξει το να είσαι σκληρός μαζί μου.

Όλη μου τη ζωή, όταν έχω ζητήσει περισσότερα, έχω ακούσει την ίδια φράση: «Δεν θέλω να σε σπάσω!»

Αλλά εδώ είναι το πράγμα. Δεν πρόκειται να κάνω διάλειμμα. Θέλω να το ζήσω.

Κάποτε μου είπαν:
«Σε έχω δει να παίζεις. Είσαι ένα σκληρό κορίτσι."

Και ήθελα να φωνάξω Ευχαριστώ.. επειδή οι άνθρωποι εξακολουθούν να φοβούνται ότι θα με σπάσουν. Με σπάει μέσα. Θέλω ... πολύ/πολλά περισσότερο/α.

Θέλω να νιώσω ζωντανή
Θέλω τον εξαναγκασμό
Θέλω το χαστούκι μου.
Θέλω να πνιγώ.

Θέλω να σκεφτώ ότι θα μπορούσες να με σκοτώσεις αν πραγματικά ήθελες.
Θέλω να φοβάμαι τόσο που αγωνίζομαι για να φύγω.
Θέλω να σε ικετεύω να σταματήσεις.

Δεν πρόκειται να σπάσω. Δεν είμαι φτιαγμένη από χαρτί ή γυαλί.

Να νιώθω κάθε μέρα σαν ένα Τσάλεντζ, να νιώθω αυτήν την γαμημενη αίσθηση .

Μόνο μαζί σου.

Δικό μου.

 

Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις
Ναι την φτιάχνεις.
Κάθε φορά από την αρχή.
Όλο και πιο ζωντανή.
Όλο και πιο ποτισμένη.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο.
Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας.
Και με εκείνη την Πίστη που θα σε κάνει να μην φοβηθείς.

Ναι την φτιάχνεις λοιπόν.
Με υλικά αγνά για την ψυχή σου.
Και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές.

Και με ανθρώπους λιτούς και ευθείς.
Που σε ακούν στην σιωπή.
Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις.
Και με εκείνα τα χαμόγελα που θα σου δείξουν πως πρέπει να ζεις.

Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις.
Από το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.

Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.
Διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες από την καρδιά σου.

Να την αγαπάς την Άνοιξη.
Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς.
Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.
Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.

Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.
Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.

Να της δίνεις γεύση λοιπόν.
Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά, που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.

Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.

Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης

 

Τέλειο!

 

Ω Γλυκύ Μου Έαρ

..να κοιτάξω έξω απ’ το παράθυρο
βιαστικά στη μια μου τσέπη να χώσω αναμνήσεις και εικόνες
κι από την άλλη μου τσέπη αργά και διθυραμβικά
να ξεδιπλώσω όνειρα και σχέδια
να τα απλώσω στο χαλί
και με περίσσια ειρωνεία να συμπληρώσω αυτού του απρίλη το επιδαπέδιο παζλ

και επιτέλους την πόρτα να ανοίξω
έξω να βγω
να μυρίσω την ανθρώπινη οσμή
με βία να σκάψω το χώμα
και κει να ξαναβρώ
τους νεκρούς μας και τους αγώνες μας και όλα κείνα που ποτέ αιχμάλωτα δεν πιάστηκαν
σταγονίδια αόρατα ελευθερίας που θα εξατμιστούν
κι ύστερα θα πέσουν πάνω μας βροχή γόνιμη
ίσα να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας
και τον κύκλο της ζωής να ξαναφτιάξουμε από την αρχή

Sine Lege

 

 

[Verse 1]
Come closer and see
See into the trees
Find the girl while you can
Come closer and see
See into the dark
Just follow your eyes
Just follow your eyes
[Verse 2]
I hear her voice
Calling my name
The sound is deep
In the dark
I hear her voice
And start to run
Into the trees
Into the trees
Into the trees
[Verse 3]
Suddenly I stop
But I know it's too late
I'm lost in a forest
All alone
The girl was never there
It's always the same
I'm running towards nothing
Again and again and again and again

 

Ερωτικό γράμμα

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες.
Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε,
αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ` ενοχλούσε,
να μένω στη θέση μου ακολουθώντας τη συνήθεια
δεν είναι ότι μ` έσπρωξες απλά μια ίντσα, όχι—
ούτε ότι μ` άφησες να στηλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου
στον ουρανό ξανά, χωρίς ελπίδα, φυσικά,
κατανόησης της κυανότητας, ή των αστεριών

Δεν ήταν αυτό. Ας πούμε πως κοιμήθηκα : ένα φίδι
κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος
στον λευκό υετό του χειμώνα—
όπως οι γείτονές μου, δε μπορώ να χαρώ
με τα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα
μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή για να λιώσουν
το μάγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάματα,
άγγελοι θρηνούντες πάνω από φύσεις βουβές,
αλλά δε με έπεισαν. Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.
Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα προσωπείο πάγου.

Και συνέχισα να κοιμάμαι σαν λυγισμένο δάχτυλο.
Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας
και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ως πάχνη
διαφανείς σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν
πυκνές και ανέκφραστες ένα γύρω.
Δεν ήξερα τι να υποθέσω.
Έλαμπα, με γυάλινα – λέπια, και ξεδιπλώθηκα
Να εκρεύσω απ` τον εαυτό μου, σαν υγρό
Ανάμεσα από πόδια πτηνών και φυτών μίσχους.
Δεν ξεγελάστηκα. Σε γνώρισα αμέσως.

Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, δίχως σκιές.
Το ανάστημά μου έγινε διαυγές σαν γυαλί.
Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν Μαρτιάτικο κλαδί:
Ένα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο, ένα πόδι.
Από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα.
Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας
πλέοντας στον αέρα μες την καμιζόλα της ψυχής μου
καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο.

Σύλβια Πλαθ

 

Μονόκερος - Lebanon Hanover

Χθες στη βροχή
είδα έναν μονόκερο.
Ω! Ήταν τόσο όμορφος.
Δεν μπορούσε πια να περπατήσει.
Κρύωνε και τον είδα να κλαίει
Μόνος του πνίγηκε σε μια λίμνη. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

me aytes τις αλγες στα νικ πολύ μας μπερδευετε