Δεσποινίς έμπνευση

Τα εργαζόμενα κορίτσια φοράνε σκισμένα καλσόν
έχουν συμπάθεια στον ήλιο
αποκαρωμένα κάθονται στα ξένα κρεβάτια
γεννιούνται από το αιδοίο της Κέλυ Γκρέις
και πλένουν τα μαλλιά τους με τα όμβρια ύδατα

(Πίνακας του Picasso)

 

 

Ολονυχτία
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Πονάω. Κι όταν πονάω βγάζω το άχτι μου. Ο πόνος είναι ζωογόνος. Ζωοποιός. Κι όταν ξέρεις την αλήθεια πονάς ακόμα πιο πολύ. Όχι βέβαια με το ποιητικό καπρίτσιο του συνοφρυωμένου σοφού που απενοχοποιεί με λαγαρότητα τον πόνο του. Πονώ γελώντας εξουθενωτικά. Και σε κείνους τους νευρικούς ακροατές καθαρίζω το κρεμμυδάκι των ιδιωτικών στιγμών. Γιατί οι ιδιωτικές μας στιγμές είναι ο πατριωτισμός μας. Γιατί εμείς γνωρίζουμε πως το αντίπαλο δέος του υπέρτατου όντος-εν-κακία, είναι η κλειτορίς. Γιατί εμείς γνωρίζουμε πως η θωπεία της κλειτορίδας είναι τέχνη όμοια με την τέχνη της τοξοβολίας για τον τοξότη του ζεν. Ο μόνος τρόπος να πετύχεις το στόχο σου είναι να τον ξεχάσεις. Καθότι εκεί βρίσκεται το μυστικό. Ολόκληρη η γυναίκα βρίσκεται στην κλειτορίδα της. Και μόνο το δάχτυλο ή η γλώσσα αυτού που ακούει τη μουσική της, μπορεί να την ανακαλύψει. Από την εποχή του Τειρεσία είναι βέβαιο πως η ηδονή της γυναίκας είναι εννέα φορές μεγαλύτερη από την ηδονή του άντρα. Και τούτη εδώ η προσβλητική και απογοητευτική απόδειξη της κατωτερότητας του άντρα έφερε δεινά και πολέμους. Θυσίες και χώρες με συρματοπλέγματα. Παλούκια και φράχτες. Θρησκείες και ιεροκήρυκες του μίσους εναντίον της γυναίκας. Η κλειτοριδεκτομή και το ράψιμο των μεγάλων χειλέων εφαρμόστηκαν σε Ανατολή και Δύση για την εξασφάλιση της κυριαρχίας του άντρα δια της άρνησης της γυναικείας ηδονής. Θα σου κλείσω το στόμα και θα σου ράψω το μουνί. Γιατί τώρα μιλά ο θεός. Γιατί η αλήθεια της θρησκείας είναι η πορνογραφία. Γιατί η παντομίμα των πνευμάτων είναι η αλήθεια που έγινε πορνογραφικό θέαμα και λογική απόδειξη της απαίτησης αυτού του θεού της κακίας που κυοφόρησε ο άνθρωπος για να εξουσιάζει τον άνθρωπο. Γιατί ο πολιτισμός αρρώστησε απ’ τους πολλούς θεούς που σκαρφάλωσαν στο νυφικό κοιτώνα. Στους γαμιστρώνες και στους άμβωνες, εκεί που η στιλπνή και αιωνίως παρούσα κλειτορίδα, με όλη την θριαμβευτική και αυθάδικη ακινησία της περιμένει τον δαίμονα εραστή της.

 

Διαδοχή- του Λιναμ Κεροτανυ

Σκοτάδι τόσο γνώριμο,
Κι άγνωστο το φως,
Κάθε που ανοίγω το παράθυρο νομίζω με δικάζει
τσιράκια του καθ' άνθρωπος που 'χω για διπλανό
Κι όταν γυρνάω το βλέμμα πάντα αλλού
προσποιείται πως κοιτάζει.

