Δεσποινίς έμπνευση

Μemorandum
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Eίναι αδύνατο να κλείσουμε την πόρτα στις λέξεις που λερώνουν τη φαντασία. Η κοσμιότης είναι η ζελατίνα της κοινωνικής συνθήκης που μας θέλει τόσο σιδερωμένους και ηθικούς όσο επιτάσσει το συμφέρον μας. Έξω μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο από αυτό που είμαι μέσα. Έξω βιώνω το τραύμα της συνύπαρξης με τον Άλλο ενώ μέσα ακονίζω τις μύχιες απολήξεις της ατομικότητάς μου.

Εδώ εξουσία και πάλι, σημείο τομής όλων των δυνατών δρόμων, η Εκκλησία. Η Εκκλησία του Χριστού, η Εκκλησία του Ισλάμ, η Εκκλησία του προτεστάντη και όλες οι σκεπασμένες με χρυσόσκονη αγιοσύνης αγριότητες. Εδώ η επιχείρηση υποταγής περνάει από τη συστηματική καταπίεση του σώματος, του πόθου και της ηδονής, καθιστώντας την απονέκρωση της σάρκας τον κανόνα της θεοκρατικής διαστροφής.

Η Εκκλησία καθιστώντας κάθε άντρα αμαρτωλό και κάθε γυναίκα αμαρτωλή, αφήνοντάς τους παραδομένους στο έλεός της, παρέχει στον εαυτό της μόνο το απόλυτο δικαίωμα να τους συγχωρήσει. Αυτή τη συνθήκη σήμερα την επικαλύπτει επαξίως στη Δύση ο οικονομικός ολοκληρωτισμός που βιώνουν οι κοινωνίες πάντα με το πρόσχημα της δημοκρατικής θείας χάρης.

Η πλαστή δημοκρατία μας ανέχεται και συγχωρεί, αλλά είναι το τελευταίο στάδιο αποκτήνωσης και υποταγής. Το ισοδύναμο της πορνοκρατικής μανίας του μουλά και του ιεροκήρυκα είναι ο ηγέτης-ανθρωποβοσκός που με πρόσχημα την οικονομία λιανίζει τις ζωές των υποτελών στον πάγκο του παγκόσμιου χασάπη.

Κι όπως ο θρησκευτικός ποινικός κώδικας της σάρκας, τον οποίο συνοδεύουν οδηγίες προς τους εξομολογητές, σχετικά με τον τρόπο που θα μπορούσαν να ξετρυπώσουν από τη συνείδηση του εξομολογούμενου την παραμικρή ένδειξη φιληδονίας, παρακινώντας τον να την ομολογήσει, οδηγώντας τον έτσι στη μετάνοια, με τον ίδιο τρόπο ο πολιτικός ποινικός κώδικας οδηγεί τον καταπιεσμένο στη μετάνοια.

Που να λερώνεσαι τώρα με σπέρματα και υγρά, τι τα θες τα γαμήσια και τις μαλακίες, εμείς θα σε μαλακίσουμε καθαρά και παστρικά. Ο πνευματικός σου θα σε φτάσει στην κορύφωση, στην ευχαρίστηση. Ο ηγέτης σου θα κάνει ανώδυνα την επανάσταση για σένα. Η μαμά, ο μπαμπάς, ο εργοδότης, η ορθοδοξία, το Ισλάμ, το κράτος. Μη λερώνεις εσύ παιδί μου τη φαντασία σου με κακές λέξεις. Ακόνισε τ’ ακροδάχτυλά σου στην οθόνη αφής του ευνουχισμένου εαυτού σου. Στείλε sms στο μουνί, στο φαλλό, στη γιούνισεφ, στο θεό. Μ’ ένα sms γαμάς, σώζεις παιδιά απ’ την πείνα, κερδίζεις τη βασιλεία των ουρανών.

