Δεσποινίς έμπνευση

Οι ιδανικές διαλέξεις για την ποίηση θα ήταν σε κλειστά μπαρ
χωρίς παράθυρα με αρκετό καπνό από τσιγάρα
ημίγυμνα σώματα σε σεντόνια
ή πάνω απο τραπέζια με φαγητό, μπόλικο φαγητό
να τρώμε με τα χέρια και να μιλάει εκείνος για ποίηση
μέχρι να γίνουν ζευγάρι.

 

«υπάρχει χρέωση / για τη θέαση των ουλών μου, υπάρχει χρέωση / για την ακρόαση της καρδιάς μου ‒ / στ’ αλήθεια χτυπάει. / Κι υπάρχει χρέωση, πολύ μεγάλη χρέωση / για μία λέξη, ένα άγγιγμα / μια στάλα αίμα.»

(Λαίδη Λάζαρος, Σύλβια Πλαθ)

 

 

Εγώ χρειάζομαι τραύματα για να 'μαι
κείνος που είμαι, βέλη και ημερομηνίες
να καρφώνονται πάνω μου, πόνο δίχως αιτία
για να κλαίω τη μοίρα μου, ποθητή οδύνη,
αγαπημένο μαρτύριο, δίψα για αίμα, χαρά
θανάτου στα εχθρικά μου χέρια
που με θέλουν νεκρό για να μ' αγαπούνε
και μου ορμάνε από μέσα μου
και κάνουν τον τρόμο χαράκωμα και τη λύπη
στρατηγική της ήττας μου.
Εγώ χρειάζομαι τραύματα για να κοιτάζω
μ' αυτά -κόκκινα μάτια- τη μάχη
όπου πεθαίνω στα χέρια του εαυτού μου.

Juan Vicente Piqueras «Χρειάζομαι Τραύματα»

 

 

Οι άνθρωποι που κόβουν τον χρόνο
by verajfrantzh

 

…

Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που κόβουν τον χρόνο, τον κατακερματίζουν, τον τρίβουν σε μικρές κρυσταλλικές ενοχές. Μικρές ακίδες γυάλινες στα μωσαϊκά από καθρέφτη και εγωιστικό ανθρώπινο ένστικτο, καταχρηστική εφεδρεία μιας ακόμη μέρας του ημερολογίου.

Ένα βράδυ έχεις σηκωθεί ξυπόλητος και μες στο σκοτάδι πατάς αποτεφρωμένες στιγμές μιας ρασιοναλιστικής νοοτροπίας και αποφασίζεις να μην πας στη δουλειά σήμερα και γράφεις «Το Ταχυδρομείο» μερόνυχτα και να πάνε να γαμηθούνε όλοι.

Και εκείνη τη στιγμή που διαβάζεις τις σκέψεις ενός παράσιτου,

συγκλίνει η άμορφη ζωή σου με αυτή ενός ποιητή.

(παράσιτο ο ποιητής και ο ξενιστής του, κάποια γυναίκα κοσμοκαλόγρια που τρώει τηγασμένα σε φθηνή, παχιά μαργαρίνη αυγά και χοιρινές μπριζόλες και έχει φουσκωμένη κοιλιά, ψηλά στο σβέρκο να καρδιοχτυπά για λίγη νωθρότητα από τα κορεσμένα λίπη της μοναξιάς).

Ποιητής είσαι όταν ξυπνάς με στύση και όταν αποκοιμιέσαι μέσα στα ζουμιά σου, γιατί πιστεύεις πως δε θα ξανακαυλώσεις ποτέ, πως έχεις πρόβλημα, κουσούρι, είσαι στείρος. Είσαι ένας στείρος ποιητής και εξ’ ορισμού επιπόλαιος μέσα στη ραστώνη των κυριακάτικων απογευμάτων. Δε βγάζεις καθόλου δουλειά, γιατί είσαι ένας παλιομοδίτης με μεσογειακή αναιμία και χρειάζεσαι δυο φιάλες αίματος μηδέν ρέζους αρνητικό. Και κανένα νοσοκομείο δεν έχει στο ψυγείο του παγωμένο αίμα να κοκκινίσουν τα μαγουλάκια σου και να σου ανυψώσει το γκρέμισμα που νιώθεις, όταν περνάς την πόρτα του ταχυδρομείου και συναντάς ένα μάτσο μαλάκες που κοιτάζουν τις εκδορές στο κρανίο σου και πίσω από την πλάτη σου σε κοροιδεύουν.