Συνήθισα κι ο άνθρωπος δεν είναι πιο πολλά απ' αυτό
Άλλος μεγαλώνει μ' όπλα και μαθαίνει να σκοτώνει,
Κι άλλος για πρότυπο έχει πατέρα μέθυσο,
Κι όλο πιο γρήγορα η εξάρτηση, το στόμα του ζυγώνει.

Ό,τι βλέπεις κάνεις κι ό,τι βλέπεις από κάπου το 'χουν δει,
Μιμούμενοι με στόχο, ή και όχι, ο ένας μας τον άλλο,
Κι όσο περισσότερο μαλώνεις με τους γύρω σου, άνθρωπε,
Τόσο είναι μέσα σου η πληγή, και της φταίει κάτι άλλο.

 

αγκάλιασε.με ♡

 

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΧΥΝΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΤΗΣ, ΟΠΩΣ ΧΥΝΕΙΣ ΝΕΡΟ ΑΠ ΤΟ ΕΝΑ ΑΓΓΕΙΟ ΣΤΟ ΑΛΛΟ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΧΥΝΟΤΑΝ ΠΙΣΩ. ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ, ΤΗ ΛΑΓΝΕΙΑ Κ.Λ.Π. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΑΓΓΕΙΟ- ΤΙ ΔΙΨΑ ΚΙ ΑΥΤΗ, ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΥΠΕΘΕΣΕ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ Ο ΚΑΜΒΑΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΕΥΚΟΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ. ΑΛΛΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΕΣ. ΕΚΕΙΝΗ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΑ ΑΓΓΕΙΑ, ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΔΙΨΑ.
ANNE CARSON .

...SHE KNEW VESSELS, SHE KNEW WATER, SHE KNEW MORTAL THIRST

 

{Βάκχες} Ευρυπίδης

Χ: Αραγε πότε σε ολονύχτιους χορούς
Με πόδι λευκό θα αναπηδήσω
Με βακχικούς αναστεναγμούς
Του σώματός μου τους κρυφούς
Κόλπους με δρόσο του αιθέρα θα γεμίσω;
Ελάφι μικρό να κυλιστώ στου λιβαδιού τις ηδονές
Επάνω στις χλόες. Εξέφυγα από τις φυλακές
Από τα δίχτυα τα σφιχτά. Οι σκύλοι πίσω μου ορμάν
Και οι φωνές του κυνηγού τους ερεθίζουν τους κεντράν
Και εγώ σαν θύελλα χιμώ. Τον ποταμό ακολουθώ
Μακρυά οι θνητοί! κρύβομαι.

[Aëla Labbé photography]




 

 

Τώρα το ξέρεις:
τα βουνά δε μπορούνε
να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι.
Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος
έξω απ'το χώρο μας . Κι ο άνεμος είναι
η αφή των χεριών μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,
κοιτώντας τον Ήλιο,
ο καθένας μας
έχει
τον άλλο στο πλάι του.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

Δεν υπάρχει έρωτας

Γράφει ο Δημήτρης Πώρος

«Δεν υπάρχει έρωτας», είπε κάποια στιγμή ο Γκαίτε. «… είναι αίσθημα ανύπαρκτο».

 

Kαι όντως, η μελέτη της νευροφυσιολογίας, της κατασκευής του μηχανισμού μέσω του οποίου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον, το κωδικοποιεί, το συμβολίζει και το ερμηνεύει μέσα στον εγκέφαλό του, καταδεικνύει τον ψευδαισθητικό και έωλο χαρακτήρα της λειτουργίας αυτής. Όπως και το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης εμπειρίας.
Οι άνθρωποι, μη επιθυμώντας, μην αντέχοντας τη μοναξιά, κατασκευασμένοι να αποζητούν την επικοινωνία, να μοιράζονται τον κόσμο προσδοκώντας ένα κοινό νόημα το οποίο θα δώσει νόημα στη ζωή τους, αναζητούν την «πληρότητα» που αισθάνονται μέσα στο «εμείς».

