Δεσποινίς έμπνευση

White Christmas
Βέρα I. Φραντζή

Κάθε βράδυ περπατώ στο ιστορικό κέντρο. Ανοιχτά μαγαζιά, φωνακλάδες νταβατζήδες στη ξεσαλωμένη αγορά της Πλάκας, δερμάτινα κορδόνια από τα σανδάλια του Περικλή σέρνονται στα πεζοδρόμια και μπλέκονται με κάτι ουρές δράκων από παραμύθια για σουίνγκερς που κάνουν πάρτι σε υπερπολυτελείς βίλες στον Πειραιά και με κάτι αστικούς μύθους για κοκέτες πλούσιες κυρίες με μαύρα τζιπ και αγιασμένα λεφτά. Κουρασμένοι άνθρωποι, που αγόραζουν δώρα και τα κρύβουν σε πλαστικές σακούλες από τα σούπερ μάρκετ, τρέχουν να προλάβουν τα λεωφορεία. Κακοποιημένη η πραγματικότητα και να φωτίζεται το Ερέχθειο, πιο όμορφο και από τον Παρθενώνα με τις πλαγγόνες τις Καρυάτιδες στα παραθύρια του.

Μια πόλη γιορτάζει τη γέννηση του Ιησού…

Πόσα παιδιά χάθηκαν, πόσα σώματα ξεβράστηκαν στις ακτές και εμείς μείναμε να μετράμε τα κουκιά μας τα σεντς, τα κατακρημνισμένα μας εισοδήματα. Μια λάμψη αυγινή το σύμφωνο συμβίωσης. Εντάξει, ντεμέκ, τσίτι φθηνό από κυριακάτικη αγορά ρακοσυλλεκτών, μα έχει χαρμάνι ισονομίας και μεθώ με τη χαρά και την ευτυχία των βουλευτών που φιλιόντουσαν αγκαλιασμένοι στη Βουλή. Θα νικήσουμε εμείς οι ασύστολα ανθρώπινοι, οι συγγενείς των εκνστίκτων με τις τρικολόρε σημαίες της σύμποιας να ανεμίζουν στις παλάμες και τις καρδιές μας. Ένα έμφραγμα-χαρά, μια μικρή ανάσταση. Την υπερψηφίσαμε τη φύση μας, την αποδειχτήκαμε ολόγιομη. Ωραία ξεκινάει να είναι, ωραία.

Και βλέπω τους τσολιάδες κάθε μέρα με τα αλογίσια τσαρούχια και δε μου κοινωνούν τίποτα από την ελευθερία. Ωραία τα άσπρα μάλλινα καλσόν και οι φούστες οι βαριές σαν γιρλάντες να πέφτουν στα γυμνασμένα γόνατα, μα ζούμε μια νέα απαιτητική εποχή του White Christmas, την απουσία την αβάσταχτη.

Στο Ζόναρς χάσαμε την τελευταία μας ρανίδα αίματος. Μου κόπηκαν τα ήπατα σαν έμαθα πως μας χώρισαν σε «τασάκια» και «τσιγάρα» και ανακατεύτηκαν τα συκώτια μου. Καλη η διαφορετικότητα κάτω από ομπρέλες, όμως, η αθηναϊκή παλιά ζωή έχει θέση μόνο πίσω από παραβάν. Εσείς κεμπάπ στα μωσαϊκά και να σας κάνουν κόρτε περαστικοί τουρίστες μέσα στην ευωχία της εμπειρίας λιβ-γιορ-μιθ-ιν-αθενς και στην τσάντα να έχουν σουβενίρ φαλλό- ανοιχτήρι.

Κάπως έτσι αποφάσισα πως είναι μακρύς ο δρόμος της ζητιανιάς της χρυσόσκοκης που είναι πασπαλισμένο το αστέρι που μας δείχνει το δρόμο. Και καλά να είναι οι άνθρωποι που βγαίνουν και μαζεύονται σαν τα άλατα στις κλειδώσεις σε αυτήν την πλατεία στο Μοναστηράκι με τα ανακατεμένα πλακάκια και τα παιδιά που ρίχνουν ζεϊμπεκιές σε ρυθμούς φρι-σταιλ. Χαίρομαι και ας είμαι αγοραφοβική...