 

it's mine.~

 

 

[Trigger Warning] Της Krista Platsa

artworks : christopher pugliese

 

Λίγο εδώ, λίγο εκεί

Τι κάνεις;

Οριζόντια
Όχι, όχι
Κάθετα

Μαλακία θα κάνεις πάλι;

Κατά μήκος εννοούσα
Το μυστικό είναι να το κάνεις βαθιά

Τι σκατά πας να κάνεις;

Και αποτελεσματικά

Οι άνθρωποι νιώθουν
Οι άνθρωποι σκέφτονται
Οι άνθρωποι ξυπνάνε και ονειρεύονται

Κόψε σου λέω να δεις ότι
Το αίμα δεν κυλά
Το αίμα στέρεψε
Το αίμα έπηξε
Κάπου χάθηκε
Μαζί με τον αναπτήρα
Και την υπόστασή μου

Πόσο θα μετράς μέχρι να κοιμηθώ;

 


Οι αριθμοί εξαφανίστηκαν
Όπως οι λέξεις
Τις ψάχνω
Στο μπαλκόνι
Στα ρούχα που στεγνώνουν
Στο ποτήρι που έπλυνα Τις βρίσκεις πάλι εσύ
Έρχεσαι και μου τις πουλάς
Πριν τις πετάξεις
Μα οι τσέπες μου είναι άδειες Ζητάς γι’ αντάλλαγμα το αίμα μου
Μην κοιτάς
Μη με τσεκάρεις
Δεν έχω τίποτα πια στα χέρια μου
Δεν έχεις τίποτα στα δικά σου για να με σώσεις Εγώ
Είμαι το καρφί
Εσύ
Είσαι το σφυρί Με διαλύεις
Όπως κάποτε οι λέξεις
Κάρφωναν τη γλώσσα μου
Και αιμορραγούσαν στο χαρτί

 

Κάποτε θα μου γράψω ένα αγαπησιαρικο γράμμα
Θα το αρχίζω έτσι...
...όταν διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές εγώ θα μαι πλέον πολύ μακρυά ..
Και εγώ θα γελάω γιατί θα ξέρω ότι πήγε απλά να μαζέψει βατόμουρα
Έτσι βάφει τα πέλματα κάθε χάραμα και το δάσος δεν είναι καθόλου χλωμό
Της έχω σπάσει τα χέρια σε λίγο θα της σπάσω και τα πόδια
Θα σέρνεται στα βάτα και θα γράφει ποίηση γλείφοντας αγκάθια κάνοντας όνειρα για κείνον τον σκύλο με τα τετράγωνα αυτιά. :- )

 

[Διαρκώς Ζητάμε Αγάπη] Του Αντώνη Αντωνάκου

 


Διαρκώς ζητάμε αγάπη.
Δημοσιεύουμε ποιήματα,
ψάχνουμε λύσεις,
δημιουργούμε προβλήματα.
Διαρκώς ερωτευόμαστε μια
κοπέλα. Κι η κοπέλα έναν άντρα.
Κι ο άντρας μιαν άλλη κοπέλα.
Κι η κοπέλα αυτή έναν άλλον
άντρα. Διαρκώς. Η γη περιστρέφεται.
Η ρουτίνα περιστρέφεται. Η πλήξη
περιστρέφεται. Αθώα βυζιά
ζεματίζουν αθώα βλέμματα.
Κλείνουν σχολεία, ανοίγουν φυλακές.


Γυναίκες γδύνονται μόνες κι αγρίμια
καιροφυλαχτούν στους αγρούς.
Ιερείς αυνανίζονται στο ιερό.
Επίσκοποι χαϊδεύουν αγοράκια και
μελετούν τις γραφές. Κόρες άσπρες
υγρές λύνουν σταυρόλεξα σε αστικές.
Παρατηρούν αλεξικέραυνα, τρούλους,
ψωλές. Βυθίζονται τη νύχτα στο
μαξιλάρι τους. Διαρκώς.
Εν ριπή ονειρική. Βλέπουν την Άρκτο
την αλεπού και το λύκο. Κι έπειτα
της ονείρωξης ακολουθεί η χαριστική
βολή. Διαρκώς ζητάνε αγάπη. Όλα
τα πλάσματα του θεού κι όλα τα
πετεινά του διαβόλου. Διαρκώς
ζητάνε φαί, εκσπερμάτωση, ποίηση.
Διαρκώς ζητάμε αγάπη.