Ερωτεύονται, αντικαθιστώντας τον Θεό, μ’ έναν άνθρωπο. Δημιουργούν έτσι μια ακόμα έκφανση του θρησκευτικού φαινομένου. Της θρησκευτικής πίστης. «Πιστεύω σε σένα. Σε ορίζω θεό μου». «Κοίτα να παίξεις τον ρόλο καλά».
Κάτι έξω από εμάς θα μας δώσει την «Ευτυχία» και την ολοκλήρωση. Αδυνατώντας να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας με κάτι προσωπικό, την εργασία μας, τις αξίες μας, τα όνειρά μας, τη φαντασία μας, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για λύτρωση στο αντικείμενο του πόθου μας, παγιδεύοντας τους εαυτούς μας σε ένα ιδεολογικό σχήμα που δεν καταλήγει στη δημιουργία της ζωής, αλλά σε κάτι παγιωμένο και κατ’ επέκταση στείρο, που ισούται με τον θάνατο…

Κι αυτό συμβαίνει στην προσπάθειά μας να αποκόψουμε κάτι από τη φρικτή πραγματικότητα, απομονώνοντάς το για να το σώσουμε και καθιστώντας το αθάνατο, ντύνοντάς το με «αγνότητα» και «αγιοσύνη». Στην πραγματικότητα, είναι μια δική μας μάχη με τον θάνατο.
Ξεκινάει έτσι μια ιστοία «ΑΦΕΝΤΗ - ΣΚΛΑΒΟΥ», μια αλληλοφαγία με εναλλασσόμενους ρόλους, όπου η σχέση εξάρτησης και αδυναμίας μάς κλείνει σε μια φυλακή που είναι προτιμότερη από το «κενό»… τον «δίχως νόημα» κόσμο.
Γινόμαστε βρικόλακες και απαιτούμε να αποστραγγιστούμε αγκαλιασμένοι σε μια ψευδαισθητική νιρβάνα, αφού η άλλη επιλογή είναι να αιωρούμαστε μόνοι μέσα σε ένα άγνωστο σύμπαν χωρίς απαντήσεις σε όλα τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα, γνωρίζοντας σαν μόνο κανόνα, την αβεβαιότητα και την αμφιβολία.
Καταδικασμένοι, στην αιώνια κίνηση, στην αιώνια σκέψη, στην αυταπάτη και την πλάνη, που είναι αποτέλεσμα της αυταπόδεικτης σχετικότητας των πραγμάτων και των φαινομένων.

Αναγκασμένοι να αποδεχτούμε τον νόμο της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ (Μέχρι να ορίσεις κάτι και να το προσδιορίσεις, αυτό κινείται κι έχει ήδη αλλάξει). «Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ». Η βάση, η κατεύθυνση της σκέψης, είναι μια επίπονη αβεβαιότητα, που όμως είναι πιθανό να μας οδηγήσει στην πνευματική μας ελευθερία.
Ζούμε μέσα σε ένα παιχνίδι κατόπτρων. Αντικατοπτρισμών! Ο καθένας ζει μέσα στην πλάνη του… αναπόφευκτα. Ένας τεράστιος, φοβισμένος εγωισμός και μια μανία κατοχής, μια ανάγκη να εξουσιάσουμε για να πειστούμε ότι υπάρχουμε πραγματικά, μας μετατρέπει σε «κανίβαλους». Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του φεγγαριού.

Στην άλλη πλευρά, κρύβεται η απαράμιλλη εγρήγορση του ερωτευμένου, που συνδέεται με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο, οργανικό, κυτταρικό, αρχετυπικό, απόλυτο, μέσω της αφής, της μυρωδιάς, των ήχων, μ’ έναν άλλον άνθρωπο, επικοινωνώντας τις πιο βαθιές, τις πιο ζωώδεις αλλά και πνευματικές λειτουργίες μας και μέσω του ανθρώπου αυτού, που αποτελεί κομμάτι του κόσμου, συνδεόμαστε συμβολικά με ολόκληρο το σύμπαν.

