Δεσποινίς έμπνευση

I see you
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Το Σώμα μας παρακολουθεί και παρακολουθείται. Τόσο ηγεμονικά αινιγματικό και τόσο μοναχικά φιλήδονο επιδιώκει τη συνάντηση με το άλλο Σώμα. Την αγκαλιά και τα παθιασμένα φιλιά. Τα γλωσσόφιλα και τις δαγκωματιές. Προσμετρώντας σε κάθε δευτερόλεπτο πάθους την αδηφάγο δαπάνη των εκκρίσεων.

Κάθε επαφή παράγει υγρά. Χημικές διεργασίες και πρόσφορα λογάκια. Το δέρμα έχει τον πρώτο λόγο. Η εξωτερική μας στοιβάδα. Αυτή η ύλη που περιβάλει το υποκείμενο. Που χωρίζει το εντός και το εκτός με τρόπο ζωντανό και πορώδη. Αυτό το περιτύλιγμα που ενσαρκώνει το ξεχωριστό άτομο. Ένα τοπίο μοναδικό. Ένα παλίμψηστο από όλα τα ίχνη της προσωπικής διαδρομής.

Σημάδια από καψίματα, ουλές και τραύματα, ενθύμια εγχειρίσεων και εμβολιασμών, κατάγματα και χαραγμένα σημάδια. Η αληθινή μας ταυτότητα. Το διαβατήριό μας. Το δέρμα μας. Ο σεισμογράφος της προσωπικής μας ιστορίας.

Αγγίζω την επιδερμίδα σου και σε διαβάζω. Σε στιγμές μοναξιάς και μόνωσης χαϊδεύομαι. Πάλι στο δέρμα καταφεύγω. Στην επιφάνεια που είναι συνάμα και βάθος εαυτού. Η πρώτη ύλη που ενσαρκώνει την εσωτερικότητα. Η επιφάνεια εγγραφής κάθε αίσθησης και κάθε επαφής.

Το δέρμα μας είναι το ναρκισσιστικό περίβλημα που μας προστατεύει απ’ την ενδεχόμενη διατάραξη της σχέσης μας με τον κόσμο. Η σχέση μας με τον κόσμο είναι ζήτημα δέρματος. Εδώ θα εγγραφεί το ερωτικό κάλεσμα. Πάνω σ’ αυτό τον καμβά θα προσθέσουμε μακιγιάζ, κοσμήματα, τατουάζ.

Εδώ πάνω στο δέρμα μας θα ξεσπάσουν οι εξουσίες και η εφαρμοσμένη διαστροφή της θεοκρατίας. Περιτομή, εκτομή, ακρωτηριασμός, τρυπήματα. Εδώ μονίμως εκτεθειμένα στα βλέμματα των άλλων, τα σημάδια όλων των αρετών και όλων των εγκλημάτων. Μια γυναίκα που ο νταβατζής της, της κεντά τα αρχικά του επάνω στο δέρμα. Ο γάμος που απαιτεί σημάδεμα, αλλοτρίωση και οικειοποίηση από τον Άλλο.

Η εικαστική χειρουργική που μοσχεύει τέχνη στο ανθρώπινο σώμα. Ερωτικές αφιερώσεις, εκφράσεις στοργής, δηλώσεις ανυπακοής, εσταυρωμένοι και γυμνές κοπέλες, στιλέτα, πέταλα, σταυροί. Πόνος απ’ τη βελόνα και το υποδόριο φαρμάκι που μεταποιεί το δέρμα. Σημάδι εκκεντρικότητας. Ένας τρόπος δήλωσης μιας κάποιας ζαβολιάρικης κοινωνικότητας. Ένα αριστείο αντοχής στον πόνο, που επιδεικνύουμε στους άλλους.

Το δέρμα εδώ, περιγράφει μια ρομαντική ιστορία έρωτα και πίστης, που η ζωή αναλαμβάνει να διαψεύσει οδυνηρά.
 

