Δεσποινίς έμπνευση

Δανείστηκα τον τίτλο του νήματος του, στο επιστρέφω μ' ένα ποίημα...


Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Έχασα την έξοδο και τώρα πως θα βγω
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Που βρίσκομαι ρωτάω, κανείς δεν είναι δω



Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Έσβησα το φως και κάνω γκριμάτσες στο σκοτάδι
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Άνοιξε πόρτα και χάσου για πάντα στο λιβάδι


Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Ζητιανεύω τα μικρά σας υπολείμματα
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Της αγάπης και του μίσου σας τα κρίματα



Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Λουλούδι γυμνό λουλούδι υγρό τα πόδια σας να πλύνει
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Με την βία ερεθισμένο τις σταγόνες σας να πίνει


Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Ήρθε η ώρα τις βρωμιές του συντηρητισμού στο αιδοίο μου να φέξω.
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Την παρθένα, την μαριονέτα, την πουτάνα, το αντικείμενο να παίξω.

Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Χορεύω, χορεύω και το ραβδάκι σου θωπεύω
Α μπε μπα μπλομ, του κειθε μπλομ
Κοντεύω, κοντεύω με τ’ αλογάκι σου ιππεύω

 

♡

 

Το καλοκαίρι έφυγε. Η βουή
της φθινοπωρινής θάλασσας αργά σταλάζει
το τέλος που είναι πάντα πνεύμα και δάκρυ
φωτεινός στρόβιλος, ήχος καθάριου νερού, εγκαρτέρηση
πως έτσι θα πάνε όλα ως το τέλος. Ιδωμένα
σ’ ένα καινούριο όραμα που μας μεθάει
εκβιάζει άσκοπα λόγια και μικρές κραυγές
μας κάνει αδέρφια
-
Αλέξης Ασλάνογλου, Χωρισμός. (Ωδές στον Πρίγκιπα, 1982)

 

Μισό σκοτάδι καφές
0 ύπνος ιερή συνήθεια
είτε ελαφρύς
εμβρυακός
είτε πολλά βαρύς
με χάπια παπαρούνας
άλλοτε πέφτεις για ύπνο
και πέφτεις και πέφτεις
όλο βαθύτερα
βυθίζεσαι στο κατακάθι
με τα τετράδια σου
άγραφα τριαντάφυλλα
να έχουν ήδη βουλιάξει
το χέρι μόνο που κρατάει το μολύβι
έχει μείνει απ’ έξω
τελευταίο σινιάλο
άλλοτε πλέεις στο καϊμάκι
φτερά από παιδικά φαντάσματα
τότε που ζεστός
τρελός ποιητής ξυπνούσες
κι έγραφες στίχους
στη γαλάζια πιτζάμα σου

Μαρία Λάτσαρη

 

Η ύπαρξη των ρολογιών
δεν αποδεικνύει την ύπαρξη του χρόνου
όπως και η ύπαρξη σχέσεων
δεν αποδεικνύει την αγάπη
-απαραίτητα-
αλλά αν όντως
ο χρόνος υπάρχει
είναι άδικο να τον
ξοδεύουμε
σε κάτι άλλο
εκτός από
ακατάπαυστα
φιλιά.

Κάλλια Βαβουλιώτη

 

We are the stars which sing
We sing with our light
We are the birds of fire
We fly over the sky
Our light is a voice
We make a road for the spirit to pass over

Outò, ba mwen son ou, e
Outò, ba mwen son ou, e
Tanbouyè, o ba mwen son ou
Solèy lève
Outò, give me your sound
Outò, give me your sound
Drummer, give me your sound
The sun rises

 