Ωχ, Αθήνα μου, είσαι εξαιρετικό πλάσμα. Είσαι μια φαβέλα της υποκουλτούρας και έχεις μια άγρυπνη ραδιοφωνική φωνή, καυλιάρικη. Παίζει Μάρκο από ένα ταξί... αυτός θα με πάει πίσω στο τροχόσπιτό μου, το’ χω αραγμένο σε μια φάτνη. Χριστούγεννα και πάλι...

 

{Ζώντες και τεθνεώτες} Κωστής Παπαγιώργης

Ο θάνατος είναι κοντά, αισθητός και πανίσχυρος – κι όμως, είναι «ξένος» θάνατος. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ο εναπομείνας δεν αντέχει το χαμό του αγαπημένου προσώπου και σπρώχνει τη συμπάθεια μέχρι την αυτοκτονία, αυτό ουσιαστικά καταγγέλει: αρνείται να παραμείνει ζωντανός, άθιχτος, όταν σύρριζα στο κορμί του η καταστροφή είναι τετελεσμένη.
Προς γνώση και συμμόρφωση, κάθε ζωντανός οφείλει να κυκλοφορεί με έναν αόρατο κουβά γεμάτο κόκαλα. Μόνο τα οστά συνετίζουν, όχι ο αυτισμός του «θα πεθάνω, θα πεθάνω, θα πεθάνω…» που δεν ωριμάζει κανέναν. Παρότι μετρημένες στα δάχτυλα του διαβόλου, οι μέρες του καθενός μας ποτέ δε σώζονται στο μέτρημα. Θέλουμε να πούμε ότι κανείς δεν έπαθε τίποτα αναλογιζόμενος τον μελλοντικό χαμό του. Προπενθώντας τον εαυτό μας, με τη σπαραξικάρδια βεβαιότητα ότι δια βίου κάνουμε κύκλους πάνω από τον ανοιχτό μας τάφο, εκτός από τη φτώχεια των λόγων, καταντάμε υδροκέφαλοι με ανήλικη καρδιά.
Φευγάτος από τον κόσμο των ζωντανών, φευγάτος θα έλεγε κανείς και από το νεκρό εαυτό του, ο πεθαμένος εγκαθίσταται στο αόρατο. Τότε, άλλωστε, αρχίζει η εν κρυπτώ ζωή του πεθαμένου. Αφού εξήλθε από το σπίτι και την πόλη των νεκρών, καταλήγει στο οριστικό του κατάλυμα που δεν είναι άλλο από την αθέατη πανταχού παρουσία του.
 

 

Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο...

...Νίκος Καρούζος

 

 

Ντ. Χριστιανόπουλος

 

 

Τη συνέχεια την γνωρίζω
στρώνω με τα καλά σεντόνια τον ουρανίσκο μου
να μη ξυπνάει λέξη
γλυκός ο λήθαργος της αφωνίας
και ασφαλής
Επικηρυγμένες λέξεις, επικίνδυνες
κυοφορούσες πολλαπλών πραγματικοτήτων.
Μα σε βλέπω εκεί που κάθεσαι
και θέλω τόσο μα τόσο να σε φιλήσω
σε πλησιάζω, πάω να σου πω “Σ'αγαπώ”
μα φτύνω ακαταλαβίστικους φθόγγους
και μαξιλαροθήκες με αίμα.
Εσύ με φιλάς ούτως ή άλλως
και κουβαλάς πάντα έναν επίδεσμο στην κωλότσεπη
για αυτές τις περιστάσεις,
είτε για να σκουπίζεις το πορφυρό στόμα μου
είτε για να τυλίγεις την γλώσσα μου
όταν με πιάνουν ακρότητες
-όπως τώρα-
που σου στέλνω ραβασάκια που λένε
“Παμε να γράψουμε με τη γλώσσα μας ΜΕΘΥΣΤΕ ,στα παγωμένα τζάμια νοσοκομείων;”
Σκίζεις το χαρτάκι και χαμογελάς
έχεις άλλα σχέδια
Ξεριζώνεις την καρδιά σου μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα μου
της φοράς μαξιλαροθήκη,
με χτυπάς στο κεφάλι,
γελάς στη μέση του δρόμου.
Ο μαξιλαροπόλεμος άρχισε
και εδώ δε χρειάζονται λέξεις.
Μόνο γέλια και η αρχέγονη ανάγκη να νικήσουμε το θάνατο
και φυσικά η συλλογή επιδέσμων που έφτιαξα με τα χρόνια
για να σου δείχνω την ευγνωμοσύνη μου
μετά το τέλος κάθε αιματηρού πάρτυ.
[δ]