Πως είσαι ρεμάλι, πως είσαι άχρηστος.

Μα εσύ ξέρεις πως είσαι ποιητής και ανέγγιχτος με φραγμένες αρτηρίες, μια κωλοτρυπίδα ασύμφορη.

Ποιητής απλήρωτος.

Ποιητής άνεργος.

Άνεργος, σου λέω.

Γιατί ο κόσμος είναι μια τιποτένια ανάκλαση του ταχυδρομείου.

Όλα ξεκινάνε από το ταχυδρομείο και καταλήγουν στην βραδυνή εκσπερμάτιση.

Καθώς παίρνεις το μετρό, το συρμό τρία για αεροδρόμιο, και σε σφίγγουν τα λουριά του οξυγόνου και αυτό καυλώνει τον σαδιστή θεό σου, που σε έκανε δημόσιο υπάλληλο με τριμμένο πριονίδι για μαλλιά. Ένα τετράγωνο απέναντί σου να βλέπεις έναν ακάλυπτο… εσύ βρίσκεσαι στην πεδιάδα των ωοθηκών και έχεις πάρει μια πένα και σκαλίζεις ιδεογράμματα στη μήτρα της γκόμενάς σου. Και λαξεύεις το εσωτερικό της μήτρας μέχρι να σκάσει από την εννιάμινη κυοφορία,

να γεννήθει ένα τερατούργημα του πατέρα του Κεναμπούρο Όε, που του χάρισε το νόμπελ.

(ένα τέρας με παραφουσκωμένο κρανίο σου χάρισε το νόμπελ… σαδομαζοχιστικό σενάριο για τα κεκτημένα ενός ποιητή στον κόσμο των αδυνάτων)

Kαι ο Μπουκόφσκι τραγουδάει σχολώντας από το ταχυδρομείο

I , I will be king

And you, you will be queen

Though nothing will drive them away

We can beat them, just for one day

We can be Heroes, just for one day

Το κορίτσι του τρένου καθόταν ίσια απεναντί μου. Είχε μια μέτρια γαμψή μύτη και ένα πλακουτσωτό δόξα πατρί. Είχε από αυτούς τους γοφούς, τους τετραγωνισμένους που ξεχύνονται από τα πλαϊνά μέρη του καθίσματος και δημιουργούν δυο σκαληνά λιπώδη τρίγωνα. Από αυτήν την περιφέρεια που αργότερα, σαν γεράσουν, χάνεται εντελώς ο χυμός τους και μένουν δυο κόκκαλα να εξέχουν ένα χιλιόμετρο ανάμεσά τους. Είχε αιχμηρές κόγχες ματιών και ξεπλυμένα κόκκινα μαλλιά. Καθόταν με τα πόδια ανοιχτά, όπως κάθονται όλες οι ερωτευμένες γυναίκες που ξέρουν πως δεν ντρέπονται πια για τίποτα… έχουν ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια, άλλωστε. Τους μένει η αθανασία. Τι να την κάνουν την ηθική και τη σωστή στάση τους σώματος;

Το κορίτσι σχημάτισε έναν αριθμό στο κινητό της και ξεκίνησε να περιγράφει μια ιστορία, διαφορετική και ίδια από τη δικιά μου και του καθενός που ερωτεύεται. Αχ, ξέρω από κορίτσια που δουλεύουν εσώκλειστες κάτω από στολισμένα ταβάνια και μασκαρεμένες με το πιο ευγενικό χαμόγελο και γίνονται αναβάτριες στους δείκτες ρολογιών, ώστε να τιθασεύουν τον χρόνο. Να περάσει το οχτάωρο, να πάρουν το αγόρι τους τηλέφωνο, τη μητέρα τους, τη φίλη τους, κάποιον.

Ένας μισοβυθισμένος στα ίσαλα του πραγματικού κόσμου με εκείνου του ύπνου, ένας συνεπιβάτης άνοιξε το δεξί του μάτι ενοχλημένος. Της έκανε παρατήρηση που μιλούσε σαν μικρό ρυάκι που τρέχει στις γλώσσες και χώνεται στους οισοφάγους και τρέχει, τρέχει στα σωθικά και παίρνει κοφτά τις στροφές στα μπαρ.

