Δεσποινίς έμπνευση

Πανέμορφα τα όσα γράφετε.... Σουρεαλιστικα κ ρεαλιστικά κατά μία έννοια με βάθος κ εικόνες...

 

Πώς νιώθει άραγε η νύχτα
μ' όλα τούτα τ' άστρα στο κορμί της,
ωραία ή σημαδεμένη;
-Αργύρης Χιόνης

 

 

Γυμνό σώμα | Γιάννης Ρίτσος


Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

 

..είμαστε κάτι χαμένες αναμνήσεις ,
που στεριώνουμε το βλέμμα μας,
σε όνειρα:

αντικριστά από μας να κρέμονται,
σε κάτι μελαγχολικές βεράντες ,
που κλείσαν μια για πάντα τα βλέφαρά τους,

αντικριστά από μας να φλέγονται,
σε τσιμεντένιους λόφους,
μνημεία αλλοτινής ζωής,
και σε βουνοπνιγμένες ζωγραφιές ,
να προσκαλούν σκοτάδια κι άβυσσους
να βγούν απ’την φωλιά τους.

..
και τα χέρια μας θα κουρνιάσουν,
σε σώματα που δεν αγγίχτηκαν ποτέ,
και θα ακούσουμε τραγούδια,
που δεν ακούστηκαν ποτέ.

μακρινές αστροφεγγιές στο βάθος των θωριών μας,
θα ξεσκονίζουν κάποιες γνώριμες γωνιές,
κι ανέμισμα θα γίνονται ,
σε σώματα σκιών, ερωτευμένα να χορεύουν ,
στις έρημες σκεπές ανθρώπων.

Σαν κάτι που υπήρξε,
και δεν θα θυμηθούμε.

Αλέξανδρος Νασόπουλος

 

 

“The air is sweet and you feel so well as you walk in, you feel young, unscarred.”
— Hilary Mantel, from 'Wolf Hall'
____________________________________
Pictured: «Mariposas Mexicanas» by ©yama-bato
► https://yama-bato.tumblr.com/

. by _dragonfly_ posted 10 Μαϊου 2020 at 15:28

 

Προσοχή μεταξύ του κενού κλειδαρότρυπας και κλειδιού

Ξέρεις αν αφήσεις τα μάτια σου ορθάνοιχτα μέσα σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο δεν θα δεις ποτέ φως, για αυτό πολλές φορές προτιμάω να τα ‘χω κλειστά..Έτσι κλείνομαι στον εαυτό μου και άλλες ανοίγομαι στον πρώτο τυχόντα για να πω πως προσπάθησα. Αλλά τα συναισθήματα τους δεν με αγγίζουν χτυπάνε πάνω μου και εξοστρακίζονται σαν τις υποτιθέμενες σφαίρες τους.Τα φιλία τους μου προσφέρουν απλά νέες γεύσεις στα χείλη ,οι ιστορίες τους δεν μπορούν να διαπεράσουν τις αόρατες ωτοασπίδες μου και οι αγκαλιά τους με ζεσταίνει αφόρητα. Αλλά ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά σου που αποζητούσα σε καύσωνες, τις ιστορίες σου που παραμένουν καρφωμένες σε σκοτεινά σημεία του εγκεφάλου μου και το φιλί σου που μου έδωσε την απάντηση στο τι μπορεί να εννοούσε ο Ελύτης όταν έλεγε ότι πολλές φορές τα φιλιά έχουν μια γεύση τρικυμίας.Για αυτή την τρικυμία ίσως ανοίγω τα μάτια μου σπάνια και μέσα στο σκοτάδι ψάχνω το φως ανάμεσα στην κλειδαρότρυπα και το κλειδί.

Bueno

 

Ανδρέας Εμπειρίκος - Η μνήμη των αναμνήσεων
(απόσπασμα)

Μπροστά μου το λειβάδι απλώνεται όπως χθες
Στην χλωρασιά του έφθασε το άλογο που αγάπησες
Όμως εσύ δεν ήλθες

Τα βήματα του αλόγου είναι ο βηματισμός του ονείρου μας
Είναι οι θάλασσες που διαβήκαμε
Τα τρεχαντήρια που χρωματίσαμε μαζί

Το άλογο αυτό κρατά στο στόμα του μια ημισέληνο
Χωρίς να την αφήση χλιμιντρίζει

Το άλογο αυτό και εγώ μαζί του
Στεκόμαστε στην άκρη του δάσους και σε περιμένουμε

Το άλογο αυτό και εγώ
Είμεθα πλάσμα εν και αδιαίρετο
Είμεθα κένταυρος που σε αγαπά
Είμεθα κένταυρος που ξέρει
Ότι δεν είναι δυνατόν να μη ξανάρθης.

 

Poetry is not a turning loose of emotion, but an escape from emotion; it is not the expression of personality, but an escape from personality.
But, of course, only those who have personality and emotions know what it means to want to escape from these things.
T. S. Eliot

. by _dragonfly_ posted 21 Μαϊου 2020 at 17:23

 

Γιάννης Ρίτσος, [Ιούνιος μήνας]

“Είχαν αρχίσει οι ζέστες – Ιούνιος μήνας –
άλλαζες κάθε τόσο θέση στο κρεβάτι
ζητώντας το δροσερό μέρος στα σεντόνια,
μη βρίσκοντας δροσιά. Κι αυτή η ταυτόχρονη
καταδίκη και αθώωση. Φωνάζανε οι γρύλοι.

Οι φρουροί αποκοιμήθηκαν πάνου στα όπλα τους.
Το φεγγάρι στάθηκε να τους κοιτάζει.
Ένα πουλί ξύπνησε.
Το ποτάμι κυλούσε.

Τότε ακριβώς, ο πιο μεγάλος έκανε μια κίνηση
σα ν’ άπλωνε τον ουρανό πάνου στα γόνατά του
κι άρχισε να ράβει τ’ αστέρια στη θέση τους
όπως ράβει ο φυλακισμένος τα κουμπιά στο σακάκι του.”

 

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος