Δεσποινίς έμπνευση

Η τελεία.
Σημείο στίξης, βασικό.
Το απολύτως απαραίτητο.
Γιατί,
πώς θα στέριωνε χωρίς μια τελεία
της απορίας το άροτρο,
το ερωτηματικό μας,
όταν βουτά ορμητικό
απ΄ της γραμμής το ρείθρο;
Χωρίς τελεία
πώς θα σήκωνε υπεροπτικά
το φρύδι ακκιζόμενη
η άνω η τελεία;
Γιατί,
τι μέλλον θα είχε το θαυμαστικό
δίχως μια τελεία,
καθώς αναρριχάται
εκστατικό
στην σκαλωσιά του κόσμου;
Τελεία.
Μερικές φορές, καταπακτή
μαζί με μια παύλα.
Άλλες φορές,
επίλογος,
με χείλη δαγκωμένα.
Ενίοτε, τελείες,
πολλές μαζί
μαύρα πουλιά στο σύρμα.
Να αποσιωπούν
το άρρητο,
το ανείπωτο,
το τραύμα.
Α, όχι.
Θα έπρεπε το ζητούμενο
να είναι η τελεία.
Άρτια κι ολοστρόγγυλη,
χωρίς αφαίρεση
ή πρόσθεση στο τέλειο,
στο όλον.
Αν, όμως,
τα ερωτηματικά
περιπλανιόνται αδέσποτα
όλα απαντημένα,
αν τα ψηλόλιγνα θαυμαστικά
επαίρονται γελοία,
τότε είναι σοφότερο
να αλλάζει η σελίδα.
Με την τελεία
στο απαραίτητο κενό.

Δήμητρα Κουβάτα, Η τελεία (Σκυλί δεμένο, 2017)

 

Εν αρχή ην το σκότος.
Ύστερα ήρθες εσύ
και φύτεψες κατάστηθα στη νύχτα
μιαν αχτίδα.
Και εγένετο φως,
ημέρα πρώτη.
Ήτανε τότε που γεννήθηκε
η όρασή μου
και γνώρισα τα χέρια σου
και χάρηκα
γιατί ταιριάζανε
τα δάχτυλά σου στα πλευρά μου.
||Αργύρης Χιόνης, Η Φωνή της Σιωπής

 

Καρουζέλ

Πάνω στη ρόδα του χρόνου
που γυρίζει
και σε ζαλίζει
να τραγουδάς
να είσαι χαρούμενος
να είσαι ζωντανός
κι ας πεθαίνεις μέσα σε μια στιγμή
να γίνεσαι περίεργος
κουτός
θύμα
να μην έχεις τίποτα
να τα έχεις όλα
να μένεις γυμνός
να νιώθεις πεινασμένος
παθιασμένος
απογοητευμένος
να μην έχεις που να πας
να ρωτάς
να κοιτάς
να μένεις μόνος
είναι καλό
να νιώθεις λίγο λυπημένος
να ελευθερώνεις τον άλλο
να γκρεμίζεις τη φυλακή σου
να σε νικά η επιθυμία σου
να νικάς την τεμπελιά σου
να είσαι όρθιος
να πέφτεις
να σηκώνεσαι
και να περπατάς

Μαργαρίτα Παπαμίχου

 

. by íɑʍ_Monkeץ posted 15 Ιανουαρίου 2022 at 14:57

“You don’t need candles,
only the small slim flame
in yourself,
the unrevealed passion
that drives you to rise on winter
mornings
remembering summer nights.

You don’t need incense,
only the lingering fragrance
of the life that has gone before,
stew cooking on an open fire,
the good stars, the clean breeze,
the warmth of animals breathing
in the dark.

You don’t need a cauldron,
only your woman’s body,
where so many of men’s fine ideas
are translated into life.

You don’t need a wand, hazelwood
or oak,
only to follow the subtle and impish
leafy green fellow
who beckons you into the forest,
the one who goes dancing
and playing his flute
through imperial trees.

And you don’t need the salt of earth.
You will taste that soon enough.