«Απαγορεύονται οι συζητήσεις στο τρένο. Απαγορεύονται οι ομιλίες και οι προσωπικές εξομολογήσεις. Είναι παράνομο και καταχρηστικό να μας δίνεις πληροφορίες για τον έρωτα σου, που μόλις τον γνώρισες- πριν από δεκαπέντε μέρες- και νιώθεις λες και ήταν παιδικός σου φίλος. Είναι, σου λέω, βέβηλο μέσα στο τρένο. Καθώς οι άνθρωποι γυρνούν στα σπίτια τους, στα σπίτια που δεν τους περιμένεις κάνεις ξύπνιος με την κατσαρόλα μισοάδεια, με ένα αποτυχημένο γευστικά κοκκινιστό, μαγειρεμένο στο πόδι, που το έχει τσούξει το αλάτι το πετσί του κρέατος, και έχει γεμίσει από τις αναθυμιάσεις το τριάρι από του ουίσκι που έχει πιει το βοδινό, το κρέας, το μαγειρεμένο ως να μαλακώσει. Είναι, σου λέω, ιεροσυλία να είσαι ερωτευμένη και να λες στη φίλη σου απέξω και ανάκατα για τα πρώτα σας κρυφοκοιτάγματα και πως φοβήθηκες να τον ερωτευτείς, γιατί είναι βαρετοί οι έρωτες και χρειάζονται και κάθαρση από του 2015 την προιστορία. Έτσι, εμβόλιμα που μπαίνουν και σε αναμορφώνουν σε λοξία του εαυτού σου και ακόλουθο ενός μιαρού, δευτερότοκου πλάσματος.

Κλείσε το τηλέφωνο και μην μας ενοχλείς. Εμείς κυκλοφορούμε χρόνια ινκόγνιτο και εσύ μας ξεμπροστιάζεις μέσα σε ένα δρομολόγιο Ομόνοια-Πειραιά. Πολύ αέρα, πήρες, και ζωή.»

Έτσι, της είπε. Δηλαδή, ότι τα τρένα δεν είναι για να μιλάς στο τηλέφωνο. Και εγώ είπα πως τα τρένα δεν είναι νεκροταφεία. Για τα νεκροταφεία έχουμε τα σπίτια μας. Έχουμε τις παρωπίδες μας στους κροτάφους να μας γαργαλούν και να μας αφήνουν σημάδια, μην το πάθουμε τον έρωτα στο γραφείο, στο δρόμο, στο σχολείο και στο περίπτερο και γίνουμε χριστιανοί και φάμε όστια από καρδιά ανοιχτή σε χειρουργείο.

Χειρουργείο είναι ο έρωτας.

Νυστέρι τα βλέφαρα.

Το κορίτσι έχει φτιάξει ένα χάσμα στον χρόνο. Έχει εφαρμόσει τα ασουλούπωτα καπούλια της μέσα και έχει στουγγυλοκαθίσει και επωάζει το μητρικό νταλκά. Ηρωική ωδή στον έρωτα, εκεί που τα τετριμμένα έχουν φτιάξει ένα ωριαίο πρόγραμμα οργάνωσης, που οι μεγαλύτερες πολυεθνικές θα ζήλευαν τη σύνταξή σου.

Εφαρμοσμένη ποίηση.

 

...We dressed each other
Hurrying to say farewell
In the depth of night.
Our drowsy thighs touched and we
Were caught in bed by the dawn.

Empress Eifuku Mon~

 

 

Περί γυναικείας ερωτογραφίας, μια σκέψη

Όταν θέλουμε να μιλάμε για σύγχρονη γυναικεία ερωτογραφία υψηλών προδιαγραφών, η Λένα Κιτσοπούλου και η Έλενα Μαρούτσου έρχονται, μας δείχνουν τι έκαναν και μας αποστομώνουν.

Οι δύο συγγραφείς, άξιες απόγονοι της θρυλικής Αναΐς Νιν, ακολουθώντας και υπερβαίνοντας τα βήματά της, ξέρουν πώς να κάνουν το μύθο πραγματικότητα και την πραγματικότητα τέχνη.