 

I am afraid to touch you
I think you will cry out in pain
I think you will be warm,
like skin
Jennifer Gough-Coope | Sculpture de Rodin [poetry: Margaret Atwood]

 

 

[Μαίρη Μπελ] Της Ρηνιώς Βελέντζα

Χθες το βράδυ, έσπασα το κεφάλι μου στην άσφαλτο. Το αριστερό μου μάτι πετάχτηκε έξω απ’ το κεφάλι μου, κι όλοι οι γνωστοί που πέρασαν, μου είπαν πως μοιάζω να είμαι στα καλύτερά μου. Δυστυχώς, είχα και πάλι καθυστερήσει να πληρώσω τον τελευταίο λογαριασμό για τη φωνή μου κι έτσι δεν κατάφερα να εξηγηθώ και να ζητήσω βοήθεια. Έχω δυόμισι φίλους, δύο τρίτα εκ των οποίων είχαν καιρό να επικοινωνήσουν μαζί μου. Λένε πως όταν χτυπήσεις το κεφάλι σου μπερδεύεσαι. Όπως όταν τρώγεσαι με τα ρούχα σου, έτσι κι αν χτυπήσεις το κεφάλι σου, σπανίως ηρεμείς. Είχα μείνει στο ότι πολλές φορές στη ζωή μου έχω ευχηθεί να γίνω μπρόκολο, αλλά ποτέ ως τώρα δε διανοήθηκα πόσο φρικτά μπορεί να νιώσω… Σίγουρα δε θα ήθελα να γίνω αστακός, και να με βράσουν κάτω από ένα βαρύ καπάκι ενώ εγώ ουρλιάζω. Την πιθανότητα τού να παραμείνω ο ίδιος μου ο εαυτός, ποτέ μου δεν διανοήθηκα. Κατάρα κι αυτή ε, η βαθειά απελπισία να είναι κάτι το τόσο κοινότοπο.



Η πλάτη μου κρυώνει κι εγώ απομένω χυμένη στην άσφαλτο. Μια τρίχα έχει σφηνώσει ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου που προσπαθώ να ερωτευτώ, δώρο του γείτονά μου που πέθανε από υπερβολική αυτοσυγκράτηση. Περίεργες σκέψεις περνούν απ’ το νου μου. Οι νοσοκόμοι βρίσκονται κοντά μου τους τελευταίους μήνες, μα δεν τους συμπαθώ. Είμαστε εδώ, όλα θα πάνε καλά, κυρία. Απαντώ, μα δεν έχω φωνή που να πάρει… Περίεργες σκέψεις περνούν απ’ το νου μου. Τα πράγματα στο δρόμο δυσκολεύουν. Η κυκλοφορία γυρίζει γρήγορα στους κανονικούς της ρυθμούς, κι εγώ ελπίζω να μην με πατήσει κάποιος πάλι. Σας παρακαλώ, ας απομακρύνει κάποιος αυτούς τους νοσοκόμους, οι τραυματίες σπάνια επωφελούνται από τις φωνές, τους σπρώχνω μακριά μου, μα εκείνοι ξανάρχονται.

 


Πόσο ακανόνιστο είναι το φως του ήλιου πάνω στη θάλασσα. Όταν ήμουν μικρή, δήλωνα πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αδύναμη. Είναι καλό να φτάνει κανείς τους στόχους του. Ο ήλιος κάνει τα πράγματα στην άσφαλτο όλο και δυσκολότερα. Αντέχω ακόμη, αν και θα προτιμούσα να βρίσκομαι κάπου αλλού. Στο χώμα της γλάστρας, συνηθίζεται να καρφώνουν ένα καρτελάκι με το όνομα του λουλουδιού. Ξέχασα να κάνω παιδιά. Τι ανόητη εφεύρεση – η καταγραφή του χρόνου. Αισθάνομαι την έννοια της ώρας να ξεθωριάζει στο μυαλό μου. Η κίνηση επανέρχεται. Άνοιξα δειλά την ξύλινη πόρτα και ήλπιζα με όλη μου την ψυχή να βρω μέσα κάτι μαγικό. Οι σπασμοί ενός ζώου ή ενός ανθρώπου λίγο πριν το βίαιο θάνατό του, είναι ίσως το πιο αποκρουστικό θέαμα που μπορεί κανείς να συναντήσει, πόσο μάλλον αν είναι οι δικοί του. Ξέχασα να κάνω παιδιά. Αν ποτέ μου αποκτήσω κόρη θα την ονομάσω Σύγχυση. Τη δεύτερη θα την ονομάσω Απληστία και την τρίτη Ταλαιπωρία. Γονείς που ονόμασαν τα παιδιά τους με ειλικρίνεια, σπανίως έχουν την τάση να φωνάζουν. Όλοι μαζί θα πάμε σε κάποιο Λούνα Παρκ και θα φωνάζουμε τα παιδιά μας.


