Δεσποινίς έμπνευση

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*
On 17 February, 2021 by ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ

[τo σκότος των ενστίκτων]

τα βλέφαρα της ομορφιάς
κερήθρα στον κόρφο μου
ο χειμώνας μου τελειώνει
και εγώ ακόμα σε ψάχνω
λαμπρό σκότος της νυκτός

λευκά τούλια και νούφαρα
του ονείρου μου η ένδεια
φωτιά μου τυλίγει το δέρμα
το δράμα που δεν έχει τέλος
στου έρωτα το άλυπο μέτρο

μια ευθεία οδό ως την άκρη
της μνήμης ακολουθώντας
τα πιο τρυφερά αισθήματα
γίνομαι ο κρότος του κόσμου
σαν βεγγαλικό που σφυρίζει

ζωή μέσα μου που ταξιδεύει
σαν να χει χαθεί ο ορίζοντας
απ το ρίγος της αιωνιότητας
αποθέτω τα ίχνη μου επί γης
για να σβήσουν με τον χρόνο

 

[Γαμημένα Λόγια Ευφάνταστης Γλώσσας] Του Paul Cendrier
ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ



[Συμβάν φθινοπωρινής ισημερίας] Συχνοί καθρέφτες τα γράμματά μουκι εμείς αδιάφοροισαν την Αλίκησε ένα δωμάτιο με φωςκαι μία τίγρηχωρίς πιθανότητες και υποψίαχωρίς παράλυσηθεωρούμε τα επερχόμενακαι γαμιόμαστεμε ψυχραιμία που αρμόζεισε συμβάν φθινοπωρινής ισημερίας


[Οι νύχτες της Wanda von Dunajew] νόμισε πια πως το συνήθισε ίσως και πως το όριζε κάπως με την ακρίβεια των εκφράσεων που γέμιζε τη μπανιέρα της κι ας ήταν ακριβώς εκείνο το ‘ίσως’που την αηδίαζε συχνότατα περισσότερο, όμως, το ‘αναπόδραστο’«ΣΧΗΜΑΤΑ – ΣΧΗΜΑΤΑ» που ξεφώνιζε κραυγάζοντας σε κάθε οργασμό και που έτσι, με τόση ευκολία απεκδυόταν κάθε φορά την πόλη και γινόταν η μπανιέρα έρημος και πίνει, πίνει, πίνει μέσα στην έρημο της μπανιέρας της αναμετριέται με τ’ ανθρώπινο θεέ μου, τι τέρας η καλή μου


[Γαμημένα λόγια ευφάνταστης γλώσσας] Αν είχε κατεβάσει γάλα η γλώσσα θα κόλλαγα το στόμα μου στις θηλές της θα της ζούλαγα τα βυζιά και θα έπινα θα πινα και μετά θα έφτυνα λόγια γαμημένα λόγια ν’ ακκίζουν το δέρμα σου να χώνονται από τα ρουθούνια να γλείψουν τους πόρους του από μέσα να γρατζουνάνε την πλάτη σου να σου γαργαλάνε τις πατούσες να τέμνουν το όνομά σου να σου το ξεκολλάν από το κόκκαλο να το ρουφάνε από τον αφαλό σου και να το ξανασηκώνουν κομμάτι κομμάτι γράμμα γράμμα σε τίτλους τραγουδιών και στίχους ποιημάτων από απόσταση να μη σε πιάνω / κι έπειτα να το μασουλάνε μέρες ολόκληρες να το στήνουν στους τοίχους να το αναγραμματίζουν Θέλω να σε κάνουν να λυσσάξεις να μου δώσεις τη γλώσσα σου αυτά τα γαμημένα τα λόγια μου

[Μισή σκέψη κι ένα τανγκό] Μία βόλτα μέχρι το περίπτερο με συχρονισμένο βηματισμό εκτός τόπου και χρόνου σε λιμπερτίνικο πληθυντικό επιθυμίας: – Είστε αλήτης– Κι εσείς πουτάνα– Καληνύχτα– Σας αγαπώ– Κι εγώ Μετά ως μάλλον οφείλει τον αφήνει με μία άπταιστα τριμαρισμένη γλώσσα στο χέρι που τίποτα δεν έσωσε να γλείψει

[Ευήκοον] Και πες ότι εγώ γράφωμέχρι το τέλος της γλώσσαςΕσύ τα γράμματα θα τα γνωρίσειςή θα τα ψάχνεις επάνω στο χαρτί;Αν πέσουν κόκκινα στο πάτωμά σουτο μαρμάρινο θα πέσειςνα τα μαζέψεις με τη γλώσσα;Κι ύστερα ό,τι έσταξε θα το καταπιείς;

