Δεσποινίς έμπνευση

Γιάννης Αγγελάκας, Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
Κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα δω

Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ’ αναγκάζεις
Να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ

Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί

Μόνοι σ’ ένα άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς


Τρέχω συνέχει να κρυφτώ μακριά από σένα
Κι ενώ νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ

Πάνω σου πέφτω ξαφνικά κι απεγνωσμένα
Στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ ν’ αντισταθώ

Από τη συλλογή Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι (1995)

 

[Ασύμμετροι έρωτες σε καιρό πολέμου] Του Αντώνη Αντωνάκου

μνήμη Χρόνη Μπότσογλου

Ετούτο το κορίτσι που χαρίζει απλόχερα τον εαυτό της στο λαίμαργο βλέμμα των αρσενικών ακούει ένα αηδόνι, το δυνατό της σώμα δεν την αφήνει να βουλιάξει μήτε στη γη μήτε στον ουρανό. Η ονειροπόληση δεν την κατέχει αλλά την πλημυρίζει με κείνα τα υγρά της σιγουριάς και της νύχτας, μετά μανίας ανακατεύοντας φωνές αγαπημένες και προστυχιές αχαρτογράφητες. Οι φλέβες του λαιμού πορευόμενες προς τα ακατάγραπτα σύμπαντα δίνουν στον αόρατο ξένο εραστή τα κλειδιά μιας καρδιάς που παλεύει να ξεστρατίσει απ’ το βιβλίο ύλης των τραυμάτων, απ’ τη συνθήκη του χιμερικού μπαμπά, απ’ τη μούχλα των εγχειριδίων εξήγησης της ζωής. Θέλει να αγαπήσει ένα σώμα κι όχι ένα πρόσωπο. Θέλει να δει πως είναι η ζάλη που τη γέννησε, Να βρει την κάβλα τόσο αιφνίδια νοιώθοντας αυτό το παραστράτημα στη χαρά εν φαντασία και λόγω.

*
Αδούλωτη από βαριές σκέψεις και ταραχές, αντίδρομη της πατριαρχίας που τη συντηρεί, αγκαλιάζει το φαλλό για να τον βυθίσει στο κάλος του εαυτού της, στη σάρκα που είναι η αρχή και το τέλος, αμφίστομη, ζωώδης, βασανισμένη.

*
Ο χορός της μπροστά στα σκάγια των στρατηγών μια προεόρτια συνέργεια όσων θα ακολουθήσουν, όσων θα διαμειφθούν απ’ τη φτωχή ανημποριά των λέξεων που βγάζει ο στόμας όταν ανθεί.

*
Ο φόβος θα βγει απ’ τα ρουθούνια, οι κακοδικίες και οι θυμοί θα εξατμίζονται όσο τα χέρια και τα πόδια θα πλέκουν την πιο αδιανόητη πάλη, το σβήσιμο κάθε ντροπής ανάμεσα στους μετέωρους τοκετούς του έρωτα και του θανάτου.

*
Ετούτος ο εφελκυσμός προς τη συνουσία, το μάγγωμα των χειλιών στο ξένο στόμα, η δράση της εμπλοκής και της συμπίεσης, ο πόνος ως αυτοάνοσο της διείσδυσης, η τρέλα κάθε άσκοπης ώσης, η φαντασμαγορία της θέας της σχισμής, η έλξη προς εκείνο το κέντρο συνάντησης των αιδοίων είναι οι μόνες πατρίδες που δεν θα πυρποληθούν.

*
Τα κορίτσια λατρεύουν με τα μάτια, την καρδιά και το ήπαρ, πολλές φορές στην κοιλάδα αυτή των δακρύων τους τυλίγονται στον άξονά τους, έχουν ζαλάδα πονοκέφαλο περίοδο, μυρίζουν όπως τα κωνοφόρα σε καιρό πολέμου, χαρίζοντας αστόχαστα κάθε λύπη τους στον αναιδή θρίαμβο της ζωής.