These things are the trappings,
the tortoise shell, the wolf skin,
the blazoned shield.
It’s what’s inside, the star of
becoming.
With that ablaze, you have everything
you need
to conjure up new worlds.”

— Dolores Stewart, from 'The Nature of Things'
____________________________________
photo © Anna Biletska◗

 

I will hurt you


Πήρε να σφίγγει το σκοινάκι γύρω από τους καρπούς. Να αφήνει ένα σημάδι για λίγη ώρα και μετά να το περνάει απαλά με τη γλώσσα του, σκιαγράφηση του ανώμαλου του δέρματος, μια, δυο, τρεις φορές, όχι παραπάνω. Και να περιμένει να επανέλθει.

Δεν έκανε πολύ κακό, την πρώτη φορά που ήρθε. Οι άνθρωποι που σε έκαψαν, αυτοί που σε έκαψαν θανατηφόρα, μιλάμε για εγκαύματα τρίτου βαθμού, αυτά που καταρρακώνουν τη σάρκα και δεν αφήνουν τίποτα, τα λεγόμενα προφήτες του φλάτλαϊν και του ολοκληρωτικού τέλους. Αυτοί οι άνθρωποι που σε γάμησαν τέλος πάντων, σπάνια ξαναγυρνούν, αφού σε γάμησαν, τί άλλο έμεινε από σένα, ένα σαρκίο γι’ αυτούς άχρηστο, γαμημένο όπως προείπα, δη εντ. Όχι, δε γυρνάνε. Αν όμως τα φέρει έτσι η ζωή και για κάποιο τυχαίο ή υπολογισμένο λόγο γυρίσουν. Δεν κάνουν πολύ κακό την πρώτη φορά.

Άνοιξες την πόρτα, σου κόπηκε λίγο η ανάσα, όχι πολύ, ένα όχι ρε πούστη μου στριφογύρισε στο μυαλό. Αυτά. Μόνο λίγο σου έσφιξε το σκοινάκι στον καρπό αργότερα, τόσο που να αφήσει σημάδι και μετά το περνούσε με τη γλώσσα του μια δυο τρεις φορές όχι παραπάνω, ίσα να σου θυμίσει πώς περνούσε τη γλώσσα πάνω από τις ρώγες σου, μια δυο τρεις φορές, εκεί τον έχανε τον έλεγχο και μετά τα έτρωγε τα στήθη με την όρεξη της σάρκας, αυτή που μας κάνει κανίβαλους. Ένα φιλί στον ένα καρπό, ένα στο άλλο.

I will hurt you.

Έτσι μπορεί να έγινε. Ή και όχι. Μπορεί αυτός να άνοιξε την πόρτα νυχτιάτικο, εκεί που δεν το περίμενε και ποιός να το ήξερε; Να την μπροστά του αυτή η γυναίκα που κάποτε κατέκαψε, αυτή που την πέθανε, τη γάμησε, που δεν της άφησε λίπος πάνω στους μύες, λες και χειρουργικά της αφαίρεσε το όλον της ή και βίαια, δεν έχει πια φωνή να τα περιγράψει. Κοίτα να δεις θα σκέφτηκε, το λέει η περδικούλα της. Του έσφιξε το σκοινάκι γύρω από τον καρπό, λιγάκι όσο να αφήσει σημάδι στο δέρμα και πέρασε τη γλώσσα μια δυο τρεις φορές πάνω από το σημάδι μην τα ξαναλέμε. Ίσα να του θυμίσει το δαιμονισμό που του προκαλούσε παλιότερα, όταν η γλώσσα ποτέ δεν πετάριζε πάνω του παρά ήξερε με ποιά απαλότητα και κυρίως με υπολογισμένη, ειλικρινή συνέχεια να διαγράφει τη φλέβα του πέους, τόσο που να του θυμίζει πως την έχει και την αισθάνεται. Πάνω κάτω όσο χρειάζεται μέχρι να τον πάρει όλο στο στόμα της, με την ίδια όρεξη της σάρκας, αυτή που μας κάνει κανίβαλους. Και να τον παίζει λίγο ή πολύ, πάντως βασανιστικά και όσο αυτός της ζητάει να συνεχίζει, αυτή να επιμένει στο δαιμονικό βύζαγμα μέχρι να σταματήσει εκεί που το πρωτόσπερμα δεν το γεύτηκε παρά το μύρισε να έρχεται με μια κάψα που περνάει στη μύτη.

