Δεσποινίς έμπνευση

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ.

Υγρή
…
δηλαδή γκαβλωμενη.
Φαντάζομαι να τελειώνω στο πρόσωπό σου…
Έχεις.
Αυτό το Έκφυλο-Καθαρό-Σε Θέλω-Είμαι Αθώος-Πέσε-Σ Αγαπάω-Υπάκουσε-πρόσωπο.

Με τελεία.

Ε.G

 

 

"Let your plans be dark and impenetrable as night, and when you move, fall like a thunderbolt." — Sun Tzu

 

"Vattene, vattene. Non scrivere. […] Dimenticami per ora, ma ricordami dopo, quando l'amaro sarà dimenticato."
— Vladimir Nabokov, La vera vita di Sebastian Knight

 

 

http://sleepwalksleeptalk.blogspot.gr/

 

 

All Heaven and Earth
Flowered white obliterate...
Snow...unceasing~

 

 

Η λογοτεχνία του δρόμου
by verajfrantzh

 

Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει τη γεύση μου. Το σκεφτόμουν τις προάλλες περπατώντας. Δεν νοσταλγώ φαγητά και ούτε αναμασώ γεύσεις από αναμνήσεις καρικευμάτων. Θερμοκρασίες μόνο μηρυκάζω και άχνες φαγητών και χέρια δεμένα κάτω από το τραπέζι.

Έχω μια ακόρεστη διάθεσης πείνας, απροσδιόριστη και παντοτινή, βέβαια. Για το τίποτα, γιατί δεν συγκεκριμενοποιείται πια. Όμως, όταν είμαι μαζί του τρώω με ηδονική λαιμαργία ένα αδιάφορο γεύμα, ένα πιάτο στο πόδι, μέσα από αλουμινιένια τάπερ… φοιτητικές καταστάσεις.

Την όρεξη σου ανοίγουν τα διάφορα ταχυφαγεία που ξεπετάγονται στην Καραγιώργη Σερβίας. Θες να σταθείς σε όλες τις ουρές να παραγγείλεις το πρώτο πράγμα που θα βρεις στο κατάλογο, να κάτσεις με το παλτό να το φας στα όρθια… η αποθέωση της λαγνείας στα όρθια. Βιαστικό σεξ, επίμαχο σεξ.

Συνάντησα ανάμεσα στο φαλαφελάδικο και ένα μαγαζι που πουλάει χύμα ζαχαρωμένα φρούτα και σοκολατάκια αισθητικής συνοικιακού ζαχαροπλαστείου,

συνάντησα ένα ζευγάρι.

Καθισμένοι σε σπαστά σκαμνιά, νεαροί στο απόγειό τους. Έπαιζε τσέλο εκείνη μπροστά από το καφεμαντείο. Εκείνος να ακολουθεί τα δάχτυλά της πάνω στις χορδές και να πετιέται σε κάθε σύριγμα των μουσικών καλωδίων. Αυτοί γνωρίστηκαν εκείνη τη στιγμή. Διήγημα. Διασταρώνονταν με τους πελάτες που αναζητούσαν την τύχη τους και γελούσαν. Δεν έψαχναν πια την τύχη τους. Διήγημα.

Είναι μερικά ζευγάρια που δεν χρειάζεται να βγούνε πρώτα ραντεβού. Είναι μερικά ζευγάρια που ερωτεύονται, μόλις ειδωθούν. Γιατί ο έρωτας είναι απλοϊκός. Δε θέλει συζήτηση. Είναι ξάφνιασμα ο έρωτας. Είναι δαγούμισμα της λογικής. Τα κεραυνοβολήματα ισχύουν και μάλιστα είναι σαν ηλεκτροφόρα χέλια και σου μουδιάζουν τα χείλη και τελεία δεν βάζουν ή αντίθετα βάζουν αποσιωποιητικά. (Δηλαδή, του το αφιερώνω αυτό. Το κέρδισε.)