[Γαλαξιακός πίδακας] Με δύο μεγάλα όμικρονμηδέν να κρέμονται λείαγεμάτα και βαριάήθελε να γράφεται ο νόστος –λέξη να φτύνει την περιστροφήτων πλανητώναπό ένα στόμα σ’ άλλο ορθάνοιχτοπου περιμένει ανίδεοκι αδιάφορο τι στάζειφτάνει μονάχα κάτι να γευτείεκεί που παραμόνευεάγνωστη του κτήνους η φωνή Αλγος οξύ κι ηρωικότου υπογαστρίου

 

Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Μεταξύ ουσίας και πτώσης
Πέφτει η σκιά

(T.S. Eliot)

*.* by It posted 19 Φεβρουαρίου 2021 at 21:43

 

ΖΗΤΩ!

η φυσικότητα
της πρέζας
του συνδυασμού
του καφέ και του τσιγάρου
μας τρώει τα σωθικά

χάνουμε χρόνο στο παρκάρισμα
και αμολάμε χριστοπαναγίες
με πλατύ χαμόγελο
με αδιαφορία καθοδηγούμενη από στόμφο

κάνει βήματα πίσω το κορμί
εκ των έσω
και εμείς βουλώνουμε τρύπες

το δράμα της νικοτίνης
φαίνεται ακόμη και στην
οθόνη του υπολογιστή σου

νέα μορφολογία πραγμάτων
νέες συνήθειες

pugakush

 

Ονειρευόμουν ένα φως
που θα βυθίζεται βαθιά
στων σπλάχνων τη σιωπή
θα καταυγάζει τις πηγές της θλίψης
κι έπειτα θ' ανεβαίνει σοβαρό
θ' ανοίγει διάπλατα τις πόρτες
κι η νύχτα θ' αγριεύει
άγρια θηρία θα πισωπατούν
δείχνοντας δόντια στραφτερά
Κι εκείνο θα βαδίζει αργά
με τον ρυθμό του πεπρωμένου
ώσπου να φτάσει εκεί στο κέντρο
εκεί που κρίνονται τα πάντα
φωτίζονται κι εξαργυρώνονται
ή χάνονται κάτω απ' το βάρος
του φοβερού φωτός

______
(Τάσος Φάλκος, Σχεδιάσματα με φως, εκδ. Ζήτρος, 2005)

 

'' Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η πραγματική ζωή του ανθρώπου αποτελείται από ένα σύμπλεγμα αμείλικτων αντιθέτων -μέρα και νύχτα, γέννηση και θάνατο, ευτυχία και δυστυχία, καλό και κακό. Δεν είμαστε καν σίγουροι ότι κάποιο θα επικρατήσει έναντι του άλλου, ότι το καλό θα ξεπεράσει το κακό, ή η χαρά θα νικήσει τον πόνο. Η ζωή είναι πεδίο μάχης. Ήταν πάντα και θα παραμείνει... ''

''Ο άνθρωπος και τα σύμβολα του'' - Καρλ Γιουνγκ

 

“I catch the pattern
Of your silence
Before you speak
◇
I do not need
To hear a word.
◇
In your silence
Every tone I seek
Is heard.”

— Langston Hughes (1941)

 

“The mirror sighed and spoke in a tone tinged with melancholy. Its language was old and not of any of the worlds known or unknown.

What you dream, what you darkly desire,

Find it by trial or by fire.

Seek it high and seek it low,

Search the skies or the realms below.

Look everywhere but beware,

The deepest magic, the strongest spell

Will not change what the stars foretell.”

― Sukanya Venkatraghavan, from 'Dark Things'
____________________________________
Photography © Ariadna Silva Fernández • «Una mañana»

Mirror by It posted 1 Μαρτίου 2021 at 19:05

 

[Διάλογοι αλληγορίας]

Πόσες μεταμορφώσεις είχες στη ζωή σου ;

100.

Και σε ποια ήσουν αληθινά εσύ ;

Θα σου απαντήσω ειλικρινώς.

Σε όλες ήμουν αληθινή. Σε αυτήν που δεν ήμουν πραγματικά αληθινή,

είναι μαζί σου.



[Διάλογοι αλληγορίας]



©Στ. Θ.

 

"Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;"
~Luis Bunuel

 

“Life is a spell so exquisite that everything conspires to break it.”
— Emily Dickinson
________________________________

.~ by It posted 9 Μαρτίου 2021 at 22:27