*
Η άκακη φλυαρία τους ένα φωτεινό ποίημα μέσα στο σκοτεινό δάσος, η γλυκιά τους σαχλαμάρα ως σοφή επίδειξη της άσκοπης περιφοράς μας κάτω από άστρα που πρόκειται να καούν κι αυτά μες στις σπειροειδείς τους παραφωνίες, αγιάτρευτα θνητά σαν κολλιτσίδες πάνω στη μαύρη αρχή του παντός. Στη νύχτα που είναι το μέλλον μας.

*
Τα κορίτσια πολεμούν τη συμβιβασμένη μας αξιοπρέπεια, λύνουν τους γόρδιους δεσμούς που θρέφουν τις αρρώστιες, προσφέρουν ανάλγητους ερεθισμούς στην πολεμική ηλιθιότητα της αντρικής κυριαρχίας, ηλιόλουστες πάντα μας παρασύρουν στις νίκες τους.

 

[Τσαρλς Μπουκόφσκι, έφυγε σαν σήμερα ]

Είναι η ζωή σου

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή

μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.

Να παραφυλάς.

Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις.

Και κάπου υπάρχει και ένα φως.

Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατό αλλά διώχνει σκοτάδι.

Να παραφυλάς.

Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

Να τις μάθεις.

Να τις αρπάξεις.

Να παραφυλάς.

Να θυμάσαι πως δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις

το θάνατο

μα καμιά φορά μπορείς να νικήσεις το θάνατο της ζωής.

Και όσο πιο συχνά το κάνεις τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή.

Κατάλαβέ το όσο την έχεις.

Είσαι υπέροχος.

Οι θεοί προσμένουν μεγάλη ευχαρίστηση από σένα.

 

Αυτή η αγάπη κρατάει χιόνια- Μαργαρίτα Παπαμίχου

Αύριο θα λιώσουμε
μύρισε μια φλούδα μανταρίνι
χόρεψε μαζί μου μες στη χιονόμπαλα
αύριο θα λιώσουμε
άκου τραγούδι οι κοκκινολαίμηδες
βοήθησε το πορτοκαλί φύλλο να βρει το κλαδί του
βούτα τα δάχτυλα στο χώμα που πεινάει
αύριο θα λιώσουμε
αύριο θα λιώσουμε σου λέω
τρέξε πίσω από το λαγό
δες τι ωραία μυστικά τρέχουνε από τα σύννεφα
μπέρδεψε το σώμα σου με τους ίσκιους των δέντρων
πάρε κι ένα κυκλάμινο
όχι για παρηγοριά χειμώνα
να κοιτάς
κοίτα
ούτως ή άλλως
αύριο θα λιώσουμε

*Από την ποιητική συλλογή 'Μπλε Ξαφνικό' εκδόσεις Όστρια 2021

 

“In my next life I want to be a cat. To sleep 20 hours a day and wait to be fed. To sit around licking my ass. Humans are too miserable and angry and single-minded.”

~ Charles Bukowski

 