 

Eδώ και πολλά χρόνια
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
{αυτός} ο νεκρός γεννιέται μέσα μου
δε θέλει δώρα
δε θέλει χρήματα
πάγο και χρόνια
χιόνια και πάγο
σκισμένα ρούχα
αχνά παπούτσια
ο χρυσός νεκρός
θα βγει έξω
δεν τον γνωρίζει κανένας
τον αλήτη νεκρό
θα κάτσει στο πικρό καφενείο
να πιει τον καφέ του
κι ύστερα πάλι
σε λίγες μέρες
ήσυχα θα πεθάνει
{ο νεκρός}
όταν έρθει ο χρόνος
κι όλες οι ρόδες
κόκκινες όπως πρώτα
θα γυρίζουν πάλι

Μίλτος Σαχτούρης / Ο νεκρός τις γιορτές

 

[Θα Σου Στείλω Κι Άλλα Σπίρτα] Του Αντώνη Αντωνάκου

Θα σου στείλω κι άλλα σπίρτα να βάλειςφωτιές. Να κάψεις σημειώσειςεσώρουχα εσώψυχα. Να φωτίσειςστον καθρέφτη το νεοσσό σου κόρφο.Τα πρόσφορα μιας αστής εκσπερμάτωσηςστο λαιμό σου. Το μαχαιροβγάλτηοργασμό. Να φωτίσεις τα χείλη πουκρατούνε το μίτο του φιλιού. Να φωτίσειςτη γλώσσα και τ’ αστροπελέκια της.Θα σου στείλω το ποίημα μου. Θα σουστείλω τη φλοκάτη μου. Θα σου στείλωχώμα και φεγγαράκια που ουρλιάζουν.Θα σου στείλω σιωπηλούς λύκους καιαγγέλους που βγάζουν τις φτερούγεςγια να απολαύσουν το σεξ και το γαμήσικαι το καρδιοχτύπι του γαμησιού. Θασου στείλω ενός λεπτού υποταγή στοανδρόγυνο πάθος. Ενός λεπτού αιωνιότητα.

 

artworks : Erika Dufour

Θα σου στείλω κι άλλα σπίρτα για να μάθεις
πως γεννοβολούν πυρκαγιές τα σιγανά
ποταμάκια. Για να φωτίσεις του λουτρού
τα πλακάκια. Αλάβαστρον σπέρμα που
χλευάζει τις συμπληγάδες. Τα επίγεια.
Θα σου στείλω τον Αρίστιππο των Ηδονών
και τον Ηράκλειτο. Τον Αρχίλοχο και
τον Λέων Τολστόι. Θα σου στείλω
τον Βάρναλη, τον Καρυωτάκη, τον
TristanΤζαρά. Θα σου στείλω το Γιώργο
Μακρή και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ.
Τον Κίρκεγκαρδ και το Βλαδίμηρο
Ουλιάνοφ Λένιν. Το Ντοστογιέφσκι
το Νίτσε το Villion. Θα σου στείλω
καλλιγραφήματα και πυρωμένα
βελανίδια. Τον Appolinaireκαι τον
Αρθούρο Rembaud. Θα σου στείλω
το Μαγιακόφσκι και τον Άγγελο Σικελιανό.
Τον Μπακούνιν και τον Σίγκμουντ Φρόυντ.
Τον Χένρυ Μίλερ και τον Κάρολο Μαρξ.
Θα σου στείλω τη Βιργινία Λύκου και τη
Γερτρούδη Στάιν. Τη Μαρία Πολυδούρη
και τη Σαπφώ. Θα σου στείλω σπίρτα και
ασουλούπωτους άντρες και γάργαρες
γυναίκες. Θα σου στείλω ψυχούλες και
ντουφέκια. Γύμνια γενέτειρα των ονείρων.
Παραμύθια μανιφέστα Ιχθύων έρωτες.
Θα σου στείλω γύφτους και γύφτισσες
και νταούλια. Πρωτόπλαστες στύσεις.
Το παμφάγο ερωτικό μου Εγώ. Θα σου
στείλω εγκώμια απροσπέλαστα και
φοβερά γκρίζα σύννεφα. Καρτ ποστάλ
απ’ τη Brazil των ζωντανών και των πεθαμένων.

 

Εγώ θα ήθελα έναν Δεκέμβρη
με φώτα σβηστά...κι ανθρώπους αναμμένους.~

...Charles Bukowski

 

 

Πολλοί άνθρωποι άσπρισαν
γύρω μου. Γίνανε ασβέστης.
–-Με την κιμωλία τους
γράφω ποιήματα-

Γιάννης Κοντός

 

"Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του στόματός σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ, το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά.
Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό".

