Δεσποινίς έμπνευση

 

H AΛΛΗ ΟΨΗ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
LAURENT BEMAIN
απόσπασμα από το ΚΑΝΕΝΑ ΑΓΟΣ
....................

τώρα που
οι εραστές απόκαμαν
μάζεψαν τα φτερά τους
μπορώ να γδυθώ
χωρίς να ντρέπομαι
εμπρός στον καθρέφτη
και να φορέσω
τα μαύρα μου
επίσημα
μην με σηκώνεται
απ τον θάνατο

............

 

Κρυφό Σχολειό
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Είμαι τυχερός που μαγειρεύω και ονειρεύομαι. Η μαγειρική μου είναι ονειρική και τα όνειρά μου μαγειρεμένα στο τσουκάλι του Δημιουργού που δε δημιούργησε τίποτε, αλλά ζει αυτό τον οργασμό που άλλοι από παραξενιά και άλλοι από ανοησία ονομάζουν Δημιουργία. Δεν αφήνω στην τύχη το οχτάωρο του ύπνου. Εξοικονομώ τελετουργικά μορφές Αγίων Θηλυκών που φευγατίζουν το Είναι τους απ’ τις νοικοκυρεμένες καταστάσεις και έρχονται μαζί μου να κοιμηθούν.

Γυμνές και αραχνοΰφαντες, χωρίς τα πένθη και τα θρηνητικά νάματα της ψευτοζωής. Μορφές που περιθάλπουν την ασέβειά μου για τα πράγματα που ορίζουν οι διορθωτές και οι κριτικοί και οι θεματοφύλακες της καύλας μου. Ο ύπνος μου διαθέτει μιαν αόριστη αγνωσία. Έναν κατάδικό μου κόσμο εφιαλτικό και παρδαλό, χαρούμενο και χρωματιστό. Αχόρταγο βαθιά και φευγάτο. Έναν κόσμο του ύπνου μακριά απ’ την αδιαφορία των ζωντανών και μακριά απ’ τα εργοστάσια όπλων της καθημερινής επαφής.

Ο ύπνος μου είναι τόσο υλιστικά εκμηδενισμένος που με συμφιλιώνει με τα εγκόσμια μαυσωλεία των ηδονών. Λυγμικά σκιρτήματα μέσα στην προστατευτική κατάνυξη της ονείρωξης και της ονειροκαύλας και της ονειρογαμίας και της ονειροδασύτριχης ηγουμένης που γίνεται μπαλαρίνα των υγρών ενός κόσμου με υγρά.

Ανεπαισθήτως αυτό το μικρό τρισάγιο των Ηδονών την ώρα του ύπνου ξεθάβει απ’ το μυαλό τις ενδόμυχες και άρρητες σκέψεις. Είναι η ώρα και ο Χρόνος που δεόμεθα υπέρ μιας άνευ όρων και εξηγήσεων Αθανασίας. Υπέρ μιας αφθαρσίας του ηδονισμού που χαρίστηκε απ’ τη Φύση στους κολίγους ερανιστές του γονιμοποιού Όλου.

Μακριά από θαύματα της γενετικής και δημόσια αυνανιστήρια. Μακριά απ’ τα οργασμογόνα ναρκωτικά και τους οδηγούς επιβίωσης ενός βίου αβίωτου. Αλλά κοντά στον τελευταίο Φυσικό Άνθρωπο που ακόμα και η ασχήμια του αποδεικνύεται διεγερτική μέσα στον ερωτικό βυθό του ύπνου.

Στον ύπνο μου ανταμώνει ο καλλιτέχνης τον εγκληματία και ο επιβήτορας το λευκό λουλουδάκι με το μαύρο μίσχο. Αιματηρές βακχείες πάνω στο σεξουαλικό καμβά και αθώοι εραστές σε όλα τα ερωτικά παρακλάδια δια παντός γυμνοί και δια παντός λιμασμένοι ο ένας για τον άλλο.

Στον ύπνο μου ο Έρωτας είναι η μανία μου και η βουερή τρέλα να γνωρίσω τον άλλο. Διότι γνωριμία σημαίνει διείσδυση. Χείλη μικρά και χείλη μεγάλα στο χείλος της αβύσσου. Αντιποιήματα σπαρμένα στο νυφικό κοιτώνα των αθώων.