Είναι μερικές δυάδες ανθρώπων που όταν διασταυρωθούν σε ενα διάδρομο που οδηγεί στο τρίτο όροφο της δημόσιας υπηρεσίας ή γυρνάνε με το ίδιο λεωφορείο από τη δουλειά, ξέρουν καλά πως θα φτιάξουν ένα υπέροχο ζευγάρι. Και κρέμονται τα βλέμματα σαν σταγόνες βρόχινου νερού από μαρουλόφυλλα. Και φτιάχτηκαν για να είναι μαζί, τόσο μαζί.

Και έχουν διαλύσει τα εμπόδια της απουσίας του άλλου και έχουν πλάσει όνειρα με τέτοια βούληση… πιο μεγάλης από κουρασμένου παιδιού για το κρεβάτι του.

Σκέφτονται πως είναι να ακούν Λιστ, αποκαμωμένοι από τον έρωτα, γυμνοί και ελαφροί από την εκτόνωση του ερωτικού οίστρου. Σκέφτονται να είναι μαζί, τόσο μαζί.

Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από πρώτα ραντεβού και ερωτήσεις. Έχουν το ένστικτο που ερμηνεύει κάθε πτύχωση του άλλου και τραύμα. Αυτοί γίνονται υπέροχοι εραστές, σκληροί τα βράδια και μαλακοί τα απογεύματα. Και δίνουν φιλιά που κάνουν τις λαγόνες να κουνιούνται ρυθμικά μαζί σε ναυτίλους που σε ρουφούν στην απαρχή τους, εκεί που ξεκινούν όλα, σε μια γόνιμη μήτρα που ζητά την υγρασία του σπέρματος.

Προσευχή.

 

ΚαΛή ΧροΝιά!!! με υγεία.~

 

 

 

Άσμα του Ουρανού
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Χαϊδευτικά με λεν πουτίγκα
και μου χαϊδεύουν το πουτί.
Με λεν ιερόδουλη Κιμώλου
με λεν Μαρία Μαγδαληνή.

Σπάω στις πέτρες μύγδαλα
προσεύχομαι γυμνή. Ξέρω
πως βγάζουν το ψωμί τους
οι διαβόλοι. Ξέρω οι Φράγκοι

πως, με γδύνουν με τα μάτια
πως με γαμούν γλυκά οι
Οθωμανοί. Πως γράφουνε οι
Έλληνες ποιήματα για μένα.

Ωδές. Λάφυρες λέξεις πως
γαυγίζουν τ’ αγριόσκυλα
στα σκέλια μου. Πολιορκίες
παρθενιές και χωροφύλακες.

Πάντα υπερφίαλη και πάντα
Αθηναία. Μια λύκαινα της Αττικής
από αφρό και ξύγκι. Εταίρα
πουτανάκι των σοφών. Δασιά

μελαχρινή, όλο φυσίγγια
οργασμούς. Υγρότατη πάντα
αχνιστή, καθώς οσμίζομαι
μυαλά και όρχεις Αθηναίων.

Καθώς οσμίζομαι μυδράλιο
φαλλό. Λύσσα ιερομόναχη
μπρούμυτα ανεμίζοντας το
όμικρον. Τον ανοιγμένο μου

αχινό, μπρούμυτα περιμένοντας
τη λέξη Μυρμιδόνες. Μια στρατιά
αρσενικών για να μπουκάρουνε
στο σχήμα μου. Εκεί που ορθάνοιχτη

αιμοβόρα, περιμένω το ουρλιαχτό
της ηδονής. Το αλφάδι του θανάτου.

 

-Μίλα!
-Μίλα! Γιατί δε μιλάς;
-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
-Μίλα! Μίλα!
Πες της...πες της...γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή. Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.
Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο αναλάφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.
Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της αγίας τράπεζας, ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε.
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...Πες της το. Αυτό πρέπει να της το πεις: ευλογήμενη να' σαι.
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος. Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα.
Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της, ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θέε μου, δική σου.
Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο.
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας, ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα.

Αρσένι Ταρκόφκσι | Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας

(Photo by Ramona Deckers)


 

 

http://elligrivaberlin.wix.com/artandpoetry