Με περιγραφές που δεν αποσκοπούν, όπως συνηθίζεται στα χαμηλότερα στρώματα του κλάδου, στην πρόσκαιρη διέγερση, στην εφηβική πρόκληση ή στη στιγμιαία κάλυψη της περιέργειας του ματάκια αναγνώστη, η ερωτογραφία της Κιτσοπούλου και της Μαρούτσου αποτελούν μια στιγμή δόξας για το λογοτεχνικό είδος που τις αξιώνεται.
Η τέχνη τους δεν είναι απεικονιστική, άγαρμπη και αυτιστική (ποιος με πήδηξε, ποιον πήδηξα, πώς, πού, με τι, για πόσο, ψεξάστε, σκουπίστε, ξεχάστε ό, τι διαβάσατε και πάμε στην επόμενη σελίδα). Είναι εκλεπτυσμένη και κοινωνική, μια κανονική νέα φιλοσοφία: ανατρέπει δεξιοτεχνικά τη σκέψη και τα αισθήματα του αναγνώστη, ενεργοποιεί τα αξιολογικά του κριτήρια, τον αναστατώνει μεταφυσικά και του χαράζει ανεξίτηλα το μυαλό με κάτι που μοιάζει με διανοητικό λεπίδι.

Δεν υπάρχει ασφαλέστερος και αποδοτικότερος τρόπος για να καθηλωθείς από το έργο τους: αυτές οι γυναίκες το παράγουν όχι από φιλοδοξία ή ανάγκη να παράξουν κάτι πυροτεχνηματικό, αλλά από το βασικό εκείνο ένστικτο που μαρτυράει χρόνια εκπαίδευσης πάνω από χιλιάδες σελίδες, υπερωρίες επώδυνης τριβής με τη λογοτεχνία, θρησκευτικό σεβασμό στο αντικείμενο, και κάνει τελικά έναν άνθρωπο σοβαρό συγγραφέα.

Maria Petritsi

   

 

But I love your feet
only because they walked
upon the earth and upon the wind and upon
the waters,
until they found me.
— Pablo Neruda, from "Your Feet"

Shōmei Tōmatsu, Prostitute

 

 

Victoria Secret
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Μυρουδιές από εχθρούς και φίλους. Μυρουδιές από ποιήματα και παιδική ηλικία. Σκυλιά και γάτες που οριοθετούν την κυριότητα της κτήσης τους κατουρώντας. Θαμμένες τρούφες που μυρίζουν σαν ξαναμμένοι χοίροι προσκαλώντας τα θηλυκά γουρούνια για ζευγάρωμα. Χημικά ερεθίσματα, οσμές απ’ τους αστρικούς βάλτους της προϊστορίας.

Αρσενικά και θηλυκά, μέσα στην ανεπαίσθητη και αφροδισιακή κοσμογονία, περιμένουν το ζευγάρωμα. Τον αλληλοσπαραγμό. Μυρμήγκια που βρίσκουν το δρόμο τους για τα ψίχουλα. Μέλισσες εργάτριες, χρήσιμες αποδοτικές υπηρέτριες. Σφήκες και τερμίτες δεμένα από έναν αόρατο σπάγκο οσμών στρατευμένα στη συλλογική εργασία και την άμυνα. Ορμόνες των θηλυκών.

Σωματικές διακηρύξεις. Έτοιμες δεσιές για τα φαλλικά μελτέμια. Μιαν αυτοκρατορία επιθυμιών και πόθων. Καλέσματα για γάμους μέσα στον πελώριο ερωτικό αντιδραστήρα του σύμπαντος. Ένα κύκλοτρο που το γυρνά η απαράγραπτη νύξη της χαράς.

Με τις μυρουδιές σου χαίρομαι και καυλώνω. Με πολιορκείς και σε πολιορκώ. Σε μυρίζω και με μυρίζεις εκεί στο δέλτα της ποιητικής κοίτης και της θάλασσας του οργασμού. Ακατάσχετοι και οι δύο προκαλώντας χτυποκάρδια και υγρά. Μια ζέστα απ’ τα έγκατα, μια σπερματική πλημμυρίδα παραδομένη στην ενεδρεύουσα τυχαιότητα.

Εντομολόγοι και στοργικοί πατεράδες που έχουν κλεισμένα θηλυκά στο κλουβί. Αρσενικά που χτυπιούνται πάνω στα κάγκελα του κλουβιού και πάνω στα παραθυρόφυλλα, παρασυρμένα από μυρουδιές και ορμονικά σήματα. Πλάσματα μαγεμένα απ’ το φλάουτο κάποιου αόρατου αυλητή.

Οι ξελογιάστρες του Μεσαίωνα που έβαζαν καθαρισμένα μήλα στις μασχάλες τους μέχρι να ποτιστεί απ’ τον ιδρώτα τους, για να το προσφέρουν στους εραστές τους. Αγόρια και κορίτσια που χαϊδεύουν τα τρυφερά τους αιδοία πλησιάζοντας τα δάχτυλα στα ρουθούνια.