21 Μάρτη
Η παγκόσμια μέρα για το σύνδρομο down και μια μικρή ιστορία

Ο Νίκος κατέβασε το ακουστικό του τηλεφώνου και φώναξε αρκετά δυνατά «περάστε» προς τη μεριά της μισάνοιχτης πόρτας. Η Ισμήνη μπήκε χοροπηδώντας στο ιατρείο. Την ακολουθούσε η μαμά της.
«Καλώς τη μικρή μου μπαλαρίνα» σχολίασε τη ροζ τούλινη φούστα της που συνόδευε άψογα τις χορευτικές κινήσεις της.
«Τι σε έφερε κοντά μου;»
«Πονάει το αυτάκι μου, Νίνο» του είπε και μισόκλεισε τα σχιστά ματάκια της ώστε έγιναν δυο ίδιες κατάισιες γραμμές στο ολοστρόγγυλο πρόσωπό της.
«Έκλαιγε τη νύχτα γιατρέ...» είπε τότε η μαμά της.
«Για να δούμε λοιπόν τι κρύβεται στο αυτάκι σου» την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε στο ντιβάνι. Το κοριτσάκι χτύπησε χαρούμενα τα χεράκια και χαιρέτησε τα ζωγραφιστά δελφίνια και τους γελαστούς γλάρους που στόλιζαν τον τοίχο του παιδιατρείου. Κάθε της αντίδραση κινητοποιούσε αυτόματα έναν μοχλό που σκόρπαγε μια ανείπωτη τρυφερότητα στην καρδιά του.
«Ένας ασήμαντος ερεθισμός στο τύμπανο...» αποφάνθηκε ο Νίκος ακουμπώντας με απαλές κινήσεις το ωτοσκόπιο στο αυτί της. «Θα σου βάζει λίγες σταγόνες η μανούλα κάθε βράδυ και δε θα πονάς πια!»
«Κι η μανούλα κλαίει τα βράδια, θα κοιτάξεις Νίνο και το δικό της αυτί;» έκανε σκεφτικό το μικρό κορίτσι.
«Ίσως πρέπει να το δει ο μπαμπάς αυτό...» αποκρίθηκε ο Νίκος σαστισμένος.
«Δεν έχω μπαμπά» ήρθε μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα η απάντηση.
«Ο μπαμπάς μας άφησε όταν γεννήθηκε η Ισμήνη» μίλησε επιτέλους η μαμά της. Τότε μόνο την πρόσεξε. Σα να την έβλεπε για πρώτη φορά. Είχε κατάλευκο δέρμα. Και μάτια τεράστια. Η γυναίκα κοκκίνισε.
«Τι χρωστάμε γιατρέ;» τον ρώτησε.
«Ένα φιλί της Ισμήνης» απάντησε βυθισμένος στα τεράστια μάτια. Το κοριτσάκι έτρεξε και τον φίλησε. Το παιδί αυτό με τα διαταραγμένα χρωμοσώματα ήταν η ευτυχία. Ο Νίκος γέλασε. Η Ισμήνη γέλασε. Η μαμά της γέλασε. Πριν περάσουν την πόρτα μια παρόρμηση της στιγμής τον έσπρωξε να πει «μάλλον όχι, κάτι μου χρωστάτε... θα έρθετε κι οι δυο σας μετά από δυο μέρες να εξετάσω τα αυτάκια σας!»
Τρία χαμόγελα συναντήθηκαν...

Η ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ | Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

 

«Θα ξαναπείς την ίδια λέξη
γυμνή
αυτήν
που γι’ αυτήν έζησες
και πέθανες
που γι’ αυτήν αναστήθηκες
(πόσες φορές)
την ίδια.

Έτσι όλη νύχτα
όλες τις νύχτες
κάτω απ’ τις πέτρες
συλλαβή-συλλαβή
σαν τη βρύση που στάζει
στον ύπνο τού διψασμένου
στάλα-στάλα
ξανά και ξανά
κάτω απ’ τις πέτρες
όλες τις νύχτες

μετρημένη στα δάχτυλα
απλά
όπως λες πεινάω
όπως λες σ’ αγαπώ
έτσι απλά
ανασαίνοντας
μπροστά στο παράθυρο

ε-λευ-θε-ρί-α.»

(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, Δ’ Τόμος, Κέδρος)

 