Xoύλιο Κορτάσαρ ''Κουτσό''

 

Ούτε καν ξέρω: Είστε στη ζωή μου; Στις εκτάσεις της ψυχής μου – όχι.
Αλλά εκεί, στις όχθες της ψυχής, σε αυτό το ορισμένο ανάμεσα σε: γη και ουρανό, ψυχή και σώμα, σκύλο και λύκο, πριν τον ύπνο, μετά το όνειρο, εκεί όπου “εγώ δεν είμαι πια εγώ, κι ο σκύλος μου δεν είναι πια δικός μου”, εκεί όχι μόνο είστε, αλλά είστε μόνο εσείς
Να μ’ αγαπάτε πολύ, να μ’ αγαπάτε ωραία, να μ’ αγαπάτε διαφορετικά!
Πάντοτε ήθελα να μ’ αγαπούν-όπως είμαι-γι αυτό που είμαι-επειδή είμαι.
Όχι γι αυτό που, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσα, θα όφειλα ή θα είχα οφείλει να είμαι.
Να μ’ αγαπούν, εμένα, κι όχι το ιδανικό και ψεύτικο πλάσμα που πλάθει με τη φαντασία του και ο τελευταίος ποιητής της σειράς που γίνεται ο κάθε ερωτευμένος.

Μαρίνα Τσβετάγιεβα

 

Λέω λόγια μπροστά στον καθρέφτη. Μερικές φορές πετούν και δραπετεύουν στον αέρα. Άλλοτε πάλι αντιγράφουν τον καθρέφτη και συναντάω δύο καθρέφτες ν’ αλληλοκοιτάζονται...

 

...Μερικές φορές όμως οι λέξεις μπαίνουν στον καθρέφτη. Δεν έχουν μάθει οι λέξεις πώς ν’ αντανακλώνται γιατί αντανακλώμαι σημαίνει διατηρούμαι έξω.
[Roberto Juarroz, μετ: Γιώργος Κεντρωτής]

 

Δεν υπάρχει πραγματικότητα παρά μόνο στη δράση. Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτ' άλλο παρεκτός το σχέδιό του, δεν υπάρχει παρά κατά το μέτρο που το σχέδιο αυτό πραγματώνεται, άρα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά το σύνολο των πράξεών, τίποτ' άλλο παρά η ζωή του.

~ Jean-Paul Sartre

 

 

«Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος»

 

 

...ναι, είναι αλήθεια (που τη λες μόνο σε καθρέφτη)...

 

Άτιτλο #0383 by verajfrantzh

 

Να παίρνεις ένα μικρό χειρουργικό μαχαιράκι

και να σκίζεις σιγά-σιγά τα δέρματα

μεταξύ των δύο φρυδιών

στις κορυφογραμμές των στηθών

παράλληλα ενός αφαλού, δίνη της ζωής,

στις εύθραυστες αυλακώσεις πίσω από τα γόνατα

και στο κοκκαλάκι του καρπού, εκεί που ξεκινάν οι ρίζες των δαχτύλων,

και να σκίζεις το κάπαλο,

που δαρβινικά φτιάξαμε προσθέτοντας λαμαρίνες, τούβλα και αποστάσεις,

για να φτάσεις σε αυτά που άνθρωποι δε θέλουν να ξεχυθούν στην ατμόσφαιρα

-ζελέδες και μύξες

και ανωφερή και αποσιωποιητικά-

μα και κάτι από εμάς

πίσω από τα κυκλάμινα τα χημικά που βάζουμε στους λαιμούς μας

-και τα ρητά που απομνημονεύουν ένα βράδυ πριν τη συνέντευξη με το αφεντικό που φοβόμαστε σαν νύχτα μέσα στον αμνιακό σάκο-

και είμαστε αγιασμένοι χειρουργοί

και ξεχωρίζουμε το άβιο από το έμβιο.

Όση ομορφιά βλέπουμε πίσω από τους λαθρεπιβάτες του χρόνου που σημαδεύουν γύρω από τα βλέφαρα

ή αυτοπροσλαμβάνονται ως συνοριοφύλακες στις λαπάρες μας και σχεδιάζουν καιραρικές τομές

ή ακόμη όταν ρίχνουν δακρυγόνα στους κροτάφους και τρέπονται σε φυγή οι τρίχες μας

και εμείς κοιτιόμαστε στον καθρέφτη,

να αλλάζουμε σπαρακτικά…

αλλά είναι αυτοί-αυτοί που βλέπουν-τυφλοί και αόμματοι και απένταροι και πότες- την ομορφιά βλέπουν- πίσω από τη μεσογειακή αναιμία που αφήνει κιτρινωπά χνώτα- βλέπουν κάποιοι-βλέπουν πίσω από εμάς.