Δεσποινίς έμπνευση

Πολλά λάικ

 

Πριν την αποδόμηση

Καρτερικά αναμένουνε τα χείλη μου,
να σμίξουν με τα δικά σου•
Εσύ μιλάς
κι εγώ ψυχανεμίζομαι
πως έρχεσαι δειλά κοντά μου
κι έχεις καλό σκοπό

Ήθελα να σου πω κι αλλά ακόμα
για το πως με κάνει
η παρουσία σου
να αντιδράω
Μα δίστασα•
Κι είναι κι αυτό θαρρώ
μια αντίδραση,
που δεν σου εκδηλώνω

Πίσω απ' το προσωπείο μου
κουρνιάζει η λαχτάρα•
μονάχα μερικές φορές,
πάνω στην έκσταση της ένωσης μας,
σκύβω τρυφερά και σε φιλώ
κι εσύ τότε
με κοιτάς
σαν να ξέρεις τι εννοούσα

"Μη βιάζεσαι" μου λες
και έχεις δίκιο
δεν δίνω χώρο
στο χρόνο
να ωριμάσει το άγονο πάθος•
Μα με κυριεύει η καύλα
και δεν μπορώ να περιμένω
τα θέλω όλα
τώρα
συνεχώς

Μου είσαι αντιπαθής
κάποιες φορές
ίσως επειδή με αναγκάζεις
να ρίχνω τις άμυνες μου•
Κι όσο εγώ - πεισματικά - αρνούμαι
τόσο πιο αντιπαθής μου γίνεσαι
και τόσο πιο απόμακρη
και αναιδής
σου φαίνομαι εγώ
όπως και εξάλλου είμαι

Πρώτη φορά αποφάσισα
να μην βαφτίσω το συναίσθημα
αφού
δε μένει στάσιμο•
Κι εσύ
ίσως νιώσεις προδομένος
αν ξεστομίσω κάτι,
που την άλλη μέρα θα αλλάξει•
Κι ίσως με πάρεις για σαλεμένη
ανώριμη
και αδαής
όπως κι εξάλλου, είμαι

Πρώτη φορά το αποφάσισα
μα δε μου βγαίνουνε κι οι λέξεις
τρέχουνε
μέσα στο μυαλό μου
Κατεβαίνουν
και κολλάν στο στόμα μου
μου κλέβεις τη μίλια
και κάθομαι και σου χαμογελώ
εσύ δεν ξέρω
αν το ακούς
μα πέρασε η ώρα
κι εγώ θα ήθελα να μείνω λίγο ακόμα
όμως
μάλλον δεν άκουσες
ή σε φέρνει σε αμηχανία
η σιωπή μου
και θες να ξεμπερδεύεις

Καλύτερα έτσι•
Θα σε διώξω έτσι κι αλλιώς,
αργά ή γρήγορα,
το ξέρω•
Παράλληλα με τη σκιαμαχία
βιαστικά θα σέρνω απ' τα μαλλιά
τον έρωτα
να φτάσει πριν την αποδόμηση

και θα αποδομηθώ στα μάτια σου
και θα ξεμείνω
μόνη
με τον έρωτα
και τη σκιά του ιερού μου μένους
πίσω από μια πόρτα κλειστή

Να απαριθμώ πόσα
έπρεπε να πω
και πόσα είπα,
που δεν έπρεπε

•Morrigan•

 

Καυλώνετε κι εσείς με αυτά; Τι να κάνω...ανωμαλίες...

 

“A cat has absolute emotional honesty: human beings, for one reason or another, may hide their feelings, but a cat does not.” – Ernest Hemingway.

 

“Touch comes before sight, before speech. It is the first language and the last, and it always tells the truth.”
— Margaret Atwood

 

Σε γύρεψα
Σε ζήτησα
Σε τόλμησα
Σε πρόσεξα
Σε αναγνώρισα
Σε προτίμησα
Σε φρόντισα
Σε προσπάθησα
Σε εξήγησα
Σε ακολούθησα
Σε πόνεσα
Σε διασκέδασα
Σε έκλεψα
Σε δανείστηκα
Σε τρόμαξα
Σε διάλεξα
Σε επεξεργάστηκα
Σε αρνήθηκα
Σε αντιμετώπισα
Σε ερωτεύτηκα
Σε αποσυντόνισα
Σε κλείδωσα
Σε ξεκλείδωσα
Σε άρχισα
Σε δοκίμασα
Σε χάιδεψα
Σε ξεμπλόκαρα
Σε γεύτηκα
Σε κατανάλωσα
Σε τελείωσα
Σε αφομοίωσα
Σε γνώριζα
Το ένιωσα
Σε ξύπνησα
Σε εκπαίδευσα
Σε πείραξα
Σε άλλαξα
Σε οδήγησα
Σε γιάτρεψα
Σε έσπασα
Σε φόβησα
Σε ξανάφτιαξα
Σε κοίμησα
Σε χάζεψα
Σε αγκάλιασα
Σε φίλησα
Σε φοβήθηκα
Σε λύτρωσα
Σε σκέφτηκα
Σε άγγιξα
Σε κάλυψα
Σε κόλλησα
Σε γούσταρα
Σε κατηγόρησα
Σε ανέχτηκα
Σε αγάπησα
Σε εμπιστεύτηκα
Σε θαύμασα
Σε ανέλυσα
Σε προστάτευσα
Σε υποστήριξα
Σε θέλησα
Σε διεκδίκησα
Σε φώναξα
Σε άντεξα
Σε κράτησα
Σε ρώτησα
Σε δέχτηκα
Σε κέρδισα
Σε μπέρδεψα
Σε ξέμπλεξα
Σε νοιάστηκα
Σε ταξίδεψα
Σε κοίταξα
Σε έψαξα
Σε βρήκα
Σε πίστεψα
Σε αποδέχτηκα
Σε μετέφρασα
Σε συζήτησα
Σε περιέγραψα
Σε περίμενα
Σε έγραψα
Σε διάβασα
Σε λάτρεψα
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σε διάβασαν
Σου αφιερώθηκα... #ρενέ