Τι γρήγορα που επανέρχεται η κίνηση στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Πάντα με εξέπληττε η ταχύτητα με την οποία φαινομενικά επουλώνονται τα τραύματα σε μια κοινωνία. Θυσιάζουμε τα πάντα στο όνομα της Συνέχειας. Τι τραγωδία, να έχει κανείς δυνατότητες. Περίεργες σκέψεις περνούν απ’ το νου μου. Νομίζω πως είμαι έντεκα χρονών αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Βιάστηκα να μεγαλώσω, επανειλημμένα και σε δημόσια θέα, ενώ κάποιος έσπρωχνε ενοχλημένος μακριά μου μια παιδικότητα, και έμοιαζε με κάποιον που σπρώχνει κάποιον άλλον που δεν αντέχει, ενώ κι αυτός ο άλλος θέλει να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται. Όλα είναι θολά. Περίεργες σκέψεις… Με πονάει το μάτι μου, αλλά δεν τολμώ να το κοιτάξω. Αυτή η υπόθεση κρατάει πολύ περισσότερο απ’ όσο είχα υπολογίσει.

 

Bataclan
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Ο θάνατος περιμένει όποιον δε βγάλει το καπέλο του στο πέρασμα μιας λιτανείας. Στο πέρασμα του Έρωτα και στο πέρασμα της Ομορφιάς. Ο θάνατος περιμένει στη γωνία αυτή τη σκοταδερή και άφυλη σεξουαλικότητα του πολιτισμού. Εδώ η πορνογραφία είναι η μαγειρική στα μάτια των πεινασμένων. Εδώ ο διακονιάρης ηδονοβλεψίας μαζεύει ταληράκια χαράς απ’ τα χέρια των κερατάδων.

Άρτος και θέαμα για να μπουκώσει αυτές τις βαθιές φρικιαστικές ρυτίδες της αγαμίας. Μέσα στην απολύμανση και την πολιτική ορθότητα των αρίστων περιφέρει την αγνότητά του χωρίς να ξέρει πως μόνο το ακάθαρτο με την τραχύτητά του, τις ανωμαλίες του, την ανομοιογένειά του και τα μείγματά του, αποτελεί εφαλτήριο για τη γνώση.

Μα αυτός ο δηλητηριασμένος από αυταπάτες δεν παράγει γνώση αλλά καταναλώνει γνώση. Μέσα σε μια αποστειρωμένη φύση που κατασκεύασε για να ζει και να δουλεύει προσφέροντας υπεραξία, χρησιμοποιεί εργαλεία σεξουαλικών πρώτων βοηθειών ώστε να μπορεί να κορέσει την ανάγκη του για οργασμό. Την ανάγκη του για ξεκάβλωμα.

Μέσα στον άπειρο πορνογραφικό πολιτισμό της σφαγής και του φόβου ψάχνει μια ψεύτική εικόνα για να διεγερθεί απ’ το ενθαρρυντικό θέαμα ενός υποτιθέμενου βιώματος. Το θέαμα των ηδονών των άλλων μας κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε μέσα μας τη δυνατότητα να είμαστε εξ ίσου ευτυχισμένοι.