Πανσέληνος του Λύκου σήμερα.
|Ένα παλιότερο ποίημα μου|

Η Φλέρυ ήξερε όλα τα μυστικά του Σύμπαντος.
Μου τα ψιθυρίζει και εμένα η Σελήνη.
Σου μοιάζει στην τρυφερότητα.
Σε θυμίζει στην ανιδιοτέλεια.
Μ'αγαπάει η Σελήνη.
Ερωτεύομαι τη Σελήνη.
Δεν φοβάμαι όταν φέγγει.
Άκου όλες τις αλήθειες-όταν είναι ολόκληρη.
Μου ασκεί έλξη η Σελήνη.
Δεν δειλιάζει στο σκοτάδι.
Όλα τα μυστικά της ζωής εμπεριέχει η Σελήνη.
Ο χρόνος χάνεται μες το κορμί της Σελήνης.
Μηδενίζεται ο κόσμος.
Εσύ δε θέλεις να φύγεις - από την ομορφιά της Σελήνης
Εκείνη το χάραμα σβήνει.
Σαν Νύμφη εξαφανίζεται.
Σαν Θεά δεν την ξεχνάς.
Εσύ μένεις εκστατικά να καρτεράς τη Σελήνη.
Εκείνη θα'χει φύγει.
Μην καρτεράς στο μέλλον τη Σελήνη.
Δύναμη επιβλητική η Σελήνη.
Όταν θα εμφανιστεί ξανά - εσύ ποτέ δεν θα είσαι πιά ίδιος.
Πάντα όμως θα καρτεράς τη Σελήνη.
***
Kallia Vavoulioti

 

Θέλω​

Δεν ξέρω αν σε αγαπησα

Αλλά σίγουρα σε θέλησα

Θέλω

Δεν είναι τόσο συναίσθημα όσο περισσότερο βιολογική ανάγκη.

Επιδρά στο κλίμα. Κλιματική καταστροφή.

…

Σωματοποιειται πάντα.

Βρίσκεται κάπου στη άκρη ενός δείκτη σαν σπίθα, στις σκιές των σωμάτων του Καραβάτζιο, χτυπάει σαν παλμός σε ένα πέος, φλογίζει ενα αιδοιο, κοκκινίζει δυο λοβούς, τρίβει τις επιγονατίδες, τσιμπάει τις κορυφογραμμές των χειλιών, σκάβει μια λακκούβα στη μέση χαμηλά, φουσκώνει δυο μπουτια, ανιχνεύει διέξοδο στις άκρες των μαλλιών, πήζει το σάλιο, γδέρνει τον οισοφάγο, τραβάει τις τρίχες χεριών και ποδιών, φθείρει ενα αφάγωτο στομάχι, δελτοποιει τις κατηγορίες του φθόνου στο μυαλό, τραντάζει τους αστραγάλους, θρυμματίζει τις βλρφαρίδες.

…

Όταν είσαι παιδι, την χρησιμοποιείς συνέχεια τη λέξη θέλω. Οσο μεγαλώνεις, όλο και λιγότερο. Μέχρι που ξεχνιέται.

Author: Verajfrantzh

 

Μέσα σου να σκάβεις:

ξεθάβοντας
μέρες παιδικές
για τρυφερά,
εξαίσια ποιήματα.

Χρίστος Λάσκαρης

 

...Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
Σαρα Κεϊν

 

Άτιτλο

Εδώ, στον τόπο της σφαγής ξανά, στα ίχνη των πυκνών ερώτων πάλι, κι ας λαχταρούσαν να χαθούν, ταξιδευτές, σε πόλεις και τερπνές υπαίθρους.
Οι καταβάσεις ψέμα, οι διαδρομές, πώς λιγοστέψαν οι διαδρομές, ο αέρας τόσο σπάνιος, η ακινησία, δρόμος κανείς, στα όρη στα βουνά, ούτε φυγή, μονάχα θεία πνιγμονή-
κολυμπητές στης άμμου τα βαθιά, όπως τυφλό, σε αρτηρία τυφλή
ουρλιάζει το αίμα

Τζένη Μαστοράκη

 

Η πληγωμένη Άνοιξη

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της

οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα στάλα το αίμα
απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε
από τα κυπαρίσσια που σφαχτήκαν
για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα σύννεφο
κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θα ’ρχεται ένα ξίφος
το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα
το ξίφος θα θερίζει το κορμί της
(Από τη συλλογή «Παραλογαίς» (1948) στο βιβλίο «Μίλτος Σαχτούρης: Ποιήματα – άπαντα: 1945-1998», επιμέλεια: Μαρία Σπανάκη, εκδόσεις Κέδρος, 2014)

Μίλτος Σαχτούρης