 

Frida Kahlo, Απόσπασμα από το ημερολόγιό της (έμμετρη απόδοση: Μάνος Ορφανουδάκης

Jamás en toda la vida
olvidaré tu presencia.
Me acogiste destrozada
y me devolviste íntegra, entera.
En esta pequeña tierra
dónde pondré la mirada?
¡Tan inmensa, tan profunda!
Ya no hay tiempo, ya no hay nada.
Distancia. Hay ya sólo realidad.
Lo que fue, ¡fue para siempre!

París, 8/12/1938

•

*

[Σπασμένη]*

Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή
δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.
Είναι στο μπόι σου ελάχιστη η Γη
και δεν μπορώ από το βλέμμα να σε χάσω.

Όσο κορμί μου είχε μείνει για κορμί
ράγιζε δίπλα σου, προτού να το κοιτάξεις
κι έτσι σπασμένη, καθώς ήμουν, προτομή
μέσα στα χέρια σου με πήρες να με φτιάξεις.

Σήμερα, τίποτα δεν φέρνει ο καιρός
κι είναι το αύριο θολό και λιγοστεύει.
Τώρα, ο τόπος παραμένει σιωπηρός
και η απόσταση τα σώματα νηστεύει.

Μπορεί ο χρόνος να θαμπώνει τα συμβάντα
μα ό,τι υπήρξε μια φορά, υπήρξε πάντα.

 

I will not have you
without the darkness
that hides within you
I will not let you have me
without the madness
that makes me
If our demons cannot dance,
neither can we

Quote: Nikita Gill

 

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

μένουν στην τέλεια θέση

με προσκαλούν- «γίνε όπως εμείς

μην ταξιδεύεις πια μες τις πράξεις

δέξου ανέμους, δέξου εποχές

άς’ τη ζωή να ξέρει»



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

σήματα οιωνών

φωλιές πνευμάτων

δωρητές σκιάς

αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία

με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

παραδίνονται στ’ ολοκαύτωμα το τερπνό

ριπές ρεμβασμού φλογισμένου

μαντικές οπτασίες πυρσών

εικόνες των Τριών Παίδων



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

χαϊδεμένα από το χέρι του Χαλαστή

με φροντίδα χριστουγεννιάτικη

κι ας είναι άνοιξη

κι ας είναι φθινόπωρο



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

μνημεία στις παρυφές του εφήμερου

κυκλώνες ήχων, σύμπαντα

που χωρούν στ’ αυτιά και στα μάτια



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

απ’ αυτά βγήκαν στέφανα

υλοτομήθηκαν του Σταυρού τα δοκάρια

μα δεν ξέρουν τι θα πει

δόξα, θυσία

μένουν εκεί

σημαίνουν

άθελά τους καρτερούν θριαμβευτικά

ή σεμνά υποκύπτουν στης θύελλας το μαρτύριο



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

τα παντοδύναμα

χωρίς να το δείχνουν

κάθε φορά που τα ρίχνουν σπαράζει ο Θεός

κάθε φορά που γκρεμίζονται

η φύση αναρωτιέται «πώς γίνεται

να σωριαστεί ένας Τιτάνας,

μήπως φτάνει η Συντέλεια»;



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα

όπως εκείνο που έβλεπα όταν ήμουν παιδί

απ’ το παράθυρό μου

να μη βγάζει ποτέ φύλλα

έστεκε απέναντι, στο χάλασμα,

σα να περίμενε κάτι

κι εγώ προσευχόμουν οι θεοί να το λυπηθούν,

ώσπου το είδα ένα πρωί να γίνεται,

το ξερό και το στέρφο,

όλο ατόφιο ασήμι

κι αντί για φύλλωμα να στέκουν πάνω του

αστέρια αεικίνητα

κι είπα από μέσα μου

«τι σου είναι ο κόσμος»



Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα –

και τα πουλιά.

( Στρ. Πασχάλης, Κοιτάζοντας δάση, Μεταίχμιο)

 

Γιατί απ' όλους τους χειμώνες, είν' ένας τόσο μεγάλος που, αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τα αντέχει..
.
.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε

 

In the sun and in the rain
And in the day and in the night

Pain is a flower
Pain is flowers

Blooming all the time.

-My garden, Charles Bukowski