Όμως οι αλλότριες εικόνες που μαγειρεύονται στα εργαστήρια μιας σκοτεινής βιομηχανίας με τους πούτσους και τα μουνιά των εργατών να δουλεύουν στο φουλ, καίγονται μπροστά στην εμβληματική επέλαση του Έρωτα. Μπροστά στο μεγάλο εχθρό που είναι ο ίδιος Ηδονή και όχι πρόσβαση επί χρήμασι στην ηδονή. Διότι ο Έρωτας-πολεμιστής δεν επιδιώκει να νικήσει το άγχος του θανάτου αλλά να μυήσει στη χαρά. Στην ουτοπία της επαφής και στην τρέλα των σωμάτων να γνωριστούν με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο.

Εδώ η ανατομική αλήθεια υπερισχύει της διάνοιας και την κατακρημνίζει μέσα στο φυσικά μοιραίο, εκθειάζοντας τη διαφάνειά της αλλά κυρίως την οκνηρία της. Εδώ δε χάνεις τη φωνής σου παραδίδοντας αυτιστικά μαθήματα σεξουαλικού βίου αλλά εισβάλεις δια παντός μέσα στον Άλλο. Κι αυτό είναι ποίηση ζωσμένη με εκρηκτικά μπροστά στις κατουρόκαυλες της ακαδημίας. Μπροστά στις ρομαντικές μπαρούφες που στολίζουν την βαρεμάρα των ποιητικών βραδιών και των ανέραστων πρωινών, όσων χύνουν με βοηθήματα κι όσων γαμούν με οικογενειακό σύμβουλο.

 

Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας

Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι θα ‘λεγα. Και το ένα και το άλλο. Δηλαδή άγρια χαρά και άγρια λύπη. Χαρά γιατί καίγεται ο εαυτός σου, κινητοποιείται ο οργανισμός σου, τα κύτταρά σου τρέχουν, προχωρούν με μεγάλα άλματα ή τρέχουν. Λύπη γιατί ποτέ δεν κατακτάς εκείνο που θέλεις. Εγώ πάντα είχα την αίσθηση, ήθελα τον Θεό και έβρισκα τους αγγέλους. Η μελαγχολία μου θά ΄λεγα ότι είναι προϊόν των τελευταίων δυο χρόνων. Βέβαια υπάρχει μια κατάθλιψη των τελευταίων δυο χρόνων. Προέρχεται βασικά, από το ότι δεν βρίσκω τόση ένταση γύρω μου, είτε στο πεδίο της πολιτικής, είτε στο προσωπικό μου πεδίο, όση θα ήθελα. Προέρχεται από το ότι η κοινωνία, αυτή που κάποτε την ανεχόμουν γιατί είχα ζήσει μέσα της, από τη στιγμή που μαθαίνεις να ζεις δίχως αυτήν, μετά δύσκολα την υποφέρεις. Δηλαδή, μου είναι κάπως αφόρητο να βρεθώ στον κόσμο των μεγαλοαστών, στα πάρτυ ξέρω ‘γω της κοινωνίας τους, σκυλοβαριέμαι όταν τους βλέπω… Λοιπόν, να ένας πρώτος λόγος, ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός, κοινωνικός, ερωτικός. Τρίτος λόγος είναι ότι συμβαίνουν πράγματα που στην αρχή τα υφίστασαι, μετά όμως σε κουράζουν. Δηλαδή, μ’ έχει κουράσει αυτή η αντιπαλότητα των διπλωματών όταν κι απ’ την άλλη μεριά δεν μπορείς να κάνεις αυτοκριτική, να πεις κάνω λάθος, γιατί έχεις όλο τον έπαινο του δήμου και ξαφνικά έχεις την αντιπαλότητα ορισμένων κύκλων. Μ’ έχει κουράσει – ακόμη ότι και στον άμεσο χώρο που ζω, υπάρχει αγάπη, υπάρχει φιλία, υπάρχουν όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχει πάθος. Και χωρίς πάθος εγώ δύσκολα ζω, ακόμα και δω που ζω στην εξοχή. Κι αυτό μου λείπει. Δηλαδή, εγώ έχω ανάγκη την πυρκαγιά!

