Δεσποινίς έμπνευση

Έχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε

ή μήπως όχι;
για σκέψου να ανήκε στο κράτος
ο ύπνος
τα πράγματα θα ’τανε δύσκολα
θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; ποια
η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερότεροι λιγάκι
− δεν είν’ έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος.

Νίκος Καρούζος

 

«Δεν σου ζητώ να με φιλήσεις, ούτε να ζητήσεις συγνώμη όταν πιστεύω ότι έχεις κάνει λάθος.

Ούτε ακόμη θα σου ζητήσω να με αγκαλιάσεις όταν το χρειάζομαι περισσότερο.

Δεν σου ζητάω να μου λες πόσο όμορφη είμαι, ακόμη και εάν είναι ψέμα, ούτε να μου γράφεις κάτι όμορφο.

Δεν θα σου ζητήσω ούτε να μου τηλεφωνήσεις και να μου πεις πώς πήγε η μέρα σου, ούτε να μου πεις ότι σου λείπω.

Δεν θα σου ζητήσω να με ευχαριστήσεις για όσα κάνω για εσένα, ούτε να με φροντίσεις όταν η ψυχή μου είναι στα κάτω της και φυσικά, δεν θα σου ζητήσω να με υποστηρίξεις στις αποφάσεις μου.

Ακόμη, δεν θα σου ζητήσω να με ακούσεις όταν έχω χίλιες ιστορίες να σου πω.

Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτε, ούτε ακόμη να είσαι στο πλευρό μου για πάντα....

Γιατί εάν πρέπει να σου το ζητήσω, δεν το θέλω πλέον...»

* * *

«Μπαρτόλι μου …

Δεν ξέρω πώς να γράψω ερωτικά γράμματα.

Αλλά θα ήθελα να σας πω ότι όλο μου το είναι σου ανήκει.

Από τότε που σε ερωτεύθηκα, όλα μεταμορφώνονται και είναι γεμάτα ομορφιά… η αγάπη είναι σαν ένα άρωμα, ένα ρεύμα, σαν βροχή.

Είσαι ο ουρανός μου, βρέχεις επάνω και εγώ όπως η γη σε δέχομαι»

* * *

«Θα ήθελα να σε ζωγραφίσω, αλλά δεν υπάρχουν χρώματα, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά μέσα στη σύγχυσή μου, στην απτή μορφή της μεγάλης αγάπης μου»

«Δεν είναι αγάπη, ευαισθησία, είναι η ίδια η ζωή, η ζωή μου, που βρήκα όταν την είδα στα χέρια σου, στο στόμα σου στο στήθος σου. Έχω τη γεύση των αμυγδάλων από τα χείλη σου στο στόμα μου»



Οι ερωτικές επιστολές της Φρίντα Κάλο στον Ντιέγκο Ριβέρα

 

Θέλουμε πιο πολλά

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
Ό,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
Ό,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το ‘κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’ αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κ’ έπρεπε να ‘μαι δυνατός
(έπρεπε…)
να το ξέρεις:
Όπου μ’ άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’ άγγιζες
πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια.

Τίτος Πατρίκιος

 

Ψυχογράφημα

Από αυτές τις μέρες που τα φοράω όλα μαύρα και φεύγω βιαστικά
Κλειδώνω δύο φορές
Κατεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν γνωστό
Κρατάω τα κλειδιά στο χέρι για να συγκεντρώνονται
Περπατώ στο δρόμο με τη λευκή διαχωριστική γραμμή για να ακροβατώ πάνω της
Θέλω να πάω κάπου χωρίς κόσμο, μα βλέπεις έχω τις φοβίες μου
Παίρνω τις σύντομες διαδρομές, για να γυρίζω πάντα βιαστικά σπίτι
Ανεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν άγνωστο
Ξεκλειδώνω δύο φορές
Ανάσα

L'appel du vide

 

τα δωμάτια κάνουν τον δικό τους θόρυβο, όταν εμείς δεν είμαστε σ΄αυτά.

δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο αδειο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο
δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο δωμάτιο

Μιχαήλ Μήτρας, Περιγραφή χώρου

 

Τσιγάρο πρώτο

Που σηκώνεσαι από τη θαλπωρή ησυχία
που η αυγή όνειρα ξηλώνει
που βαδίζουν οι έγνοιες
δίπλα στις γραμμές των τρένων
που η άρνηση γίνεται απαιτητή
που ακουμπάς την ανάγκη
δίπλα στο φλιτζάνι του καφέ σου
την καις καμιά φορά
μέσα στην καύτρα του τσιγάρου σου
εκεί σε βρίσκει ο ουρανός
Να ΄ταν το σώμα σου ορθάνοιχτο κοχύλι
στην ακτή που αναχωρεί
κι εσύ το έκλεισες σαν στρείδι
τη νύχτα
που ξεπάγιαζαν τα σκιάχτρα σου
την πόρτα άφησες μισάνοιχτη
κι έφυγες
για να μείνεις

Μαργαρίτα Παπαμίχου

 

Το θεωρώ, ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν.

Μέτρησε τα αμύγδαλα - Paul Celan

Μέτρησε τα αμύγδαλα
μέτρησε, ποιο ήταν πικρό και σε κράτησε ξύπνιο,
μέτρα και μένα σ΄αυτό:

Κοιτούσα τα μάτια σου όταν τα άνοιγες και κανείς δεν σε κοιτούσε.
Ύφανα κάθε μυστικό νήμα
πάνω στο οποίο η δροσιά, την οποία σκέφτηκες,
γλίστρησε μέσα στις κανάτες,
αυτές που φυλάνε ένα απόφθεγμα, το οποίο δεν βρήκε ποτέ την καρδιά κανενός.

Τότε πήρες πλήρως στο όνομα, που είναι δικό σου,
περπάτησες με σταθερό βήμα προς εσένα,
τα σφυριά ταλαντεύτηκαν ελεύθερα, στο καμπαναριό της σιωπής σου,
ώθησε αυτό που ακούστηκε, προς σε σένα,
έβαλε το Πεθαμένο, το χέρι του γύρω σου,
και οι τρεις σας προχωρήσατε μέσα στο βράδυ.

Κάνε με πικρό
Μέτρα με στα αμύγδαλα. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

Όταν φτάσεις κάποτε ν' ανακαλύψεις
πόσες ακόμα αυταπάτες συντηρούσες
όταν αναγκαστείς ν' αναγνωρίσεις
κι εκείνα που δεν ήθελες να παραδεχτείς
όταν πέσει και το τελευταίο είδωλο
που πάνω του στήριζες την πίστη σου
τότε μπορεί ν' αρχίσεις να μαθαίνεις
πόσο βαθιά πηγαίνουν, πόσο είναι σκοτεινές
οι ρίζες της καθεμιάς σου πράξης.

Παρίσι, Νοέμβρης 1959
Τίτος Πατρίκιος

 

Εξαίρετο.