 

Σχέδιο θηλυκής πόλεως
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Κορίτσια παραδομένα στον οργασμό
θα πέσω με τα μούτρα στη μελέτη
της ευτυχίας σας. Όλο ποιήματα
ερωτικά ανεξιχνίαστα. Όλο μαύρα
μάτια κι όχι ξινισμένες ψυχές. Όλο
ωραίο λυκόφως σχισμής και γλίστρα
στα δημόσια πάθη. Κατσίκια
ακροβολισμένα στα χίλια δυό σας
κατσάβραχα. Πικρό μέλι του Κώστα
ρομαντισμό φιλιού παλαιάς κοπής.
Τότε που σκύβαν οι όμορφες να
φιληθούνε, ν’ ακροβατήσουν ανάλαφρα
τότε που η σκύλα κι ο σκύλος
ανεπανόρθωτα μυρίζονταν γλείφονταν
δαγκώνονταν. Τότε που ανακούρκουδα
καθίσαμε μαζί να μας πάρει αγκαλιά
το ρέμα της λαχτάρας, να μας βγάλει
τα ρούχα, όχι σε μουχρά ντουβάρια
ανάμεσα, ετοιμόρροπα πατρικά, συζυγικά
ενδιαιτήματα, αλλά αγρούς, χορταράκι
φρέσκο της μέρας ανάμεσα στις
γυμνωμένες μασχάλες, στα τρυφερά
μπούτια στα δόντια στα σάλια στα
μαλλιά στους χτύπους της καρδιάς.
Κορίτσια που σας κράτησε γερές το
σκόρδο του μπαμπά το αστραφτερό
χνουδάκι σας μου δίνει τώρα εδώ
μιαν αίσθηση αθανασίας που τη
χρωστάω σε σας. Ω κορίτσια χαμένα
τώρα στη μετάφραση στα δίκτυα στις
παρδαλές σπουδές, εσάς αντιγράφω
στα ποιητικά μου κατάστιχα ξανά και ξανά.
Κι έτσι περνάω υπέροχα κοιτάζοντας
τον άστατο καιρό απ’ το παράθυρο
το δόλιο εαυτό μου που είναι σύννεφο
αστραπή σπέρμα στο χωματάκι σας
βροχούλα στο μουνί σας.

 

.

 

 

Hennings

Όνειρο ΙΙ

Είμαι τόσο πολλαπλή τα βράδια.
Βγαίνω από τα σκοτεινά φρεάτρια.
Πόσο πολύχρωμη ξεδιπλώνεται η ετερότητά μου.

Τόσο δοσμένη στις αιτίες
Ξαγρυπνώ, είμαι ονείρου κύκλος
Και θαύμα από το Ιερό.

Κι ανοίγουν για μένα όλες οι πόρτες,
Δεν είμαι εκεί, δεν είμαι εκεί πέρα;
Βγήκα από ένα παραμύθι;

Ίσως ένα ποίημα πηγαίνει μακρινές αποστάσεις.
Ίσως διασκορπιστεί η πολλαπλότητά μου
Ένα μοναχικά ανεμίζον, χλωμό πανί σημαίας… (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

http://www.bibliotheque.gr/article/52158

 

 

«Για να κρίνεις κάτι σωστά πρέπει ν' απομακρυνθείς λίγο απ' αυτό, αφού το έχεις αγαπήσει. Αυτό αληθεύει για τις χώρες, τους ανθρώπους και τον εαυτό σου.»
[André Gide, Ημερολόγια (1889-1949), καταχώρηση στις 27/3/1927. Πηγή: περιοδικό Η Λέξη, τχ. 59-60.]