[Πληγωμένη Άνοιξη Ή Περί Της Επαγρύπνησης Των Χειλιών] Του Αντώνη Αντωνάκου

Ήσουν του Δνείπερου γδυτή
όλο αναθυμιάσεις
κατέβαιναν τα δάχτυλα στις δροσερές τουλίπες
το μπούτι σου αστεφάνωτο
ονειροπόλο το βυζί
Γιόρταζαν οι πιστοί την αγαμία τους
ανήμερα της σκορδαλιάς και του ευαγγελισμού
-τι λάβαρα τι λιμασμένα δόντια!-
Εσύ αντέγραφες το βογκητό των κρίνων
γαλανομάτα Ουκρανή του κινηματογράφου
σε παίρναν μάτι οι κάνες τους
ξέραν πως είσαι σαμποτέρ της αγαμίας τους
ξέραν οι αδένες σου τι εστί
βυζαντινό μπουρδέλο κι αισχροκέρδεια
Απ' το λαιμό σου άρχισαν οι μάχες
κοντά στον αφαλό σου
πουλούσαν κομποσκοίνια κάτι ορθόδοξοι
πιο κάτω μύριζε μουνί και λαθρεμπόριο
ο βασιλιάς ήταν γυμνός
κι ο Γιώργος Λίκος έγραφε ποιήματα του θανάτου

. by íɑʍ_Monkeץ posted 27 Μαρτίου 2022 at 01:13

 

«Έρχεται φέτος κουρασμένη η Άνοιξη (να) κουβαλάει τόσα χρόνια τα λουλούδια πάνω της. Σκοτεινοί άνθρωποι στις γωνιές την παραμονεύουν για να την τσακίσουν. Αυτή όμως με κρότο ανάβει ένα-ένα τα λουλούδια της»
.
.

Μίλτος Σαχτούρης

 

Για να μπορέσεις να πεις

πως έφτασες στο τέρμα,

πως είδες όσα ήθελες

κι έχεις πια χορτάσει,

πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί

και να αναρωτηθείς

αν αντέχεις να υπομείνεις

την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να γευτείς

λεμόνι και αλάτι

για να σε γλυκάνει

μια σοκολάτα.

Πρέπει να αποτύχεις

για να επιτύχεις,

γιατί όσοι δεν απέτυχαν

είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γνωρίσεις

τους λάθος ανθρώπους

για να εκτιμήσεις

την αξία της συντροφιάς

όταν βρεις τους σωστούς.

Πρέπει

να απογοητευτείς από φίλους,

να γελάσεις

με κρύα ανέκδοτα,

να υπομείνεις βαρετές ταινίες,

μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα

θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά

την ίδια μέρα που θα χάσεις

και στην αγάπη.

Πρέπει να μην έχεις

ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι

πριν βρεις το θάρρος

να της εξηγήσεις.

Πρέπει να πληγωθείς

μα και πρέπει να πληγώσεις.

Πρέπει να αποχωριστείς

τον πρώτο σου έρωτα

και να βρεις

το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, πρέπει

ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις

πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο

που δε διάλεξες εσύ.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις

πως κάποια όνειρά σου

δε θα πραγματοποιηθούν

και πως ακόμη

ποτέ δε θα τα καταφέρεις

να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις

λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας,

πως τα ωραιότερα πράγματα

στη ζωή δεν είναι πράγματα,

αφού επιθυμήσεις κάτι

που δε μπορείς να το αγοράσεις.

Πρέπει να δεις τον κόσμο σου

να καταρρέει τριγύρω

μα και μέσα σου.

Πρέπει να ευχηθείς

να ήσουν για μια στιγμή αλλού,

σ’ εκείνο το “εκεί”

που τόσο σου έχει λείψει.

Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς

και αντ’ αυτού

να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Και πρέπει

να πεθάνεις μερικές φορές,

πριν μπορέσεις

πραγματικά να ζήσεις.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

Υπέροχο

 

Το Σύνταγμα της Ηδονής

Μη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής — κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι — είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.
Μη αφήσεις καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξει. Μη πιστεύεις ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Το χρέος σου είναι να ενδίδεις, να ενδίδεις πάντοτε εις τας Επιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Το χρέος σου είναι να καταταχθείς πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.
Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Μη λέγεις, Τόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε διά να την κερδίσεις ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Ηδονή. Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, διά να ακούσεις τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνει το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.
Μη απατηθείς από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. Η υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Και επιτέλους όταν πέσεις εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάσει η κηδεία σου, αι Μορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι θεοί του Ολύμπου, και θα σε θάψουν εις το Κοιμητήριον του Ιδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κωνσταντίνος Καβάφης