Παράγοντας καύσιμη ύλη και σπινθήρες χαράς μέσα στο καζάνι του κορμιού. Εκεί που βράζουν όλα τα εκρηκτικά και αρχέγονα αισθήματα. Η οργή, ο πόθος, ο φόβος. Πρόγονοι και απόγονοι εις σάρκαν μία. Μέσα στα δίχτυα των οσμών. Έτοιμοι για μετάληψη μετά τις υπερούσιες μάχες και τον υπαρξιακό σπασμό.

Ο Ναπολέων μετά τη μάχη στο Μαρένγκο που στέλνει μήνυμα στην καυλωμένη Ιωσηφίνα: «Επιστρέφω σε τρεις μέρες. Μην πλυθείς»

 

[Τα Χριστούγεννα Των Κρετίνων] Του Γιάννη Παναγιωτάκη


Ο Παράδεισος πήρε φωτιά, κανείς πια δεν θέλει να μένει εδώ και τώρα πια ο καθένας θα πρέπει να υπομείνει τον εαυτό του.

Τα Χριστούγεννα εκ των πραγμάτων είχαν πάντοτε κάτι το καταθλιπτικό. Ένα κουρασμένο φολκλορικό στοιχείο, μια εντελώς ανόητη ανεκλάλητη χαρά που καραδοκεί να καταπιεί την τελευταία σταγόνα λογικής ή ότι έχει απομείνει. Ευχές που στερούνται προορισμού και ένα ξόδεμα όψιμης Αγάπης και ιδεολογικού ουμανισμού!

Η ψυχαναγκαστικού τύπου εμμονή του να δηλώνεις ύπαρξη, προσδιοριζόμενος ως καλός Άνθρωπος, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το πανηγύρι της παρθενικής γέννησης!

Άλλη μια πλάνη κι αυτή, τα κατάλοιπα του Μανιχαϊσμού- καλό-κακό, τι διάολο να σημαίνει άραγε…

Οι Σκέψεις μου πιο κουρασμένες και απ’ τα βήματα μου, αυτά που αφήνουν ρωγμές στο χώμα και στην ψυχή.

Πεισματική άρνηση της σχετικότητας που διέπει κάθε έννοια σε αυτή την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που το νόημα της δεν διαφαίνεται, ωστόσο αν υπάρχει μια οφειλή, μια απαίτηση εκπλήρωσης, ενός σκοπού, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ουράνιο ή υπερβατικό.

Κατά βάθος ο Ναζωραίος είναι μια εκδικητική ψευδαίσθηση, ένας μοχθηρός και κακότροπος προαιώνιος εχθρός που πρέπει κάποτε κανείς να εξευμενίσει, Ναι! Είναι ο Φόβος για τον επίλογο του Μύθου, τα ατέρμονα βάσανα και το εξώτερον Πυρ.

Ίσως πάρει χρόνους και καιρούς μέχρι να σαπίσει αυτό το απόστημα…

Έως τότε η επαναλαμβανόμενη γέννηση θα απλώνεται σαν κατάρα, προσφέροντας στο αλλοπρόσαλλο κοπάδι στιγμές συναισθηματικής ηδονής.

Χρόνια Πολλά!!

 

 

Κατιούσα...

Οι μηλιές κι οι αχλαδιές ανθίσαν
Η ομίχλη πάει στον ποταμό.
Έρχεται στην όχθη η κατιούσα
Στον ψηλό απότομο γιαλό.

Πιάνει το τραγούδι η Κατιούσα
Για γοργό της στέπας αετό.
Για φαντάρο που πάντα λαχταρούσε
Του φυλάει το γράμμα ποθητό.

Ωχ! τραγούδι, πίσω απ' τον ήλιο
Πέταξε ψηλά στον ουρανό.
Στον αγαπημένο μου Βασίλη
Να του φέρεις το χαιρετισμό.

Ας θυμάται την απλή κοπέλα
Ας ακούσει πως του τραγουδά.
Να φρουρεί την Πατρίδα μας μητέρα
Η Κατιούσα τον έρωτα φυλά.

Οι μιλιές κι οι αχλαδιές ανθίσαν
Η ομίχλη πάει στον ποταμό.
Φεύγει απ' την όχθη η Κατιούσα
Με τραγούδι φεύγει απ' το γιαλό