 

Κυνικές προσδοκίες

 

Τί θα γινόταν αν η γάτα του Σρέντιγκερ ήταν σκύλος;
γνώρισα στο περίπτερο έναν τύπο που πίστευε ότι ήταν ο Τζον Λένον σήμερα
κάποιοι θα έλεγαν ότι είχε πιεί πολύ
άλλοι ότι είναι ψυχωσικός,
[γαμημένες ταμπέλες]
εγώ απλά των ρώτησα πως είναι η ζωή του
πριν φύγω του είπα να πει χαιρετίσματα στην Γιόκο Όνο
και να προσέχει τους φανατικούς θαυμαστές.
Είναι και αυτοί οι ανήθικοι που πουλάνε τους κόσμους τους
λες και βάζουν ενέχυρο τη μοναξιά τους για μια δεσμίδα ματαιοδοξία
είμαστε και εμείς...
τί είμαστε εμείς,
αλήθεια;!
θα ήθελες να ξέρω λατινικά,
θα ήθελα να μπορούσες να πετάς
είμαστε οι προσδοκίες των άλλων
Σύμφωνα με τον Σρέντιγκερ, είμαι σκύλος.
Αυτά τα “τι θα γινόταν αν” με έβαλαν εξ'αρχής στο κουτί
Αλλά ευτυχώς
έχω ανθρώπους δίπλα μου με κόφτες
ετοιμοπόλεμους
τί και αν μου σκίζουν την σάρκα
για να φτάσουν την καρδιά μου;
Την φτάνουν.
Ζω σε έναν κόσμο φτιαγμένο από καθρέφτες
και εγώ είμαι ένα πείραμα,
μια υπόθεση,
μια υπόσχεση
και μια πέτρα.
Απόψε πίνω κρασί σε μια κούπα φτιαγμένη από θρυμματισμένα γυαλιά ενός κοσμικού καθρέφτη.
Και αφού καλά-καλά δε ξέρω τι μου ξημερώνει,
σιγά μη πιστέψω στους αμέτρητους αιώνες γρουσουζιάς.

 

σχεδιο ενος μουνιου

Μελάνθη Χ

Μαζεύω ανθρώπινες εκρήξεις.
Κλείνω τα μουγκιτά ικανοποίησης σου στο πιο διάφανο σημείο
της σεξουαλικότητας μου.
Ψίθυροι που καταστρέφουν κάθε (αυτό)άμυνα.
Μια ψυχοσωματική τιμωρία.
Ναρκωτικόν, το πιο σκληρό.

 

Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου...

Ανδρέας Εμπειρίκος


 

 

What disturbs and depresses young people is the hunt for happiness on the firm assumption that it must be met with in life. From this arises constantly deluded hope and so also dissatisfaction. Deceptive images of a vague happiness hover before us in our dreams, and we search in vain for their original. Much would have been gained if, through timely advice and instruction, young people could have had eradicated from their minds the erroneous notion that the world has a great deal to offer them.
- Arthur Schopenhauer