 

 

/ψ/ ο εργαζόμενος το φως
απουσιάζει με παρουσία
/ψ’/ η μυθοσοφία των ορφικών
ενδεχόμενη
/ψ’’/ η σκέψη είναι πάντα μια εναντίωση
στις βιολογικές
πιέσεις
QUELYΦΟΣ

κάποτε φτάνει στο Στυλίτη
κάποτε φτάνει τις ενενήντα ημέρες
του ερημίτη
χωρίς τροφή χωρίς νερό χωρίς ήτοι

COMME-ΩΔΙΑ
η σκέψη γνωρίζει το θάνατο
κι ανατέλλει
από όπου θέλει

Νίκος Καρούζος

pic.: Arthur Fellig

 

 

"... Last night as I was sleeping, I dreamt—marvelous error!— that I had a beehive here inside my heart. And the golden bees were making white combs and sweet honey from my old failures."
Antonio Machado 1875-1939, Spain

 

 

καθώς έπλενα έναν καμβά του Κουρμπέ
by verajfrantzh

 

Σε λούζει

Σε χτενίζει

και είστε εσείς

και ζείτε εσείς

μαζί είστε εσείς

Στο «Io sono l’amore», μια ταινία που ο σκηνοθέτης μαθητεύει στο φως και στο σκοτάδι και πως αυτό τρώει τα κρεατένια σώματα των ερωτευμένων και τα πρόσωπα με τα ρουφηγμένα μάγουλα των απελπισμένων, υμνείται ο ερωτισμός χωρίς φτιασίδια, χωρίς κινηματογραφικές αγκαλιές σε σκαλοπάτια και βλέμματα βαθιά και ατέλειωτα, ανύπαρκτα.

Κανονικοί άνθρωποι οι ήρωες, λιγομίλητοι και ντροπαλοί και χρόνοι που περνάνε ενδιάμεσά τους ανενόχλητοι… όπως δηλαδή κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι και ας είναι ερωτευμένοι. Αφήνουν τις ώρες, τους μήνες και δυστυχώς τα χρόνια να τους διαπεράσουν, μήπως και γίνει έωλος ο έρωτας και το πάθος ξεθωριάζει. Και είναι τόσο μεγάλη παγίδα η ζωή, που μερικές φορές το καταφέρνει…

Οι ερωτευμένοι του «Io sono l’amore» γλύφονται από τον σκηνοθέτη και ο έρωτας τους στρογγυλεύεται, μαλακώνει και ηρεμεί μετά από καθε επόμενη σκηνή. Γίνεται αγάπη.

Και είναι μια σκηνή, εκείνη να την πλένει εκείνος, έπειτα απο το θάνατο του παιδιού της, να τη λούζει, να της κόβει τα μαλλιά… και είναι μια σκηνή που οι συνουσίες του κόσμου μένουν στείρες μπροστά της, μετουσιώνονται σε αυνανισμούς, παραμορφώνονται σε νόμους.

Την πλένει, την λούζει…

Η πιο βαθειά ερωτική πράξη ανάμεσα σε δυο συντρόφους. Πράξη ανελέητης φροντίδας που υπαγορεύει την συνέχεια των άκρων, τους κρίκους των ψυχών και τα χαλκαδάκια τα περασμένα στα ρουθούνια. Πάνω από ηλικίες, από υγεία και καταστολή, από συστολές και ανώφελους φράχτες. Ένας δεσμός όπως αυτός της μάνας με το βρέφος. Κάτι μεγαλειώδες που ξεπερνά τον εγωκεντρισμό. Ο άνθρωπος στο λουτρό, μουσκεμένος να παραδίνεται στα χέρια-σμίλη του συντρόφου, με τα σκέλια του στην απόλυτη ευχέρεια του άλλου. Ο ερωτευμένος-αντικείμενο στο νάμα της ζωής, στο κέντρο ένος καραβανιού της ηδονής… στο ξεκίνημά του. Μια στάση ζωής, αυτή της απόλυτης καθαριότητας των κυττάρων στα πέρατα του κόσμου, διάπλατα ανοιχτά από την εκκοσμίκευση στην θρησκεία του αντίκειμενου του πόθου σου.

Και τρίβουν λίθιο πάνω από εφήβαιά τους

αχνίζουν με τη λευκή του σκόνη το τρίχωμα

στάλες ιδρώτα – οιστρηλάτες της ηδονής

και γίνονται ζώα μακριά ο ένας από τον άλλον

ζώα

που ζουν χωρίς ημερολόγιο

για να ξεχνούν τις μέρες που ο ένας δε βρισκόταν στην αγκαλιά του άλλου

και ο έρωτάς τους ήταν παράνομος.