Μέχρι που τον άφησε ανήμπορο γιατί στο κάτω κάτω αυτός τη γάμησε και την έκαψε, αυτή τί έφταιγε;

Στο χείλος του γκρεμού τον άφησε βαρυανασαίνοντας αλλά και μισώντας την, γιατί πάντα σε μισεί ο άντρας αν τον αφήσεις ξεκρέμαστο στο χείλος της αβύσσου χωρίς το μουνί που δικαιούνταν να τον αφήσει να αναβλύσσει τα ιερά κατά τα λεγόμενά του χύσια. Τον κοίταξε ευθεία και ευθαρσώς με αυτό που οι γερμανοί λένε furchtbarer und unvermuteter Macht.

Σηκώθηκε από τα γόνατα που είχε πέσει, κοκκινισμένα πια, για να τον γλείψει όχι ως τέλους, πάντως για να τον γαμήσει. Ίσιωσε τη φούστα, παραδέχτηκε στον εαυτό της το εξαιρετικό της δουλειάς της, παραδέχτηκε πως κι αυτή θα εκτιμούσε να είχε μετανιώσει και καθίσει πάνω του έτσι τέλεια καυλωμένος που ήταν, τι καυλωμένος δηλαδή, ακριβώς απάνω στη γραμμή του τέλους, ακροβατώντας, θα βύθιζε αυτόν ακριβώς τον φαλλό σε αυτό ακριβώς το μουνί και θα επέτρεπε τα κύματα της κολάσεως μια, δυο, τρεις όσες οι φορές που πέρασε τη γλώσσα του πάνω από τα σημαδάκια που άφησε το σκοινάκι στον καρπό της.

Αλλά όχι.

Ποτέ.

Γύρισα

\m/

Άντζυ Ντίκινσον

 

“Better to do nothing than to engage in localized acts whose ultimate function is to make the system run more smoothly. The threat today is not passivity, but pseudo-activity, the urge to "be active", to "participate", to mask the Nothingness of what goes on. People intervene all the time, "doing something"; academics participate in meaningless "debates," etc.; but the truly difficult thing is to step back, to withdraw from it all. Those in power often prefer even "critical" participation or a critical dialogue to silence, since to engage us in such a "dialogue" ensures that our ominous passivity is broken. The "Bartlebian act" I propose is violent precisely insofar as it entails ceasing this obsessive activity-in it, violence and non-violence overlap
(non-violence appears as the highest violence), likewise activity and inactivity
(the most radical thing is to do nothing).

Slavoj Žižek, In Defense of Lost Causes

 

Το Χιόνι

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.
Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.
Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.

Γ. Ρίτσος

 

Σημεία Στίξης

Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου.
Είμαι η αρχή της γνώσης
η ευδαιμονία
Είμαι ο ενοχλητικός κέρσορας που αναβοσβήνει στην οθόνη σου
οι λευκές γραμμές στο φύλλο χαρτί.
Μη με παραμελήσεις
μεγαλώνω και τρυπώνω το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι σου ανοίγω μια μικρή τομή στο κρανίο σου και τριγυρνάω.
Βρίσκω μια τσουλήθρα που με οδηγεί κατευθείαν στο στήθος σου.
Η πτώση μου δίνει και άλλη δύναμη και σε καθηλώνω εκεί, ζυγίζω τόνους πια
σου κλέβω τον ύπνο και σου μουσκεύω το μαξιλάρι.
Διχοτομούμαι
το πάνω μέρος μου επιπλέει στο πρώτο ποτήρι κρασί.
Μ’ αγαπάει.
Το υπόλοιπο κολυμπάει μανιωδώς στο τέταρτο.
Μ’ αγαπάει;
Είμαι απλά ένα κόμμα κάτω από μια τελεία.