Κωστής Μοσκώφ

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος | Η μελανιά | 1968 | Το κορμί και το σαράκι


 

 

(τσάι & αγάπη)~

 

 

Προφητείες Αγίου Παϊσίου
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Ο φετιχισμός του ποδιού, που δεν πρέπει να συγχέεται με άλλους παρεμφερείς φετιχισμούς, όπως ο φετιχισμός της κάλτσας ή του παπουτσιού ή ακόμα το φετιχισμό του καλτσόν και της γόβας, θα πάρει απίστευτα πολλαπλές μορφές που θα κινητοποιήσουν όλες τις αισθήσεις. Την όραση, την όσφρηση, τη γεύση, το πάθος για τα βρώμικα πόδια, το βρέξιμο και το κατάβρεγμα, την ουροφιλία, το γλείψιμο, το θηλασμό.

Ο άνθρωπος θα καταντήσει ένα σταυροδρόμι διαστροφών. Η κόκκινη αρκούδα θα κατέβει να τρυγήσει μέλι στα υψίπεδα του Γκολάν, το Ισλάμ θα κάνει παρθενορραφή στην Ορθοδοξία, το καλό θα γίνει κακό και το κακό θα φυτρώσει στις κατσαρόλες. Οι καθολικοί θα παίζουν μακριά γαϊδούρα στο Βατικανό και οι καλόγεροι θα μαθαίνουν σκάκι τρυφερά αγοράκια στο Άγιον Όρος.

Βαμπιρισμός, ανθρωποφαγία, κοπροφιλία, φετιχισμός, νεκροφιλία, κτηνοφιλία. Ο διεστραμμένος θα βρίσκει την ενοχή και την τιμωρία του στη φτώχεια της μοναδικής και τυραννικά στερεότυπης πράξης που είναι υποχρεωμένος να κάνει.

Όμως θα έρθει η στιγμή που ο βασιλιάς, ο τσάρος, ο Μεγαλέξανδρος, θα βγουν απ’ τους τάφους και τα μαυσωλεία. Θα αναστηθούν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική και η Τζαβέλενα θα κάνει πόμολα τ’ αρχίδια του Κιουταχί στην Αγιά Σοφιά. Η νηστεία θα γίνει νόμος του Κράτους και ο Πατριάρχης γυναικολόγος του Έθνους.

Η επιστήμη που έσπειρε τόσα κακά θα καταργηθεί. Η ζωή θα ξαναγίνει αυτοδίδακτη. Θα τρώμε χωρίς να ξέρουμε τι είναι το στομάχι. Θα πονάμε χωρίς να ξέρουμε τι εστί πόνος. Στα σχολεία θα διδάσκουμε μόνο θεολογία και εγκράτεια. Προσευχή και ταπείνωση. Στα ραδιόφωνα θα παιανίζει ο εθνικός ύμνος και το κήρυγμα. Θα πατάξομε τις διαστροφές και τις ονειρώξεις. Αμόλυντοι θα περιμένουνε την Μεγάλη Μέρα. Την Ημέρα της Αναστάσεως.

Μιαν ημέρα όχι θαυμασμού και πηγαίας χαράς. Όχι μιαν αιωνιότητα τρελής ευτυχίας όπου η μάνα θα μπορεί να συναντήσει το δολοφονημένο της παιδί και ο ερωμένος την ερωμένη που έχασε. Όχι μια μέρα δια παντός ηλιόλουστη όπου η ανθρωπότητα θα βγαίνει απ’ την εκμηδένιση και τα σαπρότατα μνήματα.

Αλλά μιαν μέρα έλευσης της κρίσεως, όπου οι νεκροί θα σηκωθούν απ’ τους τάφους όχι για να τους χαριστεί η ζωή αλλά για να τους καθίσει ο Δημιουργός στο εδώλιο. Για να πάρει θέση ο απαραλόγιστος κριτής μπροστά στο ανυπάκουο δημιούργημά του, απορρίπτοντάς το εις το αιώνιο πυρ, εις τον ατελεύτητον σκώληκα, εις το σκότος το αφεγγές.