Το αντικείμενο του πόθου γίνεται η πύλη, ο αγωγός για να ενωθούμε με τα πάντα, και μάλιστα σε κατάσταση μέθης και οργασμού, με όλες τις αισθήσεις να απογειώνονται και να μας καταστούν παντοδύναμους, έστω προσωρινά.
Είναι και η θέληση για δύναμη, ο έρωτας, θέληση για ζωή. Πεδίο για να εξασκήσουμε την ελευθερία μας σε όλο της το μεγαλείο και την επαναστατικότητά της. Ενυπάρχει στον έρωτα η λαχτάρα να επανεφεύρουμε τον κόσμο, να τον επαναδημιουργήσουμε, να σκάψουμε βαθιά μέσα του, μέσω της αποδιοργάνωσης και της επανασύνθεσης των αισθήσεων. «Γαμώ σε, γαμώ σε, ως τα έγκατα της γης», έγραψε ο Εμπειρίκος.
Με υλικά φτιαγμένα από τα πιο αυθεντικά, τα πιο προσωπικά, τα πιο αληθινά κομμάτια του είναι μας, αποκτούμε ταυτότητα, ορίζουμε κανόνες και αξίες, γινόμαστε δημιουργοί και βάζουμε τέλος στη δουλική μας σχέση με τον κόσμο. «Υπάρχει μια σοφία, στο να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά», λέει ο Μπρικνέρ… «Μπορείς φυσικά να ερωτεύεσαι και άλλα πράγματα, όπως η δουλειά σου ή οτιδήποτε, αλλά εδώ μιλάμε για τον έρωτα με τη ζωή, με μεσολαβητή έναν άλλον άνθρωπο».

«Τι άλλο υπάρχει στ' αλήθεια εκτός από το φιλί;» Ο έρωτας, όπως και η ζωή, όσο και να τα αποδομήσεις, διατηρούν το μυστήριό τους, τη γοητεία τους, τη μαγεία τους. Μας ταξιδεύουν σε μια άλλη διάσταση των αισθήσεων, εκρηκτική και άναρχη, η οποία μας μεταμορφώνει σε δαίμονες που μπορούν να ρουφήξουν σε πλήρη κατάφαση όλο τον κόσμο και με τα ρουθούνια ανοιχτά, «αφρούς κυμάτων και αίματα».
Έτσι κι αλλιώς... ΤΟ ΦΙΛΙ γεννήθηκε πριν από το Μπιγκ Μπανγκ.

 

Απροσδιοριστίες
Άραγε μόνο εγώ το βλέπω;
Ή μπορεί πολύ απλά
να νοιάζει μόνο εμένα
Δεν πειράζει
Έτσι κι αλλιώς το βλέμμα μου
είναι που τα ορίζει όλα αυτά
Πιο πολύ θα μ' ένοιαζε
αν σ' άρεσαν τα φουντούκια
που σιχαίνομαι, για παράδειγμα
Άλλωστε το που βρίσκεται
ο καθένας μας
δεν έχει σημασία
- Μόνο η ορμή

 

Εσωτερικές εκτελέσεις…

Η μέρα έχει όραση και φορολογεί τις ελπίδες μου.
Όπου με συναντά με μαλώνει κάνοντάς με να νιώθω άσχημα που απειθώ σε όλα, είμαι αντιρρησίας από πεποίθηση, είμαι ουραγός
Μιας λίστας απελπισμένων.
Συγχαίρω το μηδέν- οι αριθμοί δεν μου αρέσουνε- μπορείς με αυτούς
Να φτιάξεις ένα χρέος που δεν θα σε ωφελήσει
Πουθενά.
Συνήθισα να τρώω πάθη- συνήθισα να συνηθίζω.
Κι αν γράφω είναι γιατί οι αγχόνες που με περιμένουν δεν αγαπούν τον ντελικάτο λαιμό μου...

Σ.Π

 

 

Το επόμενο κουμπί είναι ή έκρηξη...

 

 

[Tα Lego 12 Με Έξι] Της Γεωργίας Τρούλη

Αλλάζουμε κοιλότητα
Πρόσωπο
Πλευρό
Δίνουμε σάρκα
Συλλέγουμε νου
Αραδιάζουμε λέξεις
Όλα αυτά συμβαίνουν τις
Πρώτες
Αυγερινές
Σαρκοφάγες
Λυκανθρώπινες
Ώρες