Μυρτώ Μα.

 

ΥΠΝΟΒΑΣΙΑ

Οι άνθρωποι
Όταν κοιμούνται
Δεν είναι όρθιοι
Δεν περπατούν
Δεν κατουράνε
Δεν γδύνονται
Δεν περιμένουν
Μάθε

Ο εχθρός
Ποτέ δεν προσφέρει νερό
Κι εσύ, δεν έχεις στόμα
Διαταραχές ύπνου
Παρατηρούνται
Στα πουλιά

Οι άνθρωποι
Δεν είναι φυσιολογικό
Να αιμορραγούν ασταμάτητα
Χωρίς να πεθαίνουν
Είμαι άρρωστη
Πάλι

Στο σκοτάδι
Ανέκφραστη διπλώνω
Την ανάσα
Την ανέχεια
Την πίστη
Τα πράγματα των γυναικών
Θρήνος
Και ενός λεπτού σιγή
Για τον εθισμό

TK

ΣΒΗΣΕ
Apopeira 2017

 

Σ' έχω φανταστεί
να χάνεσαι
στους χρωματιστούς
πολύβοους
δρόμους της Κούβας

Σ' έχω φανταστεί
με άσπρο κάτασπρο
κοστούμι
να πίνεις το ποτό σου
σε ένα υπόγειο bar
ενώ θα ακούγεται
το Chan Chan

Σ' έχω φανταστεί
να ζωγραφίζεις
με τα δάχτυλα σου
να χορεύουν τάνγκο
με τα πινέλα
πάνω σ' έναν καμβά

Σ' έχω φανταστεί
να παίζεις πιάνο
και η καρδιά σου
να χαλιναγωγεί τις
νότες και να γράφεις
μουσική

Σ' έχω φανταστεί
να κόβεις τα ρόδια
απ'την αυλή σου
πριν ξυπνήσω
το ξημέρωμα
για να μου φτιάξεις
τον πιο γλυκό ξινό
χυμό

Σ' έχω φανταστεί
η αλμύρα
να γλείφει
τα χείλη σου
στη θάλασσα
καθώς θα διαβάζεις
το αγαπημένο σου
βιβλίο

Σ' έχω φανταστεί
να σε σκηνοθετώ
και να σου γράφω τους
διαλόγους στη σιωπή
και 'συ να μου τα
ανατρέπεις όλα

Και σ' έχω φανταστεί
και σ' ένα ρετιρέ
στη Νέα Υόρκη
να μ'αγαπας
και να θέλεις να
δαμάσεις
την τρικυμία
του μυαλού μου
ενώ δεν έχεις
ιδέα
πόσο σε ποθώ.

© Κάλλια Βαβουλιώτη

 

Άτιτλο

Βλέπω πως ξεκίνησε πόλεμος.
Η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία.
Φοβάμαι.
Δεν είναι το ίδιο με τα μαθήματα ιστορίας που κάναμε.
Φοβάμαι και χαζεύω στο instagram.
Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι αναγκάζει την προσοχή να στραφεί προς τα έξω , προς τους άλλους.

Έχω πάψει όμως να πιστεύω.
Ανάμεσα σε ατελείωτες εικόνες , βίντεο, και πληροφορίες, η πίστη μου νιώθει διαμελισμένη.
Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι κάνει την πραγματικότητα επικίνδυνα πειστική.

Είχα εχθές έναν εφιάλτη.
Ίσως ακουστεί αστείο.
Είδα πως όσο κι αν έτριβα την οθόνη του κινητού μου η ροή δεν ανανεωνόταν ποτέ.
Είπα από μέσα μου “Ορίστε, το τέλος του κόσμου”

Νιώθω ένα μεγάλο χρέος, μια απροσδιόριστη ευθύνη απέναντι σε κάτι άγνωστο.
Στα πάντα.
Νιώθεις άραγε και εσύ το ίδιο;

